Donderdag 31 mei. We worden om 5.30uur wakker gebeld. Anja breekt bijna haar benen om haar telefoon te vinden. Als ze de telefoon gevonden heeft hoort ze via de voice mail dat het pappa en mamma zijn. Ze stuurt een sms. Een uur later bellen ze weer. Ze wilden even onze stem horen. Anja vertelt dat het tijdverschil 8uren is. Tiny en Rimmer zijn tijdens de Pinkster op bezoek geweest. Iedereen had buikgriep. Bas en Tes zijn inmiddels wakker. We gaan met z’n alleen nog even in ons bed liggen. Na het ontbijt gaan Bas en ik in de read room waar het stil is, zodat Bas zich kan concentreren. Omdat hij behoorlijk onrustig is, moet ik hem steeds bij de les houden. Op deze manier maakt hij behoorlijk voortgang. Als we zo doorgaan hebben we begin volgende week alle lesstof voor rekenen behandeld.
Om 11uur lopen we naar het dorp voor een take away latte en vervolgens onze weg naar het startpunt van een hike trail van 3 tot 4uren. We beginnen met de Prince Henry cliff walk. We hebben nog maar een paar stappen gezet en dan hoort en ziet Bas een grote papagaai in de boom zitten. Even later ziet Tessa een paar parkieten. Volgens de weersverwachting is het vandaag 4 tot 12C. Gelukkig kunnen we in een truitje lopen en schijnt de zon volop. We stoppen een aantal keren bij view points waar we een prachtig uitzich hebben om het gebergte en de canyon. We kunnen nu aan de zuidkant een blauwe gloed boven de bomen zien hangen. Bas heeft ze kompas mee en we komen erachter dat de zon hier precies in tegengestelde windrichting staat!? Da’s gek. Volgens ons komt de zon altijd vanuit het oosten op, dus moet het aan het kompas liggen. We weten niet precies waarom, maar waarschijnlijk lopen de magnetische veldstromen hier in tegengestelde richting. Wie het weet mag het zeggen.
Na een 1,5uur kunnen we de 3 Sisters zien. Er is een padje naar de 1e Sister rock. Het waait er behoorlijk hard en het is er fris, maar uitzicht is erg mooi. Anja moet naar het toilet dus lopen we naar het Echo Point. We halen wat eten en drinken uit onze rugzak. We lopen naar de Giant Staircase. Dit is een erg lange trap van 900 treden naar de vallei. De kinderen dartelen naar beneden, maar Anja heeft het pittig. Onderaan trilt ze van de inspanning en voelt ze haar spieren branden. We komen uit op de Federal Pass en lopen richting Scenicworld. Via dit pad kunnen we 3 Sisters en het Echo Point van onderen bekijken. De hoge, steile rotswanden zijn behoorlijk indrukwekkend. We lopen langs de Katoomba Falls, een hele hoge maar rustige waterval, waarna we een gondel boven ons hoofd zien overkomen.
We komen uit bij de Scenic railway en skyway. We nemen de railway. Dit is de steilste trein ter wereld en heeft vroeger dienst gedaan om kolen te transporteren. Anja, Bas en Tessa zitten helemaal voorin. We rijden achterste voren omhoog. Anja vindt het erg eng, omdat het erg steil is en ze bijna recht naar beneden kijkt. In een vloek en een zucht hebben we de 200m overbrugt, stappen uit en zien een aantal kakkatoes. Dan nemen we de flyway. Dit is een gondel waarvan de vloer transparant wordt als ze de canyon overgaat. Een vrolijke mate brengt (alleen) ons naar de overkant. Hij vertelde dat hij vroeger door Europa heeft gereisd en popstar wilde worden. Hij vertelde wat over Amsterdam, de melkweg en natuurlijk space cake. Kennelijk heeft de space cake niet geholpen om door te breken als artiest. Tijdens de korte overtocht overstelpt hij ons met wetenswaardigheden. We vangen helaas weinig op, omdat we druk zijn alle vergezichten te verwerken. Hij verteld dat het vannacht gaat vriezen.
We lopen via de Katoomba Street terug naar het dorp. We laten ons daar informeren over excursies naar de Genolan Caves. Dit zijn grotten op anderhalf uur afstand van Katoomba. Er rijdt geen openbaar vervoer naar toe, dus zijn we aangewezen op 2 touringcar bedrijven. We bekijken een vintage winkel van een franse mallepietje. We zien allerlei leuke oude spullen. Anja zou wel graag wat dingen naar Nederland willen verschepen, zoals een klassiek buro en antiek hobbelpaard. We drinken wat in een piepklein cafeetje wat ook belgische wafels verkoopt. We raken aan de praat met de eigenaar die net binnen loopt. Hij heeft 22jaar in Belgie gewoond. Zijn vader werkte tijdens de oorlog bij de inlichtingendienst van het verzet en werd daarna adjunct directeur van new holland, een bedrijf wat landbouw machines maakte. Hij zelf woont hier nu een jaar, nadat hij zijn cafe aan Manly Beach had verkocht. Zijn hobby is het opknappen van klassieke motoren. Hij verontschuldigt zich daarom voor de zwarte plekken op z’n handen. Aardige gozer.
Anja en Tessa halen nog wat boodschappen voor het avondeten als Bas en ik naar de hostel gaan. Bas gaat biljarten en ik ga bezig met de computer. We eten spaghetti. Ik ga me vanavond bezighouden met het plannen en boeken voor de rest van onze reis.
Thursday, May 31, 2007
Wednesday, May 30, 2007
Blue Mountains
Woensdag 30 mei. Onze laatste dag in Manly, dus we gaan inpakken. We zullen het lekkere ontbijt gaan missen. Tijdens het inpakken gaan Bas en Tes met hun schooltaken aan de slag. Iets na 10uur lopen we naar de ferry. Als we aankomen, een kaartje en koffie hebben gekocht kunnen we gelijk aan boord gaan. Er zijn weinig mensen aan boord. Bas en Tessa gaan door met hun taken. Ik neem nog wat foto’s vanaf het dek. We varen een paar zeilboten voorbij. Anja had graag een stukje mee gezeild. Een half uur later stappen we de ferry af en lopen naar het station waar we tickets kopen naar Katoomba. Het is voordelig om in Sydney met kinderen te reizen omdat overal family pakketten worden aangeboden. In ons geval hoeven maar voor 1kind te betalen, wat al een veel lager tarief is, dus ze voor een appel en een ei mee. Er vertrekt om de 3 minuten een trein naar het centraal station, dus dag sluit lekker aan. Je hebt trouwens maar 20seconden om in of uit de stappen, dus tuigen we onszelf vroegtijdig op om bij de derde stop uit te stappen.
Als we op het central station aankomen moeten we overstappen op de Blue Moutains line op platform 13. De trein vertrekt over 13minuten. We gaan bij platform 13 zitten, maar zien geen trein staan. We gaan maar een stokbroodje eten. Als we zitten te herkauwen komt een conductrice of we naar Katoomba willen. Wij antwoorden ja, en ze vertelt ons dat we als de brandweer in moeten stappen in de trein achter ons op platform 14. We begrijpen niet zo goed hoe het kan, maar we zijn blij dat we in de trein van 12uur zitten. De rit gaat 2uren duren. We stapelen onze bagage op in de treincoupe. Bas en Tes gaan verder met hun taken. De trein is een ideale manier om te reizen, omdat de kinderen tegelijkertijd kunnen werken. Als ze klaar zijn gaan ze spelletjes spelen. Anja leest wat en ik verdiep me in de Blue Mountains.
We zijn er. Als we uitstappen komt de koude ons tegemoet. Met de stralende zon geeft het een soort wintersport gevoel. De jassen kunnen dus weer aan. Met volle bepakking lopen de Katoomba Street in naar Blue Mountains YHA. De weg gaat eerst naar beneden en dan omhoog. Het is 10minuten lopen. We hebben een familie kamer met eigen badkamer gereserveerd. Als we de bagage in de kamer hebben neergezet, lopen we naar het Echo Point, wat ongeveer 20minuten lopen is. Het uitzicht op de Blue Mountains is prachtig. We zien de beroemde rotsformatie, The Three Sisters en de Jamison Valley. Het lijkt wel wat op de Grand Canyon. Het hoogte verschil hier is 900m. De blauwe gloed, waaraan de Blue Mountains, hun naam danken wordt veroorzaakt door een mist die bestaat uit verdampte eucalyptis olie van een gumtree wordt afgescheiden. We zien de blauwe gloed nog niet. We lopen nog even langs het vistitor centre om wat informatie te verkrijgen over trails die we morgen kunnen bewandelen.
We lopen naar het centrum, waar een aantal kleine cafe’s en restaurantjes zijn. We zoeken er eentje uit. We drinken wat en trakteren onszelf op een taartje. Op de weg terug naar de YHA doen we boodschappen bij de Coles, een grote supermarkt die van 6 tot 24uur open is. Terug in de hostel gaat Anja koken. De kinderen gaan poolen. Het is er erg gezellig. Er staan veel banken en in het midden staat een haard waar een ieder zich op kan warmen. We eten een grote kip schnitzel met wedges en bloemkool (op verzoek van Tessa). Anja en ik drogen af en dan gaan we chillen in een bank. Ik breng Bas en Tessa naar bed zodat Anja kan bloggen. Ze schrijven nog even in hun dagboek en daarna lees ik voor. Weltrusten!
Als we op het central station aankomen moeten we overstappen op de Blue Moutains line op platform 13. De trein vertrekt over 13minuten. We gaan bij platform 13 zitten, maar zien geen trein staan. We gaan maar een stokbroodje eten. Als we zitten te herkauwen komt een conductrice of we naar Katoomba willen. Wij antwoorden ja, en ze vertelt ons dat we als de brandweer in moeten stappen in de trein achter ons op platform 14. We begrijpen niet zo goed hoe het kan, maar we zijn blij dat we in de trein van 12uur zitten. De rit gaat 2uren duren. We stapelen onze bagage op in de treincoupe. Bas en Tes gaan verder met hun taken. De trein is een ideale manier om te reizen, omdat de kinderen tegelijkertijd kunnen werken. Als ze klaar zijn gaan ze spelletjes spelen. Anja leest wat en ik verdiep me in de Blue Mountains.
We zijn er. Als we uitstappen komt de koude ons tegemoet. Met de stralende zon geeft het een soort wintersport gevoel. De jassen kunnen dus weer aan. Met volle bepakking lopen de Katoomba Street in naar Blue Mountains YHA. De weg gaat eerst naar beneden en dan omhoog. Het is 10minuten lopen. We hebben een familie kamer met eigen badkamer gereserveerd. Als we de bagage in de kamer hebben neergezet, lopen we naar het Echo Point, wat ongeveer 20minuten lopen is. Het uitzicht op de Blue Mountains is prachtig. We zien de beroemde rotsformatie, The Three Sisters en de Jamison Valley. Het lijkt wel wat op de Grand Canyon. Het hoogte verschil hier is 900m. De blauwe gloed, waaraan de Blue Mountains, hun naam danken wordt veroorzaakt door een mist die bestaat uit verdampte eucalyptis olie van een gumtree wordt afgescheiden. We zien de blauwe gloed nog niet. We lopen nog even langs het vistitor centre om wat informatie te verkrijgen over trails die we morgen kunnen bewandelen.
 |
| Van Blue Mountains |
We lopen naar het centrum, waar een aantal kleine cafe’s en restaurantjes zijn. We zoeken er eentje uit. We drinken wat en trakteren onszelf op een taartje. Op de weg terug naar de YHA doen we boodschappen bij de Coles, een grote supermarkt die van 6 tot 24uur open is. Terug in de hostel gaat Anja koken. De kinderen gaan poolen. Het is er erg gezellig. Er staan veel banken en in het midden staat een haard waar een ieder zich op kan warmen. We eten een grote kip schnitzel met wedges en bloemkool (op verzoek van Tessa). Anja en ik drogen af en dan gaan we chillen in een bank. Ik breng Bas en Tessa naar bed zodat Anja kan bloggen. Ze schrijven nog even in hun dagboek en daarna lees ik voor. Weltrusten!
Tuesday, May 29, 2007
Manly (2)
Maandag 28 mei. We hebben ons een uur verslapen en worden pas om 8uur wakker. Bij het ontbijt treffen we een mevrouw die in 1955 in Nederland is geweest. Ze vertelde dat ze destijds aan het backpacken was en dat ze in plaatsen als Spijk, Groningen, Meppel, Arnhem en Amsterdam is geweest. We hadden een gezellig praatje. Na het ontbijt gaan we een uur studeren. Daarna lassen we een pauze in en lopen naar het mooie Pebly beach. We komen heel wat joggende dames tegen met of zonder kinderwagen. Anja fantaseert hoe ze hier met haar familie en vrienden kan afspreken. De kinderen klauteren over de rotsen op zoek naar schelpen en dieren.
Dan gaan we weer verder studeren. Bas en Tessa werken aardig wat taakjes af. Bas stopt een stuk zeep in zijn mond, maar vindt dit niet echt lekker smaken. Hij sprint naar het balkon en wil het stukje zeep uitspugen. Hij heeft niet door dat het raam inmiddels dicht is en knalt met zijn hoofd tegen het raam. Gelukkig is het raam nog heel. We halen wat te eten in de supermarkt en gaan vervolgens aan een picknick tafel aan het strand stokbrood eten, waar twee pelikanen zwemmen. We gaan weer naar Pebly beach waar Anja wil gaan zonnen. Als ze goed en wel de badlaken heeft neergelegd, schuiven er wolken voor de zon! Bas vindt een mooie schelp en we zien een zeekat, die Bas uit een boekje kent. Het dier lijkt op een octopus maar heeft kortere tentakels. Tessa heeft een leuk spelletje bedacht: balletje begraven. Als ze een balletje heeft verstopt doet ze haar ogen dicht, draait een paar keer rond en loopt een stukje naar voren. Het balletje hebben we niet meer kunnen vinden!
Harold stuurt een sms met een uitnodiging om te komen bbq-en. We gaan lopend naar Harold en Nicolette. Ze wonen aan de andere kant van het strand. Als we langs het strand lopen zien we een octopus achter een krab aan jagen. De octopus loopt zelfs een stuk het strand op, maar krijgt de krab niet te pakken. We lopen verder naar Fairly Street. Het is nog een stuk omhoog lopen voordat we bij het appartement aankomen. Harold staat al op het terras. We worden hartelijk onthaald en verbazen ons over het mooi uitzicht vanaf het grote terras over de zee en Sydney. We zien een possum over het terras rennen. We krijgen wat te drinken en kletsen gezellig. We zetten de bbq aan en leggen er alvast een afrikaanse worst op met maiskolven verpakt in zilverfolie. Harold heeft allerlei lekker vlees en groeten gehaald. De kinderen zien een kast vol DVD’s en mogen Top Gun bekijken. Ik mag gebruik maken van de WiFi aansluiting om te bloggen en te mailen.
We gaan aan tafel. Het smaakt allemaal erg lekker. De kinderen hebben het hoogste woord en vertellen over hun belevenissen en tappen moppen waaronder natuurlijk die van Andre over de grote neger en wat die met z’n grote handen kan doen. Harold verteld over spinnen en laat de australische (upside down) versie van de wereldkaart zien. Nicolette komt ook thuis. Ze heeft er een lange dag opzitten want ze moest vanavond een company meeting bijwonen inclusief pizza diner. We maken kennis en praten over hun australische woon en werk ervaringen. Het leven hier bevalt ze erg goed. Afgelopen weekend zijn ze nog met hun jeep op 4x4 safari geweest. Tijdens het kamperen hebben ze al nachten met temperaturen van slechts 4C meegemaakt. We worden nog getrakteerd op heerlijk ijs en koffie. Het is erg gezellig en kinderbedtijd is al lang begonnen. Nicollete moet eigenlijk nog een uurtje werken. We weten niet hoe we Harold en Nicolette kunnen bedanken voor hun gastvrijheid, lekkere bbq en gezellige avond. Dan nemen we afscheid en lopen naar onze B&B waar we direct onder de wol kruipen.
Dan gaan we weer verder studeren. Bas en Tessa werken aardig wat taakjes af. Bas stopt een stuk zeep in zijn mond, maar vindt dit niet echt lekker smaken. Hij sprint naar het balkon en wil het stukje zeep uitspugen. Hij heeft niet door dat het raam inmiddels dicht is en knalt met zijn hoofd tegen het raam. Gelukkig is het raam nog heel. We halen wat te eten in de supermarkt en gaan vervolgens aan een picknick tafel aan het strand stokbrood eten, waar twee pelikanen zwemmen. We gaan weer naar Pebly beach waar Anja wil gaan zonnen. Als ze goed en wel de badlaken heeft neergelegd, schuiven er wolken voor de zon! Bas vindt een mooie schelp en we zien een zeekat, die Bas uit een boekje kent. Het dier lijkt op een octopus maar heeft kortere tentakels. Tessa heeft een leuk spelletje bedacht: balletje begraven. Als ze een balletje heeft verstopt doet ze haar ogen dicht, draait een paar keer rond en loopt een stukje naar voren. Het balletje hebben we niet meer kunnen vinden!
Harold stuurt een sms met een uitnodiging om te komen bbq-en. We gaan lopend naar Harold en Nicolette. Ze wonen aan de andere kant van het strand. Als we langs het strand lopen zien we een octopus achter een krab aan jagen. De octopus loopt zelfs een stuk het strand op, maar krijgt de krab niet te pakken. We lopen verder naar Fairly Street. Het is nog een stuk omhoog lopen voordat we bij het appartement aankomen. Harold staat al op het terras. We worden hartelijk onthaald en verbazen ons over het mooi uitzicht vanaf het grote terras over de zee en Sydney. We zien een possum over het terras rennen. We krijgen wat te drinken en kletsen gezellig. We zetten de bbq aan en leggen er alvast een afrikaanse worst op met maiskolven verpakt in zilverfolie. Harold heeft allerlei lekker vlees en groeten gehaald. De kinderen zien een kast vol DVD’s en mogen Top Gun bekijken. Ik mag gebruik maken van de WiFi aansluiting om te bloggen en te mailen.
 |
| Van Manly |
We gaan aan tafel. Het smaakt allemaal erg lekker. De kinderen hebben het hoogste woord en vertellen over hun belevenissen en tappen moppen waaronder natuurlijk die van Andre over de grote neger en wat die met z’n grote handen kan doen. Harold verteld over spinnen en laat de australische (upside down) versie van de wereldkaart zien. Nicolette komt ook thuis. Ze heeft er een lange dag opzitten want ze moest vanavond een company meeting bijwonen inclusief pizza diner. We maken kennis en praten over hun australische woon en werk ervaringen. Het leven hier bevalt ze erg goed. Afgelopen weekend zijn ze nog met hun jeep op 4x4 safari geweest. Tijdens het kamperen hebben ze al nachten met temperaturen van slechts 4C meegemaakt. We worden nog getrakteerd op heerlijk ijs en koffie. Het is erg gezellig en kinderbedtijd is al lang begonnen. Nicollete moet eigenlijk nog een uurtje werken. We weten niet hoe we Harold en Nicolette kunnen bedanken voor hun gastvrijheid, lekkere bbq en gezellige avond. Dan nemen we afscheid en lopen naar onze B&B waar we direct onder de wol kruipen.
Monday, May 28, 2007
Manly
Zondag, 27 mei. We hebben heerlijk geslapen. Het is even na 7 uur. Anja en ik gaan alvast douchen. De douche is heerlijk. Een grote ouderwetse douche kop met hete en krachtige stralen water. Als de kinderen wakker zijn lopen we naar beneden. In de keuken staan allerlei lekkere dingen voor ons klaar. De beheerster geeft een korte uitleg. We vullen elk ons eigen dienblad en gaan op het binnenplaatsje tussen de palmbomen zitten. We eten een warme croissant, toast met jam en fruit met yoghurt. We drinken melk, jus d’orange, thee en koffie. De krant maakt het ontbijt compleet. De weersverwachting zit er zonnig uit met temperaturen boven de 20C. Er staan een eng verhaal in over een bende artsen die mensen beroven van hun nieren om deze vervolgens te verkopen. Ik herinner me een film over hetzelfde onderwerp. Een jongetje van 11jaar heeft met een pistool een wild zwijn van 3m en 500kg neergeschoten. Er zitten nog een paar wat oudere stelletjes te ontbijten. De sfeer is gemoedelijk.
We moeten nodig weer aan de studie. We hebben 3 dagen niets gedaan, dus het wordt hoog tijd. We liggen wel voor op het schema. We verhuizen van kamer 8 naar kamer 10. Kamer 10 is ruimer, heeft een soort afsluitbaar balkon met uitzicht op zee. Er staat een mooi oud hemelbed. Anja en Tessa gaan op het balkon zitten en Bas en ik gaan beneden in een gezamelijke kamer zitten. Na een uur lopen we naar de werf waar we Arlette ontmoeten. We worden hartelijk onthaald. Ze heeft een dubbelle kinderwagen waarin haar 2 zoontjes Timo (21mnd) en Hugo (7mnd) zitten. We lopen naar een restaurant wat direct aan het grote strand grenst. We bestellen koffie en Timo krijgt een Babycino. We liggen in een deuk als het mannetje zijn baby koffie opdrinkt. De koffie hebben ze maar achterwege gelaten, dus het is eigenlijk alleen gestoomde melk met wat cacao.
