 |
| Van Malaysia & Bo... |
We gaan boarden voor de vlucht naar Denpasar op Bali. Na een dikke twee uren landen we op de strip in de zee. Het is al donker. We kopen een maand visum van 25$ per persoon en gaan naar de douane. De ambtenaar is erg vriendelijk en plaatst de nodige stempels. Dan fluistert hij of we een “tip” voor hem hebben. Ik was al gewaarschuwd door collega’s en geef hem aan dat ik geen cash heb maar hem wel een hand wil geven. Ik denk als hij meer wil verdienen dan moet hij maar naar zijn baas gaan of een andere baan gaan zoeken. Hij kan van mij de boom in met z’n corrupte gedrag om toeristen uit te melken! We geven elkaar glimlachend een hand en lopen dan verder. Bij de uitgang zien we allerlei mensen met bordjes staan. Onze naam of “Villa Bale Agung” staat er niet tussen! We hadden toch duidelijk afgesproken dat we zouden worden opgehaald. Ik bel het resort. De chauffeur blijkt bij de Domestic Airport te staan, terwijl wij bij International staan.
 |
| Van Bali |
Na 5 minuten is hij bij ons en helpt ons met de bagage. We zitten in een mooie SUV en worden door het drukke Kuta, via Legian naar Seminak geloosd, waar we via smalle straatje bij ons verblijf aankomen. We zien een mooie tuin met zwembad en worden ontvangen met een welkomstdrankje. De eigenaar George heet ons vriendelijk welkom. Hij woont in Australie en spreekt goed Engels. We vertellen over onze rondreis wat hij erg interessant vindt. Zijn dochter, dachten wij maar wat later zijn vrouw blijkt te zijn, klets gezellig mee. Dan worden we naar onze vertrekken gebracht. We krijgen 2 enorme kamers met een gemeenschappelijk balkon met uitzicht op het zwembad. De kamers zijn sfeervol ingericht en zijn voorzien van grote, comfortable bedden. De badkamers zijn groot en zien er netjes uit. De dames zijn wat moe en willen gaan slapen.
Bas en ik lopen naar het restaurant Lucky Cafe & Restraurant waar we vlaknaast de mooie tuin gaan zitten. De bediening is erg vriendelijk en attent. Achter de bar staat de barman te jongleren met flessen, tot groot plezier van Bas. We gaan aan de Nasi Goreng. Bas kan het lang niet op. De vriendelijk dame vraagt of ze het mag inpakken zodat we het mee kunnen nemen. Nog een bakkie en dan gaan we terug en geven het eten aan Anja die haar slaap wel even wil onderbreken. Tessa wil niet wakker worden.
Vrijdag 6 Juli. We worden op tijd wakker. Ik zoek een medische clinic op omdat Anja nog een Twinrix shot nodig heeft en ik erg veel last van mijn oor heb. Het duiken, het vliegen en de airco hebben m’n oor niet echt goedgedaan, waardoor ik aardig moet lijden en regelmatig een ibuprofen slik om de pijn te verdoven. We maken telefonisch een afspraak en gaan daarna genieten van het ontbijt. We zijn op dit moment de enige gasten, dus volop aandacht van het aardige personeel. We nemen een taxi naar de clinic. Anja wordt verwezen naar het internationale ziekenhuis omdat ze in de clinic geen bevoegdheid hebben. Bij mij wordt in het oor gekeken. Mijn oorbuis is ontstoken, waardoor de wanden zijn opgezet met als gevolg dat mijn oor is dicht gedrukt. Ik krijg antibiotica en oordruppels mee. Met een beetje geluk is het trommelvlies niet onstoken. Dit kan de dokter nu niet goed bekijken omdat het oor compleet dichtzit.
