Manly

Zondag, 27 mei. We hebben heerlijk geslapen. Het is even na 7 uur. Anja en ik gaan alvast douchen. De douche is heerlijk. Een grote ouderwetse douche kop met hete en krachtige stralen water. Als de kinderen wakker zijn lopen we naar beneden. In de keuken staan allerlei lekkere dingen voor ons klaar. De beheerster geeft een korte uitleg. We vullen elk ons eigen dienblad en gaan op het binnenplaatsje tussen de palmbomen zitten. We eten een warme croissant, toast met jam en fruit met yoghurt. We drinken melk, jus d’orange, thee en koffie. De krant maakt het ontbijt compleet. De weersverwachting zit er zonnig uit met temperaturen boven de 20C. Er staan een eng verhaal in over een bende artsen die mensen beroven van hun nieren om deze vervolgens te verkopen. Ik herinner me een film over hetzelfde onderwerp. Een jongetje van 11jaar heeft met een pistool een wild zwijn van 3m en 500kg neergeschoten. Er zitten nog een paar wat oudere stelletjes te ontbijten. De sfeer is gemoedelijk.

We moeten nodig weer aan de studie. We hebben 3 dagen niets gedaan, dus het wordt hoog tijd. We liggen wel voor op het schema. We verhuizen van kamer 8 naar kamer 10. Kamer 10 is ruimer, heeft een soort afsluitbaar balkon met uitzicht op zee. Er staat een mooi oud hemelbed. Anja en Tessa gaan op het balkon zitten en Bas en ik gaan beneden in een gezamelijke kamer zitten. Na een uur lopen we naar de werf waar we Arlette ontmoeten. We worden hartelijk onthaald. Ze heeft een dubbelle kinderwagen waarin haar 2 zoontjes Timo (21mnd) en Hugo (7mnd) zitten. We lopen naar een restaurant wat direct aan het grote strand grenst. We bestellen koffie en Timo krijgt een Babycino. We liggen in een deuk als het mannetje zijn baby koffie opdrinkt. De koffie hebben ze maar achterwege gelaten, dus het is eigenlijk alleen gestoomde melk met wat cacao.

Arlette en Robert wonen alweer 4 jaren in Australie en ze zijn niet van plan om terug te komen. Ze trekken veel op met ex-CMG collega’s Harold en Herbert. Door de week werkt Arlette bij Ericsson en bekommert Robert zich om het kroost. In het weekend is Robert bezig met zijn eigen bedrijf wat geschenken (bijv. boeken) via het internet verzorgt. Ze vindt het gaaf en moedig dat we met de kinderen op wereldreis zijn. Haar zus, met 4 kinderen denkt ook aan een soortgelijke reis in Australie. We praten lekker bij en lopen met Arlette richting haar auto want de kleintjes moeten nodig gaan slapen en nemen afscheid. De kinderen vinden het erg leuk dat we Arlette, een nederlandse, aan de andere kant van de wereld hebben ontmoet.

We lopen terug over het strand. Het is er gezellig druk. We zien veel surfers in de branding. We moeten helaas nog even aan de studie, maar we gaan eerst nog even wat eten in een art cafe en drinken juices met de benodigde vitamientjes. We zijn om 16.30uur klaar, maar het is te laat geworden om te gaan zwemmen in de zee. De zon staat al laag. Ik ga weer eens een stuk rennen. Ik loop eerst naar een uitkijkpost waar ik niet alleen de hoge rotswanden langs de kust zie, maar ook een prachtig uitzicht over het centrum met ontelbare lichtpuntjes. Het is al donker dus ik moet oppassen waar ik loop. Na een kilometer of vijf, loop ik nog het strand heen en terug. Als ik ons boutique guesthouse terugkom, zitten de kinderen cluedo te spelen. Anja leest een nederlands boek wat beneden in de kast stond. Ik ga douchen en daarna gaan we het dorp in om te gaan eten.

We eten pasta’s met lekkere groente en saus. De man van de bediening is erg aardig. Als ik aangeef dat ik geen suiker in mijn kofie wil, glimlacht hij en zegt dat hij de koffie wel opdrinkt en voor mij een nieuwe gaat maken. De kinderen eten een gezond broodje met kip en salade. We lopen mog wat door het dorp, waar de stemming er nog goed in zit. Een aantal tentjes zijn behoorlijk populair en puilen uit met jongeren en hier en daar een surfdude. We lopen op ons gemakje terug en kijken nog wat rond bij de jacht club. We praten wat over zeilen en zeilkamp. We zien een grote vleermuis vliegen. Tandenpoetsen en dan naar bed. Nog even de dagboeken bijwerken en dan is het toch alweer half 10 geweest voor dat de kinderen gaan liggen. De dagen lijken te kort. Anja ligt inmiddels te slapen in het hemelbed als ik aan mijn blog werk bij het schijnsel van het scherm. Mooie teksten van Herman van Veen vullen mijn oren. Wat hebben we het slecht hier!