Zaterdag 28 Juli. Na het gebruikelijke ochtend ritueel gaan we op de fiets naar de kledingzaakjes Dong Duong. Ik pas het kostuum en het overhemd. Het single breasted jasje van 100% super 130 wol met 3 knopen en een enkele splitt ziet er redelijk uit, maar moet hier en daar nog wat worden aangepast. Hetzelfde geldt voor de broek zonder bandplooi, die bij de taille wat moet worden ingenomen. Het katoenen overhemd met 5% zijde en met cutaway collar en french cuff, heeft een vlek in de linker manchet en het voorpand waar de knoopjes zitten, golft wat. Ze gaan het aanpassen. Ik vraag of ze een extra broek willen maken en bestel nog een blauw effen super 150 wollen kostuum met Italiaanse design kenmerken, zoals een wat langer jasje tot op m’n nagelriem, iets meer getailleerd, geen split en 4 knoopjes inclusief knoopsgaten op de mouwen.
Ik heb me gisteren wat verdiept in kostuums en designs. De volgende site is wel handig: http://home.hetnet.nl/~pris01/etiquette.htm. Anja en Tessa gaan naar de Khoa Shop om hun 100% zijden jurkjes en jasje met geborduurde bloemen te passen. Ook hier zijn nog wat aanpassingen nodig en Anja bestelt er nog een broek bij. Morgen ochtend kunnen we het resultaat bekijken. We kopen nog wat dingetjes in de winkeltjes. ’S Avonds gaan we weer in het Hal Cafe eten. De bezoekers worden nog opgeschrikt door een dolle kakkerlak. Bas pakt hem. Het beest lijkt dood, maar als hij op de grond ligt komt er weer beweging in. In het donker rijden we op de fiets weer terug naar het hotel.
Zondag 31 Juli. We kopen een zwarte Kipling tas waar we de gekochte spullen als handbagage in kunnen vervoeren. We gaan rijden voor de zoveelste keer op de fiets naar het centrum om de kleding te passen en te pinnen. Het zit allemaal al wat beter, maar perfectionistisch als we zijn, vragen we om nog wat aanpassingen. Een tweede zakje op Anja’s broek is helaas niet meer mogelijk vanwegde de te beperkte tijd. Tegen 1 uur checken we uit Phu Thinh II. We stallen de koffers en rijden terug naar Hoi An om onze kleding op te halen. We eten en drinken nog wat bij Doa Tien, waar de bediening even op Tes en Bas past en ze rietjes vlechten leren. Dan gaan we als de brandweer terug. We zijn laat, waardoor de taxi op volle snelheid naar het treinstation moet rijden. We overdrijven onze vertrektijd met 15 minuten om er zeker van te zijn dat we op tijd zijn.
We laten de kaartjes zien als de deur naar het perron open gaat. We lopen over het spoor naar coupe 11 van de trein. De TN7 ziet er niet bepaald uit als de TGV afbeelding op de ticket. De trein zit stikvol lokalen. Onze compartiment is klein en we moeten het delen met 2 Vietnameese mannen. De kinderen gaan op de bovenste twee softbeds liggen, waar ze een tijdje kattekwaad uithalen. Na een paar uurtjes worden we verwend met een lokaal diner met rijst, soep, groente, tofu en water. Er wordt weinig gegeten, maar het drinken heeft grote aftrek, aangezien we al een tijdje niets hebben gehad. We bestellen nog wat blikjes fris, bier, mais en yoghurt bij. Als het donker wordt gaan we de bedjes opmaken. We gaan er in liggen en lezen wat.
Onze buren vouwen zich op om samen een bedje te kunnen delen. De ventilator gaat dan weer aan en dan weer uit, omdat het op de bovenste bedden te koud en op de onderste te warm is. We doen de deur op slot en het licht uit. We kunnen de volle maan zien door het raam met daarvoor een metalen hekwerk om de ruit te beschermen tegen stenen gooiende kinderen. Úiteindelijk vallen we in slaap en denderen we met een slakke gangetje van nog geen 50km per uur naar onze eindbestemming.
Friday, July 27, 2007
Hoi An
Woensdag 25 Juli. We zijn inmiddels meer dan 100 dagen onderweg. Het einde van onze trip komt (helaas) nabij. Vandaag is onze laatste dag in Hanoi. We pakken de tassen weer in en slepen ze langs de vele trappen naar beneden. Na het ontbijt worden voor ons 2 fietsen bij het Sunshine hotel afgeleverd. Het zijn 2 aftandse fietsen, die we willen ruilen. Tessa en Anja krijgen een goede fiets, dit keer met een achterband zonder gaten. We gaan op weg in het drukke verkeer. Na 100m gaan Bas en ik terug naar de fietsshop, want de trappers trappen zo nu en dan door. We krijgen een betere mee. Als snel wennen we aan het hectische verkeer. Er is maar een manier: “go with the flow” en ogen en oren goed openhouden, want ze komen van alle (onverwachte) kanten de weg op schieten.
We stoppen bij een leuk restaurantje met terras aan het Hoan Kiem meer om een bakkie te doen. Daarna rijden we door naar de Vincom City Towers, waar een shopping mall en een Cineplex bioscoop zijn gevestigd. Anja bekijkt wat winkeltjes en Tes en Bas gaan spelen in Kids Town. Ze krijgen elk 4 muntjes voor de speelapparaten. Ze zijn erg uitgelaten. Om 12.45 gaan we voor een prikkie naar de bios. Ik ga naar Die Hard 4 en de rest gaat naar Blades on Ice. De Die Hard zaal zit bijna vol dus moet ik op de 3e rij gaan zitten met m’n neus tegen het grote scherm. Omdat ik het gevoel krijg de hele tijd scheel te moeten kijken, ga ik maar achterin op de trap zitten. Die Hard 4 zit vol actie en gaat over een stel virtuele/cyber terroristen die proberen het dagelijkse leven van Amerika te ontregelen door de controle van computer systemen en bijbehorende publieke functies over te nemen. De film geeft de invloed en kwetsbaarheid van onze computergestuurde samenleving aan.
We springen weer op ons stalen ros en fietsen naar de Temple of Literature. Vanwege het eenrichtingsverkeer en straatnaam bordjes waarvan de straatnamen net iets anders genoteerd staan als in de gids, is het best lastig om de goede weg te vinden. We reden zelfs een tijdje in de verkeerde richting. Het gaat trouwens prima met de kids achterop. Ze gieren het uit van de pret en wij voelen hun extra gewicht nauwelijks. De Temple of Literature is omheind door een muur, waardoor het er relatief rustig is. Het complex is bijna 1000 jaar geleden opgericht als eerste universiteit in Vietnam ter ere van Confucius.
De chinees Confucius leefde 500jaar voor de geboorte van Christus en werd bekend door zijn doctrine/ethiek waarmee de samenleving in orde en gerechtigheid kon functioneren. Volgens hem behoort de man zichzelf te ontwikkelen en verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf, zijn familie, gemeenschap en land. Er zijn hier meer dan 3000 mensen afgestudeerd. We zien beelden waarin de 4 heilige dieren van Vietnam, de schildpad, de draak, de eenhorn en de phoenix zijn samengebracht.
We fietsen terug naar het Sunshine hotel waar we uitchecken en nog wat drinken bij de buren Pellini. We worden met een comfortabele Toyota Nuovo SUV naar het vliegveld gebracht. Onderweg zien we een hoop van de typische, smalle Vietnameese huisjes, die soms maar 3m breed zijn. We ontvingen gisteren een sms-je met de mededeling dat onze VN317 vlucht van 18.00 naar 19.40 verlaat was. Na het inchecken, onder het genot van een kommetje noodle soup, krijgen we tweemaal een mededeling te horen dat onze vlucht verlaat is, waardoor we onze hotel pick-up verschillende malen moeten opbellen om het schema aan te passen. Uiteindelijk gaan we om 20.40 in een grote Airbus 330 de lucht in.
Een dik uur later landen we op Danang waar we keurig worden opgevangen door onze pick-up met het bordje “Troelcstra”. De kinderen zijn behoorlijk hyper, liggen om het minste of geringste in een deuk en breken het busje bijna af. Iets voor elf uur komen we in het Puh Tinh Hotel II in Hoi An aan. Het zit er netjes uit en heeft een zwembad. We krijgen een ruime kamer. Na een lekkere douche kruipen we onder de lakens en denken met weemoed terug aan het drukke maar interessante Hanoi.
Donderdag 26 Juli. Anja en ik zijn lekker op tijd wakker. De kinderen liggen nog in diepe slaap. Ik loop naar beneden en huur een fiets om het dorpje te verkennen. Ik fiets dwars door een drukke markt waar geen westerling te vinden is. Verderop zijn leuke cafeetjes en kleding/handwerk winkeltjes aan de rivier te vinden. Dit gaat Anja leuk vinden. Ik neem nog een kijkje bij het Ha An Hotel op advies van het Franse stel van de boot. Een Zweedse geeft aan dat het hotel erg goed bevalt en dat het ontbijt super is. Een dame laat me de kamers zien. Het ziet er erg mooi uit, maar de kamers zijn kleiner dan we nu hebben en er is geen zwembad. Terug in het hotel zit de rest al aan het ontbijt. We praten wat met een Nederlandse vrouw die haar (ex?) man en kind heeft thuis gelaten en hier met een vriend op vakantie is.
We huren 2 fietsen en rijden naar het stadje. We drinken wat bij het Doa Tien Restaurant. Hier werken jongemensen die of een handicap of uit een achterstandswijk komen. Er wordt ook computer en Engelse les gegeven. Het is een mooi pandje, met een mooi terras en veel open ramen op de 1e etage. Daarna lopen we met de fiets over de markt naar leuke straatjes bij de rivier. We bekijken wat Art en kleding winkeltjes. Anja wil een jurkje op maat laten maken. We lopen bij een Travel shop naar binnen om het vervoer naar Mui Ne te regelen. De trein lijkt het beste alternatief, maar neemt wel 12 uren in beslag.
We willen een nacht trein met soft sleeper coupe voor 4 personen die zondag middag vertrekt. Ze belt. Er zijn alleen hard sleepers en 4 soft seats met A/C. Dit willen we in 1e instantie niet. We zoeken naar andere alternatieven, maar alles zit vol. We hakken de knoop door en gaan voor de 4 soft seats. Ze gaat weer bellen. Ze zijn niet meer beschikbaar, maar opeens zijn er 3 soft sleepers beschikbaar. Een soft sleeper mag met 2 kinderen worden gedeeld. We leggen de 3 soft sleepers vast en betalen voor een voucher. Morgen kunnen we de tickets ophalen. Ze dolt ons nog wat met de betaling, waarop wij grapjes met haar voucher uit halen. We lachen wat af met die grapjas. Ze verteld dat het morgen volle maan feest is in het dorp.
Het is inmiddels happy hour time dus gaan we naar een Lounge cafe. Anja gaat voor Vodka&Jus en ik voor een Mojito. We spelen 4 op een rij en luister naar de relaxte muzieke van Cafe del Mar. We praten met de Franse eigenaar die hier al 7 jaar woont. We zien wat Tour de France beelden, waar hij niets meer mee heeft. Zijn lokale partner is aardig chagerijnig. Waarover weten we niet. Enigsinds beschonken fietsen we naar een restaurantje aan de rivierzijde, waar ik een “hotpot fish” bestel. Hete kooltjes houden de vis soep heet. Omdat we aan de straat kant zitten, worden we 3 maal lastig gevallen door mensen die wat willen verkopen. Een oude vrouw houd haar hand op voor geld. Wat moet je hier nu mee? Bas wordt moe dus vraagt hij om the bill en fietsen we zonder licht terug naar het hotel.
Vrijdag 27 Juli. Om 7uur sta ik op en ga ik weer eens een stukje hardlopen. Ik ben inmiddels aardig wat kilootjes aangekomen en de conditie is behoorlijk achteruit gegaan. In plaats van een soepele tred is het nu meer stampen met een gangetje van een kilometertje of 8 per uur. Ik loop naar het zuid oosten richting de rivier. Het wordt steeds rustiger. De meeste mensen zijn erg aardig en groeten als ze me tegenkomen. Ze leven in huisjes van hout en riet of van beton. De betonnen huisjes zijn mooi qua architectuur en hebben frisse pastel kleuren. Er lopen allerlei dieren rondom de huizen, waaronder eenden, kippen, kuikens, honden en bruine buffeltjes. Een jonge knul is bezig een kruising tussen een licht roze inktviss en een worm in de zon te leggen. Hij geeft aan dat het eten is. Er liggen verschillende houten bootjes in de rivier van een mini optimistje tot een visserboot. In de rivier staan grote netten die tussen 4 palen boven het water hangen.
Het betonnen pad loopt dood, dus ga ik terug. In een paar huisje staat de muziek keihard aan met de lokale Frans Bauer muziek. Ik wordt ingehaald door 3 fietsende vrouwen. De voorste heeft een kip achterop, die daarachter een stel eenden en die daarachter bessen en mierikswortel. Ik sluit me aan bij deze kopgroep en bijt me vast in de wortels. Het tempo ligt eigenlijk wat te hoog maar ik laat niet los. De dames vinden het wel grappig dat ik achter ze blijf hangen. Ik las gisteren dat Rasmussen, na Vino, ook uit de Tour is gegooid vanwege doping. Wat een ongelofelijke trieste ontwikkeling voor de Rabo, de Tour de France en de hele Wielersport. Via de nieuwsbrief van CVVO lees ik dat Bas zaterdag 18 Augustus om 11.00u thuis tegen NOK moet spelen. We gaan natuurlijk proberen aanwezig te zijn.
Terug in het hotel gaan we samen ontbijten. Anja heeft vanochtend nog oog in oog gestaan met een enorme spin toen ze in bad zat. Ze had haar lensen niet in en dacht dat het stroom draden waren. Iemand van het hotel heeft hem toen met de bezem van de TL afgeslagen. De spin rende als een dolle door de badkamer. Na een paar keer te hebben mis geslagen en te trappen heeft hij het dier uiteindelijk geplet. Tijdens het ontbijt kletsen Tes en Bas wat af met Rose uit Brabant en haar vriend. Ze zegt dat we “leuke” kinderen hebben. Anja en ik kijken elkaar met verbazing aan en bedanken haar voor het compliment. Ze hebben voor morgen een 3-daagse trip met 2 Easyriders geboekt. Dit zijn motorrijders die toeristen achter op hun motor vervoeren en ze leuke plekken in Vietnam laten zien. Ze hebben meestal een gastenboek mee, waarin verschillende reisverhalen zijn te vinden. Ze willen ook nog naar Hanoi, Sapa en Halong Bay. Ik geef ze nog wat informatie over hotels, vluchten en tours. Ze zijn gisteren op de fiets naar het, volgens hun, mooie strand met palmbomen geweest.
Tes, Bas en Anja gaan poedelen in het zwembad. Ik browse wat over het internet. We gaan op de fiets naar Hoi An, waar we wat gaan eten en drinken in het lounge restaurant Moon. De bediening is erg aardig en spelen met Tes en Bas. Op de menu kaart staan New Zealandse termen. De eigenaresse legt uit dat ze vroeger met een guy uit NZ heeft samengewerkt. We struinen allerlei kleidingzaakjes af. Anja en Tes laten zich een jurkje aanmeten en ik een kostuum met overhemd. Het “kost weinig”, maar we weten niet of je dan ook “wat hebt”. Morgen is het klaar dus dan zullen we wel zien. Omdat het full moon is, de 14e op de maan kalender, is er feest in de stad.
Tussen 19.00 en 21.00 uur mag er alleen worden gelopen in het centrum. Er zijn allerlei spelletjes, optredens en demonstraties. In de rivier drijven allemaal kleine lampionnen wat het geheel een gezellige sfeer geeft. We eten nog wat spring rolls in een restaurant wat het WWF promoot. Bas verteld trots dat hij al WNF ranger is. Ook hier speelt de bediening weer met Tes en Bas. De ober laat ze een truc met een touwtje zien, die Bas met een groot hakmes mag doorsnijden. Hij stopt het touwtje terug in zijn mond, kauwt wat en wonder boven wonder is het touwtje weer heel.
 |
| Van Hanoi |
We stoppen bij een leuk restaurantje met terras aan het Hoan Kiem meer om een bakkie te doen. Daarna rijden we door naar de Vincom City Towers, waar een shopping mall en een Cineplex bioscoop zijn gevestigd. Anja bekijkt wat winkeltjes en Tes en Bas gaan spelen in Kids Town. Ze krijgen elk 4 muntjes voor de speelapparaten. Ze zijn erg uitgelaten. Om 12.45 gaan we voor een prikkie naar de bios. Ik ga naar Die Hard 4 en de rest gaat naar Blades on Ice. De Die Hard zaal zit bijna vol dus moet ik op de 3e rij gaan zitten met m’n neus tegen het grote scherm. Omdat ik het gevoel krijg de hele tijd scheel te moeten kijken, ga ik maar achterin op de trap zitten. Die Hard 4 zit vol actie en gaat over een stel virtuele/cyber terroristen die proberen het dagelijkse leven van Amerika te ontregelen door de controle van computer systemen en bijbehorende publieke functies over te nemen. De film geeft de invloed en kwetsbaarheid van onze computergestuurde samenleving aan.
 |
| Van Hanoi |
We springen weer op ons stalen ros en fietsen naar de Temple of Literature. Vanwege het eenrichtingsverkeer en straatnaam bordjes waarvan de straatnamen net iets anders genoteerd staan als in de gids, is het best lastig om de goede weg te vinden. We reden zelfs een tijdje in de verkeerde richting. Het gaat trouwens prima met de kids achterop. Ze gieren het uit van de pret en wij voelen hun extra gewicht nauwelijks. De Temple of Literature is omheind door een muur, waardoor het er relatief rustig is. Het complex is bijna 1000 jaar geleden opgericht als eerste universiteit in Vietnam ter ere van Confucius.
 |
| Van Hanoi |
De chinees Confucius leefde 500jaar voor de geboorte van Christus en werd bekend door zijn doctrine/ethiek waarmee de samenleving in orde en gerechtigheid kon functioneren. Volgens hem behoort de man zichzelf te ontwikkelen en verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf, zijn familie, gemeenschap en land. Er zijn hier meer dan 3000 mensen afgestudeerd. We zien beelden waarin de 4 heilige dieren van Vietnam, de schildpad, de draak, de eenhorn en de phoenix zijn samengebracht.
 |
| Van Hanoi |
We fietsen terug naar het Sunshine hotel waar we uitchecken en nog wat drinken bij de buren Pellini. We worden met een comfortabele Toyota Nuovo SUV naar het vliegveld gebracht. Onderweg zien we een hoop van de typische, smalle Vietnameese huisjes, die soms maar 3m breed zijn. We ontvingen gisteren een sms-je met de mededeling dat onze VN317 vlucht van 18.00 naar 19.40 verlaat was. Na het inchecken, onder het genot van een kommetje noodle soup, krijgen we tweemaal een mededeling te horen dat onze vlucht verlaat is, waardoor we onze hotel pick-up verschillende malen moeten opbellen om het schema aan te passen. Uiteindelijk gaan we om 20.40 in een grote Airbus 330 de lucht in.
 |
| Van Hanoi |
Een dik uur later landen we op Danang waar we keurig worden opgevangen door onze pick-up met het bordje “Troelcstra”. De kinderen zijn behoorlijk hyper, liggen om het minste of geringste in een deuk en breken het busje bijna af. Iets voor elf uur komen we in het Puh Tinh Hotel II in Hoi An aan. Het zit er netjes uit en heeft een zwembad. We krijgen een ruime kamer. Na een lekkere douche kruipen we onder de lakens en denken met weemoed terug aan het drukke maar interessante Hanoi.
