 |
| Lombok Gili |
We gaan met z’n allen pannekoek ontbijten. Daarna gaan de kinderen snorkelen met Aje. Er gaat ook nog een jong Duits stel mee. Als ze terugkomen vertellen ze enthousiast dat ze wel 15 schildpadden hebben gezien, tot wel 1 meter groot. Ze vertellen ook dat Nemo visjes tegen hun duikbril hebben aangezwommen. Anja en ik praten met Hiro over het kopen van grond en huizen op Meno. Voor 25miljoen Rp koop je hier 1 are. Je hebt dan wel een lokaal iemand nodig op wiens naam de grond kan worden gezet of je sticht een bedrijfsvorm (MPA). De eerste mogelijkheid wordt hier door 80% van de buitenlanders gedaan. Ze sluiten hierbij een extra notarieel contract met de lokale persoon af om het risico van doorverkoop etc te voorkomen. Volgens Hiro’s jurist is of wordt dit niets rechtsgeldig. Hij heeft zelf deze constructie gebruikt, waarbij de lokale persoon de situatie na een paar jaar wilde misbruiken en om geld en een baan vroeg. Hij is nu bezig om een MPA te stichten en bijbehorende eigendomsoverdracht te doen. Er zijn officieel minimale investering van 100KU$ nodig, maar hiervoor zijn weer allerlei trucs/backdoors te bedenken. Het hele systeem hangt van smeergeld aan elkaar.
 |
| Van Lombok Gili |
De rest van de dag zijn we wat aan het relaxen. De kinderen zijn constant met het personeel bezig. Anja en ik lezen wat. Anja gaat het eiland in haar uppie rondlopen (om zoek naar een stukje land?). Als ze terug is lopen we samen nog even naar het huis van Kelly uit Capetown. We komen een kereltje tegen die het huis verzorgt. Hij laat ons alle vertrekken zien. Het ziet er leuk uit. We kunnen het voor nog. Volgens Hiro heeft ze de 1.000m2 grond voor nog geen 30.000Euro gekocht op naam van haar vriend uit Lombok. Hij is duiker bij Blue Marlin en de jongen die op het huisje past is zijn neef. Zo gaat dat dus! Als we terugkomen is men druk bezig om een palmboom te planten. De vorige heeft het niet overleeft. De rotte schors zit vol met dikke rupsen, waar Tessa het niet op heeft staan. Op het strand gaan we lekker dineren. We krijgen verse Tuna. Voordat we gaan slapen kijken we nog een tijdje naar de sterren in de hangmat. In de badkamer maken we nog even kennis met een Gecko van een 30cm. Het is een soort groene hagedis die “gec....ko ge....cko” roept. Het dier schijnt geluk in huis te brengen.
 |
| Van Lombok Gili |
Woensdag, 11 Juli. We staan om 6uur op en zitten voor 7uur aan het ontbijt, wat we gisteren al hebben doorgegeven. Een Duits stel, die ook met Tes en Bas mee waren snorkelen, checken net uit en verdwijnen met de horsecar. We lopen naar de haven en komen onderweg Mabul tegen die naast de clinic woont. We kopen een kaartje voor de boot bij een buro wat op het strand staat. Er achter hangt een bord aan een boom waar de tarieven op staan. Voor nog geen 50Eurocent per persoon worden we in 15minuten naar de overkant in Bangsal gebracht. Daar worden we belaagd door mensen die transport of waren aanbieden. We lopen 200m naar de poort, waarachter onze taxi 113 klaar staat. De taxi is erg schoon en de chauffeur is erg voorzichtig. Hij rijdt ons naar Senggigi. Onderweg zien we prachtige baaien en kunnen we de Gili’s in de zee zien liggen. Met Tes en Bas gaat het minder, ze worden wagenziek. Tessa geeft zelfs over.