 |
| Van Bali |
Om de dikke rekening te kunnen betalen, wordt ik door de beveiligingsbeamte met een scooter naar een ATM gebracht. Na het afrekenen gaan we naar het ziekenhuis. We zien foto’s aan de muur hangen van de bomexplosies die in 2005 zijn gepleegd. Anja moet wel een uur wachten voordat ze aan de beurt is. Het is een aardig vrouwelijk dochter die goed Engels spreekt. Ze verteld dat het medicijn Immuran het afweermechanisme afremt waardoor Anja moeilijk (langzaam/weinig) anti-lichaampjes kan produceren. De test in Nederland gaf aan dat er alleen Hypatitis B antistoffen waren aangemaakt. Omdat ze net als in Australie geen specifieke shots hebben, kreeg ze ook hier weer een A en B cocktail met Twinrix. Hopelijk lukt het met dit shot. De dokter geeft nog wel aan dat ze alleen gekookte groenten mag eten en buffetten zoveel mogelijk moet vermijden. Ik bel nog even met Unive (020-6515111) om de medische verzorging voor de reisverzekering te melden. Volgens Heidi Braam hoeven we geen uitgebreide melding te doen en kunnen we de kosten later proberen te declareren.
Na het ziekenhuis laten we ons bij een internetcafe midden in Kuta afzetten. Wat is het hier druk en toeristisch! Er zijn helaas veel mensen uit Java die je op je huid zitten om allerlei waar aan te prijzen, wat erg vermoeiend kan zijn. De kinderen en Anja gaan Kuta/winkeltjes bekijken. In het internetcafe bekijk ik de bankzaken en mail. Er hangt nog een mastercard transactie voor een Jetstar vlucht. We kunnen de Mastercard ook niet meer gebruiken omdat er steeds een melding: “contact customer care centre” verschijnt. Omdit op te lossen stuur ik weer een beveiligd bericht naar het ABN AMRO Expat team. Als Tes, Bas en Anja terugkomen gaan we nog wat drinken in een gezellig cafe, waar je ook gratis kunt internetten. Anja reageert op een paar blog post comments en emails. Helaas gaat het uploaden van onze foto’s erg lang, waardoor er nog meer dan 100 foto’s later moeten worden geuplaod.
 |
| Van Bali |
We laten ons door de taxi afzetten in de straat die naar onze verblijfplaatst leidt..We gaan lekker smikkelen bij Lucky Cafe/Restaurant waar het personeel erg aardig is en het eten goed smaakt. Er speelt een man op een gitaar. We geven allerlei verzoekplaatjes aan waaronder: “You’re beautiful” en “Hotel Californie”.
Zaterdag 7 juli. We krijgen een sms van opa en oma Slump. Ze zitten ook in Bali in het Ramada hotel. We worden uitgenodigd om vanavond met ze de dineren tot groot plezier van de kinderen en ons. Wat een toeval. Na het ontbijt krijgen we van George een lift. Hij laat ons de weg naar het strand zien waar zijn zwager een appartementen complex aan het bouwen is. We kunnen voor 200Keuro een 85m2 apartement kopen. Hij vindt het ontwerp eigenlijk niet passen zo vlak aan het strand. Hij verteld dat de gemeente hier geen hoogbouw wil. De maximale hoogte is een palmboom lengte of 4 verdiepingen We worden afgezet bij een grote meubel/interieur zaak. Er staan erg mooie dingen , zoals beeld€en, stoelen, kasten, kussens en lampen. We krijgen de kriebels en vragen wat het kost op spullen te verschepen naar Nederland. We krijgen de tarieven voor een kub, 20- en 40foot container. De meeste spullen worden in Java gemaakt. Het verschepen gaat via Surabaya en Singapore naar Rotterdam. We gaan in de buurt eten bij een luxe restaurant. Anja loopt toevallig tegen een hele mooie villa aan met eigen zwembad. Voor 100Euro per nacht kunnen we de villa huren.
 |
| Van Bali |
We nemen een taxi naar Vila Bale Agung om vervolgens naar het strand te gaan. Tessa neemt een bodyboardje mee. Er staat een behoorlijke branding. De kinderen zijn helemaal uitgelaten. Ook Anja gaat helemaal uit haar dak in de golven en op het surfboardje. Na een uurtje gaan we terug om te douchen en om te kleden. We willen over het strand naar het Ramada hotel lopen. Er zijn heel veel mensen op de been en we zien veel voetbal teams die wedstrijden spelen op het strand. We zijn ook getuige van een mooie zonsondergang met een dikke branding op de voorgrond. Na een uurtje lopen komen we in het donker bij het hotel aan. We zien ze niet en besluiten naar de lobby te lopen. En ja hoor daar staan ze. Erg leuk en bijzonder dat we ze hier treffen. We lopen gezamelijk naar het restaurant aan de zeezijde waar we mooie vakantie verhalen uitwissellen.
 |
| Van Bali |
De borrel en het lekkere eten ontbreekt natuurlijk niet. We worden ook nog even toegezongen door een kwartet die op ons verzoek Julio Iglesias vertolkt. Na het eten lopen we nog even naar de keurige hotelkamer, waar we worden getrakteerd op zakken snoep en nederlandse tijdschriften. Dan wordt het tijd voor een taxi en worden we uitgezwaaid. Over een week ontmoeten we elkaar op Lombok Kuta in het Novotel.