Donderdag 26 Juli. Anja en ik zijn lekker op tijd wakker. De kinderen liggen nog in diepe slaap. Ik loop naar beneden en huur een fiets om het dorpje te verkennen. Ik fiets dwars door een drukke markt waar geen westerling te vinden is. Verderop zijn leuke cafeetjes en kleding/handwerk winkeltjes aan de rivier te vinden. Dit gaat Anja leuk vinden. Ik neem nog een kijkje bij het Ha An Hotel op advies van het Franse stel van de boot. Een Zweedse geeft aan dat het hotel erg goed bevalt en dat het ontbijt super is. Een dame laat me de kamers zien. Het ziet er erg mooi uit, maar de kamers zijn kleiner dan we nu hebben en er is geen zwembad. Terug in het hotel zit de rest al aan het ontbijt. We praten wat met een Nederlandse vrouw die haar (ex?) man en kind heeft thuis gelaten en hier met een vriend op vakantie is.
We huren 2 fietsen en rijden naar het stadje. We drinken wat bij het Doa Tien Restaurant. Hier werken jongemensen die of een handicap of uit een achterstandswijk komen. Er wordt ook computer en Engelse les gegeven. Het is een mooi pandje, met een mooi terras en veel open ramen op de 1e etage. Daarna lopen we met de fiets over de markt naar leuke straatjes bij de rivier. We bekijken wat Art en kleding winkeltjes. Anja wil een jurkje op maat laten maken. We lopen bij een Travel shop naar binnen om het vervoer naar Mui Ne te regelen. De trein lijkt het beste alternatief, maar neemt wel 12 uren in beslag.
We willen een nacht trein met soft sleeper coupe voor 4 personen die zondag middag vertrekt. Ze belt. Er zijn alleen hard sleepers en 4 soft seats met A/C. Dit willen we in 1e instantie niet. We zoeken naar andere alternatieven, maar alles zit vol. We hakken de knoop door en gaan voor de 4 soft seats. Ze gaat weer bellen. Ze zijn niet meer beschikbaar, maar opeens zijn er 3 soft sleepers beschikbaar. Een soft sleeper mag met 2 kinderen worden gedeeld. We leggen de 3 soft sleepers vast en betalen voor een voucher. Morgen kunnen we de tickets ophalen. Ze dolt ons nog wat met de betaling, waarop wij grapjes met haar voucher uit halen. We lachen wat af met die grapjas. Ze verteld dat het morgen volle maan feest is in het dorp.
Het is inmiddels happy hour time dus gaan we naar een Lounge cafe. Anja gaat voor Vodka&Jus en ik voor een Mojito. We spelen 4 op een rij en luister naar de relaxte muzieke van Cafe del Mar. We praten met de Franse eigenaar die hier al 7 jaar woont. We zien wat Tour de France beelden, waar hij niets meer mee heeft. Zijn lokale partner is aardig chagerijnig. Waarover weten we niet. Enigsinds beschonken fietsen we naar een restaurantje aan de rivierzijde, waar ik een “hotpot fish” bestel. Hete kooltjes houden de vis soep heet. Omdat we aan de straat kant zitten, worden we 3 maal lastig gevallen door mensen die wat willen verkopen. Een oude vrouw houd haar hand op voor geld. Wat moet je hier nu mee? Bas wordt moe dus vraagt hij om the bill en fietsen we zonder licht terug naar het hotel.
Vrijdag 27 Juli. Om 7uur sta ik op en ga ik weer eens een stukje hardlopen. Ik ben inmiddels aardig wat kilootjes aangekomen en de conditie is behoorlijk achteruit gegaan. In plaats van een soepele tred is het nu meer stampen met een gangetje van een kilometertje of 8 per uur. Ik loop naar het zuid oosten richting de rivier. Het wordt steeds rustiger. De meeste mensen zijn erg aardig en groeten als ze me tegenkomen. Ze leven in huisjes van hout en riet of van beton. De betonnen huisjes zijn mooi qua architectuur en hebben frisse pastel kleuren. Er lopen allerlei dieren rondom de huizen, waaronder eenden, kippen, kuikens, honden en bruine buffeltjes. Een jonge knul is bezig een kruising tussen een licht roze inktviss en een worm in de zon te leggen. Hij geeft aan dat het eten is. Er liggen verschillende houten bootjes in de rivier van een mini optimistje tot een visserboot. In de rivier staan grote netten die tussen 4 palen boven het water hangen.
Het betonnen pad loopt dood, dus ga ik terug. In een paar huisje staat de muziek keihard aan met de lokale Frans Bauer muziek. Ik wordt ingehaald door 3 fietsende vrouwen. De voorste heeft een kip achterop, die daarachter een stel eenden en die daarachter bessen en mierikswortel. Ik sluit me aan bij deze kopgroep en bijt me vast in de wortels. Het tempo ligt eigenlijk wat te hoog maar ik laat niet los. De dames vinden het wel grappig dat ik achter ze blijf hangen. Ik las gisteren dat Rasmussen, na Vino, ook uit de Tour is gegooid vanwege doping. Wat een ongelofelijke trieste ontwikkeling voor de Rabo, de Tour de France en de hele Wielersport. Via de nieuwsbrief van CVVO lees ik dat Bas zaterdag 18 Augustus om 11.00u thuis tegen NOK moet spelen. We gaan natuurlijk proberen aanwezig te zijn.
Terug in het hotel gaan we samen ontbijten. Anja heeft vanochtend nog oog in oog gestaan met een enorme spin toen ze in bad zat. Ze had haar lensen niet in en dacht dat het stroom draden waren. Iemand van het hotel heeft hem toen met de bezem van de TL afgeslagen. De spin rende als een dolle door de badkamer. Na een paar keer te hebben mis geslagen en te trappen heeft hij het dier uiteindelijk geplet. Tijdens het ontbijt kletsen Tes en Bas wat af met Rose uit Brabant en haar vriend. Ze zegt dat we “leuke” kinderen hebben. Anja en ik kijken elkaar met verbazing aan en bedanken haar voor het compliment. Ze hebben voor morgen een 3-daagse trip met 2 Easyriders geboekt. Dit zijn motorrijders die toeristen achter op hun motor vervoeren en ze leuke plekken in Vietnam laten zien. Ze hebben meestal een gastenboek mee, waarin verschillende reisverhalen zijn te vinden. Ze willen ook nog naar Hanoi, Sapa en Halong Bay. Ik geef ze nog wat informatie over hotels, vluchten en tours. Ze zijn gisteren op de fiets naar het, volgens hun, mooie strand met palmbomen geweest.
Tes, Bas en Anja gaan poedelen in het zwembad. Ik browse wat over het internet. We gaan op de fiets naar Hoi An, waar we wat gaan eten en drinken in het lounge restaurant Moon. De bediening is erg aardig en spelen met Tes en Bas. Op de menu kaart staan New Zealandse termen. De eigenaresse legt uit dat ze vroeger met een guy uit NZ heeft samengewerkt. We struinen allerlei kleidingzaakjes af. Anja en Tes laten zich een jurkje aanmeten en ik een kostuum met overhemd. Het “kost weinig”, maar we weten niet of je dan ook “wat hebt”. Morgen is het klaar dus dan zullen we wel zien. Omdat het full moon is, de 14e op de maan kalender, is er feest in de stad.
Tussen 19.00 en 21.00 uur mag er alleen worden gelopen in het centrum. Er zijn allerlei spelletjes, optredens en demonstraties. In de rivier drijven allemaal kleine lampionnen wat het geheel een gezellige sfeer geeft. We eten nog wat spring rolls in een restaurant wat het WWF promoot. Bas verteld trots dat hij al WNF ranger is. Ook hier speelt de bediening weer met Tes en Bas. De ober laat ze een truc met een touwtje zien, die Bas met een groot hakmes mag doorsnijden. Hij stopt het touwtje terug in zijn mond, kauwt wat en wonder boven wonder is het touwtje weer heel.
Tuesday, July 24, 2007
Halong Bay
Maandag 23 Juli. Vandaag gaan we naar Halong Bay, een Unesco wereldmonument. Eerst rustig ontbijten, uitcheken, de tassen stallen en dan worden we opgehaald met een Mercedes busje. Fong heet ons hartelijk welkom en verteld ons alvast wat over het programma van vandaag. We halen nog wat mensen op en rijden dan richting Halong Bay. Halverwege stoppen we bij een sociale werkplaats waar mensen met een handicap allerlei mooie dingen, zoals schilderijn, etsen en borduursels maken. We drinken wat en gaan dan verder met het busje. In de haven stappen we uit. Na een tijdje mogen we de Santa Maria op. Het is een mooie jonk, precies zoals afgebeeld in de folder. Het enige wat ontbreekt zijn de gehezen zeilen. We gaan naar het zonnedek waar we van het uitzicht over Halong Bay kunnen genieten. Het gebied is veel groter dan we dachten.
We hebben nog een incidentje met de guide, een jonge knul die ons in de kamer bij de moter probeert te krijgen. We hebben van te voren duidelijke afspraken gemaakt dat we vanwege eventueel lawaai, geen kamer bij de moter wilden. Hij vraagt of we sympathie willen hebben voor zijn situatie en wij geven aan dat we verwachten dat gemaakte afspraken worden nagekomen. Hij doet wat moeilijk, maar uiteindelijk krijgen we 2 mooie hutten toegewezen. Nadat we de spullen in de hutten hebben gelegd gaan we lunchen. Het eten is erg goed en uitgebreid. De boot vaart op z’n gemak langs de honderden kleine eilandjes. Dit is nog eens toeren. Na het eten gaan we liggen zonnen in de stoelen op het zonnedek. We maken kennis met de rest van de groep: 2 Malaysians, 2 Catelanen, 2 Fransen, 2 Britten en de 4 Nederlanders Bart, Marieke, Arjan en Desiree. Bart werkt in de IT bij de overheid en studeert bedrijfskunde in de avonduren. Marieke zit in de verpleging en Arjen zijn eigen relatiebemiddelingsburo PartnerSelect. Anja noteert het adres van zijn site om Tiny eventueel van dienst te zijn. Desiree heeft rechten gestudeert en is bezig met haar opleiding tot kandidaat notaris.
Tes en Bas zijn erg blij met de Nederlanders en kletsen de oren van hun hoofd. Bart en Marieke uit Noordwijkerhout zijn ooit naar New Zealand geweest. Ze zijn allemaal een beetje bezig met trouwplannen en kinderen krijgen. Arjan en Desiree lijkt het ook wel wat om later met kinderen op reis te gaan. Het Franse stel heeft 2 kinderen van 4 en 8 jaar thuis gelaten. Ze hebben ook al eens door landen als India, Tibet en Loas gereisd. Ook zij zijn zeer geinteresseerd hoe we een en ander aan hebben gepakt. Zij is lerares en heeft 8 weken vakantie. Als ze terugkomen gaan ze nog 3 weken met de kids op vakantie. Ze geven nog een hotel tip in Hoi An. De 2 Spanjaarden zijn enorme Barca fans. We praten dus een hele tijd over de nederlanders die bij Barce spelen of hebben gespeeld. Volgens hun wordt Koeman of Van Basten over een jaar coach van Barca. Van Gaal mochten ze niet.
We komen bij de Suprise Cave aan. We lopen de trappen omhoog om de grotten in te kunnen. Het is een enorm grote grot met mooie stalagmieten en (hangende) –tieten. De gids verteld ons over de verschillende figuren die in de leisteen formaties te vinden zijn, zoals Bhoeda, een Leeuw en een mannelijk gelachtsdeel. Als we er aan de andere kant weer uitkomen hebben we een prachtig uitzicht over de baai waar onze en enkele andere boten voor anker liggen.
We zien een drijvend dorpje en vele kleine bootjes met handelswaar of een visuitrusting. Ook hier bedekken de vrouwen zich met traditionele hoeden, gezichtsdoeken, lange mouwen en handschoenen om hun huid zo licht mogelijk te houden. We lichten het anker om verderop een verkwikkende duik te maken. Het water is niet helder en groen. De temperatuur is erg lekker. Arjan springt van het zonnedek af om een enorme boerenplons te maken. Helaas was dit volgens de gids de laatste keer. Tes en Bas dobberen op zwembanden. Omdat de gidsen niet hebben leren zwemmen trekken ze een zwemvest aan om toch mee te kunnen doen. Het is een gezellige bedoeling.
Lekker douchen en tijd voor een biertje. De zon is inmiddels ondergegaan. Er staan weinig golven en er waait een licht briejes. We liggen temidden van de verlicht bootjes wat een prachtig gezicht is. We worden voor het diner geroepen en de airco’s worden aangezet. Ook dit is weer toppie geregeld. Na het fruit toetje gaan we met zijn allen zingen op het zonnedek. Elk land moet een liedje zingen. Wij maken ons er met “Altijd is Kort Jakje ziek” vanaf. De Spanjaarden zingen het clublied van Barcelona en we scanderen met zijn allen: “Barca, Barca, Bar...ca”. De Vietnamese liedjes zijn ook grappig om te beluisteren. Dan mogen we naar bed om morgen om 6.45uur op te mogen staan. We stoppen Tes en Bas in bed en blijven nog een tijdje kletsen met de Dutchies onder een half bewolkte sterrenhemel onder het genot van een biertje. Tegen twaalven gaan ook wij onze kooi in. De staff slaapt op matjes in het restaurant gedeelte.
Dinsdag 24 Juli. Om 6.30 worden we wakker van het lawaai van de motor. We blijven nog even liggen en genieten van het uitzicht vanuit onze hut. Om 7.15 schuiven we met zijn allen aan het ontbijt. We krijgen Deense luxe, ananas, banaan, melk, meloensap. Een klein meisje komt langszij om haar schelpen aan te bieden. Bas en ik lopen naar beneden en geven haar een Deense Luxe. Dan wordt het tijd voor actie. Een vrouw met traditionele hoed en gezichtsdoek komt met haar roeibootje een stuk of 10 kayakken brengen. Ze komt amper vooruit. We krijgen medelijden met haar als we werkeloos vanuit de boot staan toe te kijken.
Anja en Tes gaan in een kayak zitten en Bas en ik doen hetzelfde. We beginnen gezamelijk achter de gids aan te peddelen. Bas heeft wel zin in een wedstrijdje. We gaan het Barca en Franse team voorbij. We liggen met de 2 andere Nederlandse stellen voorop. We komen bij een breed stuk met een aardig windje en stroming. We werken ons behoorlijk in het zweet om naar de laguna aan de overkant te roeien. Het Malaysia/gids, het Barca en de Nederlandse teams hebben de oversteek gehaald en komen in het stille binnenwater temidden van hoge rostsen op adem. We genieten van de rust. Het enige wat we horen zijn krekels en onszelf.
Als we door de doorgang kijken, zien we dat de rest nog een heel eind van de laguna verwijderd zijn en een behoorlijk eind met de stroming zijn afgedreven. We kunnen niet goed zien wie in welke boot zit. Bas en ik geloven dat Tes en Anja er nog wel aankomen, aangezien ze wel vaker hebben geroeid. Het duurt echter wel lang. De gids zegt dat het wel goed komt. Hij heeft zijn 2 gidsen in opleiding alleen achtergelaten, terwijl ze nog nooit hebben gekayakt en niet eens kunnen zwemmen. We besluiten dichter naar de ingang van de laguna te roeien om de situatie beter te kunnen inschatten. Eensgezind roeien we terug. Bas en ik gaan voorop en koersen op onze jonk af, terwijl de rest naar de meest afgedreven kayak roeien. We vragen ons af of iedereen straks wel tegen de stroom in terug kan roeien. Wij gaan voor de veilige strategie en willen in geval van nood met de boot de kayakken gaan ophalen. Als we bijna bij de jonk zijn, zien we het Franse stel. We krijgen een sterk vermoeden dat Tes en Anja in de kayak zitten die zover zijn afgedreven, slik!
Aan boord vertelt het Franse stel dat Tes en Anja erg veel moeite hadden om tegen de stroming in te roeien. Ze hebben zich uiteindelijk aan een boei vastgeklamt en aan de Fransen gevraagd of ze de jonk wilden waarschuwen om ze op te halen. De kapitein begreep hun echter niet. Ik probeer vervolgens om de kapitein, die net een tukkie doet, duidelijk te maken dat hij te hulp moet schieten. Bas en ik lopen naar het zonnedek en zien dan tot onze grote verbazing dat de hele groep inclusief Tes en Anja al bijna bij de boot zijn. Anja is total loss en Tessa zwaait vrolijk vanuit de voorste positie. Anja is niet blij, vertelt haar verhaal en krijgt bijval van de rest dat de gids voortaan een betere briefing en begeleiding verzorgt. Eerst maar even bijkomen. We stoppen met kayaken en missen daardoor het kayaken in een grot. Er komt nog een stel aan boord die een overnachting op Cat Ba island hebben gedaan. We lichten het anker en varen terug naar de haven. We checken uit ons kamers en de bemanning begint de kamers op te ruimen en schoon te maken voor de volgende lichting.
Na een ontspannen maar hete terugvaart gaan we om 11.30 uitgebreid lunchen. We wisselen de laaste informatie over verblijfplaatsen, email addressen en blogs aan elkaar uit. De boottocht zit er helaas op. Na een tijdje wachten gaan we met de bus op weg naar Hanoi. We zitten deze keer aardig op elkaar gepakt. Halverwege maken we een pi(t)sstop, waar we een ijsje eten en wat drinken. Anja en ik liggen in een deuk op het Spaanse duo. Ze proberen via de gids Vietnamees de leren. Het Vietnameese zinnetje: “Ik vind je mooi” wordt wel 100 keer herhaald. Eentje is Marketing Director van Nike Europe, maar tot groot plezier van ons, draagt hij een broek van zijn concurrent, Umbro. Hij houdt zich veel bezig met basketball team sponsoring. De ander werkt bij de Bilboa bank. In Hanoi nemen we afscheid van elkaar en lopen met het Franse stel naar de Ma Mai street, terug naar ons hotel. We moeten deze keer alle trappen op om bij onze kamer 502 op de bovenste etage te komen.