Gelukkig zijn we snel in Senggigi. We pinnen eerst enkele miljoenen rp’s, wat gelukkig in 1 keer lukt. We eten en drinken wat, waarna ik sluit mijn notebook aansluit in het het Millenium Internetcafe. De rest gaat even rondkijken in het plaatsje en op het strand. Ik check m’n mail en telebanking. De ABNAMRO expat desk geeft aan dat ik de helpdesk moet bellen om het Mastercard probleem op te lossen. Ik post de laaste blog informatie en lees een leuke reactie van Men&Nien, waar ik nog even op reageer. Nog een paar foto’s uploaden over het smalle lijntje en dan nog wat info over Vietnam opslaan. Het is alweer 12.30u als de rest komt. We moeten met de taxi terug om de boot terug van 14.00uur te halen. Onze chauffeur is er nog niet. Anja belt hem op. Hij komt niet meer! Da’s lekker? Gelukkig kan ze snel een andere regelen die ons in 40minuten bij de haven brengt.
 |
| Van Lombok Gili |
Als we uitstappen komt er een mannetje in uniform op ons af: “you must pay harbour tax”. We kijken hem eens vreemd aan en moeten lachen. We voelen dat we in de maling worden genomen. Hij biedt ons 2 tickets van 1.500Rp aan. We mogen ze voor 2.000Rp kopen, wat de situatie nog gekker maakt. Omdat het om nog geen 20Eurocent gaat, geven de man het geld. Als we het verhaal die middag aan Hiro vertellen, blijkt het een parkeerwachter te zijn geweest die parkeerbonnetjes heeft verkocht. We liggen in een deuk. Op de boot terug ontmoeten we een aardige jongen en mede-aandeelhouder van Sunset Gecko. Bij Meno Harbour drinken we wat, waar we weer worden lastig gevallen door verkopers. Bas en Tes gaan de rollen omdraaien en proberen hun spullen aan de verkopers te verkopen, tot grote hilariteit van allemaal. Als we teruglopen merken we hoe populair de kinderen zijn. Ze worden overal met hun naam begroet. Bas weet inmiddels ook hoe hij de horsecar kan besturen. Als er eentje langs komt maakt hij een “pop pop” geluid waardoor het paard plotseling stopt. “Tjik tjik” betekent vooruit. Erg vermakelijk.
 |
| Van Lombok Gili |
Terug bij Sunset Gecko gaan de kinderen weer met het personeel in de weer. Ze helpen, spelen en ouwehoeren wat af. Ze zijn kind aan huis en hebben veel pret. Anja en ik kletsen met Hiro. Hiro wijst naar een witte tweemaster die bij Trawangan ligt. De eigenaresse (60+) is Nederlands en verzorgt cruises voor de wat oudere doelgroep.
Donderdag, 12 Juli. Anja en ik staan tegelijk met de zon op. Ik knoop m’n hardloopschoenen om rond het eiland te rennen. Anja gaat haar blog bijwerken. Als ik terug ben, zie ik Bas Mobul helpen om de bladeren van het strand op te ruimen. Hij maakt zelf een mooi prikstok van een oude spijker en een tak. Na het ontbijt gaan Bas en Tes verder met spelen en Anja en ik gaan chillen in de hangmatten van de beach house. Dan worden we geroepen door Kasjen en de kids: “baby sharks!!!”. We breken bijna onze benen om snel het strand op te rennen. Oooohhhh, wat leuk! Een stuk of 15 kleine, reef scharks van ongeveer 40cm lang. Het is alweer een tijdje geleden dat het personeel ze heeft gezien. Drie jaar geleden stonden ze nog om de menu kaart van menig restaurant op Meno, maar sindsdien leken ze te zijn verdwenen.