Arlette en Robert wonen alweer 4 jaren in Australie en ze zijn niet van plan om terug te komen. Ze trekken veel op met ex-CMG collega’s Harold en Herbert. Door de week werkt Arlette bij Ericsson en bekommert Robert zich om het kroost. In het weekend is Robert bezig met zijn eigen bedrijf wat geschenken (bijv. boeken) via het internet verzorgt. Ze vindt het gaaf en moedig dat we met de kinderen op wereldreis zijn. Haar zus, met 4 kinderen denkt ook aan een soortgelijke reis in Australie. We praten lekker bij en lopen met Arlette richting haar auto want de kleintjes moeten nodig gaan slapen en nemen afscheid. De kinderen vinden het erg leuk dat we Arlette, een nederlandse, aan de andere kant van de wereld hebben ontmoet.
We lopen terug over het strand. Het is er gezellig druk. We zien veel surfers in de branding. We moeten helaas nog even aan de studie, maar we gaan eerst nog even wat eten in een art cafe en drinken juices met de benodigde vitamientjes. We zijn om 16.30uur klaar, maar het is te laat geworden om te gaan zwemmen in de zee. De zon staat al laag. Ik ga weer eens een stuk rennen. Ik loop eerst naar een uitkijkpost waar ik niet alleen de hoge rotswanden langs de kust zie, maar ook een prachtig uitzicht over het centrum met ontelbare lichtpuntjes. Het is al donker dus ik moet oppassen waar ik loop. Na een kilometer of vijf, loop ik nog het strand heen en terug. Als ik ons boutique guesthouse terugkom, zitten de kinderen cluedo te spelen. Anja leest een nederlands boek wat beneden in de kast stond. Ik ga douchen en daarna gaan we het dorp in om te gaan eten.
We eten pasta’s met lekkere groente en saus. De man van de bediening is erg aardig. Als ik aangeef dat ik geen suiker in mijn kofie wil, glimlacht hij en zegt dat hij de koffie wel opdrinkt en voor mij een nieuwe gaat maken. De kinderen eten een gezond broodje met kip en salade. We lopen mog wat door het dorp, waar de stemming er nog goed in zit. Een aantal tentjes zijn behoorlijk populair en puilen uit met jongeren en hier en daar een surfdude. We lopen op ons gemakje terug en kijken nog wat rond bij de jacht club. We praten wat over zeilen en zeilkamp. We zien een grote vleermuis vliegen. Tandenpoetsen en dan naar bed. Nog even de dagboeken bijwerken en dan is het toch alweer half 10 geweest voor dat de kinderen gaan liggen. De dagen lijken te kort. Anja ligt inmiddels te slapen in het hemelbed als ik aan mijn blog werk bij het schijnsel van het scherm. Mooie teksten van Herman van Veen vullen mijn oren. Wat hebben we het slecht hier!
We moeten nodig weer aan de studie. We hebben 3 dagen niets gedaan, dus het wordt hoog tijd. We liggen wel voor op het schema. We verhuizen van kamer 8 naar kamer 10. Kamer 10 is ruimer, heeft een soort afsluitbaar balkon met uitzicht op zee. Er staat een mooi oud hemelbed. Anja en Tessa gaan op het balkon zitten en Bas en ik gaan beneden in een gezamelijke kamer zitten. Na een uur lopen we naar de werf waar we Arlette ontmoeten. We worden hartelijk onthaald. Ze heeft een dubbelle kinderwagen waarin haar 2 zoontjes Timo (21mnd) en Hugo (7mnd) zitten. We lopen naar een restaurant wat direct aan het grote strand grenst. We bestellen koffie en Timo krijgt een Babycino. We liggen in een deuk als het mannetje zijn baby koffie opdrinkt. De koffie hebben ze maar achterwege gelaten, dus het is eigenlijk alleen gestoomde melk met wat cacao.
Arlette en Robert wonen alweer 4 jaren in Australie en ze zijn niet van plan om terug te komen. Ze trekken veel op met ex-CMG collega’s Harold en Herbert. Door de week werkt Arlette bij Ericsson en bekommert Robert zich om het kroost. In het weekend is Robert bezig met zijn eigen bedrijf wat geschenken (bijv. boeken) via het internet verzorgt. Ze vindt het gaaf en moedig dat we met de kinderen op wereldreis zijn. Haar zus, met 4 kinderen denkt ook aan een soortgelijke reis in Australie. We praten lekker bij en lopen met Arlette richting haar auto want de kleintjes moeten nodig gaan slapen en nemen afscheid. De kinderen vinden het erg leuk dat we Arlette, een nederlandse, aan de andere kant van de wereld hebben ontmoet.
We lopen terug over het strand. Het is er gezellig druk. We zien veel surfers in de branding. We moeten helaas nog even aan de studie, maar we gaan eerst nog even wat eten in een art cafe en drinken juices met de benodigde vitamientjes. We zijn om 16.30uur klaar, maar het is te laat geworden om te gaan zwemmen in de zee. De zon staat al laag. Ik ga weer eens een stuk rennen. Ik loop eerst naar een uitkijkpost waar ik niet alleen de hoge rotswanden langs de kust zie, maar ook een prachtig uitzicht over het centrum met ontelbare lichtpuntjes. Het is al donker dus ik moet oppassen waar ik loop. Na een kilometer of vijf, loop ik nog het strand heen en terug. Als ik ons boutique guesthouse terugkom, zitten de kinderen cluedo te spelen. Anja leest een nederlands boek wat beneden in de kast stond. Ik ga douchen en daarna gaan we het dorp in om te gaan eten.
We eten pasta’s met lekkere groente en saus. De man van de bediening is erg aardig. Als ik aangeef dat ik geen suiker in mijn kofie wil, glimlacht hij en zegt dat hij de koffie wel opdrinkt en voor mij een nieuwe gaat maken. De kinderen eten een gezond broodje met kip en salade. We lopen mog wat door het dorp, waar de stemming er nog goed in zit. Een aantal tentjes zijn behoorlijk populair en puilen uit met jongeren en hier en daar een surfdude. We lopen op ons gemakje terug en kijken nog wat rond bij de jacht club. We praten wat over zeilen en zeilkamp. We zien een grote vleermuis vliegen. Tandenpoetsen en dan naar bed. Nog even de dagboeken bijwerken en dan is het toch alweer half 10 geweest voor dat de kinderen gaan liggen. De dagen lijken te kort. Anja ligt inmiddels te slapen in het hemelbed als ik aan mijn blog werk bij het schijnsel van het scherm. Mooie teksten van Herman van Veen vullen mijn oren. Wat hebben we het slecht hier!
Sydney
Donderdag 24 Mei. De wekker gaat om 3.45uur. Het was erg rumoerig in de hostel, dus we hebben weinig geslapen. Als we gedouched hebben staat de dame van de shuttle al op de stoep. We zijn nog niet klaar. Met wat kunst en vliegwerk kunnen we toch nog met de shuttle mee. Het ontbijt staat nog onaangeroerd op een tafel in de hostel. De kinderen hebben het hoogste woord in het busje. Ze hebben zin in het vliegen. Op het vliegveld stoeien we nog wat met onze vloeistoffen en plastic zakjes. We wegen onze koffers nog even. We mogen samen 80kg bagage meenemen, maar we zitten tegen de 90kg. We hevelen wat over naar de handbagage, trekken nog wat kleren aan, gooien wat spullen weg waaronder mijn broek met kapotte rits en laten de Lonely Planet van NZ achter. We hebben gisteren alle Concerta pillen van Bas weggegooid. We willen die drugs nooit meer gaan gebruiken. Bas is zonder een hartstikke toffe kerel (en Tessa natuurlijk een harstikke toffe meid). Dan maar een beetje druk.
We zitten met zijn viertjes naast elkaar. Bas en Tessa vinden het jammer dat ze geen eigen video scherm hebben, maar dat een scherm met drie rijen wordt gedeeld. We krijgen een continental breakfast aangeboden. Ik probeer nog wat te slapen. Bas ziet land in zicht en voordat we het weten staan we aan de grond in Sydney. Er staat een lange rij bij Customs. Kennelijk zijn de via internet aangevraagde visa goed verwerkt, want we kunnen zo door, nadat Anja nog haar ontbrekende handtekening op haar arrival kaart heeft gezet. De bagage vinden we snel. We gaan naar de informatie hoek en Anja reseveert een hotel, want ze wil graag een eigen bad. Bas en ik pinnen AU$. Ik ben aardig brak, wat in de taxi alleen maar erger wordt. We komen aan bij the Menzies hotel. Een keurig hotel wat midden in het centrum/CBD ligt op vijf minuten loopafstand van de Rocks en Circular Quay, waar de ferries vertrekken. De kinderen gaan zwemmen en ik kruip onder de dekens. Roomservice komt nog langs om de minibar te checken en Engineering hersteld de thermostaat/kachel.
Om drie uur lopen we in het zonnetje via de George Street naar the Rocks waar we bij het Visitor Centre allerlei informatie halen en de Lonely Planet van Sydney kopen. Daarna lopen we naar het Opera House en zien we de Harbour Bridge. We vinden het allemaal fantastisch. Bas is helemaal onder de indruk van de omvang van het Opera House en Tessa kijkt alle kanten op waardoor ze vol tegen een lantaarnpaal oploopt! Ze lijken beide op Duracell batterijen te werken, want ze bruizen nog steeds van de energie. We zien allerlei straatartistieten, waaronder een menselijk standbeeld, didgeridoo muziekanten en een jongleur met een fiets op een paal die nog wat munten van ons krijgt (volgens het motto hou de straatartiest op straat). We drinken wat aan de Quay, kijken naar de passerende mensen en eten pizza in de Rocks buurt. Tessa begint wat in te kakken, dus gaan we terug naar het Hotel waar iedereen behoorlijk begint te crashen. Bas en ik proberen nog de UEFA finale Liverpool – AC Milan op de TV te vinden. Bas slaapt al als de wedstrijd begint. Bij mij vallen de luiken dicht na 40min in de eerste helft bij een 0-0 stand. Wat een gave stad!
Vrijdag 25 mei. We hebben heerlijk geslapen op de dikke boxspring matrassen. We staan om 6.30uur op. We zitten nog een beetje in de NZ tijdzone. Het is hier 2uren later. Anja gaat lekker in bad en ik blader door de informatie om een planning te maken. Als de kinderen wakker worden kijken ze naar de TV. Om een uur of tien, gaan we vlakbij het hotel lekkere warme sandwiches eten. Daarna lopen we door de Rocks naar de Harbour Bridge. De autenthieke omgeving is prachtig. De jassen knopen we om onze middel. Een T-shirt is meer dan genoeg. We smeren ons goed in met zonne creme want het is strak blauw.
We lopen tussen de vele joggers de Harbour Bridge over en gaan dan de Pylon Climb doen. Als we de 200 traptreden hebben beklommen, worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over Sydney op een hoogte van bijna 90m boven zee peil. In de pylon bevindt zich ook een tentoonstelling van de brug. De ijzeren hangbrug is in 1932 geopend na een bouwperiode van bijna 8 jaren. Dit jaar wordt het 75-jarige bestaan gevierd. De brug is meer dan 1km lang, 140m hoog en heeft 10 miljoen pond gekost. Het is echt een ongelofelijk knap staaltje werk.
We lopen via Millers Point naar Darling Harbour. We zien een aantal sportievelingen allerlei oefeningen doen die onderdeel zijn van een trainingsparcours, zoals optrekken, push-ups en buikspier oefeningen. We kunnen het niet laten en doen het parcours op champion level. Zonder dat we het weten gaan we lunchen in het KPMG restaurant, waar we lekkere soep, broodjes, juices en fruit kopen. We zitten onderuit in grote rode stoelen op het terras. Goed gevuld lopen we verder naar Darling Harbour. Ook dit is weer een erg gezellige buurt aan de zee met allemaal gezellige tentjes en mensen. We bezoeken het National Maritime Museum, waar we o.a. de Endeavour van James Cook, marine schepen, een onderzeeer, een helicopter en de snelste boot (518km/u) ter wereld zien.
We drinken wat in een cafe aan de Darling kade. Als ik de gekochte Optus prepaid card probeer te activeren in Anja’s mobiel, belt Arlette op mijn mobiel. Arlette is een ex-collega en woont sinds een paar jaar in Australie. We spreken af om elkaar zondag in Manly te ontmoeten. Ze heeft inmiddels 2 kinderen, werkt full-time en haar man is huisvader. Via de Market Street lopen we terug naar het hotel. De kinderen willen graag zwemmen en ik ga met ze mee om een oogje in het zeil te houden en de blog bij te werken. Anja gaat alweer in bad. Voor diner lopen we naar Chinatown. Het is erg druk en er is een hoop vertier op straat en in de kroeg. We strijken neer op het terras van een Chinees en komen laat terug in ons hotel. We hebben een behoorlijk aantal kilometers in de benen, dus we zijn blij als we in het lekkere bed liggen.
Zaterdag 26 mei. Als we wakker zijn, gaan we vanuit bed een planning maken en bellen wat adressen om te verblijven. We boeken 4 dagen Periwinkle Guesthouse in Manly Beach. We pakken de boel in en checken om 11uur uit. We kunnen onze bagage en waardevolle spullen stallen in het hotel. We gaan eerst ontbijten. De kinderen nemen bacon & egss, Anja zit aan de yoghurt met muesli en fruit en ik ga voor een kaas/spinazie omelet. Anja wil graag naar de Strand en Victoria shopping centres. Het zijn mooie victoriaanse gebouwen met vele leuke winkeltjes. Anja wordt gek van de leuke kledingzaakjes.
We lopen verder naar Hyde Park waar een jong stel trouwfoto’s laten maken. We nemen een kijkje in Mary’s Cathedral waar over 416 dagen de paus op bezoek komt. We lopen door de Botanic Garden waar we reuzen vleermuizen en spinnen zien. Als Bas in zijn handen klapt beginnen de vleermuizen te vliegen. Van schrik kruipen Bas en Tessa bijna in onze broekzak. De tuin is prachtig. We gaan even liggen en genieten van het uitzicht. Het Government House is helaas niet toeghankelijk in verband met een herinrichting. Ter compensatie mogen we het Chalet, waar vroeger het personeel sliep, bekijken.
Een oude gids verteld ons dat het open stellen van het Chalet uniek is en dat hij dit in zijn loopbaan nog niet heeft meegemaakt. Hij verteld dat de dames hier vroeger wax als make-up gebruikten om de (water)pokdalige gezichten glad te strijken. Om te voorkomen dat de wax ging smelten bij het haardvuur, werd een speciaal scherm geplaatst. We bekijken de “drawing” room. Deze naam is een afgeleid van to redraw. De vrouwen moesten zich vroeger namelijk terugtrekken na het diner zo dat de heren een sigaartje konden roken en hun behoefte konden doen in een zilveren pot. De vrouwen hadden dit voorrecht niet en moesten maar wachten tot ze thuis waren. Ze dronken dus vrijwel niets tijdens het diner. De grote spiegels moesten zorgen voor de reflectie van het licht om de schemerige kamers wat te verlichten.
We komen uit bij het Opera House. We nemen nog een kijkje in het Museum for Contemporary Art en zijn getuige van een optreden van een band in verband met Sorry Day. Ongeveer 150 jaar geleden heeft de overheid grove fouten gemaakt door de kinderen van de inheemse bevolking weg te nemen van hun familie. Ze noemen deze kinderen de “stolen generation”. Om deze fout toe te geven viert men jaarlijks op 26 mei sorry day.
Dan gaan we terug naar het hotel en halen onze koffers op. We lopen naar de Circular Quay waar we op pier 3 de ferry naar Mainly nemen. Na een half uurtje zijn we in Manly. We lopen 150m langs het strand en komen uit bij Periwinkle. Het is een erg mooi en cosy onderkomen. De beheerder heeft 4 maanden in Nederland als kok gewerkt voor de filmset van de oorlogsfilm een brug te ver. Hij vertelde hoe ze de brug in Deventer gebruikten en in vuur en vlam zetten als vervanger voor de brug in Arnhem. We lopen door de gezellige buurt en eten nog wat fish & chips.
We zitten met zijn viertjes naast elkaar. Bas en Tessa vinden het jammer dat ze geen eigen video scherm hebben, maar dat een scherm met drie rijen wordt gedeeld. We krijgen een continental breakfast aangeboden. Ik probeer nog wat te slapen. Bas ziet land in zicht en voordat we het weten staan we aan de grond in Sydney. Er staat een lange rij bij Customs. Kennelijk zijn de via internet aangevraagde visa goed verwerkt, want we kunnen zo door, nadat Anja nog haar ontbrekende handtekening op haar arrival kaart heeft gezet. De bagage vinden we snel. We gaan naar de informatie hoek en Anja reseveert een hotel, want ze wil graag een eigen bad. Bas en ik pinnen AU$. Ik ben aardig brak, wat in de taxi alleen maar erger wordt. We komen aan bij the Menzies hotel. Een keurig hotel wat midden in het centrum/CBD ligt op vijf minuten loopafstand van de Rocks en Circular Quay, waar de ferries vertrekken. De kinderen gaan zwemmen en ik kruip onder de dekens. Roomservice komt nog langs om de minibar te checken en Engineering hersteld de thermostaat/kachel.
Om drie uur lopen we in het zonnetje via de George Street naar the Rocks waar we bij het Visitor Centre allerlei informatie halen en de Lonely Planet van Sydney kopen. Daarna lopen we naar het Opera House en zien we de Harbour Bridge. We vinden het allemaal fantastisch. Bas is helemaal onder de indruk van de omvang van het Opera House en Tessa kijkt alle kanten op waardoor ze vol tegen een lantaarnpaal oploopt! Ze lijken beide op Duracell batterijen te werken, want ze bruizen nog steeds van de energie. We zien allerlei straatartistieten, waaronder een menselijk standbeeld, didgeridoo muziekanten en een jongleur met een fiets op een paal die nog wat munten van ons krijgt (volgens het motto hou de straatartiest op straat). We drinken wat aan de Quay, kijken naar de passerende mensen en eten pizza in de Rocks buurt. Tessa begint wat in te kakken, dus gaan we terug naar het Hotel waar iedereen behoorlijk begint te crashen. Bas en ik proberen nog de UEFA finale Liverpool – AC Milan op de TV te vinden. Bas slaapt al als de wedstrijd begint. Bij mij vallen de luiken dicht na 40min in de eerste helft bij een 0-0 stand. Wat een gave stad!
Vrijdag 25 mei. We hebben heerlijk geslapen op de dikke boxspring matrassen. We staan om 6.30uur op. We zitten nog een beetje in de NZ tijdzone. Het is hier 2uren later. Anja gaat lekker in bad en ik blader door de informatie om een planning te maken. Als de kinderen wakker worden kijken ze naar de TV. Om een uur of tien, gaan we vlakbij het hotel lekkere warme sandwiches eten. Daarna lopen we door de Rocks naar de Harbour Bridge. De autenthieke omgeving is prachtig. De jassen knopen we om onze middel. Een T-shirt is meer dan genoeg. We smeren ons goed in met zonne creme want het is strak blauw.
We lopen tussen de vele joggers de Harbour Bridge over en gaan dan de Pylon Climb doen. Als we de 200 traptreden hebben beklommen, worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over Sydney op een hoogte van bijna 90m boven zee peil. In de pylon bevindt zich ook een tentoonstelling van de brug. De ijzeren hangbrug is in 1932 geopend na een bouwperiode van bijna 8 jaren. Dit jaar wordt het 75-jarige bestaan gevierd. De brug is meer dan 1km lang, 140m hoog en heeft 10 miljoen pond gekost. Het is echt een ongelofelijk knap staaltje werk.
We lopen via Millers Point naar Darling Harbour. We zien een aantal sportievelingen allerlei oefeningen doen die onderdeel zijn van een trainingsparcours, zoals optrekken, push-ups en buikspier oefeningen. We kunnen het niet laten en doen het parcours op champion level. Zonder dat we het weten gaan we lunchen in het KPMG restaurant, waar we lekkere soep, broodjes, juices en fruit kopen. We zitten onderuit in grote rode stoelen op het terras. Goed gevuld lopen we verder naar Darling Harbour. Ook dit is weer een erg gezellige buurt aan de zee met allemaal gezellige tentjes en mensen. We bezoeken het National Maritime Museum, waar we o.a. de Endeavour van James Cook, marine schepen, een onderzeeer, een helicopter en de snelste boot (518km/u) ter wereld zien.
We drinken wat in een cafe aan de Darling kade. Als ik de gekochte Optus prepaid card probeer te activeren in Anja’s mobiel, belt Arlette op mijn mobiel. Arlette is een ex-collega en woont sinds een paar jaar in Australie. We spreken af om elkaar zondag in Manly te ontmoeten. Ze heeft inmiddels 2 kinderen, werkt full-time en haar man is huisvader. Via de Market Street lopen we terug naar het hotel. De kinderen willen graag zwemmen en ik ga met ze mee om een oogje in het zeil te houden en de blog bij te werken. Anja gaat alweer in bad. Voor diner lopen we naar Chinatown. Het is erg druk en er is een hoop vertier op straat en in de kroeg. We strijken neer op het terras van een Chinees en komen laat terug in ons hotel. We hebben een behoorlijk aantal kilometers in de benen, dus we zijn blij als we in het lekkere bed liggen.
