Woensdag, 20 juni. We slapen uit, ontbijten en gaan bezig met de taakjes. Als we klaar zijn gaan Tes en Bas lekker zwemmen in het zwembad. Gelukkig is de regen voorbij en komt de zon weer tevoorschijn. Ik ga bezig met de voorbereidingen het resterende deel van onze reis. Borneo ziet er goed uit. Hotel in Sepilok nabij Orang Utang rehabilitatie centrum is geregeld. Daarna doen we een home stay programma in het Kinabatangan regenwoud. We blijven bij lokale mensen slapen en gaan ze helpen met allerlei activiteiten. Bas verheugt zich op het bouwen van visvallen en het vangen van vissen tijdens een excursie op de rivier. Ik heb ook nog een optioneel verzoek gemaild voor een duikuitje in het Tun Sakaran Marine Park.
Lombok gaat er al op lijken. Het Novotel doet alleen wat moeilijk met het delen van bedden. Morgen maar even verder puzzelen. We kregen nog een mailtje van Harold Wiegers in verband met een email adres wijziging. Blijkt dat hij helaas weg gaat bij Acision/LogicaCMG. We hebben ook weer behoorlijk wat leuke emails en reacties op de blog gehad van ondere andere: Alke, Linda & Laurens, Hedwig & Meine, Gina, Agnes, Melinda en Klasina. Gelukkig hebben we nu permanent Wifi, dus kunnen we makkelijker reageren.
Er is inmiddels weer een grote groep nederlanders via Kras aangekomen. Wel grappig om te zien hoe de mensen zich gedragen. Ze waren dit keer ontevreden over de lokale gids Jack. We hebben nog met Jack gesproken. Hij vertelde dat er maar 10 nederlands sprekende thaise gidsen zijn in Thailand en dat hij nummer 3 is. Hij pochte nog al wat over met welke bekende nederlanders (Wie is de mol, Frits Bom, wijlen Prins de Liac) hij allemaal excursies heeft gedaan. Helaas had hij onlangs geen tijd om het nederlandse elftal in Bangkok op te vangen. Hij is gescheiden en heeft een zoontje in Belgie. Hij is hier met z’n nieuwe vriendinnetje, maar kennelijk richt hij zich te veel op haar en niet op het reisgezelschap want Kras heeft hem vervangen door de lokale vertegenwoordiger van Kras.
Ook Johnny had het moeilijk. Er zijn wat ontevreden gasten die een zeer luxe verwachtingspatroon hebben (voor weinig geld) en de evt. ongemakjes die je in de tropen op een klein eiland kunt meemaken niet voor lief nemen. Het is ook lastig voor hem om goed personeel te krijgen. Hij gaf aan dat de thai erg rechtlijnig denkt en dat taken eenvoudig overgebracht moeten worden. Ons bevalt het erg goed, dus we boeken weer een paar dagen bij. Na tweeen besluiten we ons luie lichaam in beweging te brengen en gaan op weg naar het viewpoint. Het is een aardige klim die eerst via trappen gaat. Dit is tevens een tsunami evacuatie route. Daarna gaat het over in een steil pad. We zweten en hijgen behoorlijk. We worden gelukkig beloond op een prachtig uitzicht over Ko Phi Phi Don en Ley. We kopen een ijsje bij een klein restaurantje aan de top. Er woont en grappig mannetje die steeds opmerkingen in het nederlands en duits. “Super mooi”, “Dank je wel”, etc. De kinderen liggen in een stuip. Hij leert ons een paar thaise woorden. Hij verteld ons dat we naar een nog hoger gedeelte kunnen lopen. Na wat protest van de kinderen lopen we verder. We lopen door de jungle, struikelen bijna over de vele kokosnoten en zien bananen aan de bomen hangen. Op het hoogste punt staan verschillende masten, die vol hangen met GSM en straalverbinding apparatuur. De terugweg gaat een stuk makkelijker, waar we twee grote hagedissen tegenkomen.
Als we terug zijn op het resort gaan we eerst het zwembad in om af te koelen. Johnny verteld ons dat er een traditionele thaise bruiloft op het strand gaan plaatsvinden. De dames gaan snel douchen om daarna naar de bruiloft te kijken. Ze mogen meedoen aan de ceremonie die door monikken wordt geleidt. Ze krijgen zelfs presentjes en leggen een en ander vast op de foto. Daarna gaan we eten bij Carpe Diem. Ik bestel een hot pan met seafood. Deze wordt sissend en met veel rook gepresenteerd. Na het eten lopen we nog even langs de het dive centre, waar Tobi ons 2 tijdelijke PADI certificaten en de DVD met onze duik opnames overhandigd. We bedanken hem nogmaals voor zijn geweldige bijdrage. Op de terugweg kopen we nog drie films op DVD.
Donderdag, 22 juni. We doen vandaag rustig aan. Eerst pancakes eten, de taakjes doen en dan zwemmen. Het is weer heerlijk zonnig weer. Ik ben aardig wat uurtjes bezig met het boorbereiden van onze reis in Bali en Lombok. Anja komt zo en nu en dan even langs om de reis te bespreken. Dan gaat ze weer in de zon liggen naast het zwembad. De kinderen wonen bijna in het zwembad en krijgen inmiddels vliezen tussen hun vingers en tenen. Omdat ik aan het buro van de tour operator van het resort zit, wordt ik verschillende malen aangesproken: “Sprechen Sie auch Deutsch?”, “Can we fly from Phuket to Ko Samui?”, etc. Vandaag gebeurt er weinig spannends en vliegt de dag voorbij. We zaten pas om 15.00uur aan de lunch. We zien bekende gezichten en zijn gewend aan de lokale ritueeltjes. We groeten elkaar in het Thais.
Woensdag 23 Juni t/m Maandag 25 Juni, 2007. Het is de laatste dagen echt vakantie geweest. We doen lekker rustig aan. We eten en drinken wat, liggen op het strand, zwemmen in de zee of in het zwembad. We doen wat spelletjes zoals Sudoku. Ik besteed aardig wat tijd aan het regelen van de rest van onze reis. Ons bijgewerkte schema ziet er als volgt uit:
Malaysia/Borneo (tue 26/6 – tue 5/7)
KL tue 26/6 AA AK887 17.45 – 20.50 (256Euro)
Sandakan 8d wed 27/6 - thu 5/7
AA AK5162 14.00 – 16.45 (146Euro)
wed27-thu28/6 Sepilok Jungle resort incl. airport shuttle 8Euro (www.sepilokjungleresort.com) Orang Utan Rehabilitation Centre;
fri29-tue 3/7Miso Walai (www.misowalaihomestay.com) (
Bali/Lombok: 2wk thu 5/7 – thu 19/7 (4d 5tm7 Bali/4d 8tm12 Gili/4d 14tm17 Kuta)
KL tussenstop (AirAsia AK5161 5/7 10.25-13.10)
Bali (AirAsia AK904 5/7 16.40–19.40)
5/6/7 Bali Hotel (www.villabaleagung.com)
8/9/10/11/12 Lombok Gili Meno Sunset Gecko Resort
14,15,16,17/7 Lombok Kuta Novotel Coralia Resort (Opa&Oma)
wed18/7 Bali Hotel (www.villabaleagung.com)
Vietnam: 3wk thu 19Jul- thu 9Aug
Tussenstop KL (AirAsia AK901 19/7 14.25–17.25)
Concorde Inn KLIA
Hanoi 4d: Fri20/21/22/Mon23Jul
(AirAsia AK762 fri 20/7 16.55–19.20)
Hotel Camillia2
Ha Long Bay/Cat Ba Island 2d: Tue24/Wed25Jul
Hoi An 4d: Thu26-Sun29Jul
Hotel tbd
Nha Trang/Mui Ne Beach 7d: Mon30Jul-Sun5Aug
Hotel tbd
Ho Chi Minh (Saigon) 3d: Mon(5)6/7/Wed8Aug
Hotel An An 1
Singapore: 4d thu9/10/11/sun12
TigerAirways (TR329 9Aug 12.50 – 15.45)
Stay at Indira Devi place
Hong Kong: 4d mon 13/14/15/thu16
Jetstar.com (3K695 13Aug 15.45 – 19.25)
Hotel tbd
A-dam: 16Aug
KL888 16/8 10.20–16.30 (12.10h)
We voelen ons hier helemaal thuis. We worden door een hoop mensen herkend, begroet en maken een praatje (net als in Lemmer). Ze zijn dol op Bas en Tes en hebben een hoop lol samen. Er zijn wat gezinnen met kindertjes gekomen, waar Bas en Tes dan mee spelen. Je kan merken dat de vakanties gaan beginnen, hoewel het hier nog erg rustig is. Soms zitten we alleen bij Carpe Diem te ontbijten. We gaan zo met de boot naar Krabi. Morgen vliegen we via Bangkok naar KL. Het weer is vandaag iets minder, het is bewolkt en het miezert soms. Kortom een mooie reisdag. We hebben een hele partij anti motion sickness pillen gekocht om te voorkomen dat we (weer) misselijk worden. Groetjes.