Zondag 8 juli. Vandaag gaan we weer naar een volgende bestemming. We worden om 9.30 opgehaald door een busje van Marape, dat ons naar de Kuta office brengt om over te stappen naar de bus naar Padang Bai. We rijden samen met een franse familie die 3 weken op duikvakantie zijn in Bali&Lombok. Ze gaan ook naar Gili Meno. We pinnen nog wat omdat we problemen hebben met onze Mastercards. Een paar transacties maken ons meervoudig miljoenair terwijl onze buidels uitpuilen met tientallen bankbiljetten van 50.000rp. We rijden om 10.00uur vanuit Kuta en komen om 12.00uur aan in Padang Bai, waar we worden afgezet bij de Marape kiosk en eten daar wat pancakes en sate. We praten met wat Australiers en horen het laatste nieuws over Artis, wat kennelijk onlangs gemoderniseerd is en wat hoog staat op de wereldlijst van mooiste en ecologisch verantwoorde dierentuinen.
 |
| Van Bali |
Om 1.30uur rijden we het laatste kleine stukje met de bus en worden bij de pier afgezet. De bedoeling is om 2uur te vertrekken. De boot is er echter nog (lang) niet. Eindelijk zien we de ranke zeilboot die tot ferryboot lijkt te zijn opgebouwd. Onze groep wordt in 3 ritten met een klein en volgepropt bootje overgebracht naar de ferry. Op de boot krijgen we een briefing. We vertrekken pas om 4uur. De kinderen en Anja gaan naar het dek waar je op het zand in de zon kan liggen. Er mogen maximaal 20mensen aan dek. Als het schip teveel begint te schommelen dan moet men het dek verlaten. We blijven een tijd in het middenruim op behoorlijk goede stoelen zitten en doen zo nu en dan een tukkie en lezen wat. Plotseling slaat er een golf door de open ramen naar binnen. Als Anja wakker schrikt is haar bovenlichaam nat. Ik ben een beetje nat, omdat ik de golf nog wat kon ontwijken. Ze laten een soort plastic gordijn aan de buitenkant van de ramen uitrollen, om een volgende golf te kunnen blokkeren.
 |
| Van Bali |
Het wordt al donker en ik probeer onze verblijfplaats Sunset Gecko en bijbehorende kapitein te bellen. Het duurt een tijdje maar dan krijg ik Jiro aan de lijn en vertel hem over de vertraging en dat we eerst in Gili Trawagan aankomen. Hij geeft het goede nummer van de kapitein en we spreken af dat hij ons op Trawagan komt ophalen in plaats van Gili Air. We krijgen nog diner aan boord gereserveerd, wat bestaat uit rijst, noodles, kip, groentes en fruit. Het smaakt prima, maar dat wil ik wel als het al bijna half acht is. We komen op Trawagan aan en ik bel onze kapitein voor de overtocht naar Meno/Gecko. We worden in het kleine bootje op het Trawagan strand afgezet. Onze kapitein vangt ons op en brengt ons naar zijn traditionele boot, met een smalle romp en aan weerszijden een drijver. We zien ontelbare sterren aan het firmament boven onze hoofden. Prachtig.