 |
| Van Lombok Gili |
Tes en Bas gaan met Kasjen en de horsecar van zijn broer naar de harbour om inkopen voor het restaurant te doen. Ze zijn met de lunch weer terug. Kasjen realiseert zich dan dat hij mango’s vergeten is te kopen. Omdat wij regelmatig een mango juice drinken, gaat hij speciaal terug om mango’s te halen. Niets is hun teveel om het ons, soms tot onze schaamte, het naar de zin te maken. Wat ze ook allemaal met de kinderen doen is ongelofelijk. Het lijkt wel Club Med in het kwadraat. Bas en Tes hebben inmiddels een behoorlijke kijk achter de gordijnen van Gecko en het eiland genomen. Ze weten bijvoorbeeld precies hoe een milkshake en een pannekoek worden gemaakt. Wat wel een beetje vreemd was is dat een lokaal jongetje hatelijke gebaren naar Bas maakte toen ze met de Kasjen en de horsecar door het dorpje reden. Bas en Tessa vertelde dat het jongetje zonder aanleiding een vuist en keeldoorsnij gebaar maakte. Wat is dat toch soms tussen de kinderen, wat zich zelfs hier afspeelt?
We rommelen de middag wat door. Anja en ik gaan om 4uur even een stukje lopen we gaan naar Kontiki waar een Perama ticket office is. We willen graag weten hoe onze reis van hier naar Kuta Lombok gaat verlopen. We laten Tes en Bas achter, want ze hebben afgesproken dat ze vanmiddag met Kasjen naar het dorpje gaan om iets te kopen. Ze hebben Kasjen vanochtend op een ijsje getrakteerd en kennelijk wil hij wat terugdoen.
Onderweg struikelt Anja bijna over een half vergaan lijk van een hond. Ze gaat bijna over haar nek en begrijpt niet dat het dier niet wordt opgeruimd. Bij de Perama office komen we erachter dat we zelf het transport van onze koffers vanuit de haven van Bangsal naar de bus moeten verzorgen. Aangezien we om end to end transport hebben gevraagd en ook nog eens behoorlijk wat geld hebben betaald gaan we hiermee niet akkoord. Om een lang verhaal kort te maken cancellen we dit deel van onze Perama ticket en worden we verzekerd dat we ons geld terug krijgen bij hun head office in Kuta Bali. We weten inmiddels dat we voor de helft van de Perama kosten en nog belangrijker de helft van de tijd zelf beter vervoer naar Kuta Lombok kunnen regelen.
We lopen terug en zien Kasjen met Tes en Bas in een winkeltje staan. Anja wil graag dat wij hun niet storen. We gaan daarom wat drinken in een restaurant bij de haven. Ik maak nog een foto van het drietal in de horsecar. Tijdens het teruglopen zien we de zon ondergaan. De lucht is prachtig paars en roze. Bij een stuk droog gevallen zee/koraal zien we allemaal leeg gehaalde zee-egels liggen. We vroegen ons al af wat veel lokale mensen doen als het eb is. Kennelijk eten ze de inhoud van de zee-egels op. In het restaurant worden we beschenen met kleine rode licht straaltjes. Tes en Bas hebben plastic pistooltjes gekregen met een laser. Niet echt vredelievend, maar ze spelen er druk mee. We hebben trek gekregen dus moeten we aan onze primaire behoefte voldoen en bestellen Nasi Goreng, Snapper en Fried Patatoes.
 |
| Van Lombok Gili |
Een grote Gecko kruipt over de wand van het restaurant. Een foto van dit dier kan natuurlijk niet ontbreken in onze verzameling, dus ga ik op een stoel de Gecko van zo dichtbij als mogelijk is vereeuwigen. We kletsen nog wat Hiro & co. Hij regelt een taxi voor zaterdag voor ons van Bangsal naar Kuta. We gaan de public boat van Meno naar Bangsal gebruiken. Hiro en het team zijn druk bezig met het uitwerken van een ontwerp en bouwplan voor het volgende huis. Het huis is voor back-packers bedoelt en gaat 5 slaapkamers krijgen. Het komt achter het beach house tegen de bosrand aan te staan. Ze willen op 1 Augustus met de bouw starten. Het is mooi om te zien hoe ze er hier met zijn allen er stapsgewijs wat van proberen te maken. Iedereen heeft zo z’n eigen kwaliteit en functie, maar is tegelijkertijd breed inzetbaar als restaurant bediende, accountant of bouwer. Om 9uur brengen we de kinderen naar bed. We gaan zelf nog even in de hangmatten liggen om van de rust en de sterrenhemel te genieten. We hebben het hier behoorlijk zwaar om onze oogleden open te houden, zeker als we net gegeten hebben. Zelfs het vermakelijk en vol met zelfspot “Freefight” optreden van Najib Amhali kan ons niet wakker houden. Voor 11uur liggen we in diepe slaap.