Zaterdag 26 mei. Als we wakker zijn, gaan we vanuit bed een planning maken en bellen wat adressen om te verblijven. We boeken 4 dagen Periwinkle Guesthouse in Manly Beach. We pakken de boel in en checken om 11uur uit. We kunnen onze bagage en waardevolle spullen stallen in het hotel. We gaan eerst ontbijten. De kinderen nemen bacon & egss, Anja zit aan de yoghurt met muesli en fruit en ik ga voor een kaas/spinazie omelet. Anja wil graag naar de Strand en Victoria shopping centres. Het zijn mooie victoriaanse gebouwen met vele leuke winkeltjes. Anja wordt gek van de leuke kledingzaakjes.
We lopen verder naar Hyde Park waar een jong stel trouwfoto’s laten maken. We nemen een kijkje in Mary’s Cathedral waar over 416 dagen de paus op bezoek komt. We lopen door de Botanic Garden waar we reuzen vleermuizen en spinnen zien. Als Bas in zijn handen klapt beginnen de vleermuizen te vliegen. Van schrik kruipen Bas en Tessa bijna in onze broekzak. De tuin is prachtig. We gaan even liggen en genieten van het uitzicht. Het Government House is helaas niet toeghankelijk in verband met een herinrichting. Ter compensatie mogen we het Chalet, waar vroeger het personeel sliep, bekijken.
Een oude gids verteld ons dat het open stellen van het Chalet uniek is en dat hij dit in zijn loopbaan nog niet heeft meegemaakt. Hij verteld dat de dames hier vroeger wax als make-up gebruikten om de (water)pokdalige gezichten glad te strijken. Om te voorkomen dat de wax ging smelten bij het haardvuur, werd een speciaal scherm geplaatst. We bekijken de “drawing” room. Deze naam is een afgeleid van to redraw. De vrouwen moesten zich vroeger namelijk terugtrekken na het diner zo dat de heren een sigaartje konden roken en hun behoefte konden doen in een zilveren pot. De vrouwen hadden dit voorrecht niet en moesten maar wachten tot ze thuis waren. Ze dronken dus vrijwel niets tijdens het diner. De grote spiegels moesten zorgen voor de reflectie van het licht om de schemerige kamers wat te verlichten.
We komen uit bij het Opera House. We nemen nog een kijkje in het Museum for Contemporary Art en zijn getuige van een optreden van een band in verband met Sorry Day. Ongeveer 150 jaar geleden heeft de overheid grove fouten gemaakt door de kinderen van de inheemse bevolking weg te nemen van hun familie. Ze noemen deze kinderen de “stolen generation”. Om deze fout toe te geven viert men jaarlijks op 26 mei sorry day.
 |
| Van Sydney |
Dan gaan we terug naar het hotel en halen onze koffers op. We lopen naar de Circular Quay waar we op pier 3 de ferry naar Mainly nemen. Na een half uurtje zijn we in Manly. We lopen 150m langs het strand en komen uit bij Periwinkle. Het is een erg mooi en cosy onderkomen. De beheerder heeft 4 maanden in Nederland als kok gewerkt voor de filmset van de oorlogsfilm een brug te ver. Hij vertelde hoe ze de brug in Deventer gebruikten en in vuur en vlam zetten als vervanger voor de brug in Arnhem. We lopen door de gezellige buurt en eten nog wat fish & chips.
Christchurch
Woensdag 23 mei. De laatste nacht in de camper is voorbij. Nu is het tijd om alles in te pakken en de camper op te ruimen. Bas en Tessa werken aan de taakjes als wij alle kasten, laden, opbergvakken, etc uitkammen. We moeten een hoop papieren en spullen weggooien. Als we alles ingepakt hebben stallen we onze koffers en levensmiddelen in de opbergruimte van de hostel. Een aantal gelezen boeken zetten we in de boekenkast van de hostel. De rugzakken nemen we mee. We lopen nog even naar ... Bagoes waar we wat drinken en een pizza delen. Dan rijden we dwars door Christchurch via de BP naar het KEA depot.
We worden vriendelijk ontvangen door een blonde dame. Ze vraagt ons hoe het is geweest, biedt ons wat te drinken aan en vraagt of we een enquete willen invullen. In de tussentijd gaat zij de camper controleren. Voor ons wel spannend want we willen onze borg (en aansprakelijkheid) van NZ$5.000 graag terug. Ze vindt een beschadiging in de voorruit. De kosten zijn NZ65$, wat in mindering wordt gebracht op onze borg restitutie. Ze doet niet moeilijk over een aantal zaken die we zijn kwijtgeraakt, zoals een mes, een handdoek en een scharnier van een deurtje wat los is gegaan. We krijgen een boek met mooie foto’s van NZ voor onze gespaarde BP diesel bonnen. We zijn erg tevreden over de KEA dienstverlening.
Een aardige KEA medewerker brengt ons terug naar Stonehurst. Hij grapt o.a. over de vriendelijke strijd tussen de Kiwi’s van het Noorder en Zuider eiland (Aucklanders zeggen dat er ten zuiden van Auckland’s Bombay hills niets meer is en de Zuiderlingen noemen het Zuider eiland het Mainland. Hij verteld ook dat Australiers ex-convicts zijn. Engelse misdadigers werden in de 18e eeuw op de boot gezet naar Australie. De ruimte en het feit dat ze afgezonderd zijn van de rest van de wereld zijn volgens hem de oorzaak dat de kiwi’s zo relaxed en open zijn.
Als hij ons heeft afgezet lopen we weer naar het centrum van Christchurch. We drinken nog een lekkere cocktail op de goede afloop bij het mooie design restaurant Liquidity. Er staat een mooie haard onder de luifel op het terras waar je lekker omheen kunt zitten. We willen teruglopen om chilli con carne te gaan bereiden/eten. Halverwege lopen we een japanner binnen en bestellen een japanse box met allemaal lekkere hapjes. De kinderen worden aardig handig met de stokjes en werken het snel naar binnen. Terug in de hostel zijn ze enorm opgewonden. Ze rennen, springen, maken grapjes. Ze hebben zin om morgen naar Australie te vliegen. We moeten om 3.45uur op. De shuttle gaat om 4.30uur en het vliegtuig om 7.00uur.
 |
| Van Christchurch |
We worden vriendelijk ontvangen door een blonde dame. Ze vraagt ons hoe het is geweest, biedt ons wat te drinken aan en vraagt of we een enquete willen invullen. In de tussentijd gaat zij de camper controleren. Voor ons wel spannend want we willen onze borg (en aansprakelijkheid) van NZ$5.000 graag terug. Ze vindt een beschadiging in de voorruit. De kosten zijn NZ65$, wat in mindering wordt gebracht op onze borg restitutie. Ze doet niet moeilijk over een aantal zaken die we zijn kwijtgeraakt, zoals een mes, een handdoek en een scharnier van een deurtje wat los is gegaan. We krijgen een boek met mooie foto’s van NZ voor onze gespaarde BP diesel bonnen. We zijn erg tevreden over de KEA dienstverlening.
Een aardige KEA medewerker brengt ons terug naar Stonehurst. Hij grapt o.a. over de vriendelijke strijd tussen de Kiwi’s van het Noorder en Zuider eiland (Aucklanders zeggen dat er ten zuiden van Auckland’s Bombay hills niets meer is en de Zuiderlingen noemen het Zuider eiland het Mainland. Hij verteld ook dat Australiers ex-convicts zijn. Engelse misdadigers werden in de 18e eeuw op de boot gezet naar Australie. De ruimte en het feit dat ze afgezonderd zijn van de rest van de wereld zijn volgens hem de oorzaak dat de kiwi’s zo relaxed en open zijn.
Als hij ons heeft afgezet lopen we weer naar het centrum van Christchurch. We drinken nog een lekkere cocktail op de goede afloop bij het mooie design restaurant Liquidity. Er staat een mooie haard onder de luifel op het terras waar je lekker omheen kunt zitten. We willen teruglopen om chilli con carne te gaan bereiden/eten. Halverwege lopen we een japanner binnen en bestellen een japanse box met allemaal lekkere hapjes. De kinderen worden aardig handig met de stokjes en werken het snel naar binnen. Terug in de hostel zijn ze enorm opgewonden. Ze rennen, springen, maken grapjes. Ze hebben zin om morgen naar Australie te vliegen. We moeten om 3.45uur op. De shuttle gaat om 4.30uur en het vliegtuig om 7.00uur.
Akaroa
Dinsdag 22 mei. De konijnen huppelen rond de camper. We kunnen vanuit de camper over de zonnige baai met bootjes uitkijken. Er komt een grote vrachtwagen aan die beton gaat storten. Bas en Tessa doen een circuitje in de speeltuin. Eerst aan een kabelbaan hangen, hangend grepen overpakken en dan hangend stangen overpakken. Tessa houdt Bas goed bij. Ik kan het met pijn en moeite. Dan komt Anja. Ze springt de kabelbaan op en ...., valt met een klap achterover plat op de grond. Ze ligt daar even voor pampus, maar dan komt er weer wat leven in. Als een echte Kiwi zet ze door en maakt alsnog het circuitje af. We beginnen met de taakjes en draaien nog een wasje. We rijden met de camper het dorpje in en parkeren langs het strand. We geven de kinderen nog een flinke portie taakjes en gaan zelf even chillen bij Burry Hayes. Tja, je hebt werk- en sierpaarden. Als de kinderen klaar zijn, wandelen we nog langs het strand naar de vuurtoren. Onderweg proberen we zee-oren of power shell te vinden. Een spontane gepensioneerde taxi chauffeur verteld ons dat we aan de andere kant van de baai moeten zijn. We eten nog een broodje voordat we naar Christchurch rijden. Ik bel ook nog even naar de KEA helpdesk om te vragen hoe we de camper moeten inleveren.
Als we de “achtbaan” gehad hebben is het nog een klein uurtje rijden naar Christchurch. Anja heeft een soort Hostel gevonden waar we ook kunnen camperen. Het heet Stonehurst en bevindt zich in het centrum. Er hangen allerlei onderscheidingen, maar het blijft een low-budget gebeuren. We boeken de campsite voor vandaag en een vijf persoons dorm voor morgen. Ze verzorgen ook shuttles naar het vliegveld. Die gaan we morgen boeken. Het vliegtuig vertrekt overmorgen, 24 mei om 7.00uur naar Sydney. Dat gaat dus een kort nachtje worden.
We lopen naar het centrum. Bij Starbuck drinken we wat en gaan een uurtje aan het internet hangen. Anneke mailt ons dat Bas waarschijnlijk in CVVO D3 komt. Hij vindt het jammer dat hij niet in D1 komt en Jesse en Job wel. Zijn oude E3 kampioensmaatjes, zoals Mark, ziet hij dan wel weer terug. Hij vindt het leuk dat Sanne ook bij de voetbal club komt. Dan eten we wat bij Mum’s een Japans/Koreaans restaurant. Anja laat een special met fried noodles en beef teriyaki maken. De baas keek een beetje vreemd, maar kwam uiteindelijk tot een compromis met Anja en overtuigde zijn kok om het speciale verzoek te bereiden. Zelfs Bas en Tessa blijken het lekker te vinden. Het zal morgen wel aan de menu kaart worden toegevoegd! Terug in de hostel, merken we tijdens het tanden poetsen dat de showers & restrooms gemeenschappelijk worden gebruikt, wat even wennen is. We duiken onze camper voor de laatste overnachting in en draaien de kachel voluit. Het is een stuk kouder geworden, iets van 13C.
 |
| Van Akaroa |
Als we de “achtbaan” gehad hebben is het nog een klein uurtje rijden naar Christchurch. Anja heeft een soort Hostel gevonden waar we ook kunnen camperen. Het heet Stonehurst en bevindt zich in het centrum. Er hangen allerlei onderscheidingen, maar het blijft een low-budget gebeuren. We boeken de campsite voor vandaag en een vijf persoons dorm voor morgen. Ze verzorgen ook shuttles naar het vliegveld. Die gaan we morgen boeken. Het vliegtuig vertrekt overmorgen, 24 mei om 7.00uur naar Sydney. Dat gaat dus een kort nachtje worden.
We lopen naar het centrum. Bij Starbuck drinken we wat en gaan een uurtje aan het internet hangen. Anneke mailt ons dat Bas waarschijnlijk in CVVO D3 komt. Hij vindt het jammer dat hij niet in D1 komt en Jesse en Job wel. Zijn oude E3 kampioensmaatjes, zoals Mark, ziet hij dan wel weer terug. Hij vindt het leuk dat Sanne ook bij de voetbal club komt. Dan eten we wat bij Mum’s een Japans/Koreaans restaurant. Anja laat een special met fried noodles en beef teriyaki maken. De baas keek een beetje vreemd, maar kwam uiteindelijk tot een compromis met Anja en overtuigde zijn kok om het speciale verzoek te bereiden. Zelfs Bas en Tessa blijken het lekker te vinden. Het zal morgen wel aan de menu kaart worden toegevoegd! Terug in de hostel, merken we tijdens het tanden poetsen dat de showers & restrooms gemeenschappelijk worden gebruikt, wat even wennen is. We duiken onze camper voor de laatste overnachting in en draaien de kachel voluit. Het is een stuk kouder geworden, iets van 13C.
Monday, May 21, 2007
Oamaru
Dan gaan we door naar Oamaru waar we gaan overnachten. We komen precies op tijd voor de pinguins. Deze komen tegen het invallen van de avond aan wal. We rijden naar het bushi beach scenic reserve waar zich een kolonie yellow eyed pinquins bevindt. We staan ongeveer 100m boven het strand bij een uitkijkpost. Al na een paar minuten zien we enkele pinquins het strand op lopen. Wat een timing. Bas en Tessa lachen om de manier waarop ze lopen. Het begint donkder te worden. We zullen bijna weggaan, als we opeens op enige meters afstand een pinquin zien staan! Deze kleine donder van 70cm is helemaal de steile rotswand opgeklauterd! Hij gooit zijn hoofd in zijn nek en begint lawaai te maken. Zijn soortgenoten beneden beantwoorden de schreeuw. Dan zien we nog een paar pinquins van dicht bij. Ongelofelijk.
Terug op de camping spelen Bas en Tessa nog even met enkele NZ kinderen. Het jongetje heet Brandon en woont in Auckland. Tijdens de spaghetti vertellen ze enthousiast over belevenissen en hoe ze met elkaar in het engels hebben gesproken.
Maandag 21 mei. Als de kinderen klaar zijn met douchen willen ze weer met Brandon spelen. Brandon is helaas vertrokken, dus gaan ze maar met z’n tweetjes op de trampoline springen. De kinderen hebben vandaag een makkie met de taakjes. Ze zijn snel klaar en maken geen fouten. We drinken wat in restaurant Woolstore. De naamt zegt het al, het was vroeger een wol pakhuis. We wandelen nog wat door de straatjes, waaronder de Harbour Street. Er staan mooie Victoriaanse gebouwen. We bezoeken een limestone atelier van Ian Andersen (uniquecarvings@paradise.net.nz). Ian is een aardige kunstenaar die ons van alles verteld over zijn werk en gemaakte objecten. Zijn voorkeur stijl is contemperary art. Hij laat zich o.a. inspireren door de engelse kunstenaar Henry Moore. Ian laat ons enkele voorbeelden van Moore’s creaties uit een boek zien. Hij kan op maat object maken en verschepen. Een voorbeeld van maximaal 20kg inclusief verzending naar NL kost ongeveer 500Euro. Hij verteld ook dat alle panden in Oamaru van limestone zijn gebouwd.
Verderop bekijken we een autentieke whiskey store, the Barrel House (www.nzmaltwhisky.co.nz). Een japanse dame vertelt ons over de whiskey en laat de barrels en flessen zien en ruiken. Het oudste vat is 20jaar oud. We babbelen nog wat over onze vakantie en hoe ze vanuit Japan naar NZ is gekomen. We rijden de 1 weer op. Onderweg zien we grote rookpluimen en stukken land die in vuur in vlam staan. Het is warm (20C) en droog. We vragen ons af hoe de brandhaarden ontstaan zijn. We pauzeren in het stadje Tiamaru. We lopen daar door het centrum en kijken uit over Caroline Bay. We eten een broodje en gaan weer verder.
We rijden om 19uur de Top10 camping bij Akaroa op. Het laatste uur was pittig rijden i.v.m. de hoogteverschillen, scherpe bochten en de duisternis. Anja heeft het zweet in de handen. Gelukkig heeft niemand overgegeven. We hebben trek, maar de neus wordt opgehaald voor de chili con carne, het enige wat we nog aan boord hebben. We rijden daarom het oud franse dorpje in op zoek naar een restaurant. We worden door een man L’hotel binnengehaald. Het is een grapjas die bijna drie jaar in Belgie heeft gewerkt. We bestellen gegrilde zalm, salami pizza en twee kinder hamburger menu’s. Het smaakt erg goed. De grapjas haalt constant grappen uit en heeft het gemunt op Bas. Bas moet zijn bord leeg eten en wordt een “hardcase” genoemt. Bas ligt in een stuip van het lachen als hem gevraagd wordt of hij de rekening wil betalen. Ik blader in een architectuur magazine Trends waar een aantal hele mooie design restaurants/clubs staan, waaronder Zouk en Sevenatenine in KL, Liquidity in Christchurch en Gari sushi bar in Syndey. Wellicht kunnen we daar later nog een kijkje nemen.
Terug op de camping spelen Bas en Tessa nog even met enkele NZ kinderen. Het jongetje heet Brandon en woont in Auckland. Tijdens de spaghetti vertellen ze enthousiast over belevenissen en hoe ze met elkaar in het engels hebben gesproken.
Maandag 21 mei. Als de kinderen klaar zijn met douchen willen ze weer met Brandon spelen. Brandon is helaas vertrokken, dus gaan ze maar met z’n tweetjes op de trampoline springen. De kinderen hebben vandaag een makkie met de taakjes. Ze zijn snel klaar en maken geen fouten. We drinken wat in restaurant Woolstore. De naamt zegt het al, het was vroeger een wol pakhuis. We wandelen nog wat door de straatjes, waaronder de Harbour Street. Er staan mooie Victoriaanse gebouwen. We bezoeken een limestone atelier van Ian Andersen (uniquecarvings@paradise.net.nz). Ian is een aardige kunstenaar die ons van alles verteld over zijn werk en gemaakte objecten. Zijn voorkeur stijl is contemperary art. Hij laat zich o.a. inspireren door de engelse kunstenaar Henry Moore. Ian laat ons enkele voorbeelden van Moore’s creaties uit een boek zien. Hij kan op maat object maken en verschepen. Een voorbeeld van maximaal 20kg inclusief verzending naar NL kost ongeveer 500Euro. Hij verteld ook dat alle panden in Oamaru van limestone zijn gebouwd.
 |
| Van Oamaru |
Verderop bekijken we een autentieke whiskey store, the Barrel House (www.nzmaltwhisky.co.nz). Een japanse dame vertelt ons over de whiskey en laat de barrels en flessen zien en ruiken. Het oudste vat is 20jaar oud. We babbelen nog wat over onze vakantie en hoe ze vanuit Japan naar NZ is gekomen. We rijden de 1 weer op. Onderweg zien we grote rookpluimen en stukken land die in vuur in vlam staan. Het is warm (20C) en droog. We vragen ons af hoe de brandhaarden ontstaan zijn. We pauzeren in het stadje Tiamaru. We lopen daar door het centrum en kijken uit over Caroline Bay. We eten een broodje en gaan weer verder.
We rijden om 19uur de Top10 camping bij Akaroa op. Het laatste uur was pittig rijden i.v.m. de hoogteverschillen, scherpe bochten en de duisternis. Anja heeft het zweet in de handen. Gelukkig heeft niemand overgegeven. We hebben trek, maar de neus wordt opgehaald voor de chili con carne, het enige wat we nog aan boord hebben. We rijden daarom het oud franse dorpje in op zoek naar een restaurant. We worden door een man L’hotel binnengehaald. Het is een grapjas die bijna drie jaar in Belgie heeft gewerkt. We bestellen gegrilde zalm, salami pizza en twee kinder hamburger menu’s. Het smaakt erg goed. De grapjas haalt constant grappen uit en heeft het gemunt op Bas. Bas moet zijn bord leeg eten en wordt een “hardcase” genoemt. Bas ligt in een stuip van het lachen als hem gevraagd wordt of hij de rekening wil betalen. Ik blader in een architectuur magazine Trends waar een aantal hele mooie design restaurants/clubs staan, waaronder Zouk en Sevenatenine in KL, Liquidity in Christchurch en Gari sushi bar in Syndey. Wellicht kunnen we daar later nog een kijkje nemen.