Sunday, June 24, 2007
Sunday, June 17, 2007
Ko Phi Phi (3)
Vrijdag 15 juni. Vanochtend is het weer tijd voor taken. Als we stoppen, zijn we klaar met alle spelling. Na het ontbijt komt een mannetje om wat aan het koude water te doen. Het gaat niet lukken en hij bestelt een soort boiler in Phuket die morgen hier kan zijn. ’S middags gaan we weer aan de thaise pancake. We willen met Menno en Nieke naar Bamboo Island om te gaan snorkelen. Vanwege het lage water lukt het niet om een longboat te regelen. Ook het weer lijkt wat onbestendig. We gaan daarom lekker chillen in het zwembad. Anja en ik bladeren wat door de PADI duikboeken. Aan het einde van de middag gaat het behoorlijk regenen. We gaan lekker douchen en gaan met Menno en Nieke eten bij Hippies. Anja en ik kiezen een vers stuk vis uit. Om 8uur gaan Tes, Bas, Anja en ik de Scuba Dive video bekijken in de duikschool bekijken. We steken er allemaal een hoop van op.
We hebben besloten dat Anja en ik de PADI Open Water Course gaan doen en dat de kinderen zich beperken tot snorkelen en evt. een stukje met de instructeur mee kunnen om met een fles onder water te ademen. Ze mogen een outfit, bestaande uit shorty, vinnen, duikbril en snorkel gebruiken. Menno en Nieke gaan ook mee, wat de kinderen erg leuk vinden. Ik heb vanmiddag nog even contact gehad met m’n collega Rene Bruinsma, die in nederland duikinstructeur is. Hij gaf aan dat er veel discussie is over kinderen en duiken. Volgens heb zouden Bas en Tessa kunnen duiken maar met een maximale diepte van 2 resp. 6m, 1 op 1 begeleiding en kleine/lichte appratuur.
Zaterdag 16 juni. Vandaag krijgen we onze eerste duikles. We beginnen ’s ochtends om 9.30uur theorie. Toby overlaadt ons met allerlei informatie in het engels over het duik programma, de -techniek, de uitrusting, de –vaardigheden en de -veiligheid. We doen een toets. Anja krijgt de nederlandse versie en heeft alles goed. Ik gebruik de engelse versie en heb een foutje gemaakt. In de tussentijd is Katja druk bezig met Bas en Tes. Ze laat allerlei foto’s zien van de zeedieren en vertelt er iets over in het engels. Ze leert ze ook de bijbehorende signalen die duikers gebruiken om aan te geven welk organisme het is. Ze mogen ook een nederlandse video film zien. Wij gaan aan de slag met de apparatuur. We krijgen uitleg en moeten de spullen passen en assembleren. Om 11.30 lassen we een break in om even te gaan lunchen.
Om 12uur is het hoog tij. Dit is een goed moment om vanaf het strand te duiken. Als we bepakt zijn met een uitrusting van bijna 18kg, sjokken we in 10minuten naar het strand. De kinderen lopen mee en hebben een eigen wetsuit met snorkelspullen mee. Anja en ik trekken de zwemvliezen aan en gaat het water in. Dan gaan we allerlei oefeningen op en onder water doen. De kinderen gaan met Katja snorkelen. We kunnen ze verderop bezig zien. Het gaat erg goed. De truc is om alles relaxed te doen. Je moet je hoofd er wel bij hebben om alles te onthouden en toe te passen. Anja moet nog een beetje wennen om haar drijfvermogen met haar ademhaling te reguleren. Als je namelijk uitademt, zak je naar beneden, terwijl je omhoog gaat als je inademt. Ik vind het niet echt een pretje als je zonder duikbril moet ademhalen door je regulator. We stoppen om ongeveer 4uur als onze flessen nog maar 20bar druk bevatten. Als ze vol zijn is de druk 200bar! Op zeeniveau is de druk 1bar. Als je 10m naar beneden gaat is de druk 2x zo hoog dus 2bar. Het volume van lucht neemt dan met ½ xaf en de dichtheid met 2x toe.
De kinderen zijn erg enthousiast over wat ze gedaan en gezien hebben. We lopen gezamenlijk terug naar het dive center om de spullen schoon te maken en voor te bereiden voor morgen. We laten de kinderen alvast terug naar het resort gaan, zodat ze kunnen spelen. Wij doen nog een stukje theorie. Als we in het resort aankomen, zijn Bas en Tes met Menno en Nienke aan het spelen en met twee zweedse kinderen van dezelfde leeftijd. Ze hebben zelfs een leuke ketting met haaie tand en met schelpjes gekregen van Menno en Nieke, waar ze natuurlijk erg blij mee zijn. We gaan al om 18.30 eten, want we moeten ons om 20.00uur weer melden bij de duikschool. We krijgen weer theorie en uitleg van Tobi en doen een test. Deze keer maakt Anja twee foutjes en score ik 100%. Als we klaar zijn, spreken we af dat we morgen om 7.30uur present zijn om met de boot naar Bako Nok te varen voor onze Open Water dives. We willen dus vroeg op bed gaan.
Bas en Tes zijn met Menno en Nieke gaan eten, dus pikken we ze op in hun bungalow. Bas en Menno zijn bezig met lucifer figuur raadsels. Menno en Nieke gaan morgen mee op de duikboot om te gaan snorkelen. Als we naar onze villa gaan wordt Tessa nog door een insect gebeten en treffen we een kakkerlak in de badkamer aan. Anja roept om hulp en voordat we het weten staan er drie mensen in onze kamer om te helpen. Daarna gaan we slapen, want we moeten erg vroeg op.
Zondag, 17 juni. De wekker gaat om 6.35uur. We moeten eruit. We zetten de TV aan en zoeken een cartoon channel op om de kinderen rustig wakker te maken. Als we bijna klaar zijn, kloppen Menno en Nieke op de deur. We lopen gezamenlijk naar het Diving Centre, waar we onze tas neerzetten om vervolgens door de lopen naar restaurantje met lekker broodjes met gezonde juices. De tijd vliegt voorbij. We zien dat we al 12 minuten te laat zijn, dus snellen we naar het Diving Centre. We verzamelen de spullen en lopen naar de duikersboot die aan de pier ligt. Er gaan nog een aantal fun-divers en 1 cursist mee. We krijgen te horen dat de instructeur/begeleider niet is komen opdagen vanwege ziekte. We varen de baai uit en voelen de boot behoorlijk op en neer deinen. Om 8.55uur gaan we te water bij Bida Nok voor onze eerste Open Water dive. Tessa springt met Menno de zee in om te gaan snorkelen. We zien de golven tegen de rotswanden aan beuken en vinden het onvoorstelbaar hoe Tessa zich als een vis in het water beweegt. Menno die erg goed kan zwemmen en in bezit is van 5 diploma’s blijft er goed op Tessa letten.
Dan gaan we naar beneden. We gaan tot een maximale diepte van 12 meter. Het zicht is niet erg ver vanwege de ruwe zeegang, maar we zien wel een hoop vissen en koraal, zoals: Moray, Seahorste, Yellow Bofish, Lionfish en Pufferfish. Om 9.29uur komen weer boven water, wat een temperatuur heeft van 30C. Als we aan boord komen, zien we 2 kinderen over boor hangen. Bas en Tessa voelen zich hondsberoerd. Ze zijn zeeziek geworden van de hoge deining. Wat hebben we ze aangedaan. We proberen de pijn wat te verzachten. Ze krijgen van Katja een pilletje. We varen in tussen naar Phi Phi Leh, waar nog steeds wat deining is. We bespreken met Tobi dat we wellicht de course moeten onderbreken om met de kinderen aan land te gaan. Dit is niet zo eenvoudig. Tobi regelt dat we bij de rustiger Ley Bay met de boot voor anker kunnen gaan om te pauzeren. Ze krijgen beide weer wat praatjes en ze willen zelfs wat eten. Dan gaan ze te water om samen met Nieke en Menno te gaan snorkelen. In het water gaat het veel beter.