Vrijdag de 13e! Als dat maar goed gaat! Ik hoor de Gecko schreeuwen als ik begin te typen. Wat een “gek” geluid eigenlijk. Om 6.30 ben ik voor de derde keer om het eiland gaan hardlopen. De rest was alweer wakker. Het is nog erg rustig. Hier en daar zie ik een slaperig gezicht. Aan de Oostkant van Meno rollen grote golven het strand op. Ik hoop dat ze morgen wat minder hoog zijn, anders wordt het nog spannend in het kleine bootje naar Bangsal. Terug bij de beach-house zien we Tes en Bas schieten met hun nieuwe pistolen. Ik ga lekker koud douchen. Anja neemt nog een foto van de open badkamer vanaf het balkon. Het is erg rustig in het restaurant. Alleen Kasjen is er. We bestellen 2 banana milkshakes en tosti voor de kinderen. Anja en ik gaan aan de pancake met een juice en green tea. We genieten er extra van want morgen gaan we al weer verder. Een voor een komt het slaperige personeel tevoorschijn. Na het eten gaat Bas weer pret maken in de keuken. Hij schatert het uit van het lachen. Wat hebben de kinderen hier weinig nodig om plezier te maken. Tessa blijft bij ons aan tafel zitten.
 |
| Van Lombok Gili |
Om 8.45uur gaan Tes, Bas en Anja naar het schooltje lopen. Ze hebben gisteren met de leraar, die 50% bij Gecko werkt, dat ze om 9uur op school mogen gaan kijken. Daarna willen ze kadootjes voor het Gecko personeel kopen, omdat ze zo leuk en aardig met Tes en Bas zijn omgegaan. Het idee is om Gecko kettingen te kopen, wat ook nog eens heel toepasselijk is.
 |
| Van Lombok Gili |
Ik lees het artikel van Kader Abdolah over zijn boek “het huis van de moskee” in de Happinez. Hij heeft een eigen vertaling gemaakt van de Koran om het boek toegankelijk te maken voor de Nederlandse bevolking. Hij is zelf niet gelovig maar is wel met de Koran in Iran opgevoed. Zijn liefde voor het boek de Koran is vanuit literaire schoonheid en respect voor de persoon Mohammed. Hij vindt dat iedereen de Koran zou moeten lezen, voordat men een oordeel over de Islam en Moslims velt. Ik ben het hierover wel met hem eens. De vraag is echter of de mensen de moeite gaan nemen om zijn boek te lezen, wetende dat slechts 10% van de Nederlandse bevolking de bijbel heeft gelezen. Het eindigde in ieder geval wel op de tweede plaats van de verkiezing van beste Nederlandstallige roman aller tijden.
 |
| Van Lombok Gili |
Toen we nog plannen hadden om naar KL te verhuizen, heb ik de moeite genomen om het boek “No God but God”, een Islam/Koran analyse door Azlan, te lezen. Wat ik me nog meen te herinneren is dat Mohammed een tolerant en gelijkwaardig geloof en rechtsysteem tussen de verschillende stammen en mensen voorstond. De vrouwen zouden bijvoorbeeld dezelfde rechten als mannen moeten krijgen. Azlan beschrijft op een duidelijke manier de historische ontwikkelingen van de Islam en de verschillende Moslim stromingen. Het helpt je als lezer om de verbanden te leggen tussen de recente/huidige ontwikkelingen en de gepleegde terroristische aanslagen in de diverse landen.