 |
| Van Bali |
Na 10minuutjes komen we aan op Gili Meno waar we het laatste stuk door het water naar het strand en naar Gecko lopen. We worden door Jiro opgevangen en hij laat ons het geboekte strandhuis zien. Het is een prachtig huis bestaande uit 2 verdiepingen met daarachter een open badkamer en grote terrassen. Het bevindt zich op 20m van de zee, die we duidelijk horen ruizen. De kinderen hebben beneden een grote slaapkamer en wij boven. Er hangen verschillende hangmatten. Dit wordt chillen! Op het strand staan een soort open hutjes. Wij gaan er in eentje zitten om wat te drinken en wat fruit te eten. We worden erg vriendelijk bediend. We krijgen nog wat extra kussens om lekker te kunnen zitten. Een kaarsje samen met wet lounge muziek doet ons lekker ontspannen na een lange reisdag. Daarna gaan we lekker onder de klambo op bed liggen, waar we door het ruizen van de zee in slaap worden gebracht. We zijn erg benieuwd hoe het uitzicht er bij daglicht uit ziet. Tot morgen.
Maandag, 9 juni. We liggen lekker in bed en doen een voor een de luiken en deuren open. Wat een verbluffend mooi uitzicht. Superlativen schieten te kort. Wat een paradijs. Wat een relaxte plek en wat een fijn en groot beach house. We treffen het maar weer. Ik pak m’n fotocamera en maakt wat foto’s van het huis en het uitzicht. Ik doe een deur open van de kinder slaapkamer. Ze worden wakker en gaan mee naar boven. Ik krijg opeens pijnscheuten in m’n darmen. Na 3 maanden zonder maag- en darmproblemen, ben ik nu aan de beurt. Waarschijnlijk het eten op Perama boot of restaurant van gisteren. We doen lekker langzaam en lopen naar het restaurant voor het ontbijt. Er zitten 4 vriendelijke mensen van de staff. We maken een praatje en bestellen 4 banana pancakes, 2 groene thee, 1 green ice thee en 1 green thee milkshake.
 |
| Van Lombok Gili |
Hiro loopt het restaurant binnen. Hij is net wakker. We raken aan de praat. Hij is in Tokio geboren en is op tweejarige leeftijd verhuisd naar Koeweit waar hij het grootste deel van z’n jeugd heeft doorgebracht in de woestijn. Hij is nu 44 en exploiteert back-packer accomodatie in Tokio. Hij verteld dat er veel back-packers kwamen uit Australie, New Zealand, US en Europa (UK, Sweden) om er geld te verdienen om verdere reizen te kunnen financieren. Ze komen nu minder uit deze landen, maar meer uit Oost-Europa. We praten over Sunset Gecko en welke voorzieningen hij bedacht heeft of nog mee experimenteert om water te zuiveren, te verwarmen en te recyclen. We hebben wederzijdse belangstelling voor het milieu en praten enthousiast hoe we als individu en mensheid verstandiger hiermee om moeten gaan en het effect op het klimaat.
Hiro haalt een zak met japanse clay-stone op die van vulkaan as is gemaakt. Deze stenen worden door Japanners gebruikt om het vijverwater van hun kooikarpers vers te houden. Een kilo van deze stenen kan gedurende een periode van een half jaar 1.000 liter water goed houden. Daarna kunnen de stenen in het net worden vervangen en in de grond worden gestopt om na een half jaar weer opnieuw te kunnen worden gebruikt. Hiro gebruikt sinds een maand deze stenen om het water in de Sunset Gecko fresh water tanks goed te houden. Het water wordt per boot vanuit Bali naar het eiland gebracht. Ze verbruiken minimaal 3.000liter water per maand wat 200.000rp kost. Een systeem wat zeewater omzet in zoetwater op basis van een reversed osmose proces is nog veel te duur (2.500U$ voor 3.000liter/dag capaciteit). Hij wil zelf een systeem ontwikkelen wat goed(koop) is en is druk aan het experimenteren. Hij wil doen in plaats van praten.
 |
| Van Lombok Gili |
Het poeder van de klei steen wordt ook gebruikt als natuurlijk reinigingsmiddel voor de menselijke huid of het wassen van kleren. Het kan huidirritatie en eczeem helen en maakt de huid erg zacht. We krijgen wat steentjes mee, zodat Mamma en Laurens het kunnen uit proberen. Anja hoopt stiekem op een verjongingskuur! In Japan kost de kooikarper steen 30U$ voor 2,7kg. In Australie wordt het als natuurlijk reiningsmiddel in korrel/poeder vorm verkocht voor 200U$ per kg. Een familie kan hier ongeveer een half jaar mee vooruit. De steen heet “monmolironite”, “momorialnite” of zoiets.