Als onderdeel van de course moeten we nog onze zwem kwaliteiten gaan demonstreren. We moeten zonder uitrusting, dus ook zonder pak, een rondje om de duikers- en een plezierboot zwemmen. We springen in het water en zwemmen achter Tobi aan. We zwemmen tegen de stroming in en gaan met een slakkegang vooruit. Als we voor de boten langs zwemmen, vliegen we als de brandweer terug. Achter de boot aangekomen moeten we nog 10 minuten in het water dobberen. We zijn boven wonder geslaagd voor de zwemtest. Menno, Nieke en de kids komen uit het water om gezamelijk een broodje te eten. Dan maken wij ons klaar voor onze tweede duik. Om 11.59uur gaan we duiken. We zijn een stuk relaxter. We herhalen enkele oefeningen van gisteren en zwemmen langs de rotswanden met een maximale diepte van 12m. Ik word tot 2 keer gebeten door een farmerfish, omdat ik op zijn terretorium/akkertje kwam. Ik zie een grote barracuda boven me zwemmen, terwijl er onder mij een kleine Leopard Shark op de bodem ligt. Erg indrukwekkend allemaal. Om 12.52 komen we weer aan de oppervlakte. Dit keer is alles goed gegaan aan boord.
We varen met z’n allen terug naar de pier en ontdoen ons van de uitrusting. Aan wal gaan de kinderen met Menno en Nieke mee, terwijl wij nog een deel theorie op de duikschool moeten doen. We zijn op een vreemde manier vermoeid. Het kost moeite om ons de concentreren. Uiteindelijk hebben we bij de toets weer alle antwoorden goed. We zijn nu officieel PADI Scuba Diver! Dan is het tijd om terug naar het resort te gaan, waar Bas en Tes bij Menno en Nieke televisie zitten te kijken. We gaan lekker douchen en kleden ons aan. Tes, Nieke en Anja gaan op pad om bij Tes vlechtjes en kraaltjes te laten aanbrengen (Bo Derek kapsel). Menno leent onze computer met WiFi internet om een hotel in Phuket en een vlucht naar Bangkok te boeken. Ze vertrekken overmorgen. Als hij klaar is gaan we het stadje in om een onderwater fotocamera voor Bas te zoeken. We komen de dames tegen. Tes’s haar wordt gevlochten terwijl Anja haar voeten laat masseren. Nieke zit er gezellig bij en ze kletsen wat af. Als ze klaar zijn gaan we met zijn allen eten. We maken gebruiken van een all you can eat aanbieding, waar we zelf kunnen kiezen tussen allerlei gerechten van de bbq. We eten ons buikje rond. Daarna slenteren we nog wat shops. Bas koopt een armband en een duikbrilletje. We zijn terug in de villa om te gaan slapen.
De kinderen willen morgen niet mee op de boot en Nieke en Menno bieden aan om een oogje in het zeil te houden als ze op het vaste land blijven. Ze mogen evt ’s ochtends al bij hun komen om daarna samen te ontbijten. We treffen het wel met de gastvrijheid van Nieke en Menno, want anders was een en ander niet mogelijk geweest. De kinderen voelen zich ook erg op hun gemak. We voelen ons wel bezwaard, zeker als Tessa aangeeft dat ze graag bij ons wil zijn. We vallen als een blok in slaap. Het was een lange dag vandaag.
We hebben besloten dat Anja en ik de PADI Open Water Course gaan doen en dat de kinderen zich beperken tot snorkelen en evt. een stukje met de instructeur mee kunnen om met een fles onder water te ademen. Ze mogen een outfit, bestaande uit shorty, vinnen, duikbril en snorkel gebruiken. Menno en Nieke gaan ook mee, wat de kinderen erg leuk vinden. Ik heb vanmiddag nog even contact gehad met m’n collega Rene Bruinsma, die in nederland duikinstructeur is. Hij gaf aan dat er veel discussie is over kinderen en duiken. Volgens heb zouden Bas en Tessa kunnen duiken maar met een maximale diepte van 2 resp. 6m, 1 op 1 begeleiding en kleine/lichte appratuur.
Zaterdag 16 juni. Vandaag krijgen we onze eerste duikles. We beginnen ’s ochtends om 9.30uur theorie. Toby overlaadt ons met allerlei informatie in het engels over het duik programma, de -techniek, de uitrusting, de –vaardigheden en de -veiligheid. We doen een toets. Anja krijgt de nederlandse versie en heeft alles goed. Ik gebruik de engelse versie en heb een foutje gemaakt. In de tussentijd is Katja druk bezig met Bas en Tes. Ze laat allerlei foto’s zien van de zeedieren en vertelt er iets over in het engels. Ze leert ze ook de bijbehorende signalen die duikers gebruiken om aan te geven welk organisme het is. Ze mogen ook een nederlandse video film zien. Wij gaan aan de slag met de apparatuur. We krijgen uitleg en moeten de spullen passen en assembleren. Om 11.30 lassen we een break in om even te gaan lunchen.
 |
| Van Ko Phi Phi |
Om 12uur is het hoog tij. Dit is een goed moment om vanaf het strand te duiken. Als we bepakt zijn met een uitrusting van bijna 18kg, sjokken we in 10minuten naar het strand. De kinderen lopen mee en hebben een eigen wetsuit met snorkelspullen mee. Anja en ik trekken de zwemvliezen aan en gaat het water in. Dan gaan we allerlei oefeningen op en onder water doen. De kinderen gaan met Katja snorkelen. We kunnen ze verderop bezig zien. Het gaat erg goed. De truc is om alles relaxed te doen. Je moet je hoofd er wel bij hebben om alles te onthouden en toe te passen. Anja moet nog een beetje wennen om haar drijfvermogen met haar ademhaling te reguleren. Als je namelijk uitademt, zak je naar beneden, terwijl je omhoog gaat als je inademt. Ik vind het niet echt een pretje als je zonder duikbril moet ademhalen door je regulator. We stoppen om ongeveer 4uur als onze flessen nog maar 20bar druk bevatten. Als ze vol zijn is de druk 200bar! Op zeeniveau is de druk 1bar. Als je 10m naar beneden gaat is de druk 2x zo hoog dus 2bar. Het volume van lucht neemt dan met ½ xaf en de dichtheid met 2x toe.
De kinderen zijn erg enthousiast over wat ze gedaan en gezien hebben. We lopen gezamenlijk terug naar het dive center om de spullen schoon te maken en voor te bereiden voor morgen. We laten de kinderen alvast terug naar het resort gaan, zodat ze kunnen spelen. Wij doen nog een stukje theorie. Als we in het resort aankomen, zijn Bas en Tes met Menno en Nienke aan het spelen en met twee zweedse kinderen van dezelfde leeftijd. Ze hebben zelfs een leuke ketting met haaie tand en met schelpjes gekregen van Menno en Nieke, waar ze natuurlijk erg blij mee zijn. We gaan al om 18.30 eten, want we moeten ons om 20.00uur weer melden bij de duikschool. We krijgen weer theorie en uitleg van Tobi en doen een test. Deze keer maakt Anja twee foutjes en score ik 100%. Als we klaar zijn, spreken we af dat we morgen om 7.30uur present zijn om met de boot naar Bako Nok te varen voor onze Open Water dives. We willen dus vroeg op bed gaan.
Bas en Tes zijn met Menno en Nieke gaan eten, dus pikken we ze op in hun bungalow. Bas en Menno zijn bezig met lucifer figuur raadsels. Menno en Nieke gaan morgen mee op de duikboot om te gaan snorkelen. Als we naar onze villa gaan wordt Tessa nog door een insect gebeten en treffen we een kakkerlak in de badkamer aan. Anja roept om hulp en voordat we het weten staan er drie mensen in onze kamer om te helpen. Daarna gaan we slapen, want we moeten erg vroeg op.