Ranfurly&Mouraki
Zondag, 20 mei. We worden om 7uur wakker gebeld door Pappa en Mamma Slump. Ze bevinden zich in de Pyreneen en hebben last gehad van buikgriep. Tiny laat ons via sms weten dat ze een reiki cursus doet met Ineke ergens op de veluwe. We blijven nog wat liggen, vertellen de kinderen verhaaltjes van vroeger en doen een potje judo. Als we aangekleed zijn gaan we in het zonnetje zitten lezen. De kinderen spelen in de speeltuin. Het is lekker warm. Tijdens het afrekenen van de camping verteld de oude eigenaar dat hij de camping net heeft verkocht. Hij heeft de afgelopen 13 jaar slechts 3 dagen vakantie gehad. Anja en ik lopen naar het dorp om koffie te gaan drinken.
Er is weinig te doen in het dorp. De enige attractie is de traintrail. Dit is een wandeltocht van 5 dagen over het voormalige trein spoor. We zien het oude treinstation. We drinken koffie in het art deco Ranfurly Hotel. Beetje vergane glorie, maar de latte smaakt goed. Terug op de camping zijn de kinderen druk aan het spelen met allerlei attributen zoals een grote kabel haspel. We eten een opgewarmd pizzabrood op en gaan weer op weg.
Onderweg stoppen we om de Mouraki boulders te bekijken. Dit zijn een soort bolvormige keien die zich gedurende twee miljoen jaren hebben gevormd uit mudstone en zijn in de loop van de jaren door golven van de zee blootgelegd en bewerkt. Het lijkt een soort buitenaards tafereel.
Er is weinig te doen in het dorp. De enige attractie is de traintrail. Dit is een wandeltocht van 5 dagen over het voormalige trein spoor. We zien het oude treinstation. We drinken koffie in het art deco Ranfurly Hotel. Beetje vergane glorie, maar de latte smaakt goed. Terug op de camping zijn de kinderen druk aan het spelen met allerlei attributen zoals een grote kabel haspel. We eten een opgewarmd pizzabrood op en gaan weer op weg.
 |
| Van Ranfurly&Mouraki |
Onderweg stoppen we om de Mouraki boulders te bekijken. Dit zijn een soort bolvormige keien die zich gedurende twee miljoen jaren hebben gevormd uit mudstone en zijn in de loop van de jaren door golven van de zee blootgelegd en bewerkt. Het lijkt een soort buitenaards tafereel.
Queenstown (2)
Zaterdag 19 mei. Het is zondag dus we slapen lekker uit. We worden pas om 9.30uur wakker en moeten om 10uur al van de camping zijn. Het zonnetje lacht ons toe als we door Queenstown lopen. Bij de werf is een marktje. We lopen langs de oude stoomboot die om 11uur gaat uitvaren. We slenteren langs de markt kraampjes. Het is erg gemoedelijk. Er speelt een man met een gitaar. De kinderen zien oorschelpen in een van de standjes en denken deze zelf aan het strandje van het meer te kunnen vinden. Anja en ik lopen met ze mee en vertellen ze dat het vinden van die schelpen een uitdaging gaat worden in het zoete water van het meer. We lopen verder langs indrukwekkende bomen in Queens Garden en zien daar ook een klassieke bowling club. De grasbanen, het clubhuis en de tuinen zien er super verzorgd uit.
Na het wandelen beginnen we trek te krijgen. We eten wat gebak en chocolade bij cafe Patagonia met uitzicht op de haven. Het bruist er van de actie: jet boating, meevaren op wedstrijd zeilschip, parasailing, paragliding en ga zo maar door. Het cafe heeft wireless internet access, dus we kunnen bloggen en emailen. Helaas moeten we verder gaan rijden, want we moeten over een paar dagen de camper in Christchurch inleveren.
Als we langs de Kawarau Bridge rijden, besluiten we nog een bungy jump te gaan doen bij A.J. Hacket. We kunnen toch niet zonder een bungy jump Queenstown verlaten?! Tessa en Bas vallen af vanwege hun leeftijd (min. 10jaar) en/of gewicht (min. 35kg). Anja heeft niet zoveel trek, dus ik mag de honeurs van de familie waarnemen. Betalen, wegen en tekenen voor de T&C die vol met non-waivers en disclaimers staan. Voordat ik het weet sta ik op het schavot de bijna 50m diepte in te turen met een dik elastiek tussen m’n benen. Ik krijg nog een compliment over m’n schoenen. Nog even zwaaien naar Tes, Bas, Anja en de camera en dan Aaaaaahhhhhhhhhhh, plons! Wwwooohhhh, dat ging hard! Nog even na stuiteren en dan wordt het lijdend voorwerp in het rubberbootje gelegd. Op de kant komen Bas en Tessa trots op me afgerend. Anja heeft foto’s gemaakt en we kopen de DVD met filmopnames.
Het is donker als we het dorpje Alexandra in rijden. Het is al na 18uur. We vinden een restaurant. Er zitten wat Kiwi’s die aan ronde tafels zitten en een spel spelen. Navraag leert dat ze een Dallas variant van Poker spelen. De kinderen krijgen een muntje op te gaan pool biljarten. Anja en ik eten vis: zalm en blue cod. De kinderen eten het kids mini hot-dog menu. Op een groot scherm zien we Sky Sports. We vervolgen onze rit in het pikdonker naar Ranfurly.
 |
| Van Queenstown (2) |
Na het wandelen beginnen we trek te krijgen. We eten wat gebak en chocolade bij cafe Patagonia met uitzicht op de haven. Het bruist er van de actie: jet boating, meevaren op wedstrijd zeilschip, parasailing, paragliding en ga zo maar door. Het cafe heeft wireless internet access, dus we kunnen bloggen en emailen. Helaas moeten we verder gaan rijden, want we moeten over een paar dagen de camper in Christchurch inleveren.
Als we langs de Kawarau Bridge rijden, besluiten we nog een bungy jump te gaan doen bij A.J. Hacket. We kunnen toch niet zonder een bungy jump Queenstown verlaten?! Tessa en Bas vallen af vanwege hun leeftijd (min. 10jaar) en/of gewicht (min. 35kg). Anja heeft niet zoveel trek, dus ik mag de honeurs van de familie waarnemen. Betalen, wegen en tekenen voor de T&C die vol met non-waivers en disclaimers staan. Voordat ik het weet sta ik op het schavot de bijna 50m diepte in te turen met een dik elastiek tussen m’n benen. Ik krijg nog een compliment over m’n schoenen. Nog even zwaaien naar Tes, Bas, Anja en de camera en dan Aaaaaahhhhhhhhhhh, plons! Wwwooohhhh, dat ging hard! Nog even na stuiteren en dan wordt het lijdend voorwerp in het rubberbootje gelegd. Op de kant komen Bas en Tessa trots op me afgerend. Anja heeft foto’s gemaakt en we kopen de DVD met filmopnames.
Het is donker als we het dorpje Alexandra in rijden. Het is al na 18uur. We vinden een restaurant. Er zitten wat Kiwi’s die aan ronde tafels zitten en een spel spelen. Navraag leert dat ze een Dallas variant van Poker spelen. De kinderen krijgen een muntje op te gaan pool biljarten. Anja en ik eten vis: zalm en blue cod. De kinderen eten het kids mini hot-dog menu. Op een groot scherm zien we Sky Sports. We vervolgen onze rit in het pikdonker naar Ranfurly.
Friday, May 18, 2007
Milford Sound
Woensdag 16 mei. Om 7uur springen we uit bed want we zijn veel van plan. We laten de kinderen nog even liggen en gaan zelf douchen en ontbijten. De kinderen gaan daarna gezamelijk douchen in de dames afdeling, wat voor Bas even een drempel was. In de tussentijd maak ik een reservering voor een Milford Sound boot excursie en camping. Om 9uur stonden we bij de Gondola en kochten een familie ticket voor de gondel rit inclusief een luge afdaling. Omdat de luge pas om 9.30uur begint, gaan we eerst een latte drinken. Het uitzicht boven is mooi en helder. We zien ook een bungy jump installatie. We kijken wat rond en nemen foto’s. Dan gaan we met een stoeltjes lift verder naar boven. Boven stappen we met helm op in de luge karretjes. Bas en ik suisen naar beneden en gillen van plezier. Achter ons komen Tessa en Anja. De kinderen willen nog een keer. We laten ze alleen in de lift stappen met wat geld voor een extra ticket. Even later komen ze naar beneden scheuren.
We halen wat brood bij de bakker en vertrekken naar Milford Sound. We moeten bijna 300km rijden en we houden rekening met een rit van 6uren. Het gaat erg voortvarend, want voor 13uur zijn we al in Te Anau. Tijd voor een pit-stop. We vullen de tank van de camper en onszelf, voordat het gaspedaal weer in gaat. Anja heeft net het stuur overgenomen en dan gaan we de bergen en fjorden in. Vol vertrouwen loodst ze ons langs de steile, kronkelige en smalle weggetjes. We voelen ons erg klein worden tussen de hoge en steile rotswanden. Het is ook wel wat griezelig vanwege de mist/wolk flarden. Het water gutst langs de bergen naar beneden. We moeten wachten voor een tunnel met een rijbaan die per 15min van richting veranderdt. Dan komen we aan bij de Milford Sound Lodge waar we inchecken voor een overnachting. We rijden nog even door naar de werf waar we morgen met een boot de Discovery excursie gaan doen.
De Milford Sound Lodge is een gezellig onderkomen. Omdat het ook een hostel is, heerst er een soort studenten sfeertje. In de lounge ruimte zitten jongelui spelletjes (Risk/Cluedo) te spelen, te lezen en te internetten. Wij spelen ook de student, want de kinderen hebben vandaag nog hun schoolwerk te doen. We hebben ook onze eerste kennismaking met een Kea (dezelfde naam van onze camper) gehad. Dit is een soort papegaai, maar dan wel een hele brutale. De kinderen vonden de KEA erg mooi en aardig, omdat ze dicht bij het dier konden komen. Toen de KEA achter hun aan begon te rennen/vliegen, werden ze opeens erg bang. Ze vlogen hysterisch de camper binnen en durfden niet meer naar buiten te gaan. Ik heb de Kea op de foto gezet en een beetje brood gevoerd. Hij was totaal niet bang. Later lazen we dat als je de Kea voedt, deze later je auto als dessert behandelt. Hij kan de auto vakkundig vernielen en is dol op ruitenwissers. We hadden kennelijk geluk want onze camper was onbeschadigd, pffff!
Anja heeft net lekker in de gezamelijke keuken gekookt, waar we het met z’n allen hebben opgegeten. We zitten nu in de lounge, waar we spelletjes spelen en de blog bijwerken. Helaas is er geen wireless internet. Er was geen campeer plekje meer met een power aansluiting. De spanning gaat er trouwens zo en zo elke dag om 23uur af in Milford Sound. Onze kachel moet straks dus voor het eerst op gas gaan draaien. Anja begint zich al druk te maken of en hoe dit gaat werken. Tijd voor een potje cluedo.
Vrijdag, 18 mei. Het is nog donker als we wakker worden. De gaskachel heeft goed gewerkt. Het lijkt wel een sauna! We moeten om 9.10uur bij de werf zijn. De Red Boot Discovery Encounter vertrekt om 9.30uur. We eten met de jongelui in de lodge. Je kan behalve de keuken, ook gebruik maken van spullen zoals servies en bestek.. Er ontbijt ook een viertal nederlandse jongeren die dezelfde boot trip hebben geboekt. We rijden om 9.00uur met de camper naar de werf. We zijn mooi op tijd en het is er nog vrij rustig. Het is droog en er hangen wat wolken en mist in het Milford Sound/Fjord, wat het geheel een mystieke sfeer geeft. We gaan om 9.20 aan boord van de Encounter. De bedoeling is dat we het Fjord, wat onderdeel uitmaakt van het Fiordland National Park, van het begin tot het einde (Tasman Sea) gaan doorvaren. Milford Sound is gedurende twee miljoen jaren gevormd door een gletser van twee kilometer hoog. Het huidge hoogste punt is de Mitre Peak met 1.800m. Het Fjord is ongeveer 700m diep. Volgens de Maori legende is Piopiotahi (Milford Sound) echter gemaakt door een soort goddelijk figuur genaamd Tu Te Raki Whanoa.
Aan boord kunnen we allemaal koffie, thee of water pakken. Dan start de skipper de motoren en cruisen we het fjord in. De kinderen pappen gelijk met de nederlanders aan en hebben hele verhalen. We varen vlak langs de hoge rotswanden en kunnen het tropische regenwoud van dichtbij zien. Een wonder hoe de bomen en planten op de steile rotswanden kunnen groeien. Er wordt verteld dat een boom wel eens onder zijn eigen gewicht bezwijkt en dat deze dan alles in zijn weg van de rostwand mee sleurt. Het kan dan wel honderd jaar duren voordat er weer wat groeit. Er valt hier gemiddeld 7m regen per jaar. Als het regent spuiten er honderden watervallen het regenwater naar beneden. Het mos speelt een belangrijke rol in de groei van het regenwoud. Deze houdt namelijk zo’n 25x zijn eigen gewicht aan water vast.
We varen soms op een meter afstand langs mooie en hoge watervallen. De bemanning haalt dan glazen te voorschijn en vult deze onder een van de watervallen. We drinken mogen het zuivere water opdrinken. Het is wel een beetje bruin en heeft een lichte thee smaak. Cheers! We leggen de kinderen maar meteen de kringloop van het water uit. Een duidelijker voorbeeld kan je immers niet vinden. We zien ook een zeehond, die speels naast de boot zwemt. Eenmaal op zee zien we de overgang van het bruine, zoete fjord water naar het blauwe zoute zee water.
Op de terugweg varen we langs de beroemde Stirling Falls. Deze waterval is maar liefst 155m hoog. We varen er recht onder en laten ons nat plensen! Als we de grote Bowen Falls hebben gezien, zit de trip van dik 2uren erop. Wat een natuur! Vlak bij de werf gaan we warm eten bij Cafe de Blue Duck. We leggen de 291km terug naar Queenstown in een record tijd van dik 4uren af. Op de campground maken de kinderen de taakjes voor deze week af. Daarna is het weekend en dit gaan we vieren in Harry’s Pool Cafe onder het genot van een paar borrels. We zitten op een bankstel voor een enorm haardvuur, waar met name Anja zich lekker kan opwarmen.
We halen wat brood bij de bakker en vertrekken naar Milford Sound. We moeten bijna 300km rijden en we houden rekening met een rit van 6uren. Het gaat erg voortvarend, want voor 13uur zijn we al in Te Anau. Tijd voor een pit-stop. We vullen de tank van de camper en onszelf, voordat het gaspedaal weer in gaat. Anja heeft net het stuur overgenomen en dan gaan we de bergen en fjorden in. Vol vertrouwen loodst ze ons langs de steile, kronkelige en smalle weggetjes. We voelen ons erg klein worden tussen de hoge en steile rotswanden. Het is ook wel wat griezelig vanwege de mist/wolk flarden. Het water gutst langs de bergen naar beneden. We moeten wachten voor een tunnel met een rijbaan die per 15min van richting veranderdt. Dan komen we aan bij de Milford Sound Lodge waar we inchecken voor een overnachting. We rijden nog even door naar de werf waar we morgen met een boot de Discovery excursie gaan doen.
De Milford Sound Lodge is een gezellig onderkomen. Omdat het ook een hostel is, heerst er een soort studenten sfeertje. In de lounge ruimte zitten jongelui spelletjes (Risk/Cluedo) te spelen, te lezen en te internetten. Wij spelen ook de student, want de kinderen hebben vandaag nog hun schoolwerk te doen. We hebben ook onze eerste kennismaking met een Kea (dezelfde naam van onze camper) gehad. Dit is een soort papegaai, maar dan wel een hele brutale. De kinderen vonden de KEA erg mooi en aardig, omdat ze dicht bij het dier konden komen. Toen de KEA achter hun aan begon te rennen/vliegen, werden ze opeens erg bang. Ze vlogen hysterisch de camper binnen en durfden niet meer naar buiten te gaan. Ik heb de Kea op de foto gezet en een beetje brood gevoerd. Hij was totaal niet bang. Later lazen we dat als je de Kea voedt, deze later je auto als dessert behandelt. Hij kan de auto vakkundig vernielen en is dol op ruitenwissers. We hadden kennelijk geluk want onze camper was onbeschadigd, pffff!
Anja heeft net lekker in de gezamelijke keuken gekookt, waar we het met z’n allen hebben opgegeten. We zitten nu in de lounge, waar we spelletjes spelen en de blog bijwerken. Helaas is er geen wireless internet. Er was geen campeer plekje meer met een power aansluiting. De spanning gaat er trouwens zo en zo elke dag om 23uur af in Milford Sound. Onze kachel moet straks dus voor het eerst op gas gaan draaien. Anja begint zich al druk te maken of en hoe dit gaat werken. Tijd voor een potje cluedo.
 |
| Van Milford Sound |
Vrijdag, 18 mei. Het is nog donker als we wakker worden. De gaskachel heeft goed gewerkt. Het lijkt wel een sauna! We moeten om 9.10uur bij de werf zijn. De Red Boot Discovery Encounter vertrekt om 9.30uur. We eten met de jongelui in de lodge. Je kan behalve de keuken, ook gebruik maken van spullen zoals servies en bestek.. Er ontbijt ook een viertal nederlandse jongeren die dezelfde boot trip hebben geboekt. We rijden om 9.00uur met de camper naar de werf. We zijn mooi op tijd en het is er nog vrij rustig. Het is droog en er hangen wat wolken en mist in het Milford Sound/Fjord, wat het geheel een mystieke sfeer geeft. We gaan om 9.20 aan boord van de Encounter. De bedoeling is dat we het Fjord, wat onderdeel uitmaakt van het Fiordland National Park, van het begin tot het einde (Tasman Sea) gaan doorvaren. Milford Sound is gedurende twee miljoen jaren gevormd door een gletser van twee kilometer hoog. Het huidge hoogste punt is de Mitre Peak met 1.800m. Het Fjord is ongeveer 700m diep. Volgens de Maori legende is Piopiotahi (Milford Sound) echter gemaakt door een soort goddelijk figuur genaamd Tu Te Raki Whanoa.
Aan boord kunnen we allemaal koffie, thee of water pakken. Dan start de skipper de motoren en cruisen we het fjord in. De kinderen pappen gelijk met de nederlanders aan en hebben hele verhalen. We varen vlak langs de hoge rotswanden en kunnen het tropische regenwoud van dichtbij zien. Een wonder hoe de bomen en planten op de steile rotswanden kunnen groeien. Er wordt verteld dat een boom wel eens onder zijn eigen gewicht bezwijkt en dat deze dan alles in zijn weg van de rostwand mee sleurt. Het kan dan wel honderd jaar duren voordat er weer wat groeit. Er valt hier gemiddeld 7m regen per jaar. Als het regent spuiten er honderden watervallen het regenwater naar beneden. Het mos speelt een belangrijke rol in de groei van het regenwoud. Deze houdt namelijk zo’n 25x zijn eigen gewicht aan water vast.
We varen soms op een meter afstand langs mooie en hoge watervallen. De bemanning haalt dan glazen te voorschijn en vult deze onder een van de watervallen. We drinken mogen het zuivere water opdrinken. Het is wel een beetje bruin en heeft een lichte thee smaak. Cheers! We leggen de kinderen maar meteen de kringloop van het water uit. Een duidelijker voorbeeld kan je immers niet vinden. We zien ook een zeehond, die speels naast de boot zwemt. Eenmaal op zee zien we de overgang van het bruine, zoete fjord water naar het blauwe zoute zee water.
Op de terugweg varen we langs de beroemde Stirling Falls. Deze waterval is maar liefst 155m hoog. We varen er recht onder en laten ons nat plensen! Als we de grote Bowen Falls hebben gezien, zit de trip van dik 2uren erop. Wat een natuur! Vlak bij de werf gaan we warm eten bij Cafe de Blue Duck. We leggen de 291km terug naar Queenstown in een record tijd van dik 4uren af. Op de campground maken de kinderen de taakjes voor deze week af. Daarna is het weekend en dit gaan we vieren in Harry’s Pool Cafe onder het genot van een paar borrels. We zitten op een bankstel voor een enorm haardvuur, waar met name Anja zich lekker kan opwarmen.
Qeenstown
Woensdag 16 mei. Het waait keihard. Vannacht zijn de kinderen zelfs wakker geworden, omdat de camper schudde en de wind loeide. Gelukkig staat alles nog op z’n plek. We kunnen de golven met witte koppen vanuit de camper op het meer zien. We schieten lekker op met de taakjes en gaan nog even Wanaka in. We parkeren naast eenzelfde KEA camper. Na de koffie spreken we met de inzittenden. Het is een nederlandse familie ook met twee kinderen, die ietsje ouder zijn dan Bas en Tes. Ze komen uit Delft en ook zij zijn vier maanden op reis naar New Zealand, Laos en Cambodja. Wat een toeval! Ze hebben wel geluk dat de kinderen niet meer hoeven te blokken, want die zijn van te voren getest en bleken al op nivo. Ze hebben onder het mom van uitzending toestemming gekregen van de leerplicht ambtenaar.
