Kaikoura

Van Kaikoura

Woensdag 9 mei. Het dagelijkse ritueel: douchen, ontbijten en studeren. Om 12uur zijn we klaar en gaan op weg naar Kaikoura. Eerst nog wel even een latte voor anderweg scoren P-)! We moeten een aardig stuk rijden. De omgeving wordt heuvel/bergachtig en steeds kaler. Op een bepaald moment rijden we langs de kust. De omgeving wordt weer meer begroeid en mooier. Voor ons doemen grote bergen met sneeuwtoppen op. De stranden zijn zwart en de golven zijn behoorlijk. Volgens mij moeten er zeehonden in de buurt zijn. De kinderen turen door de ramen. Opeens zien ze honderden seals op de rotsen zitten en in de zee zwemmen. Ze vinden het, net als wij, geweldig. We komen in Kaikoura aan als het nog licht is. De eerste camping, die zich nabij het centrum bevindt kan onze goedkeuring niet krijgen. Er zijn lopen twee nederlandse teeners. De eerst kennismaking met onze kinderen is: “houd je bek”!? We bellen nog even met KEA i.v.m. de velg. De Firestone dealer blijkt nog geen vijftig meter verder te zitten. We rijden ernaar toe om te checken of de velg er al is. Goed nieuws, hij is er en hij wordt gelijk gemonteerd. Nog even wat boodschappen doen in de supermarkt en dan doorrijden naar onze tweede camping optie, zeven kilometer verder parkeren we de camper vlak bij de zee. Al gauw is de camper gevuld met geurige macaroni dampen.

Donderdag 10 mei. De wekker gaat om 7uur. We doen het gordijntje achter open om naar de zee te kijken en kroepen elkaar aan. Wat is het hier heerlijk. De kinderen worden iets later wakker. De douche heeft een speciale gebruiksaanwijzig, is niet echt heet en heeft een bescheiden straaltje. Ik bel het Wale Watch Station. Alle boot excursies zijn volgeboekt, behalve die van 10uur. Ik hap gelijk toe en reserveer. Iedereen is blij met het goede nieuws als ze terugkomen van het douchen. We moeten wel opschieten want over anderhalf uur is het zover. Bij het inchecken krijgen we te horen dat er veel wind en ruwe zeegang wordt verwacht. We kunnen nog cancellen en worden gewaarschuwd voor zeeziekte. We halen een bakkie in het restaurant. Hier komen we de nederlands Bianca tegen. Ze is 26jaar, reist alleen en is al twee maanden onderweg. Ze heeft een werkvergunning van een jaar voor Australia en ze wil zo nu en dan werken om haar reis te bekostigen. Als ze langer dan drie maanden bij dezelfde werkgever werkt, dan kan haar vergunning met een jaar worden verlengd. Ze heeft net een pilletje gekocht tegen motion disease. Wij volgen haar voorbeeld.

We gaan naar de briefing ruimte waar we een walvis film bekijken en instructies krijgen. Dan met z’n allen in de bus naar de Tohora. Om 10.40 uur varen we de zee op met een knoop of dertig. Rick de gids heeft een groot plasmascherm achter zich waar hij met behulp van zijn computer allerlei video’s en animaties kan vertonen. Hij verteld dat Kaikoura zijn rijke zee leven te danken heeft aan het bijeenkomen van de warme en koude (pool) zeestromen en de aanwezig canyon die meer dan een kilometer diep is. Vooral de koude stroom is erg voedingsrijk. Deze voeding verzamelt zich als het ware in de diepe trechter. Rick begint te vertellen over de dieren die we wellicht gaan zien. Het schip stopt zodat we het onderdek op kunnen om een luchtje te scheppen ter voorkoming van zeeziekte. We zien een albatros. De grootste vogel met een maximale spanwijdte van vier meter die zelfs slapend (50% van zijn hersenen) kan vliegen. Een heleboel dieren passeren de revue, waaronder de giant squid, een inktvis die wel twintig meter lang kan worden!

We waren verder en krijgen informatie over walvissen. We gaan sperm whales zien. Hiervan leven nog wel een half miljoen examplaren. De anderen soorten zoals de blauwe vinvis worden met uitsterven bedreigd. Hiervan zijn er nog maar drie duizend. Van anderen zelfs nog maar enkele honderden. De mens is de oorzaak hiervan, dankzij walvis vangst, vervuiling en algemene visserij (netten/haken). Je denkt op zo’n moment, waar zijn we met z’n allen mee bezig!? Een deel van de kaartopbrengst gaat trouwens naar onderzoek en bescherming van de walvis. Op 12 mei is er een optocht georganiseerd. De kapitein vaart naar de plaats waar vanochtend een walvis was. Inmiddels is ie verdwenen. De bemanning gaat vervolgens peilen met de sonar of ze walvissen kunnen vinden. We krijgen het geluid van een walvis te horen. Een soort klappen die zich op de paar seconden herhalen. Een walvis kan een geluid van 160 decibel produceren en in theorie zich verstaanbaar maken voor een andere walvis over een afstand gelijk aan de helft van de omtrek van de aarde.