Zondag, 17 juni. De wekker gaat om 6.35uur. We moeten eruit. We zetten de TV aan en zoeken een cartoon channel op om de kinderen rustig wakker te maken. Als we bijna klaar zijn, kloppen Menno en Nieke op de deur. We lopen gezamenlijk naar het Diving Centre, waar we onze tas neerzetten om vervolgens door de lopen naar restaurantje met lekker broodjes met gezonde juices. De tijd vliegt voorbij. We zien dat we al 12 minuten te laat zijn, dus snellen we naar het Diving Centre. We verzamelen de spullen en lopen naar de duikersboot die aan de pier ligt. Er gaan nog een aantal fun-divers en 1 cursist mee. We krijgen te horen dat de instructeur/begeleider niet is komen opdagen vanwege ziekte. We varen de baai uit en voelen de boot behoorlijk op en neer deinen. Om 8.55uur gaan we te water bij Bida Nok voor onze eerste Open Water dive. Tessa springt met Menno de zee in om te gaan snorkelen. We zien de golven tegen de rotswanden aan beuken en vinden het onvoorstelbaar hoe Tessa zich als een vis in het water beweegt. Menno die erg goed kan zwemmen en in bezit is van 5 diploma’s blijft er goed op Tessa letten.
 |
| Van Ko Phi Phi |
Dan gaan we naar beneden. We gaan tot een maximale diepte van 12 meter. Het zicht is niet erg ver vanwege de ruwe zeegang, maar we zien wel een hoop vissen en koraal, zoals: Moray, Seahorste, Yellow Bofish, Lionfish en Pufferfish. Om 9.29uur komen weer boven water, wat een temperatuur heeft van 30C. Als we aan boord komen, zien we 2 kinderen over boor hangen. Bas en Tessa voelen zich hondsberoerd. Ze zijn zeeziek geworden van de hoge deining. Wat hebben we ze aangedaan. We proberen de pijn wat te verzachten. Ze krijgen van Katja een pilletje. We varen in tussen naar Phi Phi Leh, waar nog steeds wat deining is. We bespreken met Tobi dat we wellicht de course moeten onderbreken om met de kinderen aan land te gaan. Dit is niet zo eenvoudig. Tobi regelt dat we bij de rustiger Ley Bay met de boot voor anker kunnen gaan om te pauzeren. Ze krijgen beide weer wat praatjes en ze willen zelfs wat eten. Dan gaan ze te water om samen met Nieke en Menno te gaan snorkelen. In het water gaat het veel beter.
Als onderdeel van de course moeten we nog onze zwem kwaliteiten gaan demonstreren. We moeten zonder uitrusting, dus ook zonder pak, een rondje om de duikers- en een plezierboot zwemmen. We springen in het water en zwemmen achter Tobi aan. We zwemmen tegen de stroming in en gaan met een slakkegang vooruit. Als we voor de boten langs zwemmen, vliegen we als de brandweer terug. Achter de boot aangekomen moeten we nog 10 minuten in het water dobberen. We zijn boven wonder geslaagd voor de zwemtest. Menno, Nieke en de kids komen uit het water om gezamelijk een broodje te eten. Dan maken wij ons klaar voor onze tweede duik. Om 11.59uur gaan we duiken. We zijn een stuk relaxter. We herhalen enkele oefeningen van gisteren en zwemmen langs de rotswanden met een maximale diepte van 12m. Ik word tot 2 keer gebeten door een farmerfish, omdat ik op zijn terretorium/akkertje kwam. Ik zie een grote barracuda boven me zwemmen, terwijl er onder mij een kleine Leopard Shark op de bodem ligt. Erg indrukwekkend allemaal. Om 12.52 komen we weer aan de oppervlakte. Dit keer is alles goed gegaan aan boord.
We varen met z’n allen terug naar de pier en ontdoen ons van de uitrusting. Aan wal gaan de kinderen met Menno en Nieke mee, terwijl wij nog een deel theorie op de duikschool moeten doen. We zijn op een vreemde manier vermoeid. Het kost moeite om ons de concentreren. Uiteindelijk hebben we bij de toets weer alle antwoorden goed. We zijn nu officieel PADI Scuba Diver! Dan is het tijd om terug naar het resort te gaan, waar Bas en Tes bij Menno en Nieke televisie zitten te kijken. We gaan lekker douchen en kleden ons aan. Tes, Nieke en Anja gaan op pad om bij Tes vlechtjes en kraaltjes te laten aanbrengen (Bo Derek kapsel). Menno leent onze computer met WiFi internet om een hotel in Phuket en een vlucht naar Bangkok te boeken. Ze vertrekken overmorgen. Als hij klaar is gaan we het stadje in om een onderwater fotocamera voor Bas te zoeken. We komen de dames tegen. Tes’s haar wordt gevlochten terwijl Anja haar voeten laat masseren. Nieke zit er gezellig bij en ze kletsen wat af. Als ze klaar zijn gaan we met zijn allen eten. We maken gebruiken van een all you can eat aanbieding, waar we zelf kunnen kiezen tussen allerlei gerechten van de bbq. We eten ons buikje rond. Daarna slenteren we nog wat shops. Bas koopt een armband en een duikbrilletje. We zijn terug in de villa om te gaan slapen.
 |
| Van Ko Phi Phi |
De kinderen willen morgen niet mee op de boot en Nieke en Menno bieden aan om een oogje in het zeil te houden als ze op het vaste land blijven. Ze mogen evt ’s ochtends al bij hun komen om daarna samen te ontbijten. We treffen het wel met de gastvrijheid van Nieke en Menno, want anders was een en ander niet mogelijk geweest. De kinderen voelen zich ook erg op hun gemak. We voelen ons wel bezwaard, zeker als Tessa aangeeft dat ze graag bij ons wil zijn. We vallen als een blok in slaap. Het was een lange dag vandaag.
Friday, June 15, 2007
Ko Phi Phi (2)
Donderdag 14 juni.
Ik wordt wakker en voel de ventilator blazen. De deken, een soort grote badhandoek, begint te wapperen als de ventilator naar het bed draait. Bas ligt tegen me aan. Hij ligt er lief en vredig bij. Ik begin alvast onze tassen in de pakken. In kamer 155 zijn Tessa en Anja ook wakker geworden. Ze gaan naar het zwembad. Ik bereid de taakjes van Bas voor. Als Bas wakker is gaat hij met Tessa zwemmen. Daarna gaan we naar het restaurant en eten we scrambled eggs met een fruitshake als ontbijt. We praten over de mogelijkheid om met z’n viertjes te gaan duiken. Ik vraag aan Johnny of we met de kinderen duiken. Hij belt direct de duikschool. Volgens de PADI richtlijnen mag Tessa de Bubblemaker course doen met een maximale diepte van 6m en Bas de Open Water Div ing Course Junior met een maximale diepte van 12m. Hij krijgt dan het PADI certificaat. Anja en ik kunnen ook de Open Water Diving course doen, maar mogen iets dieper tot 18m. Er is op dit moment geen nederlandse instructeur, maar de boeken en de video zijn wel in het nederlands.
We gaan aan de slag met de taakjes. Anja en Tes gaan bij het zwembad zitten en Bas en ik zoeken de koelte van bungalow 104 op, waarnaar we inmiddels zijn verhuisd. Alle spelling stof hebben we bijna behandeld. De opdrachten gaan erg goed. Het toepassen van het geleerde met een dictee is voor Bas nog wel een (grote) uitdaging. Als we klaar zijn eten we elk een pannekoek met banaan, chocolade of ananas bij een kraampje waar een zwangere vrouw ons bediend. De kinderen kijken vol aandacht hoe ze een en ander bereidt. Ze smaken zo lekker dat we elk nog een bestellen. Johnny verteld ons waar zich de Phi Phi Scuba diving center bevindt en dat we ons bij juffrouw Gop kunnen melden voor een verdere uitleg. Hij laat ons ook nog wat onderwateropnames op z’n notebook zien. We zien haaien (leopard en black tip) van wel 3 meter, grote zeeschildpadden en enorme rays van 10m! De moed zakt de kinderen in de schoenen als ze horen dat haaien wel eens de gewoonte hebben om zichzelf in een duikmasker te bekijken.
De kinderen zijn door Menno en Nieke gevraagd om mee te gaan met een longboot om te gaan snorkelen. Anja en ik twijfelen. We besluiten toestemming te geven mits ze zich aan een aantal zaken houden, zodat ze veilig zijn en zich niet verder kunnen verbranden. We maken ook afspraken met Menno en Nieke. Ze zijn dolblij. Als ze weg zijn, lopen Anja en ik naar het Diving Centre. We worden bijgepraat over de lessen. In het kort: 1e dag boek lezen en video bekijken, 2e dag oefenen op het strand met uitrusting dan theorie, 3e en 4e dag elk 2 duiken op verschillende spots en theorie. We gaan dan met een boot met zonne- en schaduw dek en afgesloten ruimte inclusief eten en drinken. Tussen de duiken door, kunnen we gedurende 2uren chillen op een strandje zoals Maya Beach. Het lastige is dat Tessa niet met ons kan doen, vanwege een andere course en andere diepte. Het was nou net de bedoeling om het gezamenlijk te doen. We spreken af dat ze gaan nadenken over een oplossing en dat we om 20uur terugkomen wat we gaan doen en eventueel dan de video gaan bekijken. We krijgen alvast het nederlandse PADI GoDive boek mee.