We leggen onze rugzakken neer en gaan direct weer naar beneden om bij de buren Pellini een bakkie te doen. Daarna gaan we terug naar de kamer om de blog en mail bij te werken. Gea verteld in haar mail dat ze 6 uren bezig zijn geweest om de blog te lezen. Ongelofelijk. We lezen ook de lange mail van Alke die met haar familie een goede vakantie in Kreta achter de rug heeft en het laaste Slumpen nieuws met ons deelt. Om 8uur gaan we naar Pellini om een pizza te eten. De Aussies zitten er ook weer. Ze zijn nog druk bezig met de voorbereidingen van hun presentatie. Ze geven nog wat tips om te doen.
 |
| Van Halong Bay |
We hebben nog een incidentje met de guide, een jonge knul die ons in de kamer bij de moter probeert te krijgen. We hebben van te voren duidelijke afspraken gemaakt dat we vanwege eventueel lawaai, geen kamer bij de moter wilden. Hij vraagt of we sympathie willen hebben voor zijn situatie en wij geven aan dat we verwachten dat gemaakte afspraken worden nagekomen. Hij doet wat moeilijk, maar uiteindelijk krijgen we 2 mooie hutten toegewezen. Nadat we de spullen in de hutten hebben gelegd gaan we lunchen. Het eten is erg goed en uitgebreid. De boot vaart op z’n gemak langs de honderden kleine eilandjes. Dit is nog eens toeren. Na het eten gaan we liggen zonnen in de stoelen op het zonnedek. We maken kennis met de rest van de groep: 2 Malaysians, 2 Catelanen, 2 Fransen, 2 Britten en de 4 Nederlanders Bart, Marieke, Arjan en Desiree. Bart werkt in de IT bij de overheid en studeert bedrijfskunde in de avonduren. Marieke zit in de verpleging en Arjen zijn eigen relatiebemiddelingsburo PartnerSelect. Anja noteert het adres van zijn site om Tiny eventueel van dienst te zijn. Desiree heeft rechten gestudeert en is bezig met haar opleiding tot kandidaat notaris.
 |
| Van Halong Bay |
Tes en Bas zijn erg blij met de Nederlanders en kletsen de oren van hun hoofd. Bart en Marieke uit Noordwijkerhout zijn ooit naar New Zealand geweest. Ze zijn allemaal een beetje bezig met trouwplannen en kinderen krijgen. Arjan en Desiree lijkt het ook wel wat om later met kinderen op reis te gaan. Het Franse stel heeft 2 kinderen van 4 en 8 jaar thuis gelaten. Ze hebben ook al eens door landen als India, Tibet en Loas gereisd. Ook zij zijn zeer geinteresseerd hoe we een en ander aan hebben gepakt. Zij is lerares en heeft 8 weken vakantie. Als ze terugkomen gaan ze nog 3 weken met de kids op vakantie. Ze geven nog een hotel tip in Hoi An. De 2 Spanjaarden zijn enorme Barca fans. We praten dus een hele tijd over de nederlanders die bij Barce spelen of hebben gespeeld. Volgens hun wordt Koeman of Van Basten over een jaar coach van Barca. Van Gaal mochten ze niet.
 |
| Van Halong Bay |
We komen bij de Suprise Cave aan. We lopen de trappen omhoog om de grotten in te kunnen. Het is een enorm grote grot met mooie stalagmieten en (hangende) –tieten. De gids verteld ons over de verschillende figuren die in de leisteen formaties te vinden zijn, zoals Bhoeda, een Leeuw en een mannelijk gelachtsdeel. Als we er aan de andere kant weer uitkomen hebben we een prachtig uitzicht over de baai waar onze en enkele andere boten voor anker liggen.
 |
| Van Halong Bay |
We zien een drijvend dorpje en vele kleine bootjes met handelswaar of een visuitrusting. Ook hier bedekken de vrouwen zich met traditionele hoeden, gezichtsdoeken, lange mouwen en handschoenen om hun huid zo licht mogelijk te houden. We lichten het anker om verderop een verkwikkende duik te maken. Het water is niet helder en groen. De temperatuur is erg lekker. Arjan springt van het zonnedek af om een enorme boerenplons te maken. Helaas was dit volgens de gids de laatste keer. Tes en Bas dobberen op zwembanden. Omdat de gidsen niet hebben leren zwemmen trekken ze een zwemvest aan om toch mee te kunnen doen. Het is een gezellige bedoeling.
 |
| Van Halong Bay |
Lekker douchen en tijd voor een biertje. De zon is inmiddels ondergegaan. Er staan weinig golven en er waait een licht briejes. We liggen temidden van de verlicht bootjes wat een prachtig gezicht is. We worden voor het diner geroepen en de airco’s worden aangezet. Ook dit is weer toppie geregeld. Na het fruit toetje gaan we met zijn allen zingen op het zonnedek. Elk land moet een liedje zingen. Wij maken ons er met “Altijd is Kort Jakje ziek” vanaf. De Spanjaarden zingen het clublied van Barcelona en we scanderen met zijn allen: “Barca, Barca, Bar...ca”. De Vietnamese liedjes zijn ook grappig om te beluisteren. Dan mogen we naar bed om morgen om 6.45uur op te mogen staan. We stoppen Tes en Bas in bed en blijven nog een tijdje kletsen met de Dutchies onder een half bewolkte sterrenhemel onder het genot van een biertje. Tegen twaalven gaan ook wij onze kooi in. De staff slaapt op matjes in het restaurant gedeelte.
 |
| Van Halong Bay |
Dinsdag 24 Juli. Om 6.30 worden we wakker van het lawaai van de motor. We blijven nog even liggen en genieten van het uitzicht vanuit onze hut. Om 7.15 schuiven we met zijn allen aan het ontbijt. We krijgen Deense luxe, ananas, banaan, melk, meloensap. Een klein meisje komt langszij om haar schelpen aan te bieden. Bas en ik lopen naar beneden en geven haar een Deense Luxe. Dan wordt het tijd voor actie. Een vrouw met traditionele hoed en gezichtsdoek komt met haar roeibootje een stuk of 10 kayakken brengen. Ze komt amper vooruit. We krijgen medelijden met haar als we werkeloos vanuit de boot staan toe te kijken.
 |
| Van Halong Bay |
Anja en Tes gaan in een kayak zitten en Bas en ik doen hetzelfde. We beginnen gezamelijk achter de gids aan te peddelen. Bas heeft wel zin in een wedstrijdje. We gaan het Barca en Franse team voorbij. We liggen met de 2 andere Nederlandse stellen voorop. We komen bij een breed stuk met een aardig windje en stroming. We werken ons behoorlijk in het zweet om naar de laguna aan de overkant te roeien. Het Malaysia/gids, het Barca en de Nederlandse teams hebben de oversteek gehaald en komen in het stille binnenwater temidden van hoge rostsen op adem. We genieten van de rust. Het enige wat we horen zijn krekels en onszelf.
Als we door de doorgang kijken, zien we dat de rest nog een heel eind van de laguna verwijderd zijn en een behoorlijk eind met de stroming zijn afgedreven. We kunnen niet goed zien wie in welke boot zit. Bas en ik geloven dat Tes en Anja er nog wel aankomen, aangezien ze wel vaker hebben geroeid. Het duurt echter wel lang. De gids zegt dat het wel goed komt. Hij heeft zijn 2 gidsen in opleiding alleen achtergelaten, terwijl ze nog nooit hebben gekayakt en niet eens kunnen zwemmen. We besluiten dichter naar de ingang van de laguna te roeien om de situatie beter te kunnen inschatten. Eensgezind roeien we terug. Bas en ik gaan voorop en koersen op onze jonk af, terwijl de rest naar de meest afgedreven kayak roeien. We vragen ons af of iedereen straks wel tegen de stroom in terug kan roeien. Wij gaan voor de veilige strategie en willen in geval van nood met de boot de kayakken gaan ophalen. Als we bijna bij de jonk zijn, zien we het Franse stel. We krijgen een sterk vermoeden dat Tes en Anja in de kayak zitten die zover zijn afgedreven, slik!
Aan boord vertelt het Franse stel dat Tes en Anja erg veel moeite hadden om tegen de stroming in te roeien. Ze hebben zich uiteindelijk aan een boei vastgeklamt en aan de Fransen gevraagd of ze de jonk wilden waarschuwen om ze op te halen. De kapitein begreep hun echter niet. Ik probeer vervolgens om de kapitein, die net een tukkie doet, duidelijk te maken dat hij te hulp moet schieten. Bas en ik lopen naar het zonnedek en zien dan tot onze grote verbazing dat de hele groep inclusief Tes en Anja al bijna bij de boot zijn. Anja is total loss en Tessa zwaait vrolijk vanuit de voorste positie. Anja is niet blij, vertelt haar verhaal en krijgt bijval van de rest dat de gids voortaan een betere briefing en begeleiding verzorgt. Eerst maar even bijkomen. We stoppen met kayaken en missen daardoor het kayaken in een grot. Er komt nog een stel aan boord die een overnachting op Cat Ba island hebben gedaan. We lichten het anker en varen terug naar de haven. We checken uit ons kamers en de bemanning begint de kamers op te ruimen en schoon te maken voor de volgende lichting.
 |
| Van Halong Bay |
Na een ontspannen maar hete terugvaart gaan we om 11.30 uitgebreid lunchen. We wisselen de laaste informatie over verblijfplaatsen, email addressen en blogs aan elkaar uit. De boottocht zit er helaas op. Na een tijdje wachten gaan we met de bus op weg naar Hanoi. We zitten deze keer aardig op elkaar gepakt. Halverwege maken we een pi(t)sstop, waar we een ijsje eten en wat drinken. Anja en ik liggen in een deuk op het Spaanse duo. Ze proberen via de gids Vietnamees de leren. Het Vietnameese zinnetje: “Ik vind je mooi” wordt wel 100 keer herhaald. Eentje is Marketing Director van Nike Europe, maar tot groot plezier van ons, draagt hij een broek van zijn concurrent, Umbro. Hij houdt zich veel bezig met basketball team sponsoring. De ander werkt bij de Bilboa bank. In Hanoi nemen we afscheid van elkaar en lopen met het Franse stel naar de Ma Mai street, terug naar ons hotel. We moeten deze keer alle trappen op om bij onze kamer 502 op de bovenste etage te komen.
 |
| Van Halong Bay |
We leggen onze rugzakken neer en gaan direct weer naar beneden om bij de buren Pellini een bakkie te doen. Daarna gaan we terug naar de kamer om de blog en mail bij te werken. Gea verteld in haar mail dat ze 6 uren bezig zijn geweest om de blog te lezen. Ongelofelijk. We lezen ook de lange mail van Alke die met haar familie een goede vakantie in Kreta achter de rug heeft en het laaste Slumpen nieuws met ons deelt. Om 8uur gaan we naar Pellini om een pizza te eten. De Aussies zitten er ook weer. Ze zijn nog druk bezig met de voorbereidingen van hun presentatie. Ze geven nog wat tips om te doen.
 |
| Van Vietnam |
Hanoi
Zaterdag 21 Juli. Voor zes uur begint het lawaai in de straat. Anja en ik zijn half wakker en blijven nog wat liggen. Het is heerlijk koel in de kamer. De kinderen slapen als marmotten. Na een langzame start dalen we de trappen af om te ontbijten. We krijgen een formulier waar we onze ontbijt keuze kunnen aangeven. Tes en Bas nemen noodels, wat later noodle soup blijkt te zijn. Anja gaat voor yoghurt met een berg fruit en ik voor een stokbrood met scrambled eggs. Tes en Bas willen de noodles niet, dus ruil ik m’n stokbrood met ze. Na het ontbijt gaan we Hanoi in. Wat een chaos in het verkeer. Het stikt er van de scooters en brommers die bijna constant op de claxon drukken. We zijn er snel aan gewend en bewegen ons gemakkelijk tussen de stroom voertuigen door. We worden regelmatig aangesproken om bijvoorbeeld fruit of petjes te kopen of met een cyclo of taxi te gaan rijden. Ze zijn gelukkig minder agressief in vergelijking met Indonesie. Het is wel heet en vochtig dus je loopt wel de hele tijd in een klef kloffie.
We lopen naar het Hoan Kiem Lake en steken de rode brug over om de Ngoc Son (Jade) Temple te bezichtigen. We willen een 2 daagse reis naar Halong Bay boeken. We hebben wat mogelijkheden van het hotel gekregen en de sites van Masa bekeken. Omdat het Aussi Kangeroo cafe dichtbij is lopen we naar binnen om wat te drinken en hun reisaanbod te bekijken. De 2-daagse Halong Bay trip lijkt prima alleen zijn er nog maar 2 plaatsen voor maandag beschikbaar. Omdat ze maximaal 8 mensen aan boord willen hebben, gaat deze mogelijkheid helaas aan onze neus voorbij. Als laatste stappen we bij Handspan cafe binnen die erg duur blijkt te zijn voor zowel het restaurant als hun geroemde tours. We kiezen uiteindelijk voor Columbus.
We willen onze reis door Vietnam verder voorbereiden. De trein naar van Hanoi naar Danang is helaas voor de softsleeper de hele week volgeboekt. Omdat de reis 18uren duurt willen we niet met de bus, dus wordt het vliegen met Vietnam Airlines, de enige maatschappij die deze vlucht verzorgt. We boeken telefonisch de vlucht van woensdag om 18uur. We moeten de ticket op halen in het VietnamAir kantoor in Hanoi. Tes en ik gaan met de mini taxi. Op het kantoor zitten een hoop mensen te wachten totdat ze aan de beurt zijn bij 1 van de 10 balies.
We trekken een kaartje. Er zijn nog 25 wachtenden voor ons. We waarschuwen de taxi dat ie niet hoeft te wachten, omdat het wel even kan duren. Na een kwartier zijn we aan de beurt. We krijgen de tickets en rekenen met credit-card af.
We douchen het zweet van ons af en trekken frisse kleren aan. We lopen het Old Quarter in en bekijken enkele van de vele winkeltjes. We willen naar het Water Puppet Theatre, maar die is helaas voor vanavond uitverkocht. We kopen alvast kaartjes voor zondag ochtend. Het begint behoorlijk te regenen. We zien een 2 mannen op een scooter onderuitgaan, vanwege de gladheid. Gelukkig komen ze met de schrik vrij. We gaan op de tweede etage Bun eten in het gelijknamige restaurant vlak bij het Hoan Kiem Lake. De mango lassies zijn verrukkelijk. We lopen terug via een drukke markt. Wat een mierennest. Anja gaat een groot deel van de avond bezig om het achterstallig onderhoud van haar blog te doen. Ik kijk wat voetbal en een film op TV.
Zondag 22 Juli. Om 9.30 begint de voorstelling van het Waterpoppen theater. Er zit een grappig orkest naast het bad, die gebruik maken van de meest vreemde instrumenten. Twee dames beginnen te zingen en dan komen de houten poppen onder het rieten gordijntje vandaan. Het is erg leuk gedaan. Het is een ware kunst om de poppen te besturen, waarmee men hier al in de 11e eeuw is begonnen. De kinderen vinden het erg leuk. Ze krijgen ook een waaier, waar ze goed gebruik van maken. Na afloop kopen we een croissantje en een latte bij een restaurantje met uitzicht over ’t Hoan Kiem meer. We bekijken een aantal art-shops. Er staan erg mooie examplaren tussen. We zien hoe de kunstenaars de schilderijen maken. Vakwerk. Voor 250U$ maken ze een 60x80cm potret (vanaf foto) en sturen ze het naar je op.
Daarna gaan we het Memorial House bij ons in de Ma Mai straat bezichtigen. Het is een traditioneel huis wat op een soort monumenten lijst staan, waardoor het in goede staat behouden blijft. We lopen door de verschillende vertrekken heen. De keuken met waterput en de binnenplaats zien er mooi uit. We lopen door naar onze buren waar we een kopje koffie drinken en de Aussie weer tegenkomen. Hij blijkt architect te zijn. Zijn specialisme is hoge bedrijfsgebouwen. Hij vertelt over zijn bedrijf en babbelt met Anja over het gebrek aan een westers interieur assortiment in Vietnam. IEKA heeft hier wel een fabriek maar geen winkel en houdt zich erg low profile. We krijgen zijn kaartje. Hij is druk bezig met een presentatie, waardoor hij zelfs op zondag moet werken.
Terug in het hotel boeken we een Paradise Hut in Mui Ne. Ik bescheur me bijna als ik telefonisch in gesprek ben met een dame die erg slecht engels spreekt. Uiteindelijk blijkt het niet het nummer van het Paradis Huts te zijn. Ik krijg het goede nummer en binnen een paar minuutjes is het geregeld. We krijgen een beach hut en zitten naast het kite surf resort Full Moon. Mui Ne schijnt een kite surf paradijs te zijn dus dat willen we wel eens meemaken. We blijven nog even achter de notebook zitten om wat spelletjes op Tessa’s PSP te installeren. Dan gaan we verderop in de straat bij het gezellige 69 restaurantje eten. We zien een deel van de Formule 1 cup in Duitsland. Het eten met de kinderen is een drama. Ze willen de groente en het vlees niet opeten. Anja en ik beginnen ons wat op te winden, waardoor het wat minder gezellig wordt. We worden streng. Na wat protest eet Bas zijn vlees omelet aardig op. Tessa doet erg overdreven over champions die ze “eng” vindt.
Terug in het hotel kijken we nog even naar Asia –cup voetbal wedstrijden en pakken onze kleine rugtassen in voor de excursie naar Halong Bay morgen. Daarna gaan we slapen.
 |
| Van Vietnam |
We lopen naar het Hoan Kiem Lake en steken de rode brug over om de Ngoc Son (Jade) Temple te bezichtigen. We willen een 2 daagse reis naar Halong Bay boeken. We hebben wat mogelijkheden van het hotel gekregen en de sites van Masa bekeken. Omdat het Aussi Kangeroo cafe dichtbij is lopen we naar binnen om wat te drinken en hun reisaanbod te bekijken. De 2-daagse Halong Bay trip lijkt prima alleen zijn er nog maar 2 plaatsen voor maandag beschikbaar. Omdat ze maximaal 8 mensen aan boord willen hebben, gaat deze mogelijkheid helaas aan onze neus voorbij. Als laatste stappen we bij Handspan cafe binnen die erg duur blijkt te zijn voor zowel het restaurant als hun geroemde tours. We kiezen uiteindelijk voor Columbus.
 |
| Van Vietnam |
We willen onze reis door Vietnam verder voorbereiden. De trein naar van Hanoi naar Danang is helaas voor de softsleeper de hele week volgeboekt. Omdat de reis 18uren duurt willen we niet met de bus, dus wordt het vliegen met Vietnam Airlines, de enige maatschappij die deze vlucht verzorgt. We boeken telefonisch de vlucht van woensdag om 18uur. We moeten de ticket op halen in het VietnamAir kantoor in Hanoi. Tes en ik gaan met de mini taxi. Op het kantoor zitten een hoop mensen te wachten totdat ze aan de beurt zijn bij 1 van de 10 balies.
We trekken een kaartje. Er zijn nog 25 wachtenden voor ons. We waarschuwen de taxi dat ie niet hoeft te wachten, omdat het wel even kan duren. Na een kwartier zijn we aan de beurt. We krijgen de tickets en rekenen met credit-card af.
 |
| Van Vietnam |
We douchen het zweet van ons af en trekken frisse kleren aan. We lopen het Old Quarter in en bekijken enkele van de vele winkeltjes. We willen naar het Water Puppet Theatre, maar die is helaas voor vanavond uitverkocht. We kopen alvast kaartjes voor zondag ochtend. Het begint behoorlijk te regenen. We zien een 2 mannen op een scooter onderuitgaan, vanwege de gladheid. Gelukkig komen ze met de schrik vrij. We gaan op de tweede etage Bun eten in het gelijknamige restaurant vlak bij het Hoan Kiem Lake. De mango lassies zijn verrukkelijk. We lopen terug via een drukke markt. Wat een mierennest. Anja gaat een groot deel van de avond bezig om het achterstallig onderhoud van haar blog te doen. Ik kijk wat voetbal en een film op TV.
 |
| Van Vietnam |
Zondag 22 Juli. Om 9.30 begint de voorstelling van het Waterpoppen theater. Er zit een grappig orkest naast het bad, die gebruik maken van de meest vreemde instrumenten. Twee dames beginnen te zingen en dan komen de houten poppen onder het rieten gordijntje vandaan. Het is erg leuk gedaan. Het is een ware kunst om de poppen te besturen, waarmee men hier al in de 11e eeuw is begonnen. De kinderen vinden het erg leuk. Ze krijgen ook een waaier, waar ze goed gebruik van maken. Na afloop kopen we een croissantje en een latte bij een restaurantje met uitzicht over ’t Hoan Kiem meer. We bekijken een aantal art-shops. Er staan erg mooie examplaren tussen. We zien hoe de kunstenaars de schilderijen maken. Vakwerk. Voor 250U$ maken ze een 60x80cm potret (vanaf foto) en sturen ze het naar je op.
 |
| Van Vietnam |
Daarna gaan we het Memorial House bij ons in de Ma Mai straat bezichtigen. Het is een traditioneel huis wat op een soort monumenten lijst staan, waardoor het in goede staat behouden blijft. We lopen door de verschillende vertrekken heen. De keuken met waterput en de binnenplaats zien er mooi uit. We lopen door naar onze buren waar we een kopje koffie drinken en de Aussie weer tegenkomen. Hij blijkt architect te zijn. Zijn specialisme is hoge bedrijfsgebouwen. Hij vertelt over zijn bedrijf en babbelt met Anja over het gebrek aan een westers interieur assortiment in Vietnam. IEKA heeft hier wel een fabriek maar geen winkel en houdt zich erg low profile. We krijgen zijn kaartje. Hij is druk bezig met een presentatie, waardoor hij zelfs op zondag moet werken.
 |
| Van Vietnam |
Terug in het hotel boeken we een Paradise Hut in Mui Ne. Ik bescheur me bijna als ik telefonisch in gesprek ben met een dame die erg slecht engels spreekt. Uiteindelijk blijkt het niet het nummer van het Paradis Huts te zijn. Ik krijg het goede nummer en binnen een paar minuutjes is het geregeld. We krijgen een beach hut en zitten naast het kite surf resort Full Moon. Mui Ne schijnt een kite surf paradijs te zijn dus dat willen we wel eens meemaken. We blijven nog even achter de notebook zitten om wat spelletjes op Tessa’s PSP te installeren. Dan gaan we verderop in de straat bij het gezellige 69 restaurantje eten. We zien een deel van de Formule 1 cup in Duitsland. Het eten met de kinderen is een drama. Ze willen de groente en het vlees niet opeten. Anja en ik beginnen ons wat op te winden, waardoor het wat minder gezellig wordt. We worden streng. Na wat protest eet Bas zijn vlees omelet aardig op. Tessa doet erg overdreven over champions die ze “eng” vindt.
 |
| Van Vietnam |
Terug in het hotel kijken we nog even naar Asia –cup voetbal wedstrijden en pakken onze kleine rugtassen in voor de excursie naar Halong Bay morgen. Daarna gaan we slapen.