We zijn geschokt als hij ons verteld dat zijn huidige water recycling systeem 40 jaar nodig heeft om synthetisch reinigingsmiddelen (lichaam en was) af te breken, terwijl er maar 24uur nodig is voor producten op natuurlijke basis. Hij gebruikt flessen van EM4, wat staat voor Effective Micro Organisms. Een bestandsdeel is lactobacillus, die volgens ons ook in Yakult zit. Het middel zuivert het water, maakt het helder, verwijdert stank en maakt het drinkbaar. Een Japanse vriendin doet het ook in de wasmachine om haar was te reinigen.
Hij is ook bezig met een systeem om water te verwarmen. Op dit moment moeten we nog koud douchen. Hij heeft gebruikte water flessen zwart geverfd die het water moeten gaan verwarmen door de zon. In India gebruiken ze hiervoor zwarte waterslangen die in spiraalvorm in de waterleidingen wordt opgenomen. Er schijnt een plaats in India te zijn waar men erg innovatief op dit gebied is (www.auroville.org). Een frans stel wat hier eens verbleef was zo onder de indruk dat ze naar Auroville zijn verhuisd. We raken erg gefacineerd en denken aan de technologie die Paques uit Balk/Fryslan heeft ontwikkeld die ook gebruik maakt van een micro-biologisch proces om vloeistoffen en gassen te reinigen/behandelen en wereldwijd wordt toegepast.
 |
| Van Lombok Gili |
Vanuit Australie heeft hij ook het Permaculture (Permanent Culture) concept in Gecko toegepast. In Australie is het watertekort prioriteit nummer 1. In het kort worden aardappelbladeren in de grond aangebracht om het regenwater vast te houden, zodat het niet in de grond verdwijnt. Daarna worden er sinasappelbomen gebruikt en daarna schijn je een tuin te kunnen maken. We moeten maar eens een boek kopen om het concept beter te begrijpen. Hiro heeft de Permaculture ook toegepast in het ontwerp van “onze” Beach house om een natuurlijke klimaat te creeren zonder airco. Bomen moeten de wind/lucht doen afkoelen en de lamellen in de deuren en luiken zijn allemaal te verstellen.
Hij verteld ook het Indiaas geheim van de Neem Tree. De bladeren van deze gebruiker de Indiers om hun tanden en tandvlees te reinigen. Ze breken het blad en wrijven de vezels over hun gebit. Dus als je nog witte tanden wil krijgen, weet je wat je moet doen. Het wordt ook gebruikt als biologisch wasmiddel. Daarnaast kan het als verdelgingsmiddel voor insecten dienen. Het maakt de insecten traag waardoor ze opgegeten worden. Ze worden ook genetisch aangetast, waardoor ze na een aantal generaties verzwakken en doodgaan.
 |
| Van Lombok Gili |
Inmiddels zijn we een paar uur verder en kunnen nog wel een tijdje doorgaan, maar de maag begint te knorren oftewel: lunchtijd. Anja en ik bestellen Nasi Goreng en we zien de kinderen te water gaan met iemand van het personeel. Ze hebben een snorkeluitrusting en worden letterlijk op handen gedragen naar de zee. We liggen in een hutje waar het eten wordt geserveerd en verbazen ons nog steeds hoe we het hier treffen. We lezen de Happinez en Felderhof die we van Pappa en Mamma hebben gekregen. Met de New-Age muziek op de achtergrond lijkt alles in balans te zijn en richten we ons op NU. Zo nu en dan zien we een paard en wagen voorbij rijden met een aantal bezoekers. Ze stappen dan uit, nemen een foto van ons huisje en vragen of er een kamer vrij is. Maar goed dat we op tijd hebben geboekt want dit is vast het mooiste huisje op het eiland. Je kan hier ook voor een habbekrats een stuk land kopen. Hiro heeft een partner Ben die landscape architect in London is. Ze zijn de bedenkers van Sunset Gecko. Er zijn 20 lokale investeerders die allemaal een kleine share hebben.
Inmiddels zijn Bas en Tes terug. Ze hebben een krab gevangen. Ze eten gebakken aardappels met kip sate en gaan daarna in hun dagboekjes schrijven.
No comments:
Post a Comment