Nadat we de bandendruk en het oliepeil hebben gecontroleerd, gaan we op weg naar Queenstown, “the adventure capital of the world”. Het is ongeveer 110km rijden. We stoppen onderweg een paar keer om foto’s te maken van de Kawarau river. We stappen ook uit bij de Historic Kawarau Bridge waar de eerste commerciele bungy jump site in 1988 door AJ Hackett is begonnen. Het is best een groot betonnen complex waar je van alles te weten kunt komen of kunt organiseren over bungy jumpen. We kunnen ook de brug op en het plateau bewonderen waar je van af kunt springen. Het is ongeveer 43m diep. Er springt niemand. Er zijn een aantal nieuwe bungy sites bij gekomen. De hoogste is Nevis Highwire Bungy met een hoogte/diepte van 134m. Kicken!!!
We komen aan bij Arrow town. Dit is een oud goudmijn stadje waar in 1862 de goldrush begon. Het zit er een beetje uit als zo’n wild west dorpje. We komen nog een dame tegen die nederlands met ons begint te praten. Ze is canadese en is op acht jarige leeftijd vanuit Drachten naar Canada gegaan. Haar man is drie jaar geleden overleden en haar dochter woont in Vancouver. Anja verteld haar over de tantes. We bezoeken een kleine gallery. Een erg aardig vrouw laat ons mooie creaties zien en opent zelfs een gesloten ruimte waarin een schilderij hangt die volgens haar leuk voor de kinderen is. Ze heeft een leuk klein Jack Russel-tje. We verbazen ons elke keer weer hoe open en aardig die Kiwi’s zijn. Bij cafe Mondo eten Anja en de kids een sausage broodje. Ik eet een vanilla cheese cake. Er zit een kannetje met zoete, volgens mij passie vrucht saus bij. Ik eet m’n vingers er bijna bij op. Het is wel erg machtig (meer kaas dan kwark).
Om 5uur rijden we Queenstown binnen en moeten een hele steile weg omhoog rijden om bij een erg mooie en moderne Holiday camping te komen. We kunnen vanaf de camping naar het levendige stadje lopen. Volgens een brochure is Queenstown onlangs door het reisblad Conde Nast als ’s werelds meest vriendelijke plaatsje verkozen. Het is zeker een coole plek waar van alles te doen en te koop is. Het stikt er van de leuke en trendy kroegjes, restaurantjes en winkeltjes. Je kan er bungy jumpen, raften, jet boaten, vliegen, etc. Je ziet er veel jongelui. Men maakt zich al op voor het wintersport seizoen wat over een maand begint. De kinderen eten een happy meal bij McD, Anja eet een turkse pizza en ik eet sushi. We lopen een dalende roltrop op en gaan terug naar de camping, waar we bespreken wat we morgen en de resterende week nog kunnen doen. We denken eraan om, volgens sommige het achtste wereld wonder, Milford Sound nog te bezoeken.
Nadat we de bandendruk en het oliepeil hebben gecontroleerd, gaan we op weg naar Queenstown, “the adventure capital of the world”. Het is ongeveer 110km rijden. We stoppen onderweg een paar keer om foto’s te maken van de Kawarau river. We stappen ook uit bij de Historic Kawarau Bridge waar de eerste commerciele bungy jump site in 1988 door AJ Hackett is begonnen. Het is best een groot betonnen complex waar je van alles te weten kunt komen of kunt organiseren over bungy jumpen. We kunnen ook de brug op en het plateau bewonderen waar je van af kunt springen. Het is ongeveer 43m diep. Er springt niemand. Er zijn een aantal nieuwe bungy sites bij gekomen. De hoogste is Nevis Highwire Bungy met een hoogte/diepte van 134m. Kicken!!!
We komen aan bij Arrow town. Dit is een oud goudmijn stadje waar in 1862 de goldrush begon. Het zit er een beetje uit als zo’n wild west dorpje. We komen nog een dame tegen die nederlands met ons begint te praten. Ze is canadese en is op acht jarige leeftijd vanuit Drachten naar Canada gegaan. Haar man is drie jaar geleden overleden en haar dochter woont in Vancouver. Anja verteld haar over de tantes. We bezoeken een kleine gallery. Een erg aardig vrouw laat ons mooie creaties zien en opent zelfs een gesloten ruimte waarin een schilderij hangt die volgens haar leuk voor de kinderen is. Ze heeft een leuk klein Jack Russel-tje. We verbazen ons elke keer weer hoe open en aardig die Kiwi’s zijn. Bij cafe Mondo eten Anja en de kids een sausage broodje. Ik eet een vanilla cheese cake. Er zit een kannetje met zoete, volgens mij passie vrucht saus bij. Ik eet m’n vingers er bijna bij op. Het is wel erg machtig (meer kaas dan kwark).
Om 5uur rijden we Queenstown binnen en moeten een hele steile weg omhoog rijden om bij een erg mooie en moderne Holiday camping te komen. We kunnen vanaf de camping naar het levendige stadje lopen. Volgens een brochure is Queenstown onlangs door het reisblad Conde Nast als ’s werelds meest vriendelijke plaatsje verkozen. Het is zeker een coole plek waar van alles te doen en te koop is. Het stikt er van de leuke en trendy kroegjes, restaurantjes en winkeltjes. Je kan er bungy jumpen, raften, jet boaten, vliegen, etc. Je ziet er veel jongelui. Men maakt zich al op voor het wintersport seizoen wat over een maand begint. De kinderen eten een happy meal bij McD, Anja eet een turkse pizza en ik eet sushi. We lopen een dalende roltrop op en gaan terug naar de camping, waar we bespreken wat we morgen en de resterende week nog kunnen doen. We denken eraan om, volgens sommige het achtste wereld wonder, Milford Sound nog te bezoeken.
Monday, May 14, 2007
Wanaka
Dinsdag 15 mei. De eerste nacht na het innemen van de malaria pil is goed verlopen. Geen nachtmerries of hallucinaties. Malaria tabletten worden voor Azie geadviseerd en moeten al drie weken van te voren worden ingenomen. Voor Tessa en ik zal dit ook wel nodig zijn want we hebben elk nu al meer dan zestig muggebeten op onze voeten. We gebruiken Lariam, waar we een pil per week van hoeven in te nemen. We hebben onze geplande route trouwens aangepast. We gaan na Australie niet naar het Malaysian deel van Borneo. We willen daarvoor in de plaats naar het Indonesian deel gaan. Dit betekent wel dat we meer dan een maand in Indonesie zouden zijn, terwijl het visum voor een maand is. We gaan daarom na Australie naar Thailand. We hebben inmiddels de vluchten van Macau naar Bangkok en van Bangkok naar Krabi geboekt via het internet met AirAsia. AirAsia is de Easyjet van Azie. Anja en ik zijn dit jaar al met AirAsia van Kuala Lumpur naar Langkawi gevlogen. Moderne vliegtuigen met trendy bemanning en een goede dienstverlening tegen een lage prijs.
Krabi ligt dicht bij Phuket en vanuit Krabi kan je naar de Phi Phi eilanden. Er bevinden zich erg mooie strandjes, welke ook het decor zijn geweest voor de film “The Beach” met Leonardo di Caprio. Het trieste is wel dat hier ook Maaike, de dochter van Wietse van de sportschool, is overleden tijdens de grote Tsunami ramp. We denken hier ongeveer twee weken te blijven. We hebben nog geen accommodatie en terugvlucht geregeld. Het kan ook zijn dat we het traject van 800km van Krabi naar Bangkok met de nacht trein gaan doen. Wij hebben dit jaren terug gedaan en het lijkt ons een leuke ervaring voor de kinderen. We zullen zien.
De kinderen zijn inmiddels wakker. We gaan weer aan de studie. Eerst op de camping en dan op het parkeerterrein vlak bij Wanaka meer. Als we klaar zijn gaan we het gezellige dorpje in en halen wat broodjes en koffie. En wie komen we daar tegen? Natuurlijk Mirjam! Voor de derde keer inmiddels. Het weer is erg mooi. Blauwe lucht met stralende zon, maar wel een fris windje van het meer. Anja koopt een nieuwe boek. Ze heeft er inmiddels drie geconsumeerd, de boekwurm.
Daarna gaan we de Mount Iron beklimmen. Via een steile trail zijn we al na 45minuten boven. Bas en Tessa zijn echte berggeiten en hebben ongetwijfeld de beste klim conditie. We hebben erg leuke gesprekken met elkaar en we begrijpen goed wat de kinderen bezig houdt. Anja klimt op karakter. Op de top worden we beloond met een prachtig panorama. We genieten van het uitzicht en drinken wat voordat we via een breder, minder steil pad gaan afdalen. We komen uit in een woonbuurt waar we nog wat ideeen opdoen. We lopen ook een art winkeltje binnen. Een dame is bezig om van klei een soort fluitjes in de vorm van vogeltjes te maken. We maken een praatje. Ze is vijftien jaar geleden uit Frankrijk verhuisd. Ze vindt dat de mensen een meer “open mind” hebben dan de fransen. Ze wil alleen terug voor vakantie.
We laten de kinderen spelen in de dierentuin bij het meer als Anja in de camper haar blog bijwerkt. Als Anja en Tessa boodschappen gaan doen, gaan Bas en ik het internet cafe in. Het is al weer even geleden dat we een camping hebben gehad met WiFi. Het foto-album en de blogs worden bijgewerkt, we checken de financiele teller en halen de mail op van Alke, (juf) Doro en Gina. Na een uurtje gaan we naar een andere camping in Wanaka en gaan koken. Bas en Tessa gaan weer spelen in een speeltuin. Het is eigenlijk wonderbaarlijk hoe goed ze met elkaar kunnen (spelen). Ze lachen erg veel samen. Gelukkig maar, want ze komen hier erg weinig kinderen tegen, omdat die naar school moeten. Ze hebben na het eten ook nog gebeden dat Oma snel weer beter wordt. Ook wij hopen dat zij haar gevecht met Kahler gaat winnen. We hopen elke dag voor je (O)Ma en wellicht kan je ook nog eens door het mooie New Zealand gaan reizen!
We lezen gezamenlijk de mooie mails van Alke, juf Doro en Gina. Alke vertelt over Nina’s avontuur in Parijs, Tiny’s situatie en ja we kunnen haar reacties op onze blogs en mail lezen. Anja’s mail adres is anja@troelstra.name. Juf Doro verteld over de actie voor uitbreiding van de school en dat ze op school helaas de blog van Tessa niet kunnen lezen. Hopelijk mag de school uitbreiden op de bestaande locatie van B&W. Voor Tessa’s blog gaan we iets bedenken! Gina geniet van de rust in ons huis en ze heeft inmiddels een huis voor haar zelf gevonden. De groetjes aan de Jazzballet club!
Trouwens iedereen bedankt voor jullie reacties, mails en SMS’s. We vinden het erg leuk om te horen wat jullie ervan vinden, wat jullie meemaken en contact te houden. We proberen te reageren al kan dat soms even duren, omdat we afhankelijk zijn van internet toegang. Anja is aan het lezen. Genoeg geblog-ged voor vandaag. Later!
 |
| Van Wanaka |
Krabi ligt dicht bij Phuket en vanuit Krabi kan je naar de Phi Phi eilanden. Er bevinden zich erg mooie strandjes, welke ook het decor zijn geweest voor de film “The Beach” met Leonardo di Caprio. Het trieste is wel dat hier ook Maaike, de dochter van Wietse van de sportschool, is overleden tijdens de grote Tsunami ramp. We denken hier ongeveer twee weken te blijven. We hebben nog geen accommodatie en terugvlucht geregeld. Het kan ook zijn dat we het traject van 800km van Krabi naar Bangkok met de nacht trein gaan doen. Wij hebben dit jaren terug gedaan en het lijkt ons een leuke ervaring voor de kinderen. We zullen zien.
De kinderen zijn inmiddels wakker. We gaan weer aan de studie. Eerst op de camping en dan op het parkeerterrein vlak bij Wanaka meer. Als we klaar zijn gaan we het gezellige dorpje in en halen wat broodjes en koffie. En wie komen we daar tegen? Natuurlijk Mirjam! Voor de derde keer inmiddels. Het weer is erg mooi. Blauwe lucht met stralende zon, maar wel een fris windje van het meer. Anja koopt een nieuwe boek. Ze heeft er inmiddels drie geconsumeerd, de boekwurm.
Daarna gaan we de Mount Iron beklimmen. Via een steile trail zijn we al na 45minuten boven. Bas en Tessa zijn echte berggeiten en hebben ongetwijfeld de beste klim conditie. We hebben erg leuke gesprekken met elkaar en we begrijpen goed wat de kinderen bezig houdt. Anja klimt op karakter. Op de top worden we beloond met een prachtig panorama. We genieten van het uitzicht en drinken wat voordat we via een breder, minder steil pad gaan afdalen. We komen uit in een woonbuurt waar we nog wat ideeen opdoen. We lopen ook een art winkeltje binnen. Een dame is bezig om van klei een soort fluitjes in de vorm van vogeltjes te maken. We maken een praatje. Ze is vijftien jaar geleden uit Frankrijk verhuisd. Ze vindt dat de mensen een meer “open mind” hebben dan de fransen. Ze wil alleen terug voor vakantie.
We laten de kinderen spelen in de dierentuin bij het meer als Anja in de camper haar blog bijwerkt. Als Anja en Tessa boodschappen gaan doen, gaan Bas en ik het internet cafe in. Het is al weer even geleden dat we een camping hebben gehad met WiFi. Het foto-album en de blogs worden bijgewerkt, we checken de financiele teller en halen de mail op van Alke, (juf) Doro en Gina. Na een uurtje gaan we naar een andere camping in Wanaka en gaan koken. Bas en Tessa gaan weer spelen in een speeltuin. Het is eigenlijk wonderbaarlijk hoe goed ze met elkaar kunnen (spelen). Ze lachen erg veel samen. Gelukkig maar, want ze komen hier erg weinig kinderen tegen, omdat die naar school moeten. Ze hebben na het eten ook nog gebeden dat Oma snel weer beter wordt. Ook wij hopen dat zij haar gevecht met Kahler gaat winnen. We hopen elke dag voor je (O)Ma en wellicht kan je ook nog eens door het mooie New Zealand gaan reizen!
We lezen gezamenlijk de mooie mails van Alke, juf Doro en Gina. Alke vertelt over Nina’s avontuur in Parijs, Tiny’s situatie en ja we kunnen haar reacties op onze blogs en mail lezen. Anja’s mail adres is anja@troelstra.name. Juf Doro verteld over de actie voor uitbreiding van de school en dat ze op school helaas de blog van Tessa niet kunnen lezen. Hopelijk mag de school uitbreiden op de bestaande locatie van B&W. Voor Tessa’s blog gaan we iets bedenken! Gina geniet van de rust in ons huis en ze heeft inmiddels een huis voor haar zelf gevonden. De groetjes aan de Jazzballet club!
Trouwens iedereen bedankt voor jullie reacties, mails en SMS’s. We vinden het erg leuk om te horen wat jullie ervan vinden, wat jullie meemaken en contact te houden. We proberen te reageren al kan dat soms even duren, omdat we afhankelijk zijn van internet toegang. Anja is aan het lezen. Genoeg geblog-ged voor vandaag. Later!
Franz Josef
Maandag 14 mei. Eerst het weer checken. De kust is helder maar er komen wolken aan. De bergen zijn bedekt met grote witte wolken. De gletsjer excursie zo wellicht kunnen. Onbijten en knallen met de taakjes. We beginnen eerder dan de dames. Rekenen met Bas gaat moeizaam vandaag. Het begint te miezeren en het zicht wordt minder. Daar gaat onze gletsjer excursie. Dan maar inpakken en wegwezen. We drinken wat koffie in het dorp en laten de kinderen nog wat taakjes doen in de camper. Zielig he!? Dan beginnen we aan een lange tocht naar het zuiden via de 6. Het eerste deel gaat langs de kust en is erg groen. Het regent en het ziet er tropisch uit. Aan onze linkerkant zien we de bergen die bedekt zijn met enorm veel bomen en planten en hier en daar een ijsmuts. Dan rijden we van de west kust af langs de Haast rivier. We kijken onze ogen uit. We zien tientallen waterfallen. Geen kleintjes, maar van die joekels. We wanen ons in het oer tijdperk. Het enige wat ontbreekt zijn dinosaurussen.
We stoppen regelmatig om foto’s van de omgeving te maken. Bij de Thunder Creek falls lopen we naar de waterval toe. Alleen een riviertje scheidt ons van de waterval die met veel geweld naar beneden donderd. Dan rijden we langs Wanaka en Hawea Lake. Dit zijn behoorlijk grote meren, die ons doen denken aan het Garda meer. Het begint inmiddels donker te worden. We willen naar Wanaka wat aan de zuidkant van het gelijknamige meer ligt. Nog voor zeven uur komen we in het dorpje aan. We vinden een Top10 camping en gaan wat eten in het gezellige dorpje. In een India’s restaurant beginnen we met een lassie passievrucht en wat nan. Dan krijgen we een schaal met verschillende stukjes vlees. We vragen ons af of dit alles is. Niet dus. De ober komt met allerlei kommetjes gevuld met kip, rund-, lamsvlees, groente met sauzen en een grote pan rijst plus nog wat garlic nan. Bas en Tes eten er goed van, maar laten het vlees met sauzen staan. We krijgen het lang niet op. We rollen het restaurant uit en lopen nog een rondje door het dorp. Ik zie gedurende wel twee seconden een vallende ster die laag door de dampkring schiet. In de camper nog even kletsen, computeren, lezen en dan maar weer snurken (met de kachel aan).
 |
| Franz Josef |
We stoppen regelmatig om foto’s van de omgeving te maken. Bij de Thunder Creek falls lopen we naar de waterval toe. Alleen een riviertje scheidt ons van de waterval die met veel geweld naar beneden donderd. Dan rijden we langs Wanaka en Hawea Lake. Dit zijn behoorlijk grote meren, die ons doen denken aan het Garda meer. Het begint inmiddels donker te worden. We willen naar Wanaka wat aan de zuidkant van het gelijknamige meer ligt. Nog voor zeven uur komen we in het dorpje aan. We vinden een Top10 camping en gaan wat eten in het gezellige dorpje. In een India’s restaurant beginnen we met een lassie passievrucht en wat nan. Dan krijgen we een schaal met verschillende stukjes vlees. We vragen ons af of dit alles is. Niet dus. De ober komt met allerlei kommetjes gevuld met kip, rund-, lamsvlees, groente met sauzen en een grote pan rijst plus nog wat garlic nan. Bas en Tes eten er goed van, maar laten het vlees met sauzen staan. We krijgen het lang niet op. We rollen het restaurant uit en lopen nog een rondje door het dorp. Ik zie gedurende wel twee seconden een vallende ster die laag door de dampkring schiet. In de camper nog even kletsen, computeren, lezen en dan maar weer snurken (met de kachel aan).
Greymouth - Hokitika
Zondag 13 mei. Het is moederdag. Mama Anja krijgt van Tessa en Bas een aantal zelf gemaakte grote en kleine hartjes met de letters M-A-M-A. Ze krijgt ook een mooi design tijdschrift en een lekkere taart. We doen rustig aan. Om 10.20uur klopt de dame van de camping vertellen dat we direct moeten vertrekken. Anja stikt bijna in haar geroosterde broodje en zegt dat we zo weg gaan. We hadden eigenlijk om 10uur moeten vertrekken. Nog geen 5 minuten later komt ze vertellen dat we direct de power kabel willen ontkoppelen. Anja mompelt nog iets van .... het is moederdag, maar de dame wil ons now weghebben. We rijden met rammelend servies de camping af op aan de achterkant bij de zee te parkeren en ons ontbijt af te maken. Het is lekker weer aan de We(s)t kust. Anja, Bas en Tes aaien nog even een paardje, voordat we wat gaan drinken in een leuk tentje in Greymouth.
We rijden naar Hokitika. Dit stadje staat bekend om zijn jade of Pounau/green stone. We bezoeken twee jade factories. De kinderen willen graag een jade ketting. Anja en ik vinden het beide een leuk idee om een jade ketting als aandenking van New Zealand te geven, helemaal als we ontdekken dat er ook Maori symbolen van zijn. We kiezen voor “Koru” wat nieuw begin, groei en harmonie symboliseert. Wellicht gaat dit ze een beetje helpen in hun nog prille leventje! Er zijn trouwens twee soorten jade. De soort in New Zealand heet Nephrite. We kunnen ook een deel van het winning en productie proces zien. Een man demonstreert ons hoe hij met z’n diamant boortje een plak jade bewerkt.
Dan rijden we door met koffie in de hand naar Frans Glacier. Onderweg zien we aan onze rechterkant de heldere en zonnige kust met ruige branding en aan onze linkerhand hoger wordende bergen omhuld met wolken. Anja stuurt deze keer ook de camper door de bergen. Ze moeten wel even wennen, vindt het zelfs een beetje eng, maar het gaat haar heel goed af. We komen om vijf uur aan in Frans Glacier, waar we direct een Holiday Top10 camping regelen. We gaan nog even naar het kleine dorpje.