Friday, July 20, 2007
KL & naar Hanoi
Vrijdag 20 Juli. 20-07 2007! We staan om 6.15uur op. We moeten op tijd bij de Petronas Towers zijn. We ontbijten in een kwartiertje en zijn om 7.30uur bij de ingang van de Petronas Sky Bridge. Er staan al bijna 100 mensen voor ons. De rij blijft echter groeien en groeien. We staan in een soort slinger, die van voren naar achteren met verschillende rijen, gaat. Om 8.30uur gaat de ticket office open. De eerste groep gaat om 9.00uuur naar binnen. Wij zijn om 9.15uur aan de beurt. We kijken eerst rond in de wachtruimte waar allerlei wetenswaardigheden en zelfs spelletjes zijn te vinden. Daarna mogen we in een klein 3-D bioscoop waar we beelden zien over het bedrijf Petronas en de Towers.
De Towers zijn ongeveer 347 meter hoog en de Skybridge bevindt zich op ongeveer de helft. De Tower kan windsnelheden tot 180km per uur aan, waarbij de top wel 75cm heen en weer kan slingeren. Er is 170.000 kubieke meter in het gebouw verwerkt en elke tower heeft de vorm van 2 vierkanten die een kwartslag van elkaar zijn verschoven. Verder zijn allerlei Islamitische vormen in verwerkt en enorme hoeveelheden roestvrij staal. Men is heeft 2,5 jaar over de bouw gedaan.
Dan gaan we met de lift die een snelheid van 1,5 verdiepingen per seconde aflegt. We verder van te voren nog wel even gescanned op spannende voorwerpen. Binnen een minuut zijn we bij de SkyBridge. We mogen een paar minuutjes op de bridge rondlopen. Het uitzicht is groots. We nemen wat leuke poses aan en nemen foto’s van het uitzicht. We kunnen ons nu een betere voorstelling maken wat Sean Connerey en Catherina Zeta Jones/Douglas hier hebben uitgehaald in fragmenten van de film Entrapment. De luchtschachten hebben we niet gezien. We moeten helaas weer naar beneden. Het avontuur zit erop. Nog even een bakkie bij Starbucks en dan met de taxi naar Low Yat en Imbi Plaza om computers, games en mobiles te bekijken.
Een aantal shops zijn nog gesloten. We vinden een shop waar we de PSP van Tessa kunnen upgraden naar 3.4 en een hoop games kunnen kopen. Omdat het al 12uur is geweest gaan we wat eten in een Mall en rijden we met de taxi naar het Quality Hotel om uit te checken. We laten onze koffers staan en reserveren een taxi om ons om 2uur naar het vliegveld te brengen. We gaan weer terug naar de Low Yat en Imbi, waar we de PSP laten upgraden. Het duurt behoorlijk lang. Als het klaar is gaan we de nieuw gekochte 4Gb memory en games testen. Pirates of the Caribean draait als een speer. Het is inmiddels al bijna 3uur en onze vliegtuig naar Hanoi gaat al om 16.55. Dat wordt haasten. Het duurt een eeuwigheid om bij het Quality Hotel te komen. Het verkeer is erg druk. Het is namelijk vrijdag en een hoop Moslims gaan naar de moskee.
Onze taxi naar het vliegveld staat al meer dan een uur te wachten. We springen aan boord en vertellen dat we haast hebben. Op de snelweg rijdt de chauffeur meer dan 130km/uur terwijl de maximum snelheid 110 is. 50 minuten voor vertrek (5min voor sluiting) staan we bij de incheck bali. We hebben het, puf puf, gehaald! We hebben inmiddels al 15 vluchten achter de rug, dus we zijn wel aardig handig geworden in het inchecken en boarden, waardoor we keurig op tijd bij de gate staan. We vinden een mooi plekje in het vliegtuig en hebben zelfs nog een stoel vrij tussen ons in. De vlucht verloopt verder prima. We zetten onze klokken een uurtje terug en komen iets na 19uur aan op het vliegveld van Hanoi.
We bellen de pick-up die snel bij ons is. Hij rijdt ons in het donker met een mooie Toyota Space Wagon naar het Sunshine Hotel. We krijgen een mooie kamer met een balkon en internet/PC. Het is wel behoorlijk lawaaig. We boeken de kamer ook voor morgen. Omdat we trek hebben, gaan we bij de buren aan tafel zitten. Het is erg klein en leuk Italiaans restaurant. We babbelen met een Australisch stel. Zij is lerares. Ze zijn vanuit HCMC naar Hanoi gereisd. Ze hebben nog een tip voor een hotel in Hoi An. Ze vertellen dat er een hittegolf in Hanoi is. Volgens hun is het Mausoleum erg mooi. Ze laten een kaartje achter met hun hotel, voor het geval die van ons te rumoerig is. We eten pizza en spaghetti. Anja & kids gaan naar bed, terwijl ik nog een kleine pizza bij bestel.
Er komt nog een groep mensen binnen, met Aussies en Slovenen. We ouwehoeren over sport, reizen enz. De jongen heeft in Rotterdam gewerkt bij Hollandia. Zijn partner komt uit Slovenie en samen wonen ze nu in Hanoi. Haar moeder is op bezoek en reist een week of 2 met haar dochter door Vietnam. Ze zijn erg aardig. Morgen avond is om 17.10 de Asian Cup voetbal wedstrijd tussen Australia en Japan, waar ze ook naar toe gaan. Daarna moet Vietnam voetballen. Als ze winnen moeten we naar de Hoan Kiem Lake gaan, waar dan een enorm feest gaan plaatsvinden. Als ze weggaan beloofd de Sloveense me een mail te sturen met 2 goede reisorganisatie voor een trip naar/in Halong Bay. Het was leuk met ze kennis te maken.
Iets voor twaalven ga ik terug naar de kamer. Iedereen ligt in diepe rust. Ik haak de notebook nog even aan het internet om honderden foto’s te uploaden en toe te voegen aan de blogs. Voor diegene die het nog niet wist: als je op de blog foto klikt, dan krijg je automatisch toegang tot ons (web)fotoalbum. Mocht het niet lukken, gebruik dan volgende link: http://picasaweb.google.com/mtroelstra. Ik krijg nog een CVVO nieuwsbrief, waarin een link naar de vernieuwde site staat. Ik mail m’n complimenten naar Bob, die grappigerwijs direct reageert. Ook hij is een trouwe bezoeker van onze blogs. Tot 1uur werk ik mijn blog bij en ga dan ook slapen. Het was een lange en hectische dag. Trusten maar weer!
 |
| Van Malaysia & Bo... |
De Towers zijn ongeveer 347 meter hoog en de Skybridge bevindt zich op ongeveer de helft. De Tower kan windsnelheden tot 180km per uur aan, waarbij de top wel 75cm heen en weer kan slingeren. Er is 170.000 kubieke meter in het gebouw verwerkt en elke tower heeft de vorm van 2 vierkanten die een kwartslag van elkaar zijn verschoven. Verder zijn allerlei Islamitische vormen in verwerkt en enorme hoeveelheden roestvrij staal. Men is heeft 2,5 jaar over de bouw gedaan.
Dan gaan we met de lift die een snelheid van 1,5 verdiepingen per seconde aflegt. We verder van te voren nog wel even gescanned op spannende voorwerpen. Binnen een minuut zijn we bij de SkyBridge. We mogen een paar minuutjes op de bridge rondlopen. Het uitzicht is groots. We nemen wat leuke poses aan en nemen foto’s van het uitzicht. We kunnen ons nu een betere voorstelling maken wat Sean Connerey en Catherina Zeta Jones/Douglas hier hebben uitgehaald in fragmenten van de film Entrapment. De luchtschachten hebben we niet gezien. We moeten helaas weer naar beneden. Het avontuur zit erop. Nog even een bakkie bij Starbucks en dan met de taxi naar Low Yat en Imbi Plaza om computers, games en mobiles te bekijken.
 |
| Van Malaysia & Bo... |
Een aantal shops zijn nog gesloten. We vinden een shop waar we de PSP van Tessa kunnen upgraden naar 3.4 en een hoop games kunnen kopen. Omdat het al 12uur is geweest gaan we wat eten in een Mall en rijden we met de taxi naar het Quality Hotel om uit te checken. We laten onze koffers staan en reserveren een taxi om ons om 2uur naar het vliegveld te brengen. We gaan weer terug naar de Low Yat en Imbi, waar we de PSP laten upgraden. Het duurt behoorlijk lang. Als het klaar is gaan we de nieuw gekochte 4Gb memory en games testen. Pirates of the Caribean draait als een speer. Het is inmiddels al bijna 3uur en onze vliegtuig naar Hanoi gaat al om 16.55. Dat wordt haasten. Het duurt een eeuwigheid om bij het Quality Hotel te komen. Het verkeer is erg druk. Het is namelijk vrijdag en een hoop Moslims gaan naar de moskee.
Onze taxi naar het vliegveld staat al meer dan een uur te wachten. We springen aan boord en vertellen dat we haast hebben. Op de snelweg rijdt de chauffeur meer dan 130km/uur terwijl de maximum snelheid 110 is. 50 minuten voor vertrek (5min voor sluiting) staan we bij de incheck bali. We hebben het, puf puf, gehaald! We hebben inmiddels al 15 vluchten achter de rug, dus we zijn wel aardig handig geworden in het inchecken en boarden, waardoor we keurig op tijd bij de gate staan. We vinden een mooi plekje in het vliegtuig en hebben zelfs nog een stoel vrij tussen ons in. De vlucht verloopt verder prima. We zetten onze klokken een uurtje terug en komen iets na 19uur aan op het vliegveld van Hanoi.
We bellen de pick-up die snel bij ons is. Hij rijdt ons in het donker met een mooie Toyota Space Wagon naar het Sunshine Hotel. We krijgen een mooie kamer met een balkon en internet/PC. Het is wel behoorlijk lawaaig. We boeken de kamer ook voor morgen. Omdat we trek hebben, gaan we bij de buren aan tafel zitten. Het is erg klein en leuk Italiaans restaurant. We babbelen met een Australisch stel. Zij is lerares. Ze zijn vanuit HCMC naar Hanoi gereisd. Ze hebben nog een tip voor een hotel in Hoi An. Ze vertellen dat er een hittegolf in Hanoi is. Volgens hun is het Mausoleum erg mooi. Ze laten een kaartje achter met hun hotel, voor het geval die van ons te rumoerig is. We eten pizza en spaghetti. Anja & kids gaan naar bed, terwijl ik nog een kleine pizza bij bestel.
Er komt nog een groep mensen binnen, met Aussies en Slovenen. We ouwehoeren over sport, reizen enz. De jongen heeft in Rotterdam gewerkt bij Hollandia. Zijn partner komt uit Slovenie en samen wonen ze nu in Hanoi. Haar moeder is op bezoek en reist een week of 2 met haar dochter door Vietnam. Ze zijn erg aardig. Morgen avond is om 17.10 de Asian Cup voetbal wedstrijd tussen Australia en Japan, waar ze ook naar toe gaan. Daarna moet Vietnam voetballen. Als ze winnen moeten we naar de Hoan Kiem Lake gaan, waar dan een enorm feest gaan plaatsvinden. Als ze weggaan beloofd de Sloveense me een mail te sturen met 2 goede reisorganisatie voor een trip naar/in Halong Bay. Het was leuk met ze kennis te maken.
Iets voor twaalven ga ik terug naar de kamer. Iedereen ligt in diepe rust. Ik haak de notebook nog even aan het internet om honderden foto’s te uploaden en toe te voegen aan de blogs. Voor diegene die het nog niet wist: als je op de blog foto klikt, dan krijg je automatisch toegang tot ons (web)fotoalbum. Mocht het niet lukken, gebruik dan volgende link: http://picasaweb.google.com/mtroelstra. Ik krijg nog een CVVO nieuwsbrief, waarin een link naar de vernieuwde site staat. Ik mail m’n complimenten naar Bob, die grappigerwijs direct reageert. Ook hij is een trouwe bezoeker van onze blogs. Tot 1uur werk ik mijn blog bij en ga dan ook slapen. Het was een lange en hectische dag. Trusten maar weer!
Bali
Woensdag 18 Juli. De laatse dag in Kuta Lombok. We zijn voor 7 uur wakker en pakken onze tassen in. We zitten om 8uur aan het uitgebreide ontbijt. Ik kom nog een diepvries uit Harlingen tegen. Ze zijn 2 dagen uit hun programma uitgebroken om een vriend uit Aruba te ontmoeten die hier x jaar geleden heeft gewoond. Ze gaan later naar de Komodo (draken) en Flores eilanden. Nou “goeie” dan maar weer. Even later komen “de Bevertjes” ook ontbijten. We geven het nummer van Taxi Indra door, zodat ze eventueel morgen met hem naar het vliegveld kunnen rijden. Ik reken af met het hotel en zorg dat we voor een groot deel van onze cash rp’s af zijn. Ik stuur een sms naar Indra om aan te geven dat we klaar staan. Een minuutje later staat hij al voor het hotel. We nemen afscheid van de Bevertjes en wensen elkaar nog een goed reis. Frits vraagt om de adressen van onze blogs, zodat ze onze reis kunnen volgen. Later zal ik het naar zijn nummer (+31653702523)) sms-en.
Na 75minuten worden we afgezet op het vliegveld waar we de tickets bij de Novotel desk kunnen ophalen. We kunnen direct inchecken, waarna we 20.000rp per persoon luchthaven belasting mogen aftikken. We lopen een rondje winkeltjes in de lounge ruimte en lopen dan via gate 1 naar het Merpati vliegtuig. We krijgen een lunch pakketje mee en vertrekken precies op tijd. Na 13 minuten landen we op het vliegveld van Bali. Dat is nog al een verschil met de 13uren die we met Perama transport nodig hadden gehad. We worden keurig op tijd door onze pick-up opgevangen. Het is dezelfde jongen als de vorige keer. We vragen of hij bij de Perama office wil stoppen om onze refund op te halen. Het is erg druk in Kuta.
In het Perama office doe ik mijn cancellation verhaal wat ze keurig controleren. Het is ok. Ik krijg elke rupia terug en ze laten me de berekening en het geld meerdere malen checken. Ze wensen me nog een goed reis. Dan komen we weer op Villa Bale Agung. Ze kennen ons nog en heten ons hartelijk welkom. We worden geinstalleerd in de ruime Lovena villa. Tot groot plezier van Anja zit er een bad in, waar ze die vanmiddag nog een tijdje in gaat weken. We gaan eerst nog even shoppen want Anja en Tes hebben onderweg zulke leuke jurkjes gezien! We laten ons afzetten bij Grond Zero, de gedenkplaats van de slachtoffers die tijdens de Bali bombing in 2002 zijn omgekomen. De Nederlanders Norbert, Sander, Mark en Marjanne zijn er destijds omgekomen.
We steken de weg over en gaan bij ESC24 wat eten en drinken. Je kunt je notebook gratis aansluiten op het internet. We werken onze blogs/email bij en kijken op de site van de Hollinkjes. We downloaden het reisverslag over Indianen en helicopters, zodat we die vannavond rustig kunnen lezen. De foto’s zien er prachtig uit, wat natuurlijk wel aan Anneke met haar grote C(k)anon over te laten is. Ik krijg maar niet het laatse nieuws van nu.nl om mijn scherm. In plaats daarvan downloadt ik de PDF van de Metro plus nog wat Tour de France verslagen.
We lopen verder door de Legian straat. Anja koopt een leuk wit jurkje voor Tessa. Bas en ik bekijken wat van de vele surf zaakjes. Ik maak ook nog een afspraak bij de kapper. Een jongedame, Claire uit Melbourne, gaat me morgen om 11uur “knippen en scheren”. We nemen een taxi naar de villa. Het is al na 7uur en donker. Ik kijk samen met iemand van de staf naar de voetbal wedstrijd tussen Indonesia en Korea om de Asian Cup. Korea speelt veel beter positie spel en schakelen de Indonesiers tot groot verdriet van mijn medetoeschouwer uit. Inmiddels is de rest van de familie schoon en fris. We gaan naar Benny’s Bistro om wat te eten. Er is een optreden van Balineese danseressen. Ze zien er prachtig uit. Foto! De kinderen zijn moe, dus houden we het tempo erin. We lopen in 5 minuten terug naar de villa en kruipen onder de dekens.
Donderdag 19 Juli. Ik wordt badend in het zweet wakker. De airco heeft vannacht niet goed gewerkt. Het is buiten koeler dan buiten!? Eerst maar eens lekker scheren en douchen. Ik zet een kopje groene thee voor Anja en mezelf. Anja ligt te lezen en Bas ligt omgekeerd (voeten op het kussen) in bed. Ik uploadt de laaste foto’s uit onze trouwe Canon IXUS 55 naar Picasa2 en werk de blog bij. We gaan lekker ontbijten aan het zwembad. We zitten als enige aan het ontbijt dus we krijgen volop aandacht. Bas en Tes gaan nog even zwemmen. Dan gaan we met de taxi naar Manik Salon & Spa waar ik om 11.00uur een afspraak heb.
Ik wordt gewassen door een gay-boy, die een vriend in Rotterdam heeft die onlangs met een andere man is getrouwd. Hij moet vanavond meedoen aan het, hoe zeg je dat, mooiste vrouw maar eigenlijk man competitie. Hij heeft al eerder meegedaan, maar kwam niet verder dan plek 15 van de 100. Hij informeert nog naar boy-girls en verwante onderwerpen.
Gelukkig wordt ik overgedragen aan Claire uit Melbourne die hier sinds 3 weken met haar moeder een kapsalon en spa is begonnen. We kletsen wat over Australie en Bali. Ze zijn 3 maanden geleden naar Bali geemigreerd. Het bevalt ze hier prima, hoewel ze wel wat opstart perikelen hebben. We praten over Tessa, die samen met Bas in een dagboek zit te schrijven. Ze vertelt dat de “Bo Derek” vlechtjes erg slecht zijn voor het haar en dat het zelfs breekt. Ze adviseert om het eruit te halen om verdere schade te voorkomen.
Er wordt wat personeel gevraagd om de vlechtjes van Tessa te ontvlechten. Ik help ook mee. Wat een werk. Na een uur, of misschien zelfs langer, zijn de vlechtjes eruit. Dan wordt haar haar 3 keer met een speciale shampo gewassen. Dan kammen. Anja is inmiddels teruggereden naar het hotel en heeft de bagage laten inpakken. Ze staat al een aardig tijdje voor de deur te wachten. Eindelijk zijn ze klaar met Tessa. De Australische dames willen geen geld ontvangen. Anja geeft dan maar 10Euro aan het Balineese meisje. Ze roepen ons na dat Tessa over een week zuivere palm olie in haar haar moet smeren en de komende dagen beslist niet mag zwemmen in het zwembad. We haasten ons naar het vliegveld. Gelukkig verloopt alles soepeltjes en vliegen we op tijd naar KL.