Zijn conclusie is dat de Islam zich in een revolutionaire fase bevindt die te vergelijken is met het Christendom tijdens de Middeleeuwen. De huidige, door radicale fundamentalistische moslim veroorzaakte conflicten, zijn puur interne conflicten tussen de verschillende moslim groeperingen en hebben niets met bijvoorbeeld reacties op het Amerikaans/Westers imperialistisch gedrag te maken. Op de achtergrond hoor ik het gezang vanuit de Moskee galmen. Hopelijk blijft het hier een beetje rustig de komende tijd!?
Bas en Tessa zijn inmiddels terug en reiken de Gecko kettingen uit aan hun vrienden. Kasjen krijgt de mooiste. Ze gaan weer met elkaar spelen. Bas realiseert zich dat hij morgen afscheid moet nemen. Hij heeft het er erg zwaar mee. Hij wordt er letterlijk ziek van. Als zijn pistool kapot gaat is hij helemaal verdrietig. Kasjen verteld hem dat hij het op gaat lossen. ’S Avonds krijgt hij een nieuwe “shotgun” ter vervanging. Hoe we die straks door de douane moeten krijgen? We eten ons laatste avondmaal en gaan naar bed. Ik blijf nog een tijdje met de boys in het restaurant.
Hiro verteld nog over zijn “Eclips” ervaringen. De laatste 10 jaar, reist hij de wereld rond om de zonsverduisteringen te bekijken. Hij is onlangs is nog in Nederland geweest om naar Romenie te reizen, waar hij de zonsverduistering heeft gezien. Hij haalt de Eclips informatie van de NASA site. De volgende gaat plaatsvinden op 1 Augustus 2008 in Mongolie. Hij gaat daar wat langer naar toe omdat ze daar veel kennis en ervaring hebben in de landbouw. Hiro is somber over zijn toekomst in Tokio. Volgens documentaires die hij heeft gezien, is de kans groot op een vulkaan uitbarsting nabij Tokio. De as wolk zal Tokio gedurende een periode van maanden verduisteren en het dagelijkse leven op zijn kop zetten. Volgens zijn 64-jarige moeder zal er een tekort ontstaan aan allerlei levensmiddelen, waardoor een uittocht naar de binnenlanden zal ontstaan.
 |
| Van Lombok Gili |
Hij ziet zijn toekomst daarom in Indonesie en wil zich graag verder ontwikkelen in de landbouw. Hij laat me een Japans “hoe verbouw ik groente, ..., etc.” zien. Hij legt me ook uit dat het Japanse schrift is afgeleid van het Chinees. Er zijn miljoenen karakters/tekens die elke een eigen betekenis hebben. Ze lezen van links naar rechts of van onderer naar boven. Zijn agrarische boek begint bij de laatste bladzijde. Om half elf zeg ik “good night”, kijk voor de laaste keer naar de mooie sterren hemel van Meno. Er is geen maan. Die is pas over 2 weken weer te zien. Bij volle maan zullen de schildpadden hun eieren op het strand gaan leggen. Volgens Kasjen kan je aan de rand om de maan zien waar de schildpadden op het eiland aan land gaan komen. Dit is de plaats in de richting waar de rand wordt onderbroken: “the door”. Dit gaan wij helaas niet meer meemaken.
Zaterdag 14 Juli. De laatste nacht in Meno zit er helaas op. We pakken de laatste spulletjes in, nemen een douche en eten een pannekoek als ontbijt. We krijgen een leuk kaartje van Hiro, die nog ligt te slapen, waarin hij ons bedankt voor ons bezoek. Dan nemen we afscheid van Kasjen en de rest van het Gecko team en schrijven nog een bedankje in het guestbook. Bas beloofd Kasjen dat hij terugkomt. Onze bagage is inmiddels opgestapeld in een horsecar. We klimmen zelf in de tweede horsecar. We hebben nog maar 15minuten voordat de boot vertrekt. Het paardje is niet vooruit te branden. Op zich niet zo vreemd als je 250kg moet trekken. Na een tijdje komt ie eindelijk op gang en gaan we in draf richting de harbour. Onderweg komen we Mabul de leraar tegen en wuiven hem gedag. Als we bij de Harbour komen zien we de boot liggen die helemaal vol zit met mensen en bagage. Ik koop snel 4 kaartjes, terwijl Anja afrekend met de horsecar mensen en de bagage naar de boot laat brengen.