We lopen terug, drinken koffie in het restaurant en wachten op het bootje met Bas en Tes. Na een kwartiertje zien we de boot. Bas zit voor op de punt met aan weerzijden een been. Tessa zit er achter. Als ze aan land zijn, gaan we met z’n alleen wat drinken en horen de stoere verhalen aan. Alles is gelukkig goed gegaan (was best wel een beetje spannend voor ons als ouders). De kinderen gaan douchen en wij bestellen alvast wat te eten. We gaan niet uitgebreid eten, want we moeten al snel weer naar de Diving Centre. We ontmoeten alle instructeurs en de kinderen mogen het vest en duikbril passen. Prima. Ze geven aan hoe ze het willen doen en de kinderen zien het wel zitten, helemaal als ze horen dat de Leopard shark geen tanden heeft. Er gaan 2 instructeurs en 1 assistant mee. Als het niet gaat, dan kunnen we stoppen en betalen we alleen het deel wat we hebben gedaan. We moeten de PADI formulieren invullen, waaronder de health checklist. We hebben een aantal zaken die moeten worden gechecked met een dokter.
De dokter wordt gebeld en ik bespreek met hem de volgende zaken: chronische darmziekte Anja en bijbehorend medicijn gebruik, problemen die ik wel eens heb met m’n voorhoofdsholte, Bas’s ADHD en Lariam gebruik ter bescherming tegen malaria. De belangrijkste conclusie is dat hij (en zijn professor) niet een voorstander is om jongeren beneden de 16jaar te laten duiken. Hij geeft ook aan dat Lariam niet helpt in Zuid Oost Azie omdat de muggen resistent zijn tegen het medicijn! Anja en ik willen geen risico’s nemen met de kinderen en geven aan dat we het duiken willen uistellen en dat we met de kinderen willen overleggen wat we gaan doen. Ze waren namelijk net voorbeid om te gaan duiken met perslucht, wat nu waarschijnlijk niet of beperkt willen gaan doen. Morgen is er weer een dag en dan zullen we wel zien.
Als we terug komen gaan we nog met Menno en Nieke wat drinken en naar een vuurshow kijken. Daarna gaan we met z’n allen naar onze villa waar Bas en Tessa in bed duiken (en er –tig keer weer uitkomen). Het is alweer 22.30uur! Wij gaan op het terras zitten en kletsen gezellig tot 2uur door. Menno heeft z’n eigen IT bedrijfje en Nieke is kapster. Ze zijn 3 jaar getrouwd en wonen in Lelystad. We wisselen een hoop reiservaringen uit. Zo nu en dan worden we opgeschrikt door een kakkerlak of een salamander, waarna iedereen met opgetrokken benen op zijn stoel gaat zitten. Het regent gestaag door.
Ik wordt wakker en voel de ventilator blazen. De deken, een soort grote badhandoek, begint te wapperen als de ventilator naar het bed draait. Bas ligt tegen me aan. Hij ligt er lief en vredig bij. Ik begin alvast onze tassen in de pakken. In kamer 155 zijn Tessa en Anja ook wakker geworden. Ze gaan naar het zwembad. Ik bereid de taakjes van Bas voor. Als Bas wakker is gaat hij met Tessa zwemmen. Daarna gaan we naar het restaurant en eten we scrambled eggs met een fruitshake als ontbijt. We praten over de mogelijkheid om met z’n viertjes te gaan duiken. Ik vraag aan Johnny of we met de kinderen duiken. Hij belt direct de duikschool. Volgens de PADI richtlijnen mag Tessa de Bubblemaker course doen met een maximale diepte van 6m en Bas de Open Water Div ing Course Junior met een maximale diepte van 12m. Hij krijgt dan het PADI certificaat. Anja en ik kunnen ook de Open Water Diving course doen, maar mogen iets dieper tot 18m. Er is op dit moment geen nederlandse instructeur, maar de boeken en de video zijn wel in het nederlands.
We gaan aan de slag met de taakjes. Anja en Tes gaan bij het zwembad zitten en Bas en ik zoeken de koelte van bungalow 104 op, waarnaar we inmiddels zijn verhuisd. Alle spelling stof hebben we bijna behandeld. De opdrachten gaan erg goed. Het toepassen van het geleerde met een dictee is voor Bas nog wel een (grote) uitdaging. Als we klaar zijn eten we elk een pannekoek met banaan, chocolade of ananas bij een kraampje waar een zwangere vrouw ons bediend. De kinderen kijken vol aandacht hoe ze een en ander bereidt. Ze smaken zo lekker dat we elk nog een bestellen. Johnny verteld ons waar zich de Phi Phi Scuba diving center bevindt en dat we ons bij juffrouw Gop kunnen melden voor een verdere uitleg. Hij laat ons ook nog wat onderwateropnames op z’n notebook zien. We zien haaien (leopard en black tip) van wel 3 meter, grote zeeschildpadden en enorme rays van 10m! De moed zakt de kinderen in de schoenen als ze horen dat haaien wel eens de gewoonte hebben om zichzelf in een duikmasker te bekijken.
 |
| Van Ko Phi Phi |
De kinderen zijn door Menno en Nieke gevraagd om mee te gaan met een longboot om te gaan snorkelen. Anja en ik twijfelen. We besluiten toestemming te geven mits ze zich aan een aantal zaken houden, zodat ze veilig zijn en zich niet verder kunnen verbranden. We maken ook afspraken met Menno en Nieke. Ze zijn dolblij. Als ze weg zijn, lopen Anja en ik naar het Diving Centre. We worden bijgepraat over de lessen. In het kort: 1e dag boek lezen en video bekijken, 2e dag oefenen op het strand met uitrusting dan theorie, 3e en 4e dag elk 2 duiken op verschillende spots en theorie. We gaan dan met een boot met zonne- en schaduw dek en afgesloten ruimte inclusief eten en drinken. Tussen de duiken door, kunnen we gedurende 2uren chillen op een strandje zoals Maya Beach. Het lastige is dat Tessa niet met ons kan doen, vanwege een andere course en andere diepte. Het was nou net de bedoeling om het gezamenlijk te doen. We spreken af dat ze gaan nadenken over een oplossing en dat we om 20uur terugkomen wat we gaan doen en eventueel dan de video gaan bekijken. We krijgen alvast het nederlandse PADI GoDive boek mee.
We lopen terug, drinken koffie in het restaurant en wachten op het bootje met Bas en Tes. Na een kwartiertje zien we de boot. Bas zit voor op de punt met aan weerzijden een been. Tessa zit er achter. Als ze aan land zijn, gaan we met z’n alleen wat drinken en horen de stoere verhalen aan. Alles is gelukkig goed gegaan (was best wel een beetje spannend voor ons als ouders). De kinderen gaan douchen en wij bestellen alvast wat te eten. We gaan niet uitgebreid eten, want we moeten al snel weer naar de Diving Centre. We ontmoeten alle instructeurs en de kinderen mogen het vest en duikbril passen. Prima. Ze geven aan hoe ze het willen doen en de kinderen zien het wel zitten, helemaal als ze horen dat de Leopard shark geen tanden heeft. Er gaan 2 instructeurs en 1 assistant mee. Als het niet gaat, dan kunnen we stoppen en betalen we alleen het deel wat we hebben gedaan. We moeten de PADI formulieren invullen, waaronder de health checklist. We hebben een aantal zaken die moeten worden gechecked met een dokter.
 |
| Van Ko Phi Phi |
De dokter wordt gebeld en ik bespreek met hem de volgende zaken: chronische darmziekte Anja en bijbehorend medicijn gebruik, problemen die ik wel eens heb met m’n voorhoofdsholte, Bas’s ADHD en Lariam gebruik ter bescherming tegen malaria. De belangrijkste conclusie is dat hij (en zijn professor) niet een voorstander is om jongeren beneden de 16jaar te laten duiken. Hij geeft ook aan dat Lariam niet helpt in Zuid Oost Azie omdat de muggen resistent zijn tegen het medicijn! Anja en ik willen geen risico’s nemen met de kinderen en geven aan dat we het duiken willen uistellen en dat we met de kinderen willen overleggen wat we gaan doen. Ze waren namelijk net voorbeid om te gaan duiken met perslucht, wat nu waarschijnlijk niet of beperkt willen gaan doen. Morgen is er weer een dag en dan zullen we wel zien.