In KL nemen we een comfortabele premier taxi naar het Quality Hotel in Little India. We krijgen een kamer met 2 queen size bedden met uitzicht op de KL Tower. Nadat we ons geinstalleerd hebben, gaan we met de glazen lift via de buitenkant van het hotel van de 13e naar de 19e verdieping en dalen vervolgens naar de GF. Het uitzicht is prachtig. We steken de straat over om wat McD te gaan eten in de Sogo Mall. Dan is het alweer bedtijd.
 |
| Van Lombok Kuta |
Na 75minuten worden we afgezet op het vliegveld waar we de tickets bij de Novotel desk kunnen ophalen. We kunnen direct inchecken, waarna we 20.000rp per persoon luchthaven belasting mogen aftikken. We lopen een rondje winkeltjes in de lounge ruimte en lopen dan via gate 1 naar het Merpati vliegtuig. We krijgen een lunch pakketje mee en vertrekken precies op tijd. Na 13 minuten landen we op het vliegveld van Bali. Dat is nog al een verschil met de 13uren die we met Perama transport nodig hadden gehad. We worden keurig op tijd door onze pick-up opgevangen. Het is dezelfde jongen als de vorige keer. We vragen of hij bij de Perama office wil stoppen om onze refund op te halen. Het is erg druk in Kuta.
In het Perama office doe ik mijn cancellation verhaal wat ze keurig controleren. Het is ok. Ik krijg elke rupia terug en ze laten me de berekening en het geld meerdere malen checken. Ze wensen me nog een goed reis. Dan komen we weer op Villa Bale Agung. Ze kennen ons nog en heten ons hartelijk welkom. We worden geinstalleerd in de ruime Lovena villa. Tot groot plezier van Anja zit er een bad in, waar ze die vanmiddag nog een tijdje in gaat weken. We gaan eerst nog even shoppen want Anja en Tes hebben onderweg zulke leuke jurkjes gezien! We laten ons afzetten bij Grond Zero, de gedenkplaats van de slachtoffers die tijdens de Bali bombing in 2002 zijn omgekomen. De Nederlanders Norbert, Sander, Mark en Marjanne zijn er destijds omgekomen.
 |
| Van Bali |
We steken de weg over en gaan bij ESC24 wat eten en drinken. Je kunt je notebook gratis aansluiten op het internet. We werken onze blogs/email bij en kijken op de site van de Hollinkjes. We downloaden het reisverslag over Indianen en helicopters, zodat we die vannavond rustig kunnen lezen. De foto’s zien er prachtig uit, wat natuurlijk wel aan Anneke met haar grote C(k)anon over te laten is. Ik krijg maar niet het laatse nieuws van nu.nl om mijn scherm. In plaats daarvan downloadt ik de PDF van de Metro plus nog wat Tour de France verslagen.
We lopen verder door de Legian straat. Anja koopt een leuk wit jurkje voor Tessa. Bas en ik bekijken wat van de vele surf zaakjes. Ik maak ook nog een afspraak bij de kapper. Een jongedame, Claire uit Melbourne, gaat me morgen om 11uur “knippen en scheren”. We nemen een taxi naar de villa. Het is al na 7uur en donker. Ik kijk samen met iemand van de staf naar de voetbal wedstrijd tussen Indonesia en Korea om de Asian Cup. Korea speelt veel beter positie spel en schakelen de Indonesiers tot groot verdriet van mijn medetoeschouwer uit. Inmiddels is de rest van de familie schoon en fris. We gaan naar Benny’s Bistro om wat te eten. Er is een optreden van Balineese danseressen. Ze zien er prachtig uit. Foto! De kinderen zijn moe, dus houden we het tempo erin. We lopen in 5 minuten terug naar de villa en kruipen onder de dekens.
 |
| Van Bali |
Donderdag 19 Juli. Ik wordt badend in het zweet wakker. De airco heeft vannacht niet goed gewerkt. Het is buiten koeler dan buiten!? Eerst maar eens lekker scheren en douchen. Ik zet een kopje groene thee voor Anja en mezelf. Anja ligt te lezen en Bas ligt omgekeerd (voeten op het kussen) in bed. Ik uploadt de laaste foto’s uit onze trouwe Canon IXUS 55 naar Picasa2 en werk de blog bij. We gaan lekker ontbijten aan het zwembad. We zitten als enige aan het ontbijt dus we krijgen volop aandacht. Bas en Tes gaan nog even zwemmen. Dan gaan we met de taxi naar Manik Salon & Spa waar ik om 11.00uur een afspraak heb.
 |
| Van Bali |
Ik wordt gewassen door een gay-boy, die een vriend in Rotterdam heeft die onlangs met een andere man is getrouwd. Hij moet vanavond meedoen aan het, hoe zeg je dat, mooiste vrouw maar eigenlijk man competitie. Hij heeft al eerder meegedaan, maar kwam niet verder dan plek 15 van de 100. Hij informeert nog naar boy-girls en verwante onderwerpen.
Gelukkig wordt ik overgedragen aan Claire uit Melbourne die hier sinds 3 weken met haar moeder een kapsalon en spa is begonnen. We kletsen wat over Australie en Bali. Ze zijn 3 maanden geleden naar Bali geemigreerd. Het bevalt ze hier prima, hoewel ze wel wat opstart perikelen hebben. We praten over Tessa, die samen met Bas in een dagboek zit te schrijven. Ze vertelt dat de “Bo Derek” vlechtjes erg slecht zijn voor het haar en dat het zelfs breekt. Ze adviseert om het eruit te halen om verdere schade te voorkomen.
Er wordt wat personeel gevraagd om de vlechtjes van Tessa te ontvlechten. Ik help ook mee. Wat een werk. Na een uur, of misschien zelfs langer, zijn de vlechtjes eruit. Dan wordt haar haar 3 keer met een speciale shampo gewassen. Dan kammen. Anja is inmiddels teruggereden naar het hotel en heeft de bagage laten inpakken. Ze staat al een aardig tijdje voor de deur te wachten. Eindelijk zijn ze klaar met Tessa. De Australische dames willen geen geld ontvangen. Anja geeft dan maar 10Euro aan het Balineese meisje. Ze roepen ons na dat Tessa over een week zuivere palm olie in haar haar moet smeren en de komende dagen beslist niet mag zwemmen in het zwembad. We haasten ons naar het vliegveld. Gelukkig verloopt alles soepeltjes en vliegen we op tijd naar KL.
In KL nemen we een comfortabele premier taxi naar het Quality Hotel in Little India. We krijgen een kamer met 2 queen size bedden met uitzicht op de KL Tower. Nadat we ons geinstalleerd hebben, gaan we met de glazen lift via de buitenkant van het hotel van de 13e naar de 19e verdieping en dalen vervolgens naar de GF. Het uitzicht is prachtig. We steken de straat over om wat McD te gaan eten in de Sogo Mall. Dan is het alweer bedtijd.
Sunday, July 15, 2007
Lombok Kuta
Maandag 14 Juli. Goede morgen! Het is nog voor zessen en ik ben alweer uitgeslapen! Nog maar even wat rondjes draaien in bed. Vandaag is het de laatste dag voor Papa en Mama. Voor acht uur is iedereen wakker. Als Anja zichzelf nog tussen de steigers zet voor de dagelijkse rennovatie werkzaamheden, gaan Tes, Bas en ik naar de kamer van Papa en Mama. Ze zijn al wakker, maar nog niet helemaal in de kleren. Wij gaan alvast naar het restaurant om een grote tafel direct aan het strand te regelen. Kokkie gaat voor ons wafels en crepes maken. Ik bestel een groente omelet met een lekker Guave sappie. Papa, Mama en iets later Anja, komen er ook bij zitten. Mama vraagt of Henk wat foto’s van ons wil nemen. We genieten lekker lang van het ontbijt en kletsen over de vakanties van de rest van de familie. Papa en Mama blijven via sms goed op de hoogte.
Papa en Mama gaan naar de kamer om de spullen in te pakken. Anja gaat naar het strand, de kinderen gaan spelen en ik loop naar het business centre, waar ik sinds lange tijd weer eens toegang tot internet krijg. Het gaat ongelofelijk traag. Ik krijg het net voor elkaar om nieuwe berichten op onze blogs te posten. Foto’s uploaden lukt ook deze keer niet. E-mails downloaden lukt wel. Anja heeft e-mails van Anneke, Melinda, Erika en Agnes gekregen. Zal ze leuk vinden. Rasmussen heeft gisteren met 5min voorsprong, de zwaarste Tour de France Berg etappe in de Alpen gewonnen. Hij rijdt nu in het geel. Prachtige opsteker voor de Rabo ploeg. Na een half uur trek ik de stekker eruit.
Op het strand kletsen we wat met Frits en Willemien Bevers uit Laren. Tessa en Bas spelen met hun kinderen Brechtje en Rinske. Ze zijn al op Bali en Gili Trawagan geweest en blijven tot donderdag in het Novotel. Ze hebben een KLM IBP ticket. De eerste leg naar Osaka is echter met Garuda Airlines, die onlangs door Nederland op de zwarte lijst is gezet. Ze hopen dat ze gewoon kunnen vliegen omdat het in Azie is. Ik geef ze nog wat www tips voor alternatieve vluchten via Tiger Airways, Jetstar en STA Travel. Frits heeft een promotie middelen bedrijf en doet zaken met een Chineese agent. Willemien is stewardes. Anja noemt het lijstje KLM-ers uit Lemmer op, maar ze kent er niemand van. Ze doen beide aan hockey (Nicolet!?) en Frits is dol op voetbal en fietsen.
We met Papa en Mama onze laatste gezamelijke vakantie lunch doen. We geven ons PADI boek en Bali/Lombok guide mee, zodat wij weer een kilootje lichter zijn. Om 14.55u zwaaien we ze uit als ze met de bus naar het Mataran vliegveld rijden. Over een maand zien we elkaar weer in Nederland. De kinderen snikken nog wat na als we naar het strand lopen. Het is wat bewolkt geworden en we horen zelfs een donderslag. Ik trek mijn sport outfit aan en ga een uurtje hardlopen. Ik loop door Kuta. Het plaatsje stelt weinig voor. Er zijn wat zogenaamde resorts en wat restaurants. Er heerst geen fijne sfeer. De lokale bevolking hebben kleine huisjes op het strand staan en groeten aardig als ik langs loop. Als ik het door het dorp ben gelopen kom ik een soort primitieve garage tegen. Een jongen met een verbrand gezicht, waarin ik de ogen amper kan waarnemen, groet me. Het ziet er vreselijk uit. Waarschijnlijk is er iets in zijn gezicht ontploft. Verderop kom ik wat koeien, geiten, banane bomen en rijstplantages tegen.
Het wordt tijd op terug te gaan. Ik begin het aardig warm te krijgen en voel mijn kuiten. Mijn conditie is behoorlijk minder geworden de laaste maanden. Op karakter haal ik de finish bij het Novotel om daar even bij te komen op een strandstoel. Als het donker worden gaan we met zijn viertjes douchen. Die avond hebben de kinderen een gezamelijk diner van de kids club. Wij zitten met Frits en Willemien aan tafel en maken beter met hun kennis. Na tien uur gaan we terug naar onze kamers om een tukkie te doen.
Dinsdag 15 Juli. Om 7uur wordt ik als eerste wakker en ga de blog bijwerken. Om 9.00uur zitten we aan de ontbijt tafel naast Willemien en Frits. Als we verzadigd zijn gaat Anja de blog bijwerken. Ik bel Perama om het transport naar Bali voor morgen te bevestigen. Volgens de Mataran representative hebben we een ticket voor de public boat van Lembar naar Padangbai. Papa en Mama hebben deze boot tijdens hun reis naar Lombok gebruikt en hadden er erg slechte ervaringen mee. Vies, maar 1 toilet, geen eten/drinken aan boord en gedonder met de koffers. De man verteld dat de Perama boot normaal om 10.00 vanuit Senggigi vertrekt. De boot is echter sinds gisteren voor motor reparatie en het is nog even de vraag of er morgen wordt gevaren. Hij belooft om vanavond terug te bellen. Ik loop direct naar het business centre om te vragen welke vluchten er morgen vanaf Mataram gaan. Ze gaan het uitzoeken en komen hier vanmiddag op terug.
Om 12.30 worden we door Indra met de Taxi opgehaald. We gaan naar Laut Surga wat ten oosten van Kuta ligt. De kinderen blijven in het hotel om met Brechtje en Rinske te spelen. Het is wel een uur rijden naar een klein dorpje waar we Mr. Mustajab (0818369501) oppikken. Hij vertegenwoordigt enkele families die wel wat land willen verkopen. Elke keer als Anja ergens een mooi plekkie aan zee tegenkomen vragen we ons af wat een stukje grond kost. We zijn benieuwd hoe het er hier uit ziet. De man is free-lance dive instructor (www.bagusdivers.com). Op een bepaald moment rijden we over een smalle en erg slechte weg in the middle of nowhere. De onderkant raakt regelmatig met een klap het wegdek en de auto schudt alle kanten op. Anja vindt het niet leuk meer. Nog even doorzetten en dan komen we aan bij het eco resort Heaven on the Planet (www.heavenontheplanet.co.nz).
Het uitzicht is prachtig. We zien mooie witte stranden en een strak blauwe zee met mooie golven, waar surfers hun kunsten vertonen. We staan ongeveer 50 a 100m boven zee niveau en kijken vanaf de heuvel over een groot deel van het eiland. De vulkanen zien helaas in wolken gehuld. We praten met wat (oudere) surf hippies uit Australie en New Zealand. Ze komen hier speciaal voor het surfen en het bevalt ze hier erg goed. Ze betalen 6 Au$ per nacht. We zijn helaas te laat voor de lunch, dus eten Anja en ik een meegebracht broodje van het ontbijt buffet. Een gewoonte van de Slumpen voor bij de koffie, die ons nu goed van pas komt. We kletsen met Kerry Black die eigenaar van het resort is. Hij heeft ongeveer 17hectare grond met verschillende accomodaties. Hij is hier al 7 jaren. Het verkrijgen van water en electriciteit zijn z’n grootste uitdagingen. Zijn zonnepanelen zijn inmiddels gejat.
Hij heeft het eigendom van de grond inmiddels in een MPT ondergebracht en gebruikt zijn grond/accommodatie als asset om te voldoen aan de eis om minimaal 100KU$ kapitaal in te brengen. We krijgen zijn kaartje, waaruit blijkt dat hij Dr. is en Managing Director van ASR Limited Marine Consulting and Research (+6478250380). Hij gaat regelmatig terug naar Raglan in New Zealand. Ajab heeft een (bij)rol gespeeld in het verkrijgen van de grond. Vanaf nu tot en met November waait het lekker wat perspectieven biedt voor kite surfing. Tot dusver hebben alleen de surfers deze hot spot ontdekt.
Ajab zit behoorlijk op de praat stoel en is erg eager om de grond voor een zogenaamd prikkie te verkopen. Hij noemt bedragen van 3Mrp per are. Hij wil ook wel parels via ons exporteren. De parels worden hier in 7 maanden gekweekt en kosten ongeveer 250Krp per gram. Een parel weegt ongeveer 3 gram. We geloven het allemaal wel en geven aan dat we terug naar het Novotel moeten om op tijd bij onze kinderen te zijn. We geven aan dat we terugkomen als we meer interesse en tijd hebben.
Om 5uur zijn we terug. De kinderen zijn met paard en wagen op stap geweest. Ze hebben leuk gespeeld. In het business centre hoor ik dat we tickets kunnen krijgen. Een Franse dame hoort dit en geeft aan dat ze haar ticket wel tegen gereduceerd tarief wil overdragen omdat ze rechtstreeks van Mataram naar Singapore wil vliegen. Ze werkt bij AirFrance/KLM. Op het ticket staat echter dat het niet is over te dragen. De staff checkt nog even en zegt dat het niet gaat lukken. Dit betekent dat de francaise slechts 25% van de waarde van het ticket terug krijgt. Ik boek 4 plaatsen voor de Merpati MZ6609 vlucht van 12.50uur. Om 6uur ben ik nog niet teruggebelt door Perama, dus besluit ik zelf maar even te bellen. De representative geeft aan dat hun boot nog niet klaar is. Ik geef aan dat we niet met de public boat willen en dat we het risico niet willen lopen dat we niet met hun boot kunnen varen. Ik cancel de tickets en kan morgen een refund via het office in Bali Kuta krijgen. Dat klinkt goed. Indra gaat ons om morgen 10.30u naar de airport rijden.
 |
| Lombok Kuta |
Papa en Mama gaan naar de kamer om de spullen in te pakken. Anja gaat naar het strand, de kinderen gaan spelen en ik loop naar het business centre, waar ik sinds lange tijd weer eens toegang tot internet krijg. Het gaat ongelofelijk traag. Ik krijg het net voor elkaar om nieuwe berichten op onze blogs te posten. Foto’s uploaden lukt ook deze keer niet. E-mails downloaden lukt wel. Anja heeft e-mails van Anneke, Melinda, Erika en Agnes gekregen. Zal ze leuk vinden. Rasmussen heeft gisteren met 5min voorsprong, de zwaarste Tour de France Berg etappe in de Alpen gewonnen. Hij rijdt nu in het geel. Prachtige opsteker voor de Rabo ploeg. Na een half uur trek ik de stekker eruit.
Op het strand kletsen we wat met Frits en Willemien Bevers uit Laren. Tessa en Bas spelen met hun kinderen Brechtje en Rinske. Ze zijn al op Bali en Gili Trawagan geweest en blijven tot donderdag in het Novotel. Ze hebben een KLM IBP ticket. De eerste leg naar Osaka is echter met Garuda Airlines, die onlangs door Nederland op de zwarte lijst is gezet. Ze hopen dat ze gewoon kunnen vliegen omdat het in Azie is. Ik geef ze nog wat www tips voor alternatieve vluchten via Tiger Airways, Jetstar en STA Travel. Frits heeft een promotie middelen bedrijf en doet zaken met een Chineese agent. Willemien is stewardes. Anja noemt het lijstje KLM-ers uit Lemmer op, maar ze kent er niemand van. Ze doen beide aan hockey (Nicolet!?) en Frits is dol op voetbal en fietsen.
 |
| Van Lombok Kuta |
We met Papa en Mama onze laatste gezamelijke vakantie lunch doen. We geven ons PADI boek en Bali/Lombok guide mee, zodat wij weer een kilootje lichter zijn. Om 14.55u zwaaien we ze uit als ze met de bus naar het Mataran vliegveld rijden. Over een maand zien we elkaar weer in Nederland. De kinderen snikken nog wat na als we naar het strand lopen. Het is wat bewolkt geworden en we horen zelfs een donderslag. Ik trek mijn sport outfit aan en ga een uurtje hardlopen. Ik loop door Kuta. Het plaatsje stelt weinig voor. Er zijn wat zogenaamde resorts en wat restaurants. Er heerst geen fijne sfeer. De lokale bevolking hebben kleine huisjes op het strand staan en groeten aardig als ik langs loop. Als ik het door het dorp ben gelopen kom ik een soort primitieve garage tegen. Een jongen met een verbrand gezicht, waarin ik de ogen amper kan waarnemen, groet me. Het ziet er vreselijk uit. Waarschijnlijk is er iets in zijn gezicht ontploft. Verderop kom ik wat koeien, geiten, banane bomen en rijstplantages tegen.