 |
| Van Lombok Gili |
Er staan behoorlijke golven, waardoor Tessa bijna niet droog over kan komen. Ik til haar op en als de golf zich net terugtrekt spring ik op de boot. Op dat moment valt de rugzak, waar de notebook in zit, van mijn linkerschouder. Voordat de tas in het water valt, trek ik hem in een reflex terug de boot in. Pffffff! Dan komen Anja en Bas zonder problemen aan boord. Als haringen in een ton gaan we op weg naar de overkant. Daar worden we opgewacht door een horde Sasakken die het op onze koffers hebben gemunt. Ze willen geld voor het dragen voor de koffers. Ik regel een horsecar waarmee we onze bagage naar de taxi laten brengen. De kinderen gaan er ook in zitten. Ze zitten er nog geen minuut in als het paard een enorme vlaai naar achteren afschiet. De rugzak van Tessa, inclusief haar beertje en de slippers van Bas zitten eronder! Lekker! De man verontschuldigt zich en veegt de tas met een doek af.
 |
| Van Lombok Gili |
Anja en ik lopen achter de kar aan, maar al gauw moeten we lossen. Verderop komen we ze weer tegen bij de taxi 005 van Indra, de taxi vriend van Hiro. Bas z’n slippers worden afgespoeld en onze koffers worden overgezet. Het ergste stuk zit erop! We rijden via de monkey forest road naar Mataram, waar we vele apen langs de kant van de weg zien zitten. In Mataram pinnen we nog een paar miljoen rp’s en laten onze prepaid card opwaarderen. We rijden langs de plek waar het nieuwe internationale vliegveld wordt gebouwd. Iets verder stoppen we bij een traditioneel Sasak dorp, waar de mensen in kleine traditionele huisjes wonen en druk bezig zijn met het weven van saron’s en het klaar maken van allerlei (vis) gerechten. Dan rijden we Kuta door en komen uiteindelijk bij het laatste resort van Novotel aan.
 |
| Van Lombok Kuta |
Het Novotel Coralia resort is erg mooi en luxe. Het is in traditionele stijl opgezet met grote en hoge rieten daken. Bij het inchecken begint de bediende over mijn naam. Na een tijdje zegt hij dat er mensen op zoek naar ons zijn: Opa en Oma! Ze zijn gisteren al in het hotel aangekomen. We gaan naar onze kamer waar ook onze tassen naar toe worden gebracht. Dan lopen we naar het restaurant op wat te gaan eten. Als we gaan zitten, ziet Anja in de verte Papa en Mama op een ligstoel aan het strand liggen. We lopen er snel naar toe. We zijn blij elkaar weer te zien. We kletsen weer een beetje bij en gaan dan gezamelijk lunchen. Ze hebben de laatste tijd allerlei tempels gezien en weten veel over de wat er zoal verbouwd wordt in Indonesie. We krijgen ook nog een vertaalboekje aangeboden van een meisje uit hun reisgezelschap. Tessa vind ze een leuk stemmentje hebben. Opa verteld dat ze tijdens haar geboorte een hersenvlies ontsteking heeft gehad. Ze is erg aardig.
 |
| Van Lombok Kuta |
’S Middags gaan we op het mooie strand liggen en nemen zo nu en dan een duik in het zwembad. Het is een echt relax oort. De zee trekt zich inmiddels terug, waardoor er vele zeewier akkers zichtbaar worden. De lokale bewolking is druk bezig met het plukken en onderhouden ervan. Het zeewier is o.a. een belangrijk bestandsdeel van cosmetica producten. Een aantal kinderen lopen naar ons toe die een praatje in het Engels maken. Ze willen graag wat fruit of kettingen verkopen. Ze hebben zichzelf Engelse namen zoals Sophi gegeven, zodat toeristen makkelijker hun namen kunnen onthouden. Ze zijn erg commercieel. Ze waarschuwen ons nog voor een zeeslang die zich tussen het zeewier heeft verstopt als we door het water waden.