Als we terug komen gaan we nog met Menno en Nieke wat drinken en naar een vuurshow kijken. Daarna gaan we met z’n allen naar onze villa waar Bas en Tessa in bed duiken (en er –tig keer weer uitkomen). Het is alweer 22.30uur! Wij gaan op het terras zitten en kletsen gezellig tot 2uur door. Menno heeft z’n eigen IT bedrijfje en Nieke is kapster. Ze zijn 3 jaar getrouwd en wonen in Lelystad. We wisselen een hoop reiservaringen uit. Zo nu en dan worden we opgeschrikt door een kakkerlak of een salamander, waarna iedereen met opgetrokken benen op zijn stoel gaat zitten. Het regent gestaag door.
Wednesday, June 13, 2007
Ko Phi Phi
Maandag 11 juni. Weer een nieuwe dag. Wat zullen we vandaag eens gaan doen. Ja wel, eerst douchen en dan ontbijten. Het ontbijt is eenvoudig en we zijn op 1 man na de enige in het restaurant. Laag seizoen! We zitten namelijk in de eerste maand van de monsoon/het regenseizoen. Er staat een verhaaltje in een Krabi provence promotie blad over het klimaat van Krabi. Het verhaal is geschreven door een gepensioneerde nederlandse leraar die hier al enige tijd woont, meteoloog is en een weer site bijhoudt. In het kort regent het in het regenseizoen gedurende een maand gemiddeld 30cm. Een dikke bui kan wel 5cm regen laten neerstorten. Het weer kan hoog uit 1 keer per maand 2 a 3 dagen helemaal van slag zijn. De temperaturen zijn gemiddeld 32C en de luchtvochtigheid% is hoog. Dat klinkt lekker!
We praten met Mrs Sum, een dame die in het hotel een soort tourist office heeft en allerlei zaken, zoals tours kan boeken. We zijn op zoek naar het lokaal uitgegeven boek Your Krabi. Ze kent het boek niet en denkt dat er tegenover het postkantoor een bookshop zit die het vast wel verkoopt. We praten wat over hotels op Ao Nang Beach. The Wanna zou volgens een bladje wel aardig zijn. Ze beveelt echter een ander Ao Nang Forest Resort aan. Ze heeft geen informatie maar kent de eigenaar goed. Ze begint gelijk te bellen en geeft ons de (prijs)info door. Alternatief is dat ze een boot trip naar Ko Phi Phi regelt en dat wij daar zelf een hotel zoeken. We spreken af dat haar collega ons per Tuk Tuk naar de book store brengt om Your Krabi op te halen. Op mijn verzoek belt ze nog even de uitgever van het boek en ze krijgt te horen dat we naar de Bookstore naast de Vogue Department Store moeten zijn. We stappen in de brommer met kar en overkapping, wat de kinderen natuurlijk geweldig vinden. Hij heeft wat moeitje om ons de heuvel op de krijgen, maar naar beneden gaat als een speer. We kopen het boek.
Terug in het hotel gaat Anja de boel inpakken terwijl ik met Sum in de weer ga. Om een lang verhaal kort te maken, regelt ze voor ons het transport en het Ko Phi Phi Villa Resort hotel. Nog even lunchen en dan gaan we met de shuttle bus naar de ferry pier. Dan wordt het chaos. De boot is vrij klein en de bagage moet mee het ruim in via een smalle trap. We worden als haringen in een ton gestopt. Het stikt ervan de jonge backpackers die waarschijnlijk allemaal The Beach weleens in het echt willen zien (net als wij). Terloops vraagt Anja of ik onze spullen (world flight ticket, portemonnaie, papieren) uit de kluis van het hotel heb gehaald. !@#$$% niet dus! Gelukkig heb ik onze paspoorten. Straks maar even bellen dat we de spullen later ophalen als we weer naar Bangkok gaan vliegen. Pffff, niet weer vergeten!
We vertrekken om 15.30uur, een half uur te laat. Als we los zijn van de pier, lijkt het alsof we kapseizen. We hangen behoorlijk naar rechts, uh stuurboord, helemaal als we een bocht naar links maken. We vragen ons af of het schip wel zeewaardig is en kijken naar de zwemvesten die overal hangen of liggen. Als ie echt om gaat hebben we een probleem, want er is maar een uitgang en de raampjes staan allemaal open. Maar niet teveel aan denken. De bemanning verplaatst wat koffers en “gooien wat kolen op het vuur”. Het schip komt op stoom en komt gelukkig wat rechter en stabieler te liggen.
Na een tijden besluiten Bas en ik om even buiten te kijken en lopen het 3 meter hoge trappetje omhoog. Het kleine dek is bezaaid met mensen die op de grond zitten of liggen. Iemand heeft een kooi met een vogeltje wat vrolijk fluit. Wel gezellig. Het uitzicht is er mooi, vooral de steile rotsuitstulpingen aan de kust of op de eilandjes. We gaan terug, zodat Tes en Anja ook kunnen kijken. Even later hangen Bas en Tes uit de raampje om wat verkoeling te krijgen en van het uitzicht te genieten. Bas ziet Ko Phi Phi het eerste en vraagt of hij wat foto’s mag nemen. De vorm, de palmbomen en de mooie stranden zien er erg gaaf uit. Je merkt dat iedereen opgewonden begint te raken. Na anderhalf uur kunnen we onze koffers uit de grote berg koffers plukken om vervolgens aan land te gaan. Er staat een mannetje op ons te wachten met een kar waar onze koffers op kunnen.
Op Phi Phi rijden geen auto’s dus we lopen via het stadje Ton Sai naar het resort. We worden belaagd met touts die ons allerlei zaken zoals hotels en tours willen aanprijzen. Iets verder op wordt het rustiger. Langs het smalle straatje zien we restaurantjes en winkeltjes. De sfeer is erg relaxed. Hier en daar komen we een fietser tegen. Het doet ons aan het vroegere Ko Toa denken. We komen aan op het resort. We zitten aan het mooiste gedeelte van de Ton Sai Bay Beach. Het zijn erg leuke hutjes. We krijgen eerst een hut met een heel groot enkel bed. Even terug naar de receptie en we krijgen hut 104 met een double bed. We liggen de laatste tijd met z’n tweeen in een bed, zodat we de kosten wat kunnen drukken. We, ja zelfs ondergetekende met watervrees, weten niet hoe snel we het zwempak aan moeten krijgen om het zwembad en de zee in te kunnen. Ik ga als eerste de zee in. Het is ongeloofelijk warm. Wat is dit lekker! Ik kijk om me heen en zie het witte strand, de groen bedekte rotsen, de palmbomen en de lachende zon. Dit is paradijs. Ik sprint er weer uit om de rest te roepen. “Zitten er ook vissen?”, vragen Bas en Tes. Nee hoor, kom er maar in (skieters)! Iedereen verbaasd zich over de hoge temperatuur van het water. Lekkerrrr.
Anja heeft de was gedropt en gaat ook de zee in. Ze wil graag nog een nacht boeken. Ze hebben een aanbieding, wat 50% korting voor de 2e dag betekent. Volgens de receptie hebben wij hier geen recht op, omdat we maar 1 dag hebben geboekt. Ik sprint de zee uit en loop op hoge poten naar de receptie om ze te vertellen dat we 1 of 2 nachten wilden boeken, maar dat we eerst de kamer wilden zien. Ik roep iets van unfair business doen en voordat ik weet komt de een na de andere baas. Er wordt gebeld met Mrs Sum die onze reis geregeld heeft. Er is iets met de betaling of provisie. Het wordt geregeld, we krijgen de 50% korting voor de 2e overnachting. Gerechtigheid. Daarna is er geen plaats meer, hoewel we dit morgen opnieuw kunnen checken. Snel terug de zee in.
We zijn het water niet uit te slaan, maar als het donker wordt en de maag begint te knorren gaan we toch maar naar de hut om te douchen. We gaan naar het restaurant Carpe Diem wat direct naast ons aan het strand ligt. We gaan in een omgebouwde boot vol met kussens zitten/liggen. We zitten op een paar meter van het water, waar brandende olielampen op palen in het zand zijn gezet. Er wordt en show gehouden door mannen met brandende stokken. Op de achtergrond draait er new age muziek. Wat is dit vet chillen zeg. Als we lekker aan de fruit mixes zitten te slurpen genieten we maximaal. We eten thaise schotels, zoals fried noodles en rice met beef, kip etc. De cocus en thaise sauzen maken het tot een waar culinair feest. Om onze aanwezigheid op deze mooie plek op aarde te vieren, bestellen we nog een cocktail.