Het wordt tijd op terug te gaan. Ik begin het aardig warm te krijgen en voel mijn kuiten. Mijn conditie is behoorlijk minder geworden de laaste maanden. Op karakter haal ik de finish bij het Novotel om daar even bij te komen op een strandstoel. Als het donker worden gaan we met zijn viertjes douchen. Die avond hebben de kinderen een gezamelijk diner van de kids club. Wij zitten met Frits en Willemien aan tafel en maken beter met hun kennis. Na tien uur gaan we terug naar onze kamers om een tukkie te doen.
 |
| Van Lombok Kuta |
Dinsdag 15 Juli. Om 7uur wordt ik als eerste wakker en ga de blog bijwerken. Om 9.00uur zitten we aan de ontbijt tafel naast Willemien en Frits. Als we verzadigd zijn gaat Anja de blog bijwerken. Ik bel Perama om het transport naar Bali voor morgen te bevestigen. Volgens de Mataran representative hebben we een ticket voor de public boat van Lembar naar Padangbai. Papa en Mama hebben deze boot tijdens hun reis naar Lombok gebruikt en hadden er erg slechte ervaringen mee. Vies, maar 1 toilet, geen eten/drinken aan boord en gedonder met de koffers. De man verteld dat de Perama boot normaal om 10.00 vanuit Senggigi vertrekt. De boot is echter sinds gisteren voor motor reparatie en het is nog even de vraag of er morgen wordt gevaren. Hij belooft om vanavond terug te bellen. Ik loop direct naar het business centre om te vragen welke vluchten er morgen vanaf Mataram gaan. Ze gaan het uitzoeken en komen hier vanmiddag op terug.
Om 12.30 worden we door Indra met de Taxi opgehaald. We gaan naar Laut Surga wat ten oosten van Kuta ligt. De kinderen blijven in het hotel om met Brechtje en Rinske te spelen. Het is wel een uur rijden naar een klein dorpje waar we Mr. Mustajab (0818369501) oppikken. Hij vertegenwoordigt enkele families die wel wat land willen verkopen. Elke keer als Anja ergens een mooi plekkie aan zee tegenkomen vragen we ons af wat een stukje grond kost. We zijn benieuwd hoe het er hier uit ziet. De man is free-lance dive instructor (www.bagusdivers.com). Op een bepaald moment rijden we over een smalle en erg slechte weg in the middle of nowhere. De onderkant raakt regelmatig met een klap het wegdek en de auto schudt alle kanten op. Anja vindt het niet leuk meer. Nog even doorzetten en dan komen we aan bij het eco resort Heaven on the Planet (www.heavenontheplanet.co.nz).
 |
| Van Lombok Kuta |
Het uitzicht is prachtig. We zien mooie witte stranden en een strak blauwe zee met mooie golven, waar surfers hun kunsten vertonen. We staan ongeveer 50 a 100m boven zee niveau en kijken vanaf de heuvel over een groot deel van het eiland. De vulkanen zien helaas in wolken gehuld. We praten met wat (oudere) surf hippies uit Australie en New Zealand. Ze komen hier speciaal voor het surfen en het bevalt ze hier erg goed. Ze betalen 6 Au$ per nacht. We zijn helaas te laat voor de lunch, dus eten Anja en ik een meegebracht broodje van het ontbijt buffet. Een gewoonte van de Slumpen voor bij de koffie, die ons nu goed van pas komt. We kletsen met Kerry Black die eigenaar van het resort is. Hij heeft ongeveer 17hectare grond met verschillende accomodaties. Hij is hier al 7 jaren. Het verkrijgen van water en electriciteit zijn z’n grootste uitdagingen. Zijn zonnepanelen zijn inmiddels gejat.
Hij heeft het eigendom van de grond inmiddels in een MPT ondergebracht en gebruikt zijn grond/accommodatie als asset om te voldoen aan de eis om minimaal 100KU$ kapitaal in te brengen. We krijgen zijn kaartje, waaruit blijkt dat hij Dr. is en Managing Director van ASR Limited Marine Consulting and Research (+6478250380). Hij gaat regelmatig terug naar Raglan in New Zealand. Ajab heeft een (bij)rol gespeeld in het verkrijgen van de grond. Vanaf nu tot en met November waait het lekker wat perspectieven biedt voor kite surfing. Tot dusver hebben alleen de surfers deze hot spot ontdekt.
Ajab zit behoorlijk op de praat stoel en is erg eager om de grond voor een zogenaamd prikkie te verkopen. Hij noemt bedragen van 3Mrp per are. Hij wil ook wel parels via ons exporteren. De parels worden hier in 7 maanden gekweekt en kosten ongeveer 250Krp per gram. Een parel weegt ongeveer 3 gram. We geloven het allemaal wel en geven aan dat we terug naar het Novotel moeten om op tijd bij onze kinderen te zijn. We geven aan dat we terugkomen als we meer interesse en tijd hebben.
 |
| Van Lombok Kuta |
Om 5uur zijn we terug. De kinderen zijn met paard en wagen op stap geweest. Ze hebben leuk gespeeld. In het business centre hoor ik dat we tickets kunnen krijgen. Een Franse dame hoort dit en geeft aan dat ze haar ticket wel tegen gereduceerd tarief wil overdragen omdat ze rechtstreeks van Mataram naar Singapore wil vliegen. Ze werkt bij AirFrance/KLM. Op het ticket staat echter dat het niet is over te dragen. De staff checkt nog even en zegt dat het niet gaat lukken. Dit betekent dat de francaise slechts 25% van de waarde van het ticket terug krijgt. Ik boek 4 plaatsen voor de Merpati MZ6609 vlucht van 12.50uur. Om 6uur ben ik nog niet teruggebelt door Perama, dus besluit ik zelf maar even te bellen. De representative geeft aan dat hun boot nog niet klaar is. Ik geef aan dat we niet met de public boat willen en dat we het risico niet willen lopen dat we niet met hun boot kunnen varen. Ik cancel de tickets en kan morgen een refund via het office in Bali Kuta krijgen. Dat klinkt goed. Indra gaat ons om morgen 10.30u naar de airport rijden.
Lombok Gili Meno & Kuta
Dinsdag, 12 Juli. Sinds lange tijd trek ik m’n hardloopschoenen weer eens aan. Ik ga een rondje Meno lopen, waardoor ik het eiland ook kan verkennen. Ik loop eerst naar het Noordoosten waar ik de zon zie opkomen. Het is hoog water en ik kan duidelijk de bergen in Lombok (Rinjani 3,7km) zien. Ik loop over een zandpaadje van nog geen 2m breed. Qua infrastructuur zitten we hier met paard en wagen nog in de middeleeuwen. Er staan erg weinig huizen. Bij de “harbour” bevinden zich een aantal restaurants, een winkel, een diveshop en een internet cafe. In de omgeving staan nog wat resorts met bungalows en restaurants. De Zuid/West kant van het eiland is vrijwel onontgonnen. De oude pier is er nog, maar het hout van de steiger is slecht. Met wat kunst en vliegwerk loop ik 100m over de pier de zee in, waar ik even van het uitzicht geniet en een dikke krab zie lopen. Er komt een mannetje met slaperig gezicht aan die gaat vissen. Bij het Diana restaurant zie ik baby schildpadden in een soort aquirium zitten en 100m verder ben ik weer op de basis, waar ik aan een tafeltje ga zitten.
We gaan met z’n allen pannekoek ontbijten. Daarna gaan de kinderen snorkelen met Aje. Er gaat ook nog een jong Duits stel mee. Als ze terugkomen vertellen ze enthousiast dat ze wel 15 schildpadden hebben gezien, tot wel 1 meter groot. Ze vertellen ook dat Nemo visjes tegen hun duikbril hebben aangezwommen. Anja en ik praten met Hiro over het kopen van grond en huizen op Meno. Voor 25miljoen Rp koop je hier 1 are. Je hebt dan wel een lokaal iemand nodig op wiens naam de grond kan worden gezet of je sticht een bedrijfsvorm (MPA). De eerste mogelijkheid wordt hier door 80% van de buitenlanders gedaan. Ze sluiten hierbij een extra notarieel contract met de lokale persoon af om het risico van doorverkoop etc te voorkomen. Volgens Hiro’s jurist is of wordt dit niets rechtsgeldig. Hij heeft zelf deze constructie gebruikt, waarbij de lokale persoon de situatie na een paar jaar wilde misbruiken en om geld en een baan vroeg. Hij is nu bezig om een MPA te stichten en bijbehorende eigendomsoverdracht te doen. Er zijn officieel minimale investering van 100KU$ nodig, maar hiervoor zijn weer allerlei trucs/backdoors te bedenken. Het hele systeem hangt van smeergeld aan elkaar.
De rest van de dag zijn we wat aan het relaxen. De kinderen zijn constant met het personeel bezig. Anja en ik lezen wat. Anja gaat het eiland in haar uppie rondlopen (om zoek naar een stukje land?). Als ze terug is lopen we samen nog even naar het huis van Kelly uit Capetown. We komen een kereltje tegen die het huis verzorgt. Hij laat ons alle vertrekken zien. Het ziet er leuk uit. We kunnen het voor nog. Volgens Hiro heeft ze de 1.000m2 grond voor nog geen 30.000Euro gekocht op naam van haar vriend uit Lombok. Hij is duiker bij Blue Marlin en de jongen die op het huisje past is zijn neef. Zo gaat dat dus! Als we terugkomen is men druk bezig om een palmboom te planten. De vorige heeft het niet overleeft. De rotte schors zit vol met dikke rupsen, waar Tessa het niet op heeft staan. Op het strand gaan we lekker dineren. We krijgen verse Tuna. Voordat we gaan slapen kijken we nog een tijdje naar de sterren in de hangmat. In de badkamer maken we nog even kennis met een Gecko van een 30cm. Het is een soort groene hagedis die “gec....ko ge....cko” roept. Het dier schijnt geluk in huis te brengen.
Woensdag, 11 Juli. We staan om 6uur op en zitten voor 7uur aan het ontbijt, wat we gisteren al hebben doorgegeven. Een Duits stel, die ook met Tes en Bas mee waren snorkelen, checken net uit en verdwijnen met de horsecar. We lopen naar de haven en komen onderweg Mabul tegen die naast de clinic woont. We kopen een kaartje voor de boot bij een buro wat op het strand staat. Er achter hangt een bord aan een boom waar de tarieven op staan. Voor nog geen 50Eurocent per persoon worden we in 15minuten naar de overkant in Bangsal gebracht. Daar worden we belaagd door mensen die transport of waren aanbieden. We lopen 200m naar de poort, waarachter onze taxi 113 klaar staat. De taxi is erg schoon en de chauffeur is erg voorzichtig. Hij rijdt ons naar Senggigi. Onderweg zien we prachtige baaien en kunnen we de Gili’s in de zee zien liggen. Met Tes en Bas gaat het minder, ze worden wagenziek. Tessa geeft zelfs over.
Gelukkig zijn we snel in Senggigi. We pinnen eerst enkele miljoenen rp’s, wat gelukkig in 1 keer lukt. We eten en drinken wat, waarna ik sluit mijn notebook aansluit in het het Millenium Internetcafe. De rest gaat even rondkijken in het plaatsje en op het strand. Ik check m’n mail en telebanking. De ABNAMRO expat desk geeft aan dat ik de helpdesk moet bellen om het Mastercard probleem op te lossen. Ik post de laaste blog informatie en lees een leuke reactie van Men&Nien, waar ik nog even op reageer. Nog een paar foto’s uploaden over het smalle lijntje en dan nog wat info over Vietnam opslaan. Het is alweer 12.30u als de rest komt. We moeten met de taxi terug om de boot terug van 14.00uur te halen. Onze chauffeur is er nog niet. Anja belt hem op. Hij komt niet meer! Da’s lekker? Gelukkig kan ze snel een andere regelen die ons in 40minuten bij de haven brengt.
Als we uitstappen komt er een mannetje in uniform op ons af: “you must pay harbour tax”. We kijken hem eens vreemd aan en moeten lachen. We voelen dat we in de maling worden genomen. Hij biedt ons 2 tickets van 1.500Rp aan. We mogen ze voor 2.000Rp kopen, wat de situatie nog gekker maakt. Omdat het om nog geen 20Eurocent gaat, geven de man het geld. Als we het verhaal die middag aan Hiro vertellen, blijkt het een parkeerwachter te zijn geweest die parkeerbonnetjes heeft verkocht. We liggen in een deuk. Op de boot terug ontmoeten we een aardige jongen en mede-aandeelhouder van Sunset Gecko. Bij Meno Harbour drinken we wat, waar we weer worden lastig gevallen door verkopers. Bas en Tes gaan de rollen omdraaien en proberen hun spullen aan de verkopers te verkopen, tot grote hilariteit van allemaal. Als we teruglopen merken we hoe populair de kinderen zijn. Ze worden overal met hun naam begroet. Bas weet inmiddels ook hoe hij de horsecar kan besturen. Als er eentje langs komt maakt hij een “pop pop” geluid waardoor het paard plotseling stopt. “Tjik tjik” betekent vooruit. Erg vermakelijk.
Terug bij Sunset Gecko gaan de kinderen weer met het personeel in de weer. Ze helpen, spelen en ouwehoeren wat af. Ze zijn kind aan huis en hebben veel pret. Anja en ik kletsen met Hiro. Hiro wijst naar een witte tweemaster die bij Trawangan ligt. De eigenaresse (60+) is Nederlands en verzorgt cruises voor de wat oudere doelgroep.
Donderdag, 12 Juli. Anja en ik staan tegelijk met de zon op. Ik knoop m’n hardloopschoenen om rond het eiland te rennen. Anja gaat haar blog bijwerken. Als ik terug ben, zie ik Bas Mobul helpen om de bladeren van het strand op te ruimen. Hij maakt zelf een mooi prikstok van een oude spijker en een tak. Na het ontbijt gaan Bas en Tes verder met spelen en Anja en ik gaan chillen in de hangmatten van de beach house. Dan worden we geroepen door Kasjen en de kids: “baby sharks!!!”. We breken bijna onze benen om snel het strand op te rennen. Oooohhhh, wat leuk! Een stuk of 15 kleine, reef scharks van ongeveer 40cm lang. Het is alweer een tijdje geleden dat het personeel ze heeft gezien. Drie jaar geleden stonden ze nog om de menu kaart van menig restaurant op Meno, maar sindsdien leken ze te zijn verdwenen.
Tes en Bas gaan met Kasjen en de horsecar van zijn broer naar de harbour om inkopen voor het restaurant te doen. Ze zijn met de lunch weer terug. Kasjen realiseert zich dan dat hij mango’s vergeten is te kopen. Omdat wij regelmatig een mango juice drinken, gaat hij speciaal terug om mango’s te halen. Niets is hun teveel om het ons, soms tot onze schaamte, het naar de zin te maken. Wat ze ook allemaal met de kinderen doen is ongelofelijk. Het lijkt wel Club Med in het kwadraat. Bas en Tes hebben inmiddels een behoorlijke kijk achter de gordijnen van Gecko en het eiland genomen. Ze weten bijvoorbeeld precies hoe een milkshake en een pannekoek worden gemaakt. Wat wel een beetje vreemd was is dat een lokaal jongetje hatelijke gebaren naar Bas maakte toen ze met de Kasjen en de horsecar door het dorpje reden. Bas en Tessa vertelde dat het jongetje zonder aanleiding een vuist en keeldoorsnij gebaar maakte. Wat is dat toch soms tussen de kinderen, wat zich zelfs hier afspeelt?
We rommelen de middag wat door. Anja en ik gaan om 4uur even een stukje lopen we gaan naar Kontiki waar een Perama ticket office is. We willen graag weten hoe onze reis van hier naar Kuta Lombok gaat verlopen. We laten Tes en Bas achter, want ze hebben afgesproken dat ze vanmiddag met Kasjen naar het dorpje gaan om iets te kopen. Ze hebben Kasjen vanochtend op een ijsje getrakteerd en kennelijk wil hij wat terugdoen.
Onderweg struikelt Anja bijna over een half vergaan lijk van een hond. Ze gaat bijna over haar nek en begrijpt niet dat het dier niet wordt opgeruimd. Bij de Perama office komen we erachter dat we zelf het transport van onze koffers vanuit de haven van Bangsal naar de bus moeten verzorgen. Aangezien we om end to end transport hebben gevraagd en ook nog eens behoorlijk wat geld hebben betaald gaan we hiermee niet akkoord. Om een lang verhaal kort te maken cancellen we dit deel van onze Perama ticket en worden we verzekerd dat we ons geld terug krijgen bij hun head office in Kuta Bali. We weten inmiddels dat we voor de helft van de Perama kosten en nog belangrijker de helft van de tijd zelf beter vervoer naar Kuta Lombok kunnen regelen.
We lopen terug en zien Kasjen met Tes en Bas in een winkeltje staan. Anja wil graag dat wij hun niet storen. We gaan daarom wat drinken in een restaurant bij de haven. Ik maak nog een foto van het drietal in de horsecar. Tijdens het teruglopen zien we de zon ondergaan. De lucht is prachtig paars en roze. Bij een stuk droog gevallen zee/koraal zien we allemaal leeg gehaalde zee-egels liggen. We vroegen ons al af wat veel lokale mensen doen als het eb is. Kennelijk eten ze de inhoud van de zee-egels op. In het restaurant worden we beschenen met kleine rode licht straaltjes. Tes en Bas hebben plastic pistooltjes gekregen met een laser. Niet echt vredelievend, maar ze spelen er druk mee. We hebben trek gekregen dus moeten we aan onze primaire behoefte voldoen en bestellen Nasi Goreng, Snapper en Fried Patatoes.
Een grote Gecko kruipt over de wand van het restaurant. Een foto van dit dier kan natuurlijk niet ontbreken in onze verzameling, dus ga ik op een stoel de Gecko van zo dichtbij als mogelijk is vereeuwigen. We kletsen nog wat Hiro & co. Hij regelt een taxi voor zaterdag voor ons van Bangsal naar Kuta. We gaan de public boat van Meno naar Bangsal gebruiken. Hiro en het team zijn druk bezig met het uitwerken van een ontwerp en bouwplan voor het volgende huis. Het huis is voor back-packers bedoelt en gaat 5 slaapkamers krijgen. Het komt achter het beach house tegen de bosrand aan te staan. Ze willen op 1 Augustus met de bouw starten. Het is mooi om te zien hoe ze er hier met zijn allen er stapsgewijs wat van proberen te maken. Iedereen heeft zo z’n eigen kwaliteit en functie, maar is tegelijkertijd breed inzetbaar als restaurant bediende, accountant of bouwer. Om 9uur brengen we de kinderen naar bed. We gaan zelf nog even in de hangmatten liggen om van de rust en de sterrenhemel te genieten. We hebben het hier behoorlijk zwaar om onze oogleden open te houden, zeker als we net gegeten hebben. Zelfs het vermakelijk en vol met zelfspot “Freefight” optreden van Najib Amhali kan ons niet wakker houden. Voor 11uur liggen we in diepe slaap.
Vrijdag de 13e! Als dat maar goed gaat! Ik hoor de Gecko schreeuwen als ik begin te typen. Wat een “gek” geluid eigenlijk. Om 6.30 ben ik voor de derde keer om het eiland gaan hardlopen. De rest was alweer wakker. Het is nog erg rustig. Hier en daar zie ik een slaperig gezicht. Aan de Oostkant van Meno rollen grote golven het strand op. Ik hoop dat ze morgen wat minder hoog zijn, anders wordt het nog spannend in het kleine bootje naar Bangsal. Terug bij de beach-house zien we Tes en Bas schieten met hun nieuwe pistolen. Ik ga lekker koud douchen. Anja neemt nog een foto van de open badkamer vanaf het balkon. Het is erg rustig in het restaurant. Alleen Kasjen is er. We bestellen 2 banana milkshakes en tosti voor de kinderen. Anja en ik gaan aan de pancake met een juice en green tea. We genieten er extra van want morgen gaan we al weer verder. Een voor een komt het slaperige personeel tevoorschijn. Na het eten gaat Bas weer pret maken in de keuken. Hij schatert het uit van het lachen. Wat hebben de kinderen hier weinig nodig om plezier te maken. Tessa blijft bij ons aan tafel zitten.
Om 8.45uur gaan Tes, Bas en Anja naar het schooltje lopen. Ze hebben gisteren met de leraar, die 50% bij Gecko werkt, dat ze om 9uur op school mogen gaan kijken. Daarna willen ze kadootjes voor het Gecko personeel kopen, omdat ze zo leuk en aardig met Tes en Bas zijn omgegaan. Het idee is om Gecko kettingen te kopen, wat ook nog eens heel toepasselijk is.