Bas en ik lopen naar het Oosten lopen, waar we twee heuvels beklimmen. Het uitzicht is prachtig en er waait een verkoelend briesje. Bas geniet en zegt: “Dit is nou echt vakantie Pap, wat een prachtig uitzicht! Misschien vind ik het onder water nog wel mooier dan boven water”. We kletsen zo wat door als mannen onder elkaar. Aan onze linkerhand zien we een groot strand van enkele kilometers lang met een enorme branding. We dalen af naar een kleiner strandje waar een soort cactus planten staan. Verderop staan enorme buffels te grazen. Bas vindt nog een zee oortje, die we helaas niet in New Zealand konden vinden, waardoor zijn schelpen verzameling toch nog compleet wordt.
 |
| Van Lombok Kuta |
We lopen terug en nemen een duik ter verkoeling en laten ons verwennen in het bubble bad. We gaan wat liggen op de strand stoelen en spelen in de speeltuin. Dan is het happy hour time en bestellen we een dikke cocktail. Er komen aardig wat mensen op af, waaronder een Nederlandse familie met 3 kinderen. Daarna gaan we naar de kamer om te douchen en ons voor te bereiden voor het diner. We gaan vanavond buffetten.
Het buffet is erg uitgebreid. We laten lekkere gerechten samenstellen door de koks die achter de kleine kraampjes staan: gewokte noodles met vis, groente, kruiden, saus en/of kip, vlees of vis van de barbeque. De toetjes zijn ook om je vingers bij op te eten. We knappen bijna uit elkaar, omdat we de verleidingen van het lekkere eten niet kunnen weerstaan. Bas begint te oreren als hij door de Nederlandse familie wordt gevraagd om iets te vertellen over onze wereldreis. Natuurlijk ontbreekt de mop van de neger met zijn grote handen niet. Ze zijn zelf vandaag naar Gili Gede geweest om te snorkelen. Ze hebben prachtig koraal en vele vissen gezien. Ze hadden zelfs twee visjes (tijdelijk) gevangen in een fles waarin ze brood had gestopt om de vissen te voeren en te lokken. Bas en Tessa vertelden over hun snorkel avonturen met grote schildpadden, haaien, murray’s en pijlstaartroggen. Als bij Tessa de luikjes dicht gaan, gaan we met zijn allen terug naar de kamer om te slapen.
 |
| Van Lombok Kuta |
Zondag 13 Juli. Anja is als eerste wakker en gaat lezen in haar engelstallige boek. De kinderen worden al snel wakker. Ze gaan sinds lange tijd weer eens tekenfilmpjes op de TV via de sateliet bekijken. Om acht uur gaan we naar het ontbijt buffet, waar Papa en Mama al een tafeltje zitten. We verbouwen de boel, zodat we met zijn zessen aan een gezamenlijke tafel kunnen zitten. Dit keer kunnen we bij de kraampjes, gebakken eieren, pannekoeken en wafels laten maken. We eten ter afwisseling weer eens broodjes, zoals een croissant en een deense luxe of chocolade broodje.
Na het ontbijt lopen Papa en Mama naar de receptie om de tussenstand van de financiele schade op te vragen. Anja en Tes organiseren strandstoelen en ik werk de blog weer bij. Helaas kan ik niet met m’n notebook het internet op. De “programmer” van het hotel heeft namelijk een vrije dag. Ik probeerd de LAN kabel nog even, maar kom niet het internet op. De dekking van de mobiele telefoon is hier trouwens ook erg slecht. Alleen Indo XL heeft dekking, maar SMS werkt nauwelijks.
No comments:
Post a Comment