Het wordt helaas al weer bedtijd voor de kids. We lopen nog even richting het centrum. Hier en daar liggen er mensen voor pampus die zich lekker laten verwennen door een thaise masseuse. Dichter bij het centrum wordt de muziek luider en zien we meer jongeren. De feest vreugde zit er behoorlijk in. Tessa is een ware attractie. Complete thaise volksstammen kijken naar haar, zeggen wat en/of voelen aan haar lange blonde manen. Eentje wilde met haar een bar in. Ze werd er verlegen van. Dat wordt later nog wat.
Dinsdag 12 juni. Anja en Tessa zijn als eerste foetsie. Dat is voor het eerst deze reis. Heeft vast iets met de zon te maken. We laten Bas nog een tijdje liggen en gaan dan ontbijten bij Carpe Diem. Deze keer gaan we zitten in de tree, zodat we een mooi overzicht over zee hebben. Anja en ik bestellen een muesli, fruit & yoghurt. De kinderen een dikke pancake, die verdacht veel op oma’s 3 in de pan lijkt. Beetje honing erop en smikkelen maar. Ons ontbijt viel wat tegen want er bleek geen vers fruit in te zitten, maar van die fruit blokjes met erg weinig yoghurt, of te wel 2 verpakkingen leeg gieten in een kommetje. De lekker fruit shake maakte een hoop goed.
We gaan vandaag op zoek naar een plekkie waar we de komende week kunnen blijven. We praten met de dame van de tourist corner bij de receptie. We krijgen een idee van wat er te huur is. Omdat het eb is lopen we naar het volgende strand, Long Beach. Ons alternatieve pad gaat over glibberige rotsen en kleine strandjes. We komen nog een nederlandse tegen die ons volgt. Ze is niet zo behending en valt een keer hard op haar zij. De dames gaan het normale pad volgen, wat ook niet makkelijk blijkt te zijn. Bas en ik lopen verder over de rotsen. Als we bij Long Beach zijn gaan we even wat drinken, want we zijn aardig wat vocht kwijt geraakt. Het is prachtig weer en de zon brandt behoorlijk. We hebben ons daarom goed in gesmeerd.
De kinderen zijn druk aan het spelen op het strand en in de zee. Ze vangen kleine visjes met een rieten korfje, wat als een soort schepnet dient. We laten de kinderen spelen en gaan met zijn tweeen wat bungalows van de diverse resorts bekijken. We komen tot de conclusie dat we nu veel beter zitten. Als we terug lopen zien we de kinderen nog steeds spelen. Dit keer met een engels jongetje erbij. We gaan met de longboot terug naar de pier. Een zweedse jongen, die in Oslo werkt, gaat met ons mee. Hij heeft vorige week nog in het ziekenhuis van Phuket gelegen met koorts en maag/darm problemen.
We worden keurig afgezet en lopen naar Loh Dalum Bay aan de andere kant van het eiland wat slechts een paar honderd meter is. Dit strand is groter dan Ton Sai, maar minder mooi. Er zitten veel backpackers waarschijnlijk vanwege de goedkope bamboo hutjes. Via de smalle straatjes lopen we terug naar Phi Phi Village Resort. Onderweg zien we hier en daar nog de verwoestende sporen van de Tsunami tijdens de kerst in 2004. Het stuk waar we lopen is door 2 tsunami golven, eentje van 3m en eentje van 5m, van beide kanten geraakt. De infrastructuur was voor 70% verwoest. Er zijn 692 lichamen geborgen, terwijl er nog 587 worden vermist. We zien de in aanbouw zijnde gebouwen.
Bij de receptie vragen we wanneer er weer plaats is. De finse eigenaar begint zich er mee te bemoeien. Ik maak met hem een praatje over Finland en Koh Phi Phi. Hij verteld waarom we morgen niet kunnen verblijven in onze bungalow. Hij heeft namelijk een nederlands gezelschap van 35 personen geboekt als onderdeel van een Kras georganiseerde rondreis. We spreken af dat we morgen in 2 eenvoudige kamers gaan overnachten en dat we daarna 4 of 8 dagen in bungalow 104 kunnen blijven. De fin adviseert om 4 dagen te boeken voor een speciaal actietarief, omdat het weer snel kan omslaan. Hij verteld dat er vorig jaar wel een maand achter elkaar regen is gevallen. We hebben tot nog toe veel geluk gehad.
De fin woont op het complex en gaat 1 keer per 4 maanden naar Finland om zijn reisburo daar te besturen. Hij vindt het in Finland koud en donker. De finnen vindt hij smal denkend. Ko Phi Phi wordt voor het grootste deel door Europeanen gerund. Hij verteld dat de lokale bevolking bezig is om nieuwe huizen op de heuvel te bouwen, omdat ze denken dat de Tsunami terug zal komen. Ze mogen straks met elektrische auto’s van en naar hun huizen rijden, omdat het een behoorlijk klim is. Toeristische infrastructuur mag niet meer op het strand worden gebouwd. Het schijnt niet makkelijk te zijn om hier te bouwen. Afgezien van de bouweisen, is het duur om spullen naar het eiland te transporteren. Er is een tekort aan bouw personeel. Er is 0% werkloosheid in Thailand. Er worden illegaal arbeiders uit Birma ingezet. Vorige week zijn hier nog 40 illegalen het land uitgezet wat vertraging in de bouw tot gevolg heeft. De bar Carpe Diem wordt gerund door een nederlander die Peter heet.
We gaan zwemmen in het zwembad en de zee. De groep nederlanders zijn inmiddels aangekomen. Bas en Tessa hebben hele gesprekken en een boel lol met ze. Ik praat met een stel wat dit jaar 40 jaar gehuwd is. De man is verbonden aan een universiteit en heeft wereldwijd congressen bezocht. Ze hebben ook 2 x 5 maanden in LA gewoon samen met hun 2 kinderen, waarvan er een toevallig ook Bastiaan heet. Bastiaan is inmiddels getrouwd met een noorse en woont in Kopenhagen. Ze zijn al wezen fietsen door Bangkok onder begeiding van een nederlander, die daar al enige tijd woont. Daarna zijn ze naar een eco resort geweest temidden van een national park ten zuiden van Bangkok. Het heeft daar hard en veel geregend, maar er was erg veel te zien en te doen. Ze blijven hier 3 dagen.
Inmiddels hebben de kinderen 2 homo’s uit de groep Gordon en Gerard genoemd tot grote hilariteit van de groep. We liggen de hele tijd in een deuk om de verschillende praatjes. Er dobberen inmiddels ook 2 van die oudere man/jonge thaise stellen in het zwembad. We gaan douchen en gaan dan naar het Hippy restaurant, waar Anja en ik een verse vis uitzoeken om op te eten. Het wordt een red snapper en tuna. Het is vanavond feest, met zang en circus. Het circus begint om 9uur. De kinderen willen dit graag mee maken. Om 9.30uur is het circus nog steeds niet begonnen. We wachten nog even en gaan dan tot groot verdriet van de kinderen. Helaas, maar we moeten morgen weer aan de slag, want we zijn door al het gereis 3 lesdagen misgelopen.
 |
| Van Krabi |
We praten met Mrs Sum, een dame die in het hotel een soort tourist office heeft en allerlei zaken, zoals tours kan boeken. We zijn op zoek naar het lokaal uitgegeven boek Your Krabi. Ze kent het boek niet en denkt dat er tegenover het postkantoor een bookshop zit die het vast wel verkoopt. We praten wat over hotels op Ao Nang Beach. The Wanna zou volgens een bladje wel aardig zijn. Ze beveelt echter een ander Ao Nang Forest Resort aan. Ze heeft geen informatie maar kent de eigenaar goed. Ze begint gelijk te bellen en geeft ons de (prijs)info door. Alternatief is dat ze een boot trip naar Ko Phi Phi regelt en dat wij daar zelf een hotel zoeken. We spreken af dat haar collega ons per Tuk Tuk naar de book store brengt om Your Krabi op te halen. Op mijn verzoek belt ze nog even de uitgever van het boek en ze krijgt te horen dat we naar de Bookstore naast de Vogue Department Store moeten zijn. We stappen in de brommer met kar en overkapping, wat de kinderen natuurlijk geweldig vinden. Hij heeft wat moeitje om ons de heuvel op de krijgen, maar naar beneden gaat als een speer. We kopen het boek.