Ik lees het artikel van Kader Abdolah over zijn boek “het huis van de moskee” in de Happinez. Hij heeft een eigen vertaling gemaakt van de Koran om het boek toegankelijk te maken voor de Nederlandse bevolking. Hij is zelf niet gelovig maar is wel met de Koran in Iran opgevoed. Zijn liefde voor het boek de Koran is vanuit literaire schoonheid en respect voor de persoon Mohammed. Hij vindt dat iedereen de Koran zou moeten lezen, voordat men een oordeel over de Islam en Moslims velt. Ik ben het hierover wel met hem eens. De vraag is echter of de mensen de moeite gaan nemen om zijn boek te lezen, wetende dat slechts 10% van de Nederlandse bevolking de bijbel heeft gelezen. Het eindigde in ieder geval wel op de tweede plaats van de verkiezing van beste Nederlandstallige roman aller tijden.
Toen we nog plannen hadden om naar KL te verhuizen, heb ik de moeite genomen om het boek “No God but God”, een Islam/Koran analyse door Azlan, te lezen. Wat ik me nog meen te herinneren is dat Mohammed een tolerant en gelijkwaardig geloof en rechtsysteem tussen de verschillende stammen en mensen voorstond. De vrouwen zouden bijvoorbeeld dezelfde rechten als mannen moeten krijgen. Azlan beschrijft op een duidelijke manier de historische ontwikkelingen van de Islam en de verschillende Moslim stromingen. Het helpt je als lezer om de verbanden te leggen tussen de recente/huidige ontwikkelingen en de gepleegde terroristische aanslagen in de diverse landen.
Zijn conclusie is dat de Islam zich in een revolutionaire fase bevindt die te vergelijken is met het Christendom tijdens de Middeleeuwen. De huidige, door radicale fundamentalistische moslim veroorzaakte conflicten, zijn puur interne conflicten tussen de verschillende moslim groeperingen en hebben niets met bijvoorbeeld reacties op het Amerikaans/Westers imperialistisch gedrag te maken. Op de achtergrond hoor ik het gezang vanuit de Moskee galmen. Hopelijk blijft het hier een beetje rustig de komende tijd!?
Bas en Tessa zijn inmiddels terug en reiken de Gecko kettingen uit aan hun vrienden. Kasjen krijgt de mooiste. Ze gaan weer met elkaar spelen. Bas realiseert zich dat hij morgen afscheid moet nemen. Hij heeft het er erg zwaar mee. Hij wordt er letterlijk ziek van. Als zijn pistool kapot gaat is hij helemaal verdrietig. Kasjen verteld hem dat hij het op gaat lossen. ’S Avonds krijgt hij een nieuwe “shotgun” ter vervanging. Hoe we die straks door de douane moeten krijgen? We eten ons laatste avondmaal en gaan naar bed. Ik blijf nog een tijdje met de boys in het restaurant.
Hiro verteld nog over zijn “Eclips” ervaringen. De laatste 10 jaar, reist hij de wereld rond om de zonsverduisteringen te bekijken. Hij is onlangs is nog in Nederland geweest om naar Romenie te reizen, waar hij de zonsverduistering heeft gezien. Hij haalt de Eclips informatie van de NASA site. De volgende gaat plaatsvinden op 1 Augustus 2008 in Mongolie. Hij gaat daar wat langer naar toe omdat ze daar veel kennis en ervaring hebben in de landbouw. Hiro is somber over zijn toekomst in Tokio. Volgens documentaires die hij heeft gezien, is de kans groot op een vulkaan uitbarsting nabij Tokio. De as wolk zal Tokio gedurende een periode van maanden verduisteren en het dagelijkse leven op zijn kop zetten. Volgens zijn 64-jarige moeder zal er een tekort ontstaan aan allerlei levensmiddelen, waardoor een uittocht naar de binnenlanden zal ontstaan.
Hij ziet zijn toekomst daarom in Indonesie en wil zich graag verder ontwikkelen in de landbouw. Hij laat me een Japans “hoe verbouw ik groente, ..., etc.” zien. Hij legt me ook uit dat het Japanse schrift is afgeleid van het Chinees. Er zijn miljoenen karakters/tekens die elke een eigen betekenis hebben. Ze lezen van links naar rechts of van onderer naar boven. Zijn agrarische boek begint bij de laatste bladzijde. Om half elf zeg ik “good night”, kijk voor de laaste keer naar de mooie sterren hemel van Meno. Er is geen maan. Die is pas over 2 weken weer te zien. Bij volle maan zullen de schildpadden hun eieren op het strand gaan leggen. Volgens Kasjen kan je aan de rand om de maan zien waar de schildpadden op het eiland aan land gaan komen. Dit is de plaats in de richting waar de rand wordt onderbroken: “the door”. Dit gaan wij helaas niet meer meemaken.
Zaterdag 14 Juli. De laatste nacht in Meno zit er helaas op. We pakken de laatste spulletjes in, nemen een douche en eten een pannekoek als ontbijt. We krijgen een leuk kaartje van Hiro, die nog ligt te slapen, waarin hij ons bedankt voor ons bezoek. Dan nemen we afscheid van Kasjen en de rest van het Gecko team en schrijven nog een bedankje in het guestbook. Bas beloofd Kasjen dat hij terugkomt. Onze bagage is inmiddels opgestapeld in een horsecar. We klimmen zelf in de tweede horsecar. We hebben nog maar 15minuten voordat de boot vertrekt. Het paardje is niet vooruit te branden. Op zich niet zo vreemd als je 250kg moet trekken. Na een tijdje komt ie eindelijk op gang en gaan we in draf richting de harbour. Onderweg komen we Mabul de leraar tegen en wuiven hem gedag. Als we bij de Harbour komen zien we de boot liggen die helemaal vol zit met mensen en bagage. Ik koop snel 4 kaartjes, terwijl Anja afrekend met de horsecar mensen en de bagage naar de boot laat brengen.
Er staan behoorlijke golven, waardoor Tessa bijna niet droog over kan komen. Ik til haar op en als de golf zich net terugtrekt spring ik op de boot. Op dat moment valt de rugzak, waar de notebook in zit, van mijn linkerschouder. Voordat de tas in het water valt, trek ik hem in een reflex terug de boot in. Pffffff! Dan komen Anja en Bas zonder problemen aan boord. Als haringen in een ton gaan we op weg naar de overkant. Daar worden we opgewacht door een horde Sasakken die het op onze koffers hebben gemunt. Ze willen geld voor het dragen voor de koffers. Ik regel een horsecar waarmee we onze bagage naar de taxi laten brengen. De kinderen gaan er ook in zitten. Ze zitten er nog geen minuut in als het paard een enorme vlaai naar achteren afschiet. De rugzak van Tessa, inclusief haar beertje en de slippers van Bas zitten eronder! Lekker! De man verontschuldigt zich en veegt de tas met een doek af.
Anja en ik lopen achter de kar aan, maar al gauw moeten we lossen. Verderop komen we ze weer tegen bij de taxi 005 van Indra, de taxi vriend van Hiro. Bas z’n slippers worden afgespoeld en onze koffers worden overgezet. Het ergste stuk zit erop! We rijden via de monkey forest road naar Mataram, waar we vele apen langs de kant van de weg zien zitten. In Mataram pinnen we nog een paar miljoen rp’s en laten onze prepaid card opwaarderen. We rijden langs de plek waar het nieuwe internationale vliegveld wordt gebouwd. Iets verder stoppen we bij een traditioneel Sasak dorp, waar de mensen in kleine traditionele huisjes wonen en druk bezig zijn met het weven van saron’s en het klaar maken van allerlei (vis) gerechten. Dan rijden we Kuta door en komen uiteindelijk bij het laatste resort van Novotel aan.
Het Novotel Coralia resort is erg mooi en luxe. Het is in traditionele stijl opgezet met grote en hoge rieten daken. Bij het inchecken begint de bediende over mijn naam. Na een tijdje zegt hij dat er mensen op zoek naar ons zijn: Opa en Oma! Ze zijn gisteren al in het hotel aangekomen. We gaan naar onze kamer waar ook onze tassen naar toe worden gebracht. Dan lopen we naar het restaurant op wat te gaan eten. Als we gaan zitten, ziet Anja in de verte Papa en Mama op een ligstoel aan het strand liggen. We lopen er snel naar toe. We zijn blij elkaar weer te zien. We kletsen weer een beetje bij en gaan dan gezamelijk lunchen. Ze hebben de laatste tijd allerlei tempels gezien en weten veel over de wat er zoal verbouwd wordt in Indonesie. We krijgen ook nog een vertaalboekje aangeboden van een meisje uit hun reisgezelschap. Tessa vind ze een leuk stemmentje hebben. Opa verteld dat ze tijdens haar geboorte een hersenvlies ontsteking heeft gehad. Ze is erg aardig.
’S Middags gaan we op het mooie strand liggen en nemen zo nu en dan een duik in het zwembad. Het is een echt relax oort. De zee trekt zich inmiddels terug, waardoor er vele zeewier akkers zichtbaar worden. De lokale bewolking is druk bezig met het plukken en onderhouden ervan. Het zeewier is o.a. een belangrijk bestandsdeel van cosmetica producten. Een aantal kinderen lopen naar ons toe die een praatje in het Engels maken. Ze willen graag wat fruit of kettingen verkopen. Ze hebben zichzelf Engelse namen zoals Sophi gegeven, zodat toeristen makkelijker hun namen kunnen onthouden. Ze zijn erg commercieel. Ze waarschuwen ons nog voor een zeeslang die zich tussen het zeewier heeft verstopt als we door het water waden.
Bas en ik lopen naar het Oosten lopen, waar we twee heuvels beklimmen. Het uitzicht is prachtig en er waait een verkoelend briesje. Bas geniet en zegt: “Dit is nou echt vakantie Pap, wat een prachtig uitzicht! Misschien vind ik het onder water nog wel mooier dan boven water”. We kletsen zo wat door als mannen onder elkaar. Aan onze linkerhand zien we een groot strand van enkele kilometers lang met een enorme branding. We dalen af naar een kleiner strandje waar een soort cactus planten staan. Verderop staan enorme buffels te grazen. Bas vindt nog een zee oortje, die we helaas niet in New Zealand konden vinden, waardoor zijn schelpen verzameling toch nog compleet wordt.
We lopen terug en nemen een duik ter verkoeling en laten ons verwennen in het bubble bad. We gaan wat liggen op de strand stoelen en spelen in de speeltuin. Dan is het happy hour time en bestellen we een dikke cocktail. Er komen aardig wat mensen op af, waaronder een Nederlandse familie met 3 kinderen. Daarna gaan we naar de kamer om te douchen en ons voor te bereiden voor het diner. We gaan vanavond buffetten.
Het buffet is erg uitgebreid. We laten lekkere gerechten samenstellen door de koks die achter de kleine kraampjes staan: gewokte noodles met vis, groente, kruiden, saus en/of kip, vlees of vis van de barbeque. De toetjes zijn ook om je vingers bij op te eten. We knappen bijna uit elkaar, omdat we de verleidingen van het lekkere eten niet kunnen weerstaan. Bas begint te oreren als hij door de Nederlandse familie wordt gevraagd om iets te vertellen over onze wereldreis. Natuurlijk ontbreekt de mop van de neger met zijn grote handen niet. Ze zijn zelf vandaag naar Gili Gede geweest om te snorkelen. Ze hebben prachtig koraal en vele vissen gezien. Ze hadden zelfs twee visjes (tijdelijk) gevangen in een fles waarin ze brood had gestopt om de vissen te voeren en te lokken. Bas en Tessa vertelden over hun snorkel avonturen met grote schildpadden, haaien, murray’s en pijlstaartroggen. Als bij Tessa de luikjes dicht gaan, gaan we met zijn allen terug naar de kamer om te slapen.
Zondag 13 Juli. Anja is als eerste wakker en gaat lezen in haar engelstallige boek. De kinderen worden al snel wakker. Ze gaan sinds lange tijd weer eens tekenfilmpjes op de TV via de sateliet bekijken. Om acht uur gaan we naar het ontbijt buffet, waar Papa en Mama al een tafeltje zitten. We verbouwen de boel, zodat we met zijn zessen aan een gezamenlijke tafel kunnen zitten. Dit keer kunnen we bij de kraampjes, gebakken eieren, pannekoeken en wafels laten maken. We eten ter afwisseling weer eens broodjes, zoals een croissant en een deense luxe of chocolade broodje.
Na het ontbijt lopen Papa en Mama naar de receptie om de tussenstand van de financiele schade op te vragen. Anja en Tes organiseren strandstoelen en ik werk de blog weer bij. Helaas kan ik niet met m’n notebook het internet op. De “programmer” van het hotel heeft namelijk een vrije dag. Ik probeerd de LAN kabel nog even, maar kom niet het internet op. De dekking van de mobiele telefoon is hier trouwens ook erg slecht. Alleen Indo XL heeft dekking, maar SMS werkt nauwelijks.
 |
| Lombok Gili |
We gaan met z’n allen pannekoek ontbijten. Daarna gaan de kinderen snorkelen met Aje. Er gaat ook nog een jong Duits stel mee. Als ze terugkomen vertellen ze enthousiast dat ze wel 15 schildpadden hebben gezien, tot wel 1 meter groot. Ze vertellen ook dat Nemo visjes tegen hun duikbril hebben aangezwommen. Anja en ik praten met Hiro over het kopen van grond en huizen op Meno. Voor 25miljoen Rp koop je hier 1 are. Je hebt dan wel een lokaal iemand nodig op wiens naam de grond kan worden gezet of je sticht een bedrijfsvorm (MPA). De eerste mogelijkheid wordt hier door 80% van de buitenlanders gedaan. Ze sluiten hierbij een extra notarieel contract met de lokale persoon af om het risico van doorverkoop etc te voorkomen. Volgens Hiro’s jurist is of wordt dit niets rechtsgeldig. Hij heeft zelf deze constructie gebruikt, waarbij de lokale persoon de situatie na een paar jaar wilde misbruiken en om geld en een baan vroeg. Hij is nu bezig om een MPA te stichten en bijbehorende eigendomsoverdracht te doen. Er zijn officieel minimale investering van 100KU$ nodig, maar hiervoor zijn weer allerlei trucs/backdoors te bedenken. Het hele systeem hangt van smeergeld aan elkaar.
 |
| Van Lombok Gili |
De rest van de dag zijn we wat aan het relaxen. De kinderen zijn constant met het personeel bezig. Anja en ik lezen wat. Anja gaat het eiland in haar uppie rondlopen (om zoek naar een stukje land?). Als ze terug is lopen we samen nog even naar het huis van Kelly uit Capetown. We komen een kereltje tegen die het huis verzorgt. Hij laat ons alle vertrekken zien. Het ziet er leuk uit. We kunnen het voor nog. Volgens Hiro heeft ze de 1.000m2 grond voor nog geen 30.000Euro gekocht op naam van haar vriend uit Lombok. Hij is duiker bij Blue Marlin en de jongen die op het huisje past is zijn neef. Zo gaat dat dus! Als we terugkomen is men druk bezig om een palmboom te planten. De vorige heeft het niet overleeft. De rotte schors zit vol met dikke rupsen, waar Tessa het niet op heeft staan. Op het strand gaan we lekker dineren. We krijgen verse Tuna. Voordat we gaan slapen kijken we nog een tijdje naar de sterren in de hangmat. In de badkamer maken we nog even kennis met een Gecko van een 30cm. Het is een soort groene hagedis die “gec....ko ge....cko” roept. Het dier schijnt geluk in huis te brengen.
 |
| Van Lombok Gili |
Woensdag, 11 Juli. We staan om 6uur op en zitten voor 7uur aan het ontbijt, wat we gisteren al hebben doorgegeven. Een Duits stel, die ook met Tes en Bas mee waren snorkelen, checken net uit en verdwijnen met de horsecar. We lopen naar de haven en komen onderweg Mabul tegen die naast de clinic woont. We kopen een kaartje voor de boot bij een buro wat op het strand staat. Er achter hangt een bord aan een boom waar de tarieven op staan. Voor nog geen 50Eurocent per persoon worden we in 15minuten naar de overkant in Bangsal gebracht. Daar worden we belaagd door mensen die transport of waren aanbieden. We lopen 200m naar de poort, waarachter onze taxi 113 klaar staat. De taxi is erg schoon en de chauffeur is erg voorzichtig. Hij rijdt ons naar Senggigi. Onderweg zien we prachtige baaien en kunnen we de Gili’s in de zee zien liggen. Met Tes en Bas gaat het minder, ze worden wagenziek. Tessa geeft zelfs over.
Gelukkig zijn we snel in Senggigi. We pinnen eerst enkele miljoenen rp’s, wat gelukkig in 1 keer lukt. We eten en drinken wat, waarna ik sluit mijn notebook aansluit in het het Millenium Internetcafe. De rest gaat even rondkijken in het plaatsje en op het strand. Ik check m’n mail en telebanking. De ABNAMRO expat desk geeft aan dat ik de helpdesk moet bellen om het Mastercard probleem op te lossen. Ik post de laaste blog informatie en lees een leuke reactie van Men&Nien, waar ik nog even op reageer. Nog een paar foto’s uploaden over het smalle lijntje en dan nog wat info over Vietnam opslaan. Het is alweer 12.30u als de rest komt. We moeten met de taxi terug om de boot terug van 14.00uur te halen. Onze chauffeur is er nog niet. Anja belt hem op. Hij komt niet meer! Da’s lekker? Gelukkig kan ze snel een andere regelen die ons in 40minuten bij de haven brengt.
 |
| Van Lombok Gili |
Als we uitstappen komt er een mannetje in uniform op ons af: “you must pay harbour tax”. We kijken hem eens vreemd aan en moeten lachen. We voelen dat we in de maling worden genomen. Hij biedt ons 2 tickets van 1.500Rp aan. We mogen ze voor 2.000Rp kopen, wat de situatie nog gekker maakt. Omdat het om nog geen 20Eurocent gaat, geven de man het geld. Als we het verhaal die middag aan Hiro vertellen, blijkt het een parkeerwachter te zijn geweest die parkeerbonnetjes heeft verkocht. We liggen in een deuk. Op de boot terug ontmoeten we een aardige jongen en mede-aandeelhouder van Sunset Gecko. Bij Meno Harbour drinken we wat, waar we weer worden lastig gevallen door verkopers. Bas en Tes gaan de rollen omdraaien en proberen hun spullen aan de verkopers te verkopen, tot grote hilariteit van allemaal. Als we teruglopen merken we hoe populair de kinderen zijn. Ze worden overal met hun naam begroet. Bas weet inmiddels ook hoe hij de horsecar kan besturen. Als er eentje langs komt maakt hij een “pop pop” geluid waardoor het paard plotseling stopt. “Tjik tjik” betekent vooruit. Erg vermakelijk.
 |
| Van Lombok Gili |
Terug bij Sunset Gecko gaan de kinderen weer met het personeel in de weer. Ze helpen, spelen en ouwehoeren wat af. Ze zijn kind aan huis en hebben veel pret. Anja en ik kletsen met Hiro. Hiro wijst naar een witte tweemaster die bij Trawangan ligt. De eigenaresse (60+) is Nederlands en verzorgt cruises voor de wat oudere doelgroep.