De gletser is de grote attractie in Frans Clacier. Je kan zelfs met een helicopter naar de Gletsjer worden gebracht om daar vervolgens een paar uur over de gletsjer te klauteren. Het kost wel een paar centen (800Euro met z’n vieren), maar dan heb je ook wat. We laten ons informeren over een (goedkoper) alternatief met de bus/te voet. Er zijn grofweg drie opties: een halve, driekwart of een hele dag excursie. Hoe langer de tocht hoe hoger je de gletsjer oploopt en des te blauwer het ijs en des te mooier de ijs spleten en sculpturen. Je mag daarbij gebruik maken van een uitrusting bestaande uit warme kleding, mutsen, handschoenen en jawel schoenen met grote spikes. Vanwege Tessa’s leeftijd & lengte kunnen wij alleen de halve dag excursie doen. Deze is helaas voor morgenochtend al volgeboekt. De weersverwachting is bewolkt met regen. We gaan het weer voor morgen maar afwachten en kunnen dan eventueel de excursie om 12.30uur gaan doen. Heel toevallig komen we Mirjam van de catamaran weer tegen. Ze komt net, samen met twee busladingen mensen, terug van de hele dag excursie, die ze erg mooi vond. De kinderen zijn erg blij haar weer te zien en praten uitgebreid met haar bij.
We gaan terug naar de erg nette camping en gaan in de gezamenlijke keuken aan de slag. Op het menu staat he macaroni! We kletsen wat met een wat ouder stel uit Syndey. De vrouw feliceert Anja met moederdag. Ze hebben een nederlandse vriend. Ze geven ons allerlei tips voor onze twee weken in Syndey. De kinderen werken hun dagboekjes bij, lezen wat en gaan naar bed. Morgen begint de werkweek weer. Nog een paar dagen en dan zit onze eerste reis maand er al weer op.
We rijden naar Hokitika. Dit stadje staat bekend om zijn jade of Pounau/green stone. We bezoeken twee jade factories. De kinderen willen graag een jade ketting. Anja en ik vinden het beide een leuk idee om een jade ketting als aandenking van New Zealand te geven, helemaal als we ontdekken dat er ook Maori symbolen van zijn. We kiezen voor “Koru” wat nieuw begin, groei en harmonie symboliseert. Wellicht gaat dit ze een beetje helpen in hun nog prille leventje! Er zijn trouwens twee soorten jade. De soort in New Zealand heet Nephrite. We kunnen ook een deel van het winning en productie proces zien. Een man demonstreert ons hoe hij met z’n diamant boortje een plak jade bewerkt.
 |
| Van Greymouth-Hok... |
Dan rijden we door met koffie in de hand naar Frans Glacier. Onderweg zien we aan onze rechterkant de heldere en zonnige kust met ruige branding en aan onze linkerhand hoger wordende bergen omhuld met wolken. Anja stuurt deze keer ook de camper door de bergen. Ze moeten wel even wennen, vindt het zelfs een beetje eng, maar het gaat haar heel goed af. We komen om vijf uur aan in Frans Glacier, waar we direct een Holiday Top10 camping regelen. We gaan nog even naar het kleine dorpje.
De gletser is de grote attractie in Frans Clacier. Je kan zelfs met een helicopter naar de Gletsjer worden gebracht om daar vervolgens een paar uur over de gletsjer te klauteren. Het kost wel een paar centen (800Euro met z’n vieren), maar dan heb je ook wat. We laten ons informeren over een (goedkoper) alternatief met de bus/te voet. Er zijn grofweg drie opties: een halve, driekwart of een hele dag excursie. Hoe langer de tocht hoe hoger je de gletsjer oploopt en des te blauwer het ijs en des te mooier de ijs spleten en sculpturen. Je mag daarbij gebruik maken van een uitrusting bestaande uit warme kleding, mutsen, handschoenen en jawel schoenen met grote spikes. Vanwege Tessa’s leeftijd & lengte kunnen wij alleen de halve dag excursie doen. Deze is helaas voor morgenochtend al volgeboekt. De weersverwachting is bewolkt met regen. We gaan het weer voor morgen maar afwachten en kunnen dan eventueel de excursie om 12.30uur gaan doen. Heel toevallig komen we Mirjam van de catamaran weer tegen. Ze komt net, samen met twee busladingen mensen, terug van de hele dag excursie, die ze erg mooi vond. De kinderen zijn erg blij haar weer te zien en praten uitgebreid met haar bij.
We gaan terug naar de erg nette camping en gaan in de gezamenlijke keuken aan de slag. Op het menu staat he macaroni! We kletsen wat met een wat ouder stel uit Syndey. De vrouw feliceert Anja met moederdag. Ze hebben een nederlandse vriend. Ze geven ons allerlei tips voor onze twee weken in Syndey. De kinderen werken hun dagboekjes bij, lezen wat en gaan naar bed. Morgen begint de werkweek weer. Nog een paar dagen en dan zit onze eerste reis maand er al weer op.
Hanmer Springs
Vrijdag 11 Mei. We staan op tijd op. Er zijn al aardig wat mensen in de weer. De camp sites en lodges zijn bijna allemaal in gebruik. Als we naar het douche gebouw lopen gaan Tessa en Bas nog even op de trampoline. Tessa laat een geslaagde salto zien waarbij ze keurig op beide benen landt. Bas wil dit natuurlijk ook en doet een poging of twintig. Zijn sprongen worden steeds hoger, maar de landing wil maar niet goed lukken. Dan lukt er eentje. Ik geef hem advies om zijn knieen wat meer naar zijn borst te halen, zodat hij een snellere draai kan maken. Zo gezegd, zo gedaan. Vlak voor de landing slaat Bas met zijn kaak op zijn knieen met als gevolg een tand door de lip. Lekker advies! Het arme mannetje zit daar als een zielig vogeltje met een dikke, kapotte pruil lip die bedekt is met allemaal bloed.
Omdat we gisteren niet aan de studie zijn geweest, beginnen we vroeg. Bas en ik gaan in de gezamenlijke relax ruimte zitten. Hij maakt steeds gekke, slurpende geluiden omdat hij niet goed kan slikken. We zijn niet de enige die druk bezig zijn. Het camping personeel is erg druk om alles in orde te maken. Ze poetsen en ze poetsen. Zo fanatiek hebben we ze nog niet gezien. Na de lunch gaan we naar de zwem- en thermische baden in het dorp. Er is een bron waar het water met een temperatuur van 52 graden uit komt. Vanwege de samenstelling heeft het bronwater een heilzame werking. Vanuit de bron worden de verschillende baden gevuld. De warmste heeft een temperatuur van 42 graden. Hier hebben we het langste in liggen relaxen.
Er zijn ook zwembaden, waarvan een een lange glijbaan heeft. Tessa en ik lopen de trappen op en gaan de glijbaan in. Tessa gaat voorop en is als eerste beneden met een grote glimlach. Ik volg. Het is harstikke donker en heftig in die buis. Het duurt lang genoeg om claustrofobische gevoelens te ontwikkelen. Ik ben erg opgelucht als ik uit de buis word gelanceerd. Als we het later met Bas nog een keer willen, worden we tegengehouden. Dit deel blijkt alleen toegankelijk tegen een 5 NZ$ p.p. meerprijs. Als we weer liggen te dobberen, komen we twee nederlandse dames tegen. De kinderen kletsen de oren van hun hoofd. De dames waren al acht maanden onderweg en zijn elkaar in Australie tegengekomen. Ze reizen nu samen in New Zealand en zijn begonnen met een camper op het Zuider Eiland. Het begint hard te waaien en te regenen. Daar lig je dan, met water boven en onder je. Als we na twee uren weekdieren zijn geworden, gaan we uit bad, kleden ons aan en voelen ons herboren.
We eten weer in hetzelfde restaurant en lopen hetzelfde rondje en gaan dan nog wat drinken in een lounge tentje. Op een video scherm worden video clips afgespeeld, waaronder Material Girl van Madonna en een clip met fragmenten uit de film Topgun. De data worden ook vermeld. Als we gaan rekenen, blijkt dat dit al weer twintig tot vijfentwintig jaar geleden is. Waar is de tijd gebleven!?
Zaterdag 12 Mei. We blijven een beetje hangen in bed. Uiteindelijk toch maar douchen en ontbijten. Op advies van Edward en Fokel willen we naar een geheime track met natuurlijk bronnen en stinkende poelen. Volgens de camping receptie moeten dit de Maruia Springs zijn, wat zich bij de Lewis pas bevindt op de weg naar de West kust. De route is erg mooi, we rijden langs de Waiau, Boyle en Maruia rivier(beddingen) met mooie uitzichten op de bergen en dalen. Na meer dan een uur rijden komen we bij de Maruia Springs wat een Spa hotel is. De argentijnse dame van de receptie weet niet waar ons gezochte trail zich bevindt. Ze is al drie maanden geleden uit Buenos Aires vertrokken en moet zich nog negen maanden in dit gat zien te vermaken. Ze vindt het hier wel “quiet” (understatement)! Haar colleaga vertelt dat we bij de St James Walkway moeten zijn. Als we daar aankomen, horen we van ervaren trampers dat we naar Silvia Springs moeten zijn, wat zich achter een rest plaats bevindt op vijf minuten rijden. Het is volgens de man moeilijk te vinden, want ze hebben het bord weggehaald. Wij zoeken, rijden heen en weer, maar vinden geen stinkende poelen trail.
Vanwege het schitterende weer gaan we dan maar de St James walk doen. Het is ongeveer anderhalf uur lopen naar de Cannibal Gorge. Als we beginnen ziet Anja een hoge waterval uit de bergen met sneeuw toppen naar beneden kletteren. We lopen door een dicht bos en komen uiteindelijk uit bij een rivier waarover een loopbruggetje is gespannen, die we al kenden van de Abel Tasman tramp. We lopen weer terug. Halverwege moeten we weer over een klein, snel stromend riviertje klauteren. Tessa krijgt een natte voet en Anja haalt halsbrekende toeren uit, maar dankij hun atletische vaardigheden halen ze heelhuids de overkant. Eenmaal bij de camper terug gaan we nog even in het zonnetje zitten en eten wat. We maken nog gebruik van het ecologisch verantwoorde toilet. Toch wel vreemd als je pas na een paar seconden iets hoort vallen. Niet te veel nadenken wat er zich onder je plaatsvindt als je bezig bent!
We rijden verder naar Greymouth wat aan de westkust ligt. De weg is goed en is rustig, dus Anja durft wel een uurtje achter het stuur te gaan zitten. We vullen de voorraden bij na een bezoek aan de supermarkt. Dan parkeren we de camper aan zee en eten nasi. De kinderen doen allerlei fragmenten na uit grappige films zoals Mr. Bean. We pissen bijna in de broek van het lachen. Wat een komieken die twee. Als we gaan slapen horen we het gebulder van de golven achter ons.
Omdat we gisteren niet aan de studie zijn geweest, beginnen we vroeg. Bas en ik gaan in de gezamenlijke relax ruimte zitten. Hij maakt steeds gekke, slurpende geluiden omdat hij niet goed kan slikken. We zijn niet de enige die druk bezig zijn. Het camping personeel is erg druk om alles in orde te maken. Ze poetsen en ze poetsen. Zo fanatiek hebben we ze nog niet gezien. Na de lunch gaan we naar de zwem- en thermische baden in het dorp. Er is een bron waar het water met een temperatuur van 52 graden uit komt. Vanwege de samenstelling heeft het bronwater een heilzame werking. Vanuit de bron worden de verschillende baden gevuld. De warmste heeft een temperatuur van 42 graden. Hier hebben we het langste in liggen relaxen.
 |
| Van Hanmer Springs |
Er zijn ook zwembaden, waarvan een een lange glijbaan heeft. Tessa en ik lopen de trappen op en gaan de glijbaan in. Tessa gaat voorop en is als eerste beneden met een grote glimlach. Ik volg. Het is harstikke donker en heftig in die buis. Het duurt lang genoeg om claustrofobische gevoelens te ontwikkelen. Ik ben erg opgelucht als ik uit de buis word gelanceerd. Als we het later met Bas nog een keer willen, worden we tegengehouden. Dit deel blijkt alleen toegankelijk tegen een 5 NZ$ p.p. meerprijs. Als we weer liggen te dobberen, komen we twee nederlandse dames tegen. De kinderen kletsen de oren van hun hoofd. De dames waren al acht maanden onderweg en zijn elkaar in Australie tegengekomen. Ze reizen nu samen in New Zealand en zijn begonnen met een camper op het Zuider Eiland. Het begint hard te waaien en te regenen. Daar lig je dan, met water boven en onder je. Als we na twee uren weekdieren zijn geworden, gaan we uit bad, kleden ons aan en voelen ons herboren.
We eten weer in hetzelfde restaurant en lopen hetzelfde rondje en gaan dan nog wat drinken in een lounge tentje. Op een video scherm worden video clips afgespeeld, waaronder Material Girl van Madonna en een clip met fragmenten uit de film Topgun. De data worden ook vermeld. Als we gaan rekenen, blijkt dat dit al weer twintig tot vijfentwintig jaar geleden is. Waar is de tijd gebleven!?
Zaterdag 12 Mei. We blijven een beetje hangen in bed. Uiteindelijk toch maar douchen en ontbijten. Op advies van Edward en Fokel willen we naar een geheime track met natuurlijk bronnen en stinkende poelen. Volgens de camping receptie moeten dit de Maruia Springs zijn, wat zich bij de Lewis pas bevindt op de weg naar de West kust. De route is erg mooi, we rijden langs de Waiau, Boyle en Maruia rivier(beddingen) met mooie uitzichten op de bergen en dalen. Na meer dan een uur rijden komen we bij de Maruia Springs wat een Spa hotel is. De argentijnse dame van de receptie weet niet waar ons gezochte trail zich bevindt. Ze is al drie maanden geleden uit Buenos Aires vertrokken en moet zich nog negen maanden in dit gat zien te vermaken. Ze vindt het hier wel “quiet” (understatement)! Haar colleaga vertelt dat we bij de St James Walkway moeten zijn. Als we daar aankomen, horen we van ervaren trampers dat we naar Silvia Springs moeten zijn, wat zich achter een rest plaats bevindt op vijf minuten rijden. Het is volgens de man moeilijk te vinden, want ze hebben het bord weggehaald. Wij zoeken, rijden heen en weer, maar vinden geen stinkende poelen trail.
Vanwege het schitterende weer gaan we dan maar de St James walk doen. Het is ongeveer anderhalf uur lopen naar de Cannibal Gorge. Als we beginnen ziet Anja een hoge waterval uit de bergen met sneeuw toppen naar beneden kletteren. We lopen door een dicht bos en komen uiteindelijk uit bij een rivier waarover een loopbruggetje is gespannen, die we al kenden van de Abel Tasman tramp. We lopen weer terug. Halverwege moeten we weer over een klein, snel stromend riviertje klauteren. Tessa krijgt een natte voet en Anja haalt halsbrekende toeren uit, maar dankij hun atletische vaardigheden halen ze heelhuids de overkant. Eenmaal bij de camper terug gaan we nog even in het zonnetje zitten en eten wat. We maken nog gebruik van het ecologisch verantwoorde toilet. Toch wel vreemd als je pas na een paar seconden iets hoort vallen. Niet te veel nadenken wat er zich onder je plaatsvindt als je bezig bent!
We rijden verder naar Greymouth wat aan de westkust ligt. De weg is goed en is rustig, dus Anja durft wel een uurtje achter het stuur te gaan zitten. We vullen de voorraden bij na een bezoek aan de supermarkt. Dan parkeren we de camper aan zee en eten nasi. De kinderen doen allerlei fragmenten na uit grappige films zoals Mr. Bean. We pissen bijna in de broek van het lachen. Wat een komieken die twee. Als we gaan slapen horen we het gebulder van de golven achter ons.
Wednesday, May 9, 2007
Kaikoura
 |
| Van Kaikoura |
Woensdag 9 mei. Het dagelijkse ritueel: douchen, ontbijten en studeren. Om 12uur zijn we klaar en gaan op weg naar Kaikoura. Eerst nog wel even een latte voor anderweg scoren P-)! We moeten een aardig stuk rijden. De omgeving wordt heuvel/bergachtig en steeds kaler. Op een bepaald moment rijden we langs de kust. De omgeving wordt weer meer begroeid en mooier. Voor ons doemen grote bergen met sneeuwtoppen op. De stranden zijn zwart en de golven zijn behoorlijk. Volgens mij moeten er zeehonden in de buurt zijn. De kinderen turen door de ramen. Opeens zien ze honderden seals op de rotsen zitten en in de zee zwemmen. Ze vinden het, net als wij, geweldig. We komen in Kaikoura aan als het nog licht is. De eerste camping, die zich nabij het centrum bevindt kan onze goedkeuring niet krijgen. Er zijn lopen twee nederlandse teeners. De eerst kennismaking met onze kinderen is: “houd je bek”!? We bellen nog even met KEA i.v.m. de velg. De Firestone dealer blijkt nog geen vijftig meter verder te zitten. We rijden ernaar toe om te checken of de velg er al is. Goed nieuws, hij is er en hij wordt gelijk gemonteerd. Nog even wat boodschappen doen in de supermarkt en dan doorrijden naar onze tweede camping optie, zeven kilometer verder parkeren we de camper vlak bij de zee. Al gauw is de camper gevuld met geurige macaroni dampen.
Donderdag 10 mei. De wekker gaat om 7uur. We doen het gordijntje achter open om naar de zee te kijken en kroepen elkaar aan. Wat is het hier heerlijk. De kinderen worden iets later wakker. De douche heeft een speciale gebruiksaanwijzig, is niet echt heet en heeft een bescheiden straaltje. Ik bel het Wale Watch Station. Alle boot excursies zijn volgeboekt, behalve die van 10uur. Ik hap gelijk toe en reserveer. Iedereen is blij met het goede nieuws als ze terugkomen van het douchen. We moeten wel opschieten want over anderhalf uur is het zover. Bij het inchecken krijgen we te horen dat er veel wind en ruwe zeegang wordt verwacht. We kunnen nog cancellen en worden gewaarschuwd voor zeeziekte. We halen een bakkie in het restaurant. Hier komen we de nederlands Bianca tegen. Ze is 26jaar, reist alleen en is al twee maanden onderweg. Ze heeft een werkvergunning van een jaar voor Australia en ze wil zo nu en dan werken om haar reis te bekostigen. Als ze langer dan drie maanden bij dezelfde werkgever werkt, dan kan haar vergunning met een jaar worden verlengd. Ze heeft net een pilletje gekocht tegen motion disease. Wij volgen haar voorbeeld.
We gaan naar de briefing ruimte waar we een walvis film bekijken en instructies krijgen. Dan met z’n allen in de bus naar de Tohora. Om 10.40 uur varen we de zee op met een knoop of dertig. Rick de gids heeft een groot plasmascherm achter zich waar hij met behulp van zijn computer allerlei video’s en animaties kan vertonen. Hij verteld dat Kaikoura zijn rijke zee leven te danken heeft aan het bijeenkomen van de warme en koude (pool) zeestromen en de aanwezig canyon die meer dan een kilometer diep is. Vooral de koude stroom is erg voedingsrijk. Deze voeding verzamelt zich als het ware in de diepe trechter. Rick begint te vertellen over de dieren die we wellicht gaan zien. Het schip stopt zodat we het onderdek op kunnen om een luchtje te scheppen ter voorkoming van zeeziekte. We zien een albatros. De grootste vogel met een maximale spanwijdte van vier meter die zelfs slapend (50% van zijn hersenen) kan vliegen. Een heleboel dieren passeren de revue, waaronder de giant squid, een inktvis die wel twintig meter lang kan worden!
We waren verder en krijgen informatie over walvissen. We gaan sperm whales zien. Hiervan leven nog wel een half miljoen examplaren. De anderen soorten zoals de blauwe vinvis worden met uitsterven bedreigd. Hiervan zijn er nog maar drie duizend. Van anderen zelfs nog maar enkele honderden. De mens is de oorzaak hiervan, dankzij walvis vangst, vervuiling en algemene visserij (netten/haken). Je denkt op zo’n moment, waar zijn we met z’n allen mee bezig!? Een deel van de kaartopbrengst gaat trouwens naar onderzoek en bescherming van de walvis. Op 12 mei is er een optocht georganiseerd. De kapitein vaart naar de plaats waar vanochtend een walvis was. Inmiddels is ie verdwenen. De bemanning gaat vervolgens peilen met de sonar of ze walvissen kunnen vinden. We krijgen het geluid van een walvis te horen. Een soort klappen die zich op de paar seconden herhalen. Een walvis kan een geluid van 160 decibel produceren en in theorie zich verstaanbaar maken voor een andere walvis over een afstand gelijk aan de helft van de omtrek van de aarde.