Er is een walvis gedetecteerd! We varen er naar toe. We zien een enorme rug boven het water uitsteken, waarvoor regelmatig een fontein sproeit. We mogen naar het bovendek. Iedereen is druk in de weer op de mooiste opnames te maken. We hebben helaas geen telelens, maar klikken er behoorlijk op los. We zijn niet de enige. Vanuit de lucht komt een vliegtuig en helicopter aan. Op een bepaald kromt het dier zijn rug, laat zijn staart zien, duikt onder en weg is ie. Wellicht naar een diepte van meer dan twee kilometer gedurende een periode van twee uren. Woh, dat was indrukwekkend, onze eerst whale encounter. Wat wel een beetje jammer is dat je nog tien procent van de walvis ziet, de rest zit namelijk onder water zoals op het scherm wordt duidelijk gemaakt. Het was een flinke jongen van ongeveer 18m. Hier zwemmen alleen mannetjes die solistisch leven. Het is hier nu wat te koud voor het vrouwtje. Wist je trouwens dat: - Hier de laatste walvis in 1968 werd gevangen; - Een walvis een hartslag heeft van acht slagen per minuut en in het geval van de blauwe vinis een hart inhoud heeft van duizend liter;

We gaan op zoek naar de volgende walvis. Al snel vinden we een tweede. Weer met zijn allen naar het dek en filmen maar. We moeten ons goed vasthouden, want er staat een enorme deining. Gelukkig valt de wind reuze mee. Ook deze gaat duiken. Helaas laat hij zijn grote staart niet zien. Er wordt weer een walvis gedetecteerd. Hij laat zich nog niet zien. Het kan soms wel twintig minuten duren. De kapitein besluit, i.v.m. de tijd, terug te varen. Als we bijna in de haven zijn, worden we verrast met een enorme school dolfijnen. Een prachtig gezicht, tientallen dolfijnen die vlakbij de boot zwemmen. De kinderen zijn uitgelaten, helemaal als er een dolfijn tussen zit, die de gekste capriolen uithaalt en enorme sprongen laat zien. Het zijn Duskey en Common dolfins. Dan zit het avontuur erop en worden we terug gebracht naar het station. Nog even kletsen, vooral Tessa, met Bianca en dan afscheid nemen.

We willen eigenlijk nog kreeft eten. Kaikoure betekent eigenlijk cray fish of rock lobster, dus hier een kreeft eten hoort er eigenlijk bij. Het is wel aardig aan de prijs, circa 80NZ$ voor een hele. We weten een goedkoop adresje bij de Wharf. Helaas is de vistent gesloten. Het is nog een beetje te vroeg om in het dorp bij een restaurant kreeft te gaan eten. We parkeren bij een internet cafe en drinken en eten wat. We uploaden de foto’s, werken blogs bij en checken email. We krijgen het (eindelijk) voor elkaar om Anja’s prepaid tegoed op te waarderen. Tot verdriet van de kinderen besluiten we niet de seal-track te bewandelen en/of cray fish te eten. Het is namelijk al vier uur en we willen nog naar Hanmer Springs. Het gas gaat erop. Als we langs de kust rijden, zien we een kolonie zeehonden. Op de rem, kijken en natuurlijk op de foto. Als ze ons zien naderen, gaan de meeste zeehonden naar de zee. De rest blijft op de rotsblokken zitten, maar houdt ons goed in de gaten. Erg gaaf, zoveel van deze mooie en grappige dieren in het wild. Tessa wil nu behalve een dolfijn ook een zeehond als huisdier.

Het rijdt gelukkig goed door en om zes uur rijden we Top 10 holiday parks op. We eten wat in een leuk restaurantje waar aardig wat locals zitten. Je kunt er ook biljarten en gokken. Als we weg gaan, ziet Anja opeens een bejaarde vrouw onwel worden en vervolgens op de grond gaat liggen. Anja twijfelt geen seconde en haalt snel een glasje water. Dit wordt eerst geweigerd, maar daarna lijkt er toch behoefte aan te zijn en begint de oude vrouw te drinken. Het gezelschap lijkt minder onder de indruk, alsof oma wel vaker in elkaar stort en richt zich weer op de gokkasten. Wij vertrekken en maken nog een wandelingetje onder de heldere sterrenhemel.