Donderdag, 12 Juli. Anja en ik staan tegelijk met de zon op. Ik knoop m’n hardloopschoenen om rond het eiland te rennen. Anja gaat haar blog bijwerken. Als ik terug ben, zie ik Bas Mobul helpen om de bladeren van het strand op te ruimen. Hij maakt zelf een mooi prikstok van een oude spijker en een tak. Na het ontbijt gaan Bas en Tes verder met spelen en Anja en ik gaan chillen in de hangmatten van de beach house. Dan worden we geroepen door Kasjen en de kids: “baby sharks!!!”. We breken bijna onze benen om snel het strand op te rennen. Oooohhhh, wat leuk! Een stuk of 15 kleine, reef scharks van ongeveer 40cm lang. Het is alweer een tijdje geleden dat het personeel ze heeft gezien. Drie jaar geleden stonden ze nog om de menu kaart van menig restaurant op Meno, maar sindsdien leken ze te zijn verdwenen.
 |
| Van Lombok Gili |
Tes en Bas gaan met Kasjen en de horsecar van zijn broer naar de harbour om inkopen voor het restaurant te doen. Ze zijn met de lunch weer terug. Kasjen realiseert zich dan dat hij mango’s vergeten is te kopen. Omdat wij regelmatig een mango juice drinken, gaat hij speciaal terug om mango’s te halen. Niets is hun teveel om het ons, soms tot onze schaamte, het naar de zin te maken. Wat ze ook allemaal met de kinderen doen is ongelofelijk. Het lijkt wel Club Med in het kwadraat. Bas en Tes hebben inmiddels een behoorlijke kijk achter de gordijnen van Gecko en het eiland genomen. Ze weten bijvoorbeeld precies hoe een milkshake en een pannekoek worden gemaakt. Wat wel een beetje vreemd was is dat een lokaal jongetje hatelijke gebaren naar Bas maakte toen ze met de Kasjen en de horsecar door het dorpje reden. Bas en Tessa vertelde dat het jongetje zonder aanleiding een vuist en keeldoorsnij gebaar maakte. Wat is dat toch soms tussen de kinderen, wat zich zelfs hier afspeelt?
We rommelen de middag wat door. Anja en ik gaan om 4uur even een stukje lopen we gaan naar Kontiki waar een Perama ticket office is. We willen graag weten hoe onze reis van hier naar Kuta Lombok gaat verlopen. We laten Tes en Bas achter, want ze hebben afgesproken dat ze vanmiddag met Kasjen naar het dorpje gaan om iets te kopen. Ze hebben Kasjen vanochtend op een ijsje getrakteerd en kennelijk wil hij wat terugdoen.
Onderweg struikelt Anja bijna over een half vergaan lijk van een hond. Ze gaat bijna over haar nek en begrijpt niet dat het dier niet wordt opgeruimd. Bij de Perama office komen we erachter dat we zelf het transport van onze koffers vanuit de haven van Bangsal naar de bus moeten verzorgen. Aangezien we om end to end transport hebben gevraagd en ook nog eens behoorlijk wat geld hebben betaald gaan we hiermee niet akkoord. Om een lang verhaal kort te maken cancellen we dit deel van onze Perama ticket en worden we verzekerd dat we ons geld terug krijgen bij hun head office in Kuta Bali. We weten inmiddels dat we voor de helft van de Perama kosten en nog belangrijker de helft van de tijd zelf beter vervoer naar Kuta Lombok kunnen regelen.
We lopen terug en zien Kasjen met Tes en Bas in een winkeltje staan. Anja wil graag dat wij hun niet storen. We gaan daarom wat drinken in een restaurant bij de haven. Ik maak nog een foto van het drietal in de horsecar. Tijdens het teruglopen zien we de zon ondergaan. De lucht is prachtig paars en roze. Bij een stuk droog gevallen zee/koraal zien we allemaal leeg gehaalde zee-egels liggen. We vroegen ons al af wat veel lokale mensen doen als het eb is. Kennelijk eten ze de inhoud van de zee-egels op. In het restaurant worden we beschenen met kleine rode licht straaltjes. Tes en Bas hebben plastic pistooltjes gekregen met een laser. Niet echt vredelievend, maar ze spelen er druk mee. We hebben trek gekregen dus moeten we aan onze primaire behoefte voldoen en bestellen Nasi Goreng, Snapper en Fried Patatoes.
 |
| Van Lombok Gili |
Een grote Gecko kruipt over de wand van het restaurant. Een foto van dit dier kan natuurlijk niet ontbreken in onze verzameling, dus ga ik op een stoel de Gecko van zo dichtbij als mogelijk is vereeuwigen. We kletsen nog wat Hiro & co. Hij regelt een taxi voor zaterdag voor ons van Bangsal naar Kuta. We gaan de public boat van Meno naar Bangsal gebruiken. Hiro en het team zijn druk bezig met het uitwerken van een ontwerp en bouwplan voor het volgende huis. Het huis is voor back-packers bedoelt en gaat 5 slaapkamers krijgen. Het komt achter het beach house tegen de bosrand aan te staan. Ze willen op 1 Augustus met de bouw starten. Het is mooi om te zien hoe ze er hier met zijn allen er stapsgewijs wat van proberen te maken. Iedereen heeft zo z’n eigen kwaliteit en functie, maar is tegelijkertijd breed inzetbaar als restaurant bediende, accountant of bouwer. Om 9uur brengen we de kinderen naar bed. We gaan zelf nog even in de hangmatten liggen om van de rust en de sterrenhemel te genieten. We hebben het hier behoorlijk zwaar om onze oogleden open te houden, zeker als we net gegeten hebben. Zelfs het vermakelijk en vol met zelfspot “Freefight” optreden van Najib Amhali kan ons niet wakker houden. Voor 11uur liggen we in diepe slaap.
Vrijdag de 13e! Als dat maar goed gaat! Ik hoor de Gecko schreeuwen als ik begin te typen. Wat een “gek” geluid eigenlijk. Om 6.30 ben ik voor de derde keer om het eiland gaan hardlopen. De rest was alweer wakker. Het is nog erg rustig. Hier en daar zie ik een slaperig gezicht. Aan de Oostkant van Meno rollen grote golven het strand op. Ik hoop dat ze morgen wat minder hoog zijn, anders wordt het nog spannend in het kleine bootje naar Bangsal. Terug bij de beach-house zien we Tes en Bas schieten met hun nieuwe pistolen. Ik ga lekker koud douchen. Anja neemt nog een foto van de open badkamer vanaf het balkon. Het is erg rustig in het restaurant. Alleen Kasjen is er. We bestellen 2 banana milkshakes en tosti voor de kinderen. Anja en ik gaan aan de pancake met een juice en green tea. We genieten er extra van want morgen gaan we al weer verder. Een voor een komt het slaperige personeel tevoorschijn. Na het eten gaat Bas weer pret maken in de keuken. Hij schatert het uit van het lachen. Wat hebben de kinderen hier weinig nodig om plezier te maken. Tessa blijft bij ons aan tafel zitten.
 |
| Van Lombok Gili |
Om 8.45uur gaan Tes, Bas en Anja naar het schooltje lopen. Ze hebben gisteren met de leraar, die 50% bij Gecko werkt, dat ze om 9uur op school mogen gaan kijken. Daarna willen ze kadootjes voor het Gecko personeel kopen, omdat ze zo leuk en aardig met Tes en Bas zijn omgegaan. Het idee is om Gecko kettingen te kopen, wat ook nog eens heel toepasselijk is.
 |
| Van Lombok Gili |
Ik lees het artikel van Kader Abdolah over zijn boek “het huis van de moskee” in de Happinez. Hij heeft een eigen vertaling gemaakt van de Koran om het boek toegankelijk te maken voor de Nederlandse bevolking. Hij is zelf niet gelovig maar is wel met de Koran in Iran opgevoed. Zijn liefde voor het boek de Koran is vanuit literaire schoonheid en respect voor de persoon Mohammed. Hij vindt dat iedereen de Koran zou moeten lezen, voordat men een oordeel over de Islam en Moslims velt. Ik ben het hierover wel met hem eens. De vraag is echter of de mensen de moeite gaan nemen om zijn boek te lezen, wetende dat slechts 10% van de Nederlandse bevolking de bijbel heeft gelezen. Het eindigde in ieder geval wel op de tweede plaats van de verkiezing van beste Nederlandstallige roman aller tijden.
 |
| Van Lombok Gili |
Toen we nog plannen hadden om naar KL te verhuizen, heb ik de moeite genomen om het boek “No God but God”, een Islam/Koran analyse door Azlan, te lezen. Wat ik me nog meen te herinneren is dat Mohammed een tolerant en gelijkwaardig geloof en rechtsysteem tussen de verschillende stammen en mensen voorstond. De vrouwen zouden bijvoorbeeld dezelfde rechten als mannen moeten krijgen. Azlan beschrijft op een duidelijke manier de historische ontwikkelingen van de Islam en de verschillende Moslim stromingen. Het helpt je als lezer om de verbanden te leggen tussen de recente/huidige ontwikkelingen en de gepleegde terroristische aanslagen in de diverse landen.
Zijn conclusie is dat de Islam zich in een revolutionaire fase bevindt die te vergelijken is met het Christendom tijdens de Middeleeuwen. De huidige, door radicale fundamentalistische moslim veroorzaakte conflicten, zijn puur interne conflicten tussen de verschillende moslim groeperingen en hebben niets met bijvoorbeeld reacties op het Amerikaans/Westers imperialistisch gedrag te maken. Op de achtergrond hoor ik het gezang vanuit de Moskee galmen. Hopelijk blijft het hier een beetje rustig de komende tijd!?
Bas en Tessa zijn inmiddels terug en reiken de Gecko kettingen uit aan hun vrienden. Kasjen krijgt de mooiste. Ze gaan weer met elkaar spelen. Bas realiseert zich dat hij morgen afscheid moet nemen. Hij heeft het er erg zwaar mee. Hij wordt er letterlijk ziek van. Als zijn pistool kapot gaat is hij helemaal verdrietig. Kasjen verteld hem dat hij het op gaat lossen. ’S Avonds krijgt hij een nieuwe “shotgun” ter vervanging. Hoe we die straks door de douane moeten krijgen? We eten ons laatste avondmaal en gaan naar bed. Ik blijf nog een tijdje met de boys in het restaurant.
Hiro verteld nog over zijn “Eclips” ervaringen. De laatste 10 jaar, reist hij de wereld rond om de zonsverduisteringen te bekijken. Hij is onlangs is nog in Nederland geweest om naar Romenie te reizen, waar hij de zonsverduistering heeft gezien. Hij haalt de Eclips informatie van de NASA site. De volgende gaat plaatsvinden op 1 Augustus 2008 in Mongolie. Hij gaat daar wat langer naar toe omdat ze daar veel kennis en ervaring hebben in de landbouw. Hiro is somber over zijn toekomst in Tokio. Volgens documentaires die hij heeft gezien, is de kans groot op een vulkaan uitbarsting nabij Tokio. De as wolk zal Tokio gedurende een periode van maanden verduisteren en het dagelijkse leven op zijn kop zetten. Volgens zijn 64-jarige moeder zal er een tekort ontstaan aan allerlei levensmiddelen, waardoor een uittocht naar de binnenlanden zal ontstaan.
 |
| Van Lombok Gili |
Hij ziet zijn toekomst daarom in Indonesie en wil zich graag verder ontwikkelen in de landbouw. Hij laat me een Japans “hoe verbouw ik groente, ..., etc.” zien. Hij legt me ook uit dat het Japanse schrift is afgeleid van het Chinees. Er zijn miljoenen karakters/tekens die elke een eigen betekenis hebben. Ze lezen van links naar rechts of van onderer naar boven. Zijn agrarische boek begint bij de laatste bladzijde. Om half elf zeg ik “good night”, kijk voor de laaste keer naar de mooie sterren hemel van Meno. Er is geen maan. Die is pas over 2 weken weer te zien. Bij volle maan zullen de schildpadden hun eieren op het strand gaan leggen. Volgens Kasjen kan je aan de rand om de maan zien waar de schildpadden op het eiland aan land gaan komen. Dit is de plaats in de richting waar de rand wordt onderbroken: “the door”. Dit gaan wij helaas niet meer meemaken.
Zaterdag 14 Juli. De laatste nacht in Meno zit er helaas op. We pakken de laatste spulletjes in, nemen een douche en eten een pannekoek als ontbijt. We krijgen een leuk kaartje van Hiro, die nog ligt te slapen, waarin hij ons bedankt voor ons bezoek. Dan nemen we afscheid van Kasjen en de rest van het Gecko team en schrijven nog een bedankje in het guestbook. Bas beloofd Kasjen dat hij terugkomt. Onze bagage is inmiddels opgestapeld in een horsecar. We klimmen zelf in de tweede horsecar. We hebben nog maar 15minuten voordat de boot vertrekt. Het paardje is niet vooruit te branden. Op zich niet zo vreemd als je 250kg moet trekken. Na een tijdje komt ie eindelijk op gang en gaan we in draf richting de harbour. Onderweg komen we Mabul de leraar tegen en wuiven hem gedag. Als we bij de Harbour komen zien we de boot liggen die helemaal vol zit met mensen en bagage. Ik koop snel 4 kaartjes, terwijl Anja afrekend met de horsecar mensen en de bagage naar de boot laat brengen.
 |
| Van Lombok Gili |
Er staan behoorlijke golven, waardoor Tessa bijna niet droog over kan komen. Ik til haar op en als de golf zich net terugtrekt spring ik op de boot. Op dat moment valt de rugzak, waar de notebook in zit, van mijn linkerschouder. Voordat de tas in het water valt, trek ik hem in een reflex terug de boot in. Pffffff! Dan komen Anja en Bas zonder problemen aan boord. Als haringen in een ton gaan we op weg naar de overkant. Daar worden we opgewacht door een horde Sasakken die het op onze koffers hebben gemunt. Ze willen geld voor het dragen voor de koffers. Ik regel een horsecar waarmee we onze bagage naar de taxi laten brengen. De kinderen gaan er ook in zitten. Ze zitten er nog geen minuut in als het paard een enorme vlaai naar achteren afschiet. De rugzak van Tessa, inclusief haar beertje en de slippers van Bas zitten eronder! Lekker! De man verontschuldigt zich en veegt de tas met een doek af.
 |
| Van Lombok Gili |
Anja en ik lopen achter de kar aan, maar al gauw moeten we lossen. Verderop komen we ze weer tegen bij de taxi 005 van Indra, de taxi vriend van Hiro. Bas z’n slippers worden afgespoeld en onze koffers worden overgezet. Het ergste stuk zit erop! We rijden via de monkey forest road naar Mataram, waar we vele apen langs de kant van de weg zien zitten. In Mataram pinnen we nog een paar miljoen rp’s en laten onze prepaid card opwaarderen. We rijden langs de plek waar het nieuwe internationale vliegveld wordt gebouwd. Iets verder stoppen we bij een traditioneel Sasak dorp, waar de mensen in kleine traditionele huisjes wonen en druk bezig zijn met het weven van saron’s en het klaar maken van allerlei (vis) gerechten. Dan rijden we Kuta door en komen uiteindelijk bij het laatste resort van Novotel aan.
 |
| Van Lombok Kuta |
Het Novotel Coralia resort is erg mooi en luxe. Het is in traditionele stijl opgezet met grote en hoge rieten daken. Bij het inchecken begint de bediende over mijn naam. Na een tijdje zegt hij dat er mensen op zoek naar ons zijn: Opa en Oma! Ze zijn gisteren al in het hotel aangekomen. We gaan naar onze kamer waar ook onze tassen naar toe worden gebracht. Dan lopen we naar het restaurant op wat te gaan eten. Als we gaan zitten, ziet Anja in de verte Papa en Mama op een ligstoel aan het strand liggen. We lopen er snel naar toe. We zijn blij elkaar weer te zien. We kletsen weer een beetje bij en gaan dan gezamelijk lunchen. Ze hebben de laatste tijd allerlei tempels gezien en weten veel over de wat er zoal verbouwd wordt in Indonesie. We krijgen ook nog een vertaalboekje aangeboden van een meisje uit hun reisgezelschap. Tessa vind ze een leuk stemmentje hebben. Opa verteld dat ze tijdens haar geboorte een hersenvlies ontsteking heeft gehad. Ze is erg aardig.
 |
| Van Lombok Kuta |
’S Middags gaan we op het mooie strand liggen en nemen zo nu en dan een duik in het zwembad. Het is een echt relax oort. De zee trekt zich inmiddels terug, waardoor er vele zeewier akkers zichtbaar worden. De lokale bewolking is druk bezig met het plukken en onderhouden ervan. Het zeewier is o.a. een belangrijk bestandsdeel van cosmetica producten. Een aantal kinderen lopen naar ons toe die een praatje in het Engels maken. Ze willen graag wat fruit of kettingen verkopen. Ze hebben zichzelf Engelse namen zoals Sophi gegeven, zodat toeristen makkelijker hun namen kunnen onthouden. Ze zijn erg commercieel. Ze waarschuwen ons nog voor een zeeslang die zich tussen het zeewier heeft verstopt als we door het water waden.
Bas en ik lopen naar het Oosten lopen, waar we twee heuvels beklimmen. Het uitzicht is prachtig en er waait een verkoelend briesje. Bas geniet en zegt: “Dit is nou echt vakantie Pap, wat een prachtig uitzicht! Misschien vind ik het onder water nog wel mooier dan boven water”. We kletsen zo wat door als mannen onder elkaar. Aan onze linkerhand zien we een groot strand van enkele kilometers lang met een enorme branding. We dalen af naar een kleiner strandje waar een soort cactus planten staan. Verderop staan enorme buffels te grazen. Bas vindt nog een zee oortje, die we helaas niet in New Zealand konden vinden, waardoor zijn schelpen verzameling toch nog compleet wordt.
 |
| Van Lombok Kuta |
We lopen terug en nemen een duik ter verkoeling en laten ons verwennen in het bubble bad. We gaan wat liggen op de strand stoelen en spelen in de speeltuin. Dan is het happy hour time en bestellen we een dikke cocktail. Er komen aardig wat mensen op af, waaronder een Nederlandse familie met 3 kinderen. Daarna gaan we naar de kamer om te douchen en ons voor te bereiden voor het diner. We gaan vanavond buffetten.
Het buffet is erg uitgebreid. We laten lekkere gerechten samenstellen door de koks die achter de kleine kraampjes staan: gewokte noodles met vis, groente, kruiden, saus en/of kip, vlees of vis van de barbeque. De toetjes zijn ook om je vingers bij op te eten. We knappen bijna uit elkaar, omdat we de verleidingen van het lekkere eten niet kunnen weerstaan. Bas begint te oreren als hij door de Nederlandse familie wordt gevraagd om iets te vertellen over onze wereldreis. Natuurlijk ontbreekt de mop van de neger met zijn grote handen niet. Ze zijn zelf vandaag naar Gili Gede geweest om te snorkelen. Ze hebben prachtig koraal en vele vissen gezien. Ze hadden zelfs twee visjes (tijdelijk) gevangen in een fles waarin ze brood had gestopt om de vissen te voeren en te lokken. Bas en Tessa vertelden over hun snorkel avonturen met grote schildpadden, haaien, murray’s en pijlstaartroggen. Als bij Tessa de luikjes dicht gaan, gaan we met zijn allen terug naar de kamer om te slapen.
 |
| Van Lombok Kuta |
Zondag 13 Juli. Anja is als eerste wakker en gaat lezen in haar engelstallige boek. De kinderen worden al snel wakker. Ze gaan sinds lange tijd weer eens tekenfilmpjes op de TV via de sateliet bekijken. Om acht uur gaan we naar het ontbijt buffet, waar Papa en Mama al een tafeltje zitten. We verbouwen de boel, zodat we met zijn zessen aan een gezamenlijke tafel kunnen zitten. Dit keer kunnen we bij de kraampjes, gebakken eieren, pannekoeken en wafels laten maken. We eten ter afwisseling weer eens broodjes, zoals een croissant en een deense luxe of chocolade broodje.
Na het ontbijt lopen Papa en Mama naar de receptie om de tussenstand van de financiele schade op te vragen. Anja en Tes organiseren strandstoelen en ik werk de blog weer bij. Helaas kan ik niet met m’n notebook het internet op. De “programmer” van het hotel heeft namelijk een vrije dag. Ik probeerd de LAN kabel nog even, maar kom niet het internet op. De dekking van de mobiele telefoon is hier trouwens ook erg slecht. Alleen Indo XL heeft dekking, maar SMS werkt nauwelijks.
Subscribe to:
Posts (Atom)