Er is een walvis gedetecteerd! We varen er naar toe. We zien een enorme rug boven het water uitsteken, waarvoor regelmatig een fontein sproeit. We mogen naar het bovendek. Iedereen is druk in de weer op de mooiste opnames te maken. We hebben helaas geen telelens, maar klikken er behoorlijk op los. We zijn niet de enige. Vanuit de lucht komt een vliegtuig en helicopter aan. Op een bepaald kromt het dier zijn rug, laat zijn staart zien, duikt onder en weg is ie. Wellicht naar een diepte van meer dan twee kilometer gedurende een periode van twee uren. Woh, dat was indrukwekkend, onze eerst whale encounter. Wat wel een beetje jammer is dat je nog tien procent van de walvis ziet, de rest zit namelijk onder water zoals op het scherm wordt duidelijk gemaakt. Het was een flinke jongen van ongeveer 18m. Hier zwemmen alleen mannetjes die solistisch leven. Het is hier nu wat te koud voor het vrouwtje. Wist je trouwens dat: - Hier de laatste walvis in 1968 werd gevangen; - Een walvis een hartslag heeft van acht slagen per minuut en in het geval van de blauwe vinis een hart inhoud heeft van duizend liter;
We gaan op zoek naar de volgende walvis. Al snel vinden we een tweede. Weer met zijn allen naar het dek en filmen maar. We moeten ons goed vasthouden, want er staat een enorme deining. Gelukkig valt de wind reuze mee. Ook deze gaat duiken. Helaas laat hij zijn grote staart niet zien. Er wordt weer een walvis gedetecteerd. Hij laat zich nog niet zien. Het kan soms wel twintig minuten duren. De kapitein besluit, i.v.m. de tijd, terug te varen. Als we bijna in de haven zijn, worden we verrast met een enorme school dolfijnen. Een prachtig gezicht, tientallen dolfijnen die vlakbij de boot zwemmen. De kinderen zijn uitgelaten, helemaal als er een dolfijn tussen zit, die de gekste capriolen uithaalt en enorme sprongen laat zien. Het zijn Duskey en Common dolfins. Dan zit het avontuur erop en worden we terug gebracht naar het station. Nog even kletsen, vooral Tessa, met Bianca en dan afscheid nemen.
We willen eigenlijk nog kreeft eten. Kaikoure betekent eigenlijk cray fish of rock lobster, dus hier een kreeft eten hoort er eigenlijk bij. Het is wel aardig aan de prijs, circa 80NZ$ voor een hele. We weten een goedkoop adresje bij de Wharf. Helaas is de vistent gesloten. Het is nog een beetje te vroeg om in het dorp bij een restaurant kreeft te gaan eten. We parkeren bij een internet cafe en drinken en eten wat. We uploaden de foto’s, werken blogs bij en checken email. We krijgen het (eindelijk) voor elkaar om Anja’s prepaid tegoed op te waarderen. Tot verdriet van de kinderen besluiten we niet de seal-track te bewandelen en/of cray fish te eten. Het is namelijk al vier uur en we willen nog naar Hanmer Springs. Het gas gaat erop. Als we langs de kust rijden, zien we een kolonie zeehonden. Op de rem, kijken en natuurlijk op de foto. Als ze ons zien naderen, gaan de meeste zeehonden naar de zee. De rest blijft op de rotsblokken zitten, maar houdt ons goed in de gaten. Erg gaaf, zoveel van deze mooie en grappige dieren in het wild. Tessa wil nu behalve een dolfijn ook een zeehond als huisdier.
Het rijdt gelukkig goed door en om zes uur rijden we Top 10 holiday parks op. We eten wat in een leuk restaurantje waar aardig wat locals zitten. Je kunt er ook biljarten en gokken. Als we weg gaan, ziet Anja opeens een bejaarde vrouw onwel worden en vervolgens op de grond gaat liggen. Anja twijfelt geen seconde en haalt snel een glasje water. Dit wordt eerst geweigerd, maar daarna lijkt er toch behoefte aan te zijn en begint de oude vrouw te drinken. Het gezelschap lijkt minder onder de indruk, alsof oma wel vaker in elkaar stort en richt zich weer op de gokkasten. Wij vertrekken en maken nog een wandelingetje onder de heldere sterrenhemel.
Pohara naar Nelson
Dinsdag 8 mei. Het is een heldere nacht geweest. Als we naar de douche lopen zien we een strak blauwe lucht en voelen de zon branden. Het is nog wel fris. We beginnen vroeg met de taakjes. We zitten buiten aan de picknick tafels. Bas en ik werken het hele programma taal/rekenen/spelling/lezen af. Tussendoor jeuk ik me suf aan m’n benen en voeten, dankzij de sandflies. Bas heeft vandaag moeite om de concentratie te bewaren, met name tijdens rekenen. Ik probeer de stof af te wisselen en in blokken te werken van 45min met 10min pauze. Om 1 uur stopen we en lopen naar de Penguin. Deze is dicht. Ondanks het mooie weer checken we toch maar uit. We rijden naar de Cousteau boot. Helaas weer geen koffie want het apparaat is defect. Dan maar naar Takaka. We strijken neer op een klein terrasje bij de Wholemeal en bestellen elk een heerlijk hapje uit een behoorlijk assortiment. We bladeren door wat life style magazines en doen wat ideeen op. Quality time.
We zitten nog met het probleem van de rechter voorband. Deze is in een halve dag al behoorlijk leeg gelopen. Bij de BP gaan we weer vullen. De druk is nog maar 30psi terwijl dit 65 moet zijn. Omdat we door de bergen moeten rijden bel ik met KEA of we wellicht de reparatie kunnen laten uitvoeren door een niet firestone dealer in Takaka. Ze vinden het geen probleem. We rijden de camper bij de bandenspecialist op de brug. Hij geeft aan dat we het dorpje wel even kunnen in gaan en dat hij over een half uur klaar is en dat het 20 a 25NZ$ gaat kosten. De kinderen gaan spelen in de speeltuin. Dan bekijken we wat winkeltjes en lopen terug naar de werkplaats. De man is nog bezig. Er blijkt een gaat in de velg te zitten. Hij heeft het wiel al vervangen door het reserve wiel. Hij heeft KEA al ingelicht en verzoekt mij nog even met KEA te bellen. De vriendelijk dame van de KEA helpdesk verteld ons dat zij de schade gaan betalen omdat, de oorzaak buiten onze schuld is ontstaan. We maken een afspraak dat we donderdag in Kaikoura een nieuwe velg krijgen.
We vertrekken naar Nelson. Het uitzicht vanuit de bergen is ver en mooi. Minder mooi is het slingeren, waardoor de kids weer beroerd worden. Tessa gooit haar maag weer leeg in een plastic zak van de supermarkt. Eerst maar even stoppen om een luchtje te scheppen. Nog geen minuut later vraagt ze of ze een doosje rozijnen mag eten. In Nelson rijden we langs te visboer aan de haven. Het is een komen en gaan van mensen. Er hangen mooie foto’s van Sorento en de Almalfi kust waar we toevallig twee jaar geleden op vakantie zijn geweest. Was zeker een toppertje. We bestellen drie snappers met chips en tartare saus. Op de vis poster zoeken we de vissen nog even op die hier verkocht worden. De bestelde vis wordt orgineel in grote vellen bruin papier ingepakt. We peuzelen de vangst in de camper op. Van de enorme berg patat blijft zeker de helft over. We spoelen de vis weg met take away latte.
We rijden naar de bekende camping waar we ons verder installeren. Het is verdomd koud, dus de kachel staat al snel te loeien. We hoorden op de radio dat we temperaturen van 14-16 graden kunnen verwachten. We zien een heldere sterre hemel en luisteren naar de melding van een bijzonder waargenomen verschijnsel: een ster die zich tijdens het sterfproces tot een supernova heeft ontwikkeld en gedurende zeventig dagen licht heeft uitgestraald wat vijf keer intensiever was dan ooit gemeten. Wij zien helaas niets.
Morgen willen we naar Kaikoura rijden waar we misschien walvissen kunnen zien.
We zitten nog met het probleem van de rechter voorband. Deze is in een halve dag al behoorlijk leeg gelopen. Bij de BP gaan we weer vullen. De druk is nog maar 30psi terwijl dit 65 moet zijn. Omdat we door de bergen moeten rijden bel ik met KEA of we wellicht de reparatie kunnen laten uitvoeren door een niet firestone dealer in Takaka. Ze vinden het geen probleem. We rijden de camper bij de bandenspecialist op de brug. Hij geeft aan dat we het dorpje wel even kunnen in gaan en dat hij over een half uur klaar is en dat het 20 a 25NZ$ gaat kosten. De kinderen gaan spelen in de speeltuin. Dan bekijken we wat winkeltjes en lopen terug naar de werkplaats. De man is nog bezig. Er blijkt een gaat in de velg te zitten. Hij heeft het wiel al vervangen door het reserve wiel. Hij heeft KEA al ingelicht en verzoekt mij nog even met KEA te bellen. De vriendelijk dame van de KEA helpdesk verteld ons dat zij de schade gaan betalen omdat, de oorzaak buiten onze schuld is ontstaan. We maken een afspraak dat we donderdag in Kaikoura een nieuwe velg krijgen.
We vertrekken naar Nelson. Het uitzicht vanuit de bergen is ver en mooi. Minder mooi is het slingeren, waardoor de kids weer beroerd worden. Tessa gooit haar maag weer leeg in een plastic zak van de supermarkt. Eerst maar even stoppen om een luchtje te scheppen. Nog geen minuut later vraagt ze of ze een doosje rozijnen mag eten. In Nelson rijden we langs te visboer aan de haven. Het is een komen en gaan van mensen. Er hangen mooie foto’s van Sorento en de Almalfi kust waar we toevallig twee jaar geleden op vakantie zijn geweest. Was zeker een toppertje. We bestellen drie snappers met chips en tartare saus. Op de vis poster zoeken we de vissen nog even op die hier verkocht worden. De bestelde vis wordt orgineel in grote vellen bruin papier ingepakt. We peuzelen de vangst in de camper op. Van de enorme berg patat blijft zeker de helft over. We spoelen de vis weg met take away latte.
We rijden naar de bekende camping waar we ons verder installeren. Het is verdomd koud, dus de kachel staat al snel te loeien. We hoorden op de radio dat we temperaturen van 14-16 graden kunnen verwachten. We zien een heldere sterre hemel en luisteren naar de melding van een bijzonder waargenomen verschijnsel: een ster die zich tijdens het sterfproces tot een supernova heeft ontwikkeld en gedurende zeventig dagen licht heeft uitgestraald wat vijf keer intensiever was dan ooit gemeten. Wij zien helaas niets.
Morgen willen we naar Kaikoura rijden waar we misschien walvissen kunnen zien.
Monday, May 7, 2007
Takaka
Maandag 7 mei. Het zonnetje schijnt opnieuw. De route planning zeg dat we verder moeten, maar we willen eigenlijk niet. De kinderen lijken steeds meer brood te eten tijdens het ontbijt. We gaan even met de financien aan de slag. Het ABNAMRO expat team geeft via een beveiligd bericht aan dat we een limiet van 3.000Euro hebben op de Mastercard. In verband met een borg van 1.500Euro voor de camper, zaten we al tegen de limiet aan en is de kaart automatisch geblokkeerd. Ze gaan het bedrag versneld verrekenen met onze lopende rekening. We krijgen ook een link waar we alle Mastercard transacties kunnen volgen. Samen met het internet bankieren kunnen we alles goed volgen. We maken een tussenbalans op en vergelijken dit met ons budget.
We gaan aan de studie tot na het middag uur. Anja geeft ze een gezamelijke activiteit. Ze mogen een schat verstoppen en bijbehorende kaart bij maken. Ondertussen lopen wij naar de Totally Roasted voor een smakelijk bakkie. We overpeinzen de te volgen route in NZ. We zoeken een balans tussen reizen, relaxen en willen het weer laten meewegen. Waarschijnlijk slaan we het westen en zuiden over. We blijven vandaag in ieder geval nog in Pohara vanwege het heerlijke weer. Ik verdiep me nog in de reis naar Indonesie. De kinderen komen ook en eten wat. Daarna gaan wij op zoek naar de schat. We lezen de kaart en volgen de aanwijzigingen. Anja vindt met moeite de onder een aangespoelde boom verstopte schat. Ik bel met KEA omdat de rechter voorband langzaam leeg loopt. Ze geven aan dat de band bij BP, een Firestone dealer, in Takaka gerepareerd kan worden. In verband met de gekozen verzekeringsdekking draaien wij voor de kosten op.
We rijden naar de BP. Er bevindt zich een man in de werkplaats. Hij verteld dat de banden man twee weken op vakantie is. Hij denkt dat er een klein gaatje in de band zit en dat dit voor ongeveer 25NZ$ (15Euro) gerepareerd kan worden. Dit zal wel in een andere plaats moeten gebeuren. Bas en ik pompen de band op, vullen de brandstoftank met diesel en checken het oliepeil. Daarna wandelen we door het kunstzinnige dorp. We zien vrij veel mensen die een soort nieuwe generatie hippies lijken. Bas en ik hebben nog het (model)schip van Abel Tasman gezien in het museum. We nemen wat foto’s van een oud post kantoor en van een muurschildering en gaan wat eten bij het trendy cafe Wholemeal. Er blijkt een nederlander achter de bar te staan. Hij is hier sinds oktober samen met zijn vrouw die dierenarts is en moeilijk werk in nederland kon vinden. Hij heeft een vergunning voor een jaar. We praten wat en hij geeft ons wat adviezen. Hij speelt in het lokale voetbal team. We rijden nog even langs de supermarkt. Terug op de camping gaan we koken en leggen de beef op de BBQ.
We gaan aan de studie tot na het middag uur. Anja geeft ze een gezamelijke activiteit. Ze mogen een schat verstoppen en bijbehorende kaart bij maken. Ondertussen lopen wij naar de Totally Roasted voor een smakelijk bakkie. We overpeinzen de te volgen route in NZ. We zoeken een balans tussen reizen, relaxen en willen het weer laten meewegen. Waarschijnlijk slaan we het westen en zuiden over. We blijven vandaag in ieder geval nog in Pohara vanwege het heerlijke weer. Ik verdiep me nog in de reis naar Indonesie. De kinderen komen ook en eten wat. Daarna gaan wij op zoek naar de schat. We lezen de kaart en volgen de aanwijzigingen. Anja vindt met moeite de onder een aangespoelde boom verstopte schat. Ik bel met KEA omdat de rechter voorband langzaam leeg loopt. Ze geven aan dat de band bij BP, een Firestone dealer, in Takaka gerepareerd kan worden. In verband met de gekozen verzekeringsdekking draaien wij voor de kosten op.
We rijden naar de BP. Er bevindt zich een man in de werkplaats. Hij verteld dat de banden man twee weken op vakantie is. Hij denkt dat er een klein gaatje in de band zit en dat dit voor ongeveer 25NZ$ (15Euro) gerepareerd kan worden. Dit zal wel in een andere plaats moeten gebeuren. Bas en ik pompen de band op, vullen de brandstoftank met diesel en checken het oliepeil. Daarna wandelen we door het kunstzinnige dorp. We zien vrij veel mensen die een soort nieuwe generatie hippies lijken. Bas en ik hebben nog het (model)schip van Abel Tasman gezien in het museum. We nemen wat foto’s van een oud post kantoor en van een muurschildering en gaan wat eten bij het trendy cafe Wholemeal. Er blijkt een nederlander achter de bar te staan. Hij is hier sinds oktober samen met zijn vrouw die dierenarts is en moeilijk werk in nederland kon vinden. Hij heeft een vergunning voor een jaar. We praten wat en hij geeft ons wat adviezen. Hij speelt in het lokale voetbal team. We rijden nog even langs de supermarkt. Terug op de camping gaan we koken en leggen de beef op de BBQ.
Saturday, May 5, 2007
Pohara
Zondag 5 mei. Het heeft vannacht behoorlijk hard gewaaid, maar nu is het windstil. Gelukkig is het niet koud. We blijven lang onder de kei hete douche staan. We ontbijten ook lekker lang, het is per slot van rekening zondag. De kinderen gaan wat spelen en Anja leest wat. Ik verken de omgeving en vind een leuk lounge-achtig restaurant “totally roasted”. We lopen lekker over het strand naar het restaurantje en bestellen lekker koffie, drinken met wat lekkers erbij. Anja doet weer wat interieur ideeen op en we bladeren door wat trendy magazines. Er draait leuke new age muziek op de achtergrond. De kinderen kunnen er leuk spelen. Lekker chillen. We gaan terug naar de campground. De kinderen verzamelen schelpen en willen van wat aangespoeld hout een hut maken. Die ochtend hadden Bas en Tes al ruzie gehad tijdens het hutten bouwen. Ze hebben elkaar excuses aangeboden en zouden ’s middags verder gaan bouwen. Wij gaan wat soep eten.
We willen naar de nabij gelegen Tarakohe harbour lopen. We laten de kinderen met broodjes choco pasta, bananen en wat water achter op het strand, omdat ze liever de hut willen bouwen. We maken wat afspraken en beginnen te lopen. Onderweg doen we wat kleren uit, want het wordt steeds zonniger en warmer. Het begint eb te worden. Het getij verschil bedrag soms wel zes meter. We komen aan bij de haven en zien twee schepen laden en lossen. Een jonge vrouw verteld ons dat de schepen onderdeel uitmaken van een mossel boerderij. Ze brengen netten met kleine mossels naar een plek waar ze de ruimte hebben om groter te worden om daarna te worden geoogst. Ze hebben ook een haaitje gevangen die het zoontje van de vrouw mag hebben. We zien de oude boot van de franse ontdekkingsreiziger en bioloog Cousteau liggen. Je weet wel, die man met een zwaar frans accent verslag deed in het engels van zijn avonturen op zee. Op het schip kan je koffie drinken, maar vandaag is het gesloten.
We lopen terug langs, waarschijnlijk, een mijn met ijzersmelterij die wordt gesloopt. We denken vier pinguins te zien die als de bliksem weg duiken. We blijven zoeken, maar zien niets meer. We komen bij de hut aan, maar de kinderen zijn er niet meer. Eenmaal bij de camper aangekomen vertellen ze dat ze een raampje hebben opengeschoven en de camper zijn in gegaan. Ze vertellen beiden vol trots hoe ze het voor elkaar hebben gekregen. We relaxen nog wat, eten een bordje macaroni en gaan dan naar de Brigand waar Lindy Valente (wie kent haar niet) met haar haar gitaar en zang optreed. Het is een gezellig klein tentje met een klein aantal bezoekers, waaronder een soort vrouwelijke kabouter die menig maal in een lach kick schiet (waarschijnlijk aan de paddo’s) De kinderen vinden het optreden erg leuk. Anja vraag nog een verzoek nummer van Katie Melua aan, maar die kent ze niet.
 |
| Van Pohara |
We willen naar de nabij gelegen Tarakohe harbour lopen. We laten de kinderen met broodjes choco pasta, bananen en wat water achter op het strand, omdat ze liever de hut willen bouwen. We maken wat afspraken en beginnen te lopen. Onderweg doen we wat kleren uit, want het wordt steeds zonniger en warmer. Het begint eb te worden. Het getij verschil bedrag soms wel zes meter. We komen aan bij de haven en zien twee schepen laden en lossen. Een jonge vrouw verteld ons dat de schepen onderdeel uitmaken van een mossel boerderij. Ze brengen netten met kleine mossels naar een plek waar ze de ruimte hebben om groter te worden om daarna te worden geoogst. Ze hebben ook een haaitje gevangen die het zoontje van de vrouw mag hebben. We zien de oude boot van de franse ontdekkingsreiziger en bioloog Cousteau liggen. Je weet wel, die man met een zwaar frans accent verslag deed in het engels van zijn avonturen op zee. Op het schip kan je koffie drinken, maar vandaag is het gesloten.
We lopen terug langs, waarschijnlijk, een mijn met ijzersmelterij die wordt gesloopt. We denken vier pinguins te zien die als de bliksem weg duiken. We blijven zoeken, maar zien niets meer. We komen bij de hut aan, maar de kinderen zijn er niet meer. Eenmaal bij de camper aangekomen vertellen ze dat ze een raampje hebben opengeschoven en de camper zijn in gegaan. Ze vertellen beiden vol trots hoe ze het voor elkaar hebben gekregen. We relaxen nog wat, eten een bordje macaroni en gaan dan naar de Brigand waar Lindy Valente (wie kent haar niet) met haar haar gitaar en zang optreed. Het is een gezellig klein tentje met een klein aantal bezoekers, waaronder een soort vrouwelijke kabouter die menig maal in een lach kick schiet (waarschijnlijk aan de paddo’s) De kinderen vinden het optreden erg leuk. Anja vraag nog een verzoek nummer van Katie Melua aan, maar die kent ze niet.
Abel Tasman National Park
Na het middaguur vertrekken we naar Marahau om toegang tot het Abel Tasman National Park te krijgen. Volgens de Lonely Planet is het deel van het coastal track tussen Bark en Torrent Bay het mooiste stuk. Als we aankomen bij het Abel Tasman Centra taxi bedrijft, krijgen we te horen dat er geen taxi’s meer naar Bark Bay varen. We besluiten om dan maar morgen met de watertaxi te gaan en vanmiddag een stuk van het begin van de track te gaan lopen. We kunnen aan de overkant op een camping staan. Het is heerlijk weer en we gaan aan de wandel. Het park is erg mooi. De kinderen zijn druk op zoektocht naar allerlei dingetjes en diertjes in de zee en op het strand. In tegenstelling tot het zwarte zand op het strand in Piha is het zand hier mooi goudbruin. We lopen weer door een filmset. De camera man filmt duintjes die hijzelf heeft gemaakt en we zien een vrouw in een wit gewaad en een man met een soort lange cowboy jas. We zien ook twee mooie bruine paarden. Als we teruglopen mogen we nog even kijken naar wat art work, waaronder houtsnijwerk.
Als we weer bij de camper zijn gaan we weekend vieren en trekken een fles wijn en een zak chips open. We praten nog wat over de mooie ervaringen van vanmiddag. Anja gaat brocolli met aardappels en vlees maken. We laten het ons allemaal smaken en als tegenprestatie gaan Tes, Bas en ik de afwas doen. We raken aan de praat met wat nieuw zealanders. Ze wonen in de buurt en gaan elk derde weekend met hun camper op stap. Een schoondochter heeft een jaar in nederland gestudeerd en nederlands geleerd. Omdat haar ouders nederlands zijn, werd haar opleiding door de nederlandse overheid vergoed. Ze gaven ons nog wat advies en zijn erg vriendelijk. We duiken op tijd onder de (vele) dekens, om morgen om 7uur op te kunnen staan.
Zaterdag, 4 mei. De wekker gaat om 7.00 af. Ik voel me erg “min”. Koud, koppijn en anderhalf uur eerder nog een aspirine genomen om dit zieke gevoel weg te krijgen. Anja is ook wakker en voelt zich ook niet super. We blijven nog even wat liggen. We hakken de knoop door, we zijn hier nu dus kunnen we nog met de watertaxi de Bark – Torrent bays trial doen. Dan maar even afzien. De kinderen als een dolle in de kleren en nog snel even wat brood, repen en water voor onderweg in een tas proppen. We boeken de trip: 9.00 brengen naar Bark bay en 15.30 halen vanaf Bay Torrent. De Mastercard laat het weer afweten en ze accepteren geen AMEX. Dan maar de laatste contanten plus wat amerikaanse dollars.
We gaan aanboord van de aluminium boot. Ze noemen het een watertaxi of beter gezegd een speedboot met 225PK erachter, tot groot genoegen van Bas. We worden op een trailer achter een tractor naar het strand gebracht. We zijn met iets van 10 mensen. We krijgen zwemvesten aan en de stuurman geeft ons een korte uitleg. Dan knallen we met dik 40 knopen onder een stralende zon naar de “Split Apple Rock” een bolvormige rots die in tweeen lijkt gespleten en symbool staat voor NZ Abel Tasman National Park commercials. Er zit een verzameling vogels op. Er wordt uitgelegd dat de rotskust ondere andere bestaat uit een metaal wat er voor zorgt dat het zand een roestige, goudgele kleur krijgt. Dan racen we via naar Park bay. We stappen uit en staan plomp verloren op een idillisch strandje. Eerst maar eens rondkijken en een beetje chillen. Erg indrukkwekkend allemaal. Al gauw zien we een paar andere mensen. Ze verblijven op de campground en/of tramp hut. We zien ook een groot zonnepaneel. Deze zuivert, met behulp van ulta violet licht, het drink water van de hut.
We zoeken het pad op en beginnen langzaam te lopen. We komen van alles tegen, zoals ansicht kaart strandjes, grillige grotten, exotische vegetatie en grappige dieren waaronder een wandeld blad en een zeesterretje. Genoeg te fotograferen dus. We pauzeren even bij Medlands campsite wat aan een klein strandje is gelegen. Daarna gaat het pad behoorlijk omhoog. Bas en Tes voorop en de oudjes er achteraan. Zo nu en dan komen we andere trampers tegen die dan aardig groeten. Drie uur na vertrek komen we aan bij een hangbrug. Bas wordt helemaal gek als hij de brug als eerst ontdekt. Vet cool! We lopen gezamelijk circa 30m boven een rivier uitmonding op een brugje van 30cm breed naar de overkant. Niets voor mensen met hoogte vrees. Gelukkig geen probleem voor Bas en Tes, die zich nog steeds uitstekend vermaken. Aan de overkant nemen we de repen te grazen en drinken wat. Anja’s kokos koekjes vallen ook erg in de smaak. Een nieuwschierig vogeltje blijft ons een tijdje volgen en komt erg dicht bij, flits die staat er ook op.
Om 13.30 komen we aan op Torrent Bay. Hier staan de meeste particuliere woningen, waaronder een aantal mooie examplaren. Voordat het gebied national park werd, kregen de eigenaren van de woningen een karig bedrag aangeboden om de woningen te verkopen. Gelukkig hebben de meesten dit niet gedaan, want een klein stukje grond in de heuvels is nu al meer dan een miljoen NZ$ waard. Anja en ik gaan liggen op een strand om een tukkie te doen. De kinderen gaan spelen op het strand en vinden een slingertouw met een tak eraan om op te zitten. Dan lopen we nog wat rond. We zien ook scheepjes die droog gevallen zijn. Er verzamelen zich enkele tientallen mensen en dan komen er meerdere water taxi’s om ze op te halen. Het is ook onze beurt. We moeten dit keer door het water naar de boot lopen. Ik krijg mijn broek niet boven m’n knieen gerold. Met Bas op mijn nek kom ik met een natte broek bij de boot. Het water is trouwens behoorlijk koud. Dan komt Anja met Tes op de rug en de familie is weer herenigd op de boot. Een knappe New Zealandse, met open mond kauwend op een stuk kaugom, heet ons welkom. Ze is voor het eerst mee als bemanning en kan de zwemvesten van de kinderen niet vinden. Maar met hulp van haar vriend (volgens Anja) de water taxi chaffeur lukt het uiteindelijk toch. We speed-en weer naar de basis in Marahau.
We besluiten om nog iets meer naar het westen te rijden naar de Golden Bay. Het zijn weer van die slingerwegen. Tessa en Anja vullen vakkundig wat plastic zakken met de inhoud van hun maag. We stoppen even in Takaka om brood en nog wat versnapperingen te kopen. We bestellen wat fish & chips bij een klein tentje. Dan rijden we door naar Pohara waar zich een camping direct aan het strand bevindt.
 |
| Van Abel Tasman N... |
Als we weer bij de camper zijn gaan we weekend vieren en trekken een fles wijn en een zak chips open. We praten nog wat over de mooie ervaringen van vanmiddag. Anja gaat brocolli met aardappels en vlees maken. We laten het ons allemaal smaken en als tegenprestatie gaan Tes, Bas en ik de afwas doen. We raken aan de praat met wat nieuw zealanders. Ze wonen in de buurt en gaan elk derde weekend met hun camper op stap. Een schoondochter heeft een jaar in nederland gestudeerd en nederlands geleerd. Omdat haar ouders nederlands zijn, werd haar opleiding door de nederlandse overheid vergoed. Ze gaven ons nog wat advies en zijn erg vriendelijk. We duiken op tijd onder de (vele) dekens, om morgen om 7uur op te kunnen staan.
Zaterdag, 4 mei. De wekker gaat om 7.00 af. Ik voel me erg “min”. Koud, koppijn en anderhalf uur eerder nog een aspirine genomen om dit zieke gevoel weg te krijgen. Anja is ook wakker en voelt zich ook niet super. We blijven nog even wat liggen. We hakken de knoop door, we zijn hier nu dus kunnen we nog met de watertaxi de Bark – Torrent bays trial doen. Dan maar even afzien. De kinderen als een dolle in de kleren en nog snel even wat brood, repen en water voor onderweg in een tas proppen. We boeken de trip: 9.00 brengen naar Bark bay en 15.30 halen vanaf Bay Torrent. De Mastercard laat het weer afweten en ze accepteren geen AMEX. Dan maar de laatste contanten plus wat amerikaanse dollars.
We gaan aanboord van de aluminium boot. Ze noemen het een watertaxi of beter gezegd een speedboot met 225PK erachter, tot groot genoegen van Bas. We worden op een trailer achter een tractor naar het strand gebracht. We zijn met iets van 10 mensen. We krijgen zwemvesten aan en de stuurman geeft ons een korte uitleg. Dan knallen we met dik 40 knopen onder een stralende zon naar de “Split Apple Rock” een bolvormige rots die in tweeen lijkt gespleten en symbool staat voor NZ Abel Tasman National Park commercials. Er zit een verzameling vogels op. Er wordt uitgelegd dat de rotskust ondere andere bestaat uit een metaal wat er voor zorgt dat het zand een roestige, goudgele kleur krijgt. Dan racen we via naar Park bay. We stappen uit en staan plomp verloren op een idillisch strandje. Eerst maar eens rondkijken en een beetje chillen. Erg indrukkwekkend allemaal. Al gauw zien we een paar andere mensen. Ze verblijven op de campground en/of tramp hut. We zien ook een groot zonnepaneel. Deze zuivert, met behulp van ulta violet licht, het drink water van de hut.
We zoeken het pad op en beginnen langzaam te lopen. We komen van alles tegen, zoals ansicht kaart strandjes, grillige grotten, exotische vegetatie en grappige dieren waaronder een wandeld blad en een zeesterretje. Genoeg te fotograferen dus. We pauzeren even bij Medlands campsite wat aan een klein strandje is gelegen. Daarna gaat het pad behoorlijk omhoog. Bas en Tes voorop en de oudjes er achteraan. Zo nu en dan komen we andere trampers tegen die dan aardig groeten. Drie uur na vertrek komen we aan bij een hangbrug. Bas wordt helemaal gek als hij de brug als eerst ontdekt. Vet cool! We lopen gezamelijk circa 30m boven een rivier uitmonding op een brugje van 30cm breed naar de overkant. Niets voor mensen met hoogte vrees. Gelukkig geen probleem voor Bas en Tes, die zich nog steeds uitstekend vermaken. Aan de overkant nemen we de repen te grazen en drinken wat. Anja’s kokos koekjes vallen ook erg in de smaak. Een nieuwschierig vogeltje blijft ons een tijdje volgen en komt erg dicht bij, flits die staat er ook op.
Om 13.30 komen we aan op Torrent Bay. Hier staan de meeste particuliere woningen, waaronder een aantal mooie examplaren. Voordat het gebied national park werd, kregen de eigenaren van de woningen een karig bedrag aangeboden om de woningen te verkopen. Gelukkig hebben de meesten dit niet gedaan, want een klein stukje grond in de heuvels is nu al meer dan een miljoen NZ$ waard. Anja en ik gaan liggen op een strand om een tukkie te doen. De kinderen gaan spelen op het strand en vinden een slingertouw met een tak eraan om op te zitten. Dan lopen we nog wat rond. We zien ook scheepjes die droog gevallen zijn. Er verzamelen zich enkele tientallen mensen en dan komen er meerdere water taxi’s om ze op te halen. Het is ook onze beurt. We moeten dit keer door het water naar de boot lopen. Ik krijg mijn broek niet boven m’n knieen gerold. Met Bas op mijn nek kom ik met een natte broek bij de boot. Het water is trouwens behoorlijk koud. Dan komt Anja met Tes op de rug en de familie is weer herenigd op de boot. Een knappe New Zealandse, met open mond kauwend op een stuk kaugom, heet ons welkom. Ze is voor het eerst mee als bemanning en kan de zwemvesten van de kinderen niet vinden. Maar met hulp van haar vriend (volgens Anja) de water taxi chaffeur lukt het uiteindelijk toch. We speed-en weer naar de basis in Marahau.
We besluiten om nog iets meer naar het westen te rijden naar de Golden Bay. Het zijn weer van die slingerwegen. Tessa en Anja vullen vakkundig wat plastic zakken met de inhoud van hun maag. We stoppen even in Takaka om brood en nog wat versnapperingen te kopen. We bestellen wat fish & chips bij een klein tentje. Dan rijden we door naar Pohara waar zich een camping direct aan het strand bevindt.
Nelson
Donderdag, 3 mei. Het regent! Het liedje white flag van Dido op de achtergrond is wel van toepassing. Anja en ik voelen ons net twee zakken snot. Het groene taaie spul lijkt wel ik elke pijp die we hebben vast te zitten. We moeten weer aan de slag. Bas en ik gaan in de keuken zitten en Tes en Anja in de camper. Ik probeer Bas met taal zaken zoals zinskern, persoonsvorm en onderwerp bij te brengen. Hij is niet gemotiveerd en na samen e.a. door te hebben genomen, beweert hij dat hij de stof eerder en anders heeft geleerd van juffrouw Neske. Na vijf keer te hebben uitgelegd, waarbij hij zelf ook meerdere malen de uitleg heeft gelezen, weet hij (of doet alsof) nog steeds niet wat de definitie van de zinskern is. Mijn geduld raakt na een half uur op en ik geef hem aan dat ik hem graag wil helpen, maar dat hij wel ze zijn best moet, zodat hij de toetsen na de reis goed kan maken om over te kunnen gaan. Morgen krijgt hij een nieuwe kans. Tessa heeft haar taakje keurig gedaan.
We willen er graag even op uit. Het is inmiddels droog. We rijden naar het centrum en gaan eerst boodschappen doen. Onze Mastercards werkten niet. Gelukkig had ik nog een Amex. De rechter voorband van de camper was ook behoorlijk leeg. We hebben de banden bij een tankstation bijgevuld. Volgens het handboek moest er 65psi luchtdruk in. De dame voor ons kwam niet verder dan 25psi. Het luchtdruk apparaat kon tot maximaal 60psi worden ingesteld. Toch een beetje vreemd dacht ik. Volgens de medewerker van het tankstation moest 60psi kunnen. Zo gezegd zo gedaan. Vanuit de parkeer plaats liepen we het stadje in via de Trafalgar street wat de hoofdstraat is. We zagen een aantal leuke pandjes. Natuurlijk weer een Latte bij Starbucks, waar de kinderen een vreemde snuiter/staat artiest zagen. De man voerde zijn touwtjes act op. De kinderen vonden het prachtig en kregen de kans om de truc zelf te proberen. Ook Anja en ik hebben even staan stoeien met het touwtje. Uiteindelijk had Bas de truc door.
We zijn even bij de Church wezen kijken, waar een paar prachtige bomen stonden. Daarna keken we een heel leuk huisje, waar een vrouw allerlei vintage objecten zoals kleding te koop had. We raakten wat met haar aan de praat en voordat we het wisten, stonden wij in haar woning en kwam haar man een verhaal over bamboe vertellen. Hij bood ons zelfs een stekkie aan om mee te nemen. Dit n.a.v. Anja’s opmerking dat haar bamboo was dood gegaan. Ze wilden graag bamboo promoten (China) als ecologisch verantwoord materiaal (houten objecten, kleding, etc) omdat het snel groeit, geen bestrijdingsmiddelen nodig heeft om te groeien en het CO2 opneemt. Wij mijmerden nog iets over Bob Crebas en zijn initiatief om kleding van brandnetels en dat we Borneo wilden bezoeken waar al 70% van het regenwoud door de mensheid is verdwenen. Erg aardige mensen en ze vonden dat de kinderen zich zo goed gedroegen. Die hadden we nog niet zo vaak gehoord.
We zagen in de verte het witte baken wat het middelpunt van New Zealand aangeeft. Daarna hebben we een kijkje genomen in het Museum van Nelson. In 1942 is Nelson als oudste stadje door de engelsen gesticht. Ze hadden er koper en composiet (zal wel kolen zijn) gevonden, die ze wilden gaan delven. Een stad, met spoorrails en mijnen werden vervolgens aangelegd. Op de tweede verdieping werd het thema protest tentoongesteld, zoals tegen: oorlog, apartheid, kernenergie en milieu vervuiling. Het was bij mij wat weggezakt maar in NZ zijn toch wel wat zaken gebeurt, zoals het torpederen van een schip van Green Peace door de franse geheime politie in de haven van Auckland en de in de buurt gehouden atoom proeven (Frans koloniale eilanden). Om 6uur zijn we de bioscoop binnen gelopen. Anja heeft Perfect Stranger gezien en wij Spiderman 3. We konden daarna nog net op tijd terug zijn om langs de slagboom van de camping te rijden. Morgen willen we het naar de nederlandse navigator Abel Tasman venoemde natuurpark bezoeken om de coastal track te “trampen” (NZ voor lopen of hiken).
Vrijdag, 3 mei. We staan lekker op tijd op. Het was weer behoorlijk frisjes vannacht. We gaan weer aan de studie. Dit keer is Bas super gemotiveerd en knalt hij als een bezetene door de stof. zinskernen zijn een makkie en ook het nieuwe rekenwerk gaat als een speer. Hij wil het graag afhebben, omdat hij weet dat hij daarna vrij is en weekend heeft. Tessa gaat weer erg goed. Ik ga nog even het internet op om de blog bij te werken, de foto’s te uploaden en wat te mailen. De foto’s lukken niet. Ik stuur ook een mail naar de expat desk van Abnamro omdat we de afgelopen dagen problemen hebben met de acceptatie van betalingsopdrachten met onze Abnamro/Mastercard credit cards, wat erg lastig is.
We willen er graag even op uit. Het is inmiddels droog. We rijden naar het centrum en gaan eerst boodschappen doen. Onze Mastercards werkten niet. Gelukkig had ik nog een Amex. De rechter voorband van de camper was ook behoorlijk leeg. We hebben de banden bij een tankstation bijgevuld. Volgens het handboek moest er 65psi luchtdruk in. De dame voor ons kwam niet verder dan 25psi. Het luchtdruk apparaat kon tot maximaal 60psi worden ingesteld. Toch een beetje vreemd dacht ik. Volgens de medewerker van het tankstation moest 60psi kunnen. Zo gezegd zo gedaan. Vanuit de parkeer plaats liepen we het stadje in via de Trafalgar street wat de hoofdstraat is. We zagen een aantal leuke pandjes. Natuurlijk weer een Latte bij Starbucks, waar de kinderen een vreemde snuiter/staat artiest zagen. De man voerde zijn touwtjes act op. De kinderen vonden het prachtig en kregen de kans om de truc zelf te proberen. Ook Anja en ik hebben even staan stoeien met het touwtje. Uiteindelijk had Bas de truc door.
 |
| Van Nelson |
We zijn even bij de Church wezen kijken, waar een paar prachtige bomen stonden. Daarna keken we een heel leuk huisje, waar een vrouw allerlei vintage objecten zoals kleding te koop had. We raakten wat met haar aan de praat en voordat we het wisten, stonden wij in haar woning en kwam haar man een verhaal over bamboe vertellen. Hij bood ons zelfs een stekkie aan om mee te nemen. Dit n.a.v. Anja’s opmerking dat haar bamboo was dood gegaan. Ze wilden graag bamboo promoten (China) als ecologisch verantwoord materiaal (houten objecten, kleding, etc) omdat het snel groeit, geen bestrijdingsmiddelen nodig heeft om te groeien en het CO2 opneemt. Wij mijmerden nog iets over Bob Crebas en zijn initiatief om kleding van brandnetels en dat we Borneo wilden bezoeken waar al 70% van het regenwoud door de mensheid is verdwenen. Erg aardige mensen en ze vonden dat de kinderen zich zo goed gedroegen. Die hadden we nog niet zo vaak gehoord.
We zagen in de verte het witte baken wat het middelpunt van New Zealand aangeeft. Daarna hebben we een kijkje genomen in het Museum van Nelson. In 1942 is Nelson als oudste stadje door de engelsen gesticht. Ze hadden er koper en composiet (zal wel kolen zijn) gevonden, die ze wilden gaan delven. Een stad, met spoorrails en mijnen werden vervolgens aangelegd. Op de tweede verdieping werd het thema protest tentoongesteld, zoals tegen: oorlog, apartheid, kernenergie en milieu vervuiling. Het was bij mij wat weggezakt maar in NZ zijn toch wel wat zaken gebeurt, zoals het torpederen van een schip van Green Peace door de franse geheime politie in de haven van Auckland en de in de buurt gehouden atoom proeven (Frans koloniale eilanden). Om 6uur zijn we de bioscoop binnen gelopen. Anja heeft Perfect Stranger gezien en wij Spiderman 3. We konden daarna nog net op tijd terug zijn om langs de slagboom van de camping te rijden. Morgen willen we het naar de nederlandse navigator Abel Tasman venoemde natuurpark bezoeken om de coastal track te “trampen” (NZ voor lopen of hiken).
Vrijdag, 3 mei. We staan lekker op tijd op. Het was weer behoorlijk frisjes vannacht. We gaan weer aan de studie. Dit keer is Bas super gemotiveerd en knalt hij als een bezetene door de stof. zinskernen zijn een makkie en ook het nieuwe rekenwerk gaat als een speer. Hij wil het graag afhebben, omdat hij weet dat hij daarna vrij is en weekend heeft. Tessa gaat weer erg goed. Ik ga nog even het internet op om de blog bij te werken, de foto’s te uploaden en wat te mailen. De foto’s lukken niet. Ik stuur ook een mail naar de expat desk van Abnamro omdat we de afgelopen dagen problemen hebben met de acceptatie van betalingsopdrachten met onze Abnamro/Mastercard credit cards, wat erg lastig is.
Subscribe to:
Posts (Atom)