Terug in het hotel gaat Anja de boel inpakken terwijl ik met Sum in de weer ga. Om een lang verhaal kort te maken, regelt ze voor ons het transport en het Ko Phi Phi Villa Resort hotel. Nog even lunchen en dan gaan we met de shuttle bus naar de ferry pier. Dan wordt het chaos. De boot is vrij klein en de bagage moet mee het ruim in via een smalle trap. We worden als haringen in een ton gestopt. Het stikt ervan de jonge backpackers die waarschijnlijk allemaal The Beach weleens in het echt willen zien (net als wij). Terloops vraagt Anja of ik onze spullen (world flight ticket, portemonnaie, papieren) uit de kluis van het hotel heb gehaald. !@#$$% niet dus! Gelukkig heb ik onze paspoorten. Straks maar even bellen dat we de spullen later ophalen als we weer naar Bangkok gaan vliegen. Pffff, niet weer vergeten!
We vertrekken om 15.30uur, een half uur te laat. Als we los zijn van de pier, lijkt het alsof we kapseizen. We hangen behoorlijk naar rechts, uh stuurboord, helemaal als we een bocht naar links maken. We vragen ons af of het schip wel zeewaardig is en kijken naar de zwemvesten die overal hangen of liggen. Als ie echt om gaat hebben we een probleem, want er is maar een uitgang en de raampjes staan allemaal open. Maar niet teveel aan denken. De bemanning verplaatst wat koffers en “gooien wat kolen op het vuur”. Het schip komt op stoom en komt gelukkig wat rechter en stabieler te liggen.
 |
| Van Ko Phi Phi |
Na een tijden besluiten Bas en ik om even buiten te kijken en lopen het 3 meter hoge trappetje omhoog. Het kleine dek is bezaaid met mensen die op de grond zitten of liggen. Iemand heeft een kooi met een vogeltje wat vrolijk fluit. Wel gezellig. Het uitzicht is er mooi, vooral de steile rotsuitstulpingen aan de kust of op de eilandjes. We gaan terug, zodat Tes en Anja ook kunnen kijken. Even later hangen Bas en Tes uit de raampje om wat verkoeling te krijgen en van het uitzicht te genieten. Bas ziet Ko Phi Phi het eerste en vraagt of hij wat foto’s mag nemen. De vorm, de palmbomen en de mooie stranden zien er erg gaaf uit. Je merkt dat iedereen opgewonden begint te raken. Na anderhalf uur kunnen we onze koffers uit de grote berg koffers plukken om vervolgens aan land te gaan. Er staat een mannetje op ons te wachten met een kar waar onze koffers op kunnen.
Op Phi Phi rijden geen auto’s dus we lopen via het stadje Ton Sai naar het resort. We worden belaagd met touts die ons allerlei zaken zoals hotels en tours willen aanprijzen. Iets verder op wordt het rustiger. Langs het smalle straatje zien we restaurantjes en winkeltjes. De sfeer is erg relaxed. Hier en daar komen we een fietser tegen. Het doet ons aan het vroegere Ko Toa denken. We komen aan op het resort. We zitten aan het mooiste gedeelte van de Ton Sai Bay Beach. Het zijn erg leuke hutjes. We krijgen eerst een hut met een heel groot enkel bed. Even terug naar de receptie en we krijgen hut 104 met een double bed. We liggen de laatste tijd met z’n tweeen in een bed, zodat we de kosten wat kunnen drukken. We, ja zelfs ondergetekende met watervrees, weten niet hoe snel we het zwempak aan moeten krijgen om het zwembad en de zee in te kunnen. Ik ga als eerste de zee in. Het is ongeloofelijk warm. Wat is dit lekker! Ik kijk om me heen en zie het witte strand, de groen bedekte rotsen, de palmbomen en de lachende zon. Dit is paradijs. Ik sprint er weer uit om de rest te roepen. “Zitten er ook vissen?”, vragen Bas en Tes. Nee hoor, kom er maar in (skieters)! Iedereen verbaasd zich over de hoge temperatuur van het water. Lekkerrrr.
 |
| Van Ko Phi Phi |
Anja heeft de was gedropt en gaat ook de zee in. Ze wil graag nog een nacht boeken. Ze hebben een aanbieding, wat 50% korting voor de 2e dag betekent. Volgens de receptie hebben wij hier geen recht op, omdat we maar 1 dag hebben geboekt. Ik sprint de zee uit en loop op hoge poten naar de receptie om ze te vertellen dat we 1 of 2 nachten wilden boeken, maar dat we eerst de kamer wilden zien. Ik roep iets van unfair business doen en voordat ik weet komt de een na de andere baas. Er wordt gebeld met Mrs Sum die onze reis geregeld heeft. Er is iets met de betaling of provisie. Het wordt geregeld, we krijgen de 50% korting voor de 2e overnachting. Gerechtigheid. Daarna is er geen plaats meer, hoewel we dit morgen opnieuw kunnen checken. Snel terug de zee in.
We zijn het water niet uit te slaan, maar als het donker wordt en de maag begint te knorren gaan we toch maar naar de hut om te douchen. We gaan naar het restaurant Carpe Diem wat direct naast ons aan het strand ligt. We gaan in een omgebouwde boot vol met kussens zitten/liggen. We zitten op een paar meter van het water, waar brandende olielampen op palen in het zand zijn gezet. Er wordt en show gehouden door mannen met brandende stokken. Op de achtergrond draait er new age muziek. Wat is dit vet chillen zeg. Als we lekker aan de fruit mixes zitten te slurpen genieten we maximaal. We eten thaise schotels, zoals fried noodles en rice met beef, kip etc. De cocus en thaise sauzen maken het tot een waar culinair feest. Om onze aanwezigheid op deze mooie plek op aarde te vieren, bestellen we nog een cocktail.
Het wordt helaas al weer bedtijd voor de kids. We lopen nog even richting het centrum. Hier en daar liggen er mensen voor pampus die zich lekker laten verwennen door een thaise masseuse. Dichter bij het centrum wordt de muziek luider en zien we meer jongeren. De feest vreugde zit er behoorlijk in. Tessa is een ware attractie. Complete thaise volksstammen kijken naar haar, zeggen wat en/of voelen aan haar lange blonde manen. Eentje wilde met haar een bar in. Ze werd er verlegen van. Dat wordt later nog wat.
Dinsdag 12 juni. Anja en Tessa zijn als eerste foetsie. Dat is voor het eerst deze reis. Heeft vast iets met de zon te maken. We laten Bas nog een tijdje liggen en gaan dan ontbijten bij Carpe Diem. Deze keer gaan we zitten in de tree, zodat we een mooi overzicht over zee hebben. Anja en ik bestellen een muesli, fruit & yoghurt. De kinderen een dikke pancake, die verdacht veel op oma’s 3 in de pan lijkt. Beetje honing erop en smikkelen maar. Ons ontbijt viel wat tegen want er bleek geen vers fruit in te zitten, maar van die fruit blokjes met erg weinig yoghurt, of te wel 2 verpakkingen leeg gieten in een kommetje. De lekker fruit shake maakte een hoop goed.
We gaan vandaag op zoek naar een plekkie waar we de komende week kunnen blijven. We praten met de dame van de tourist corner bij de receptie. We krijgen een idee van wat er te huur is. Omdat het eb is lopen we naar het volgende strand, Long Beach. Ons alternatieve pad gaat over glibberige rotsen en kleine strandjes. We komen nog een nederlandse tegen die ons volgt. Ze is niet zo behending en valt een keer hard op haar zij. De dames gaan het normale pad volgen, wat ook niet makkelijk blijkt te zijn. Bas en ik lopen verder over de rotsen. Als we bij Long Beach zijn gaan we even wat drinken, want we zijn aardig wat vocht kwijt geraakt. Het is prachtig weer en de zon brandt behoorlijk. We hebben ons daarom goed in gesmeerd.
De kinderen zijn druk aan het spelen op het strand en in de zee. Ze vangen kleine visjes met een rieten korfje, wat als een soort schepnet dient. We laten de kinderen spelen en gaan met zijn tweeen wat bungalows van de diverse resorts bekijken. We komen tot de conclusie dat we nu veel beter zitten. Als we terug lopen zien we de kinderen nog steeds spelen. Dit keer met een engels jongetje erbij. We gaan met de longboot terug naar de pier. Een zweedse jongen, die in Oslo werkt, gaat met ons mee. Hij heeft vorige week nog in het ziekenhuis van Phuket gelegen met koorts en maag/darm problemen.
 |
| Van Ko Phi Phi |
We worden keurig afgezet en lopen naar Loh Dalum Bay aan de andere kant van het eiland wat slechts een paar honderd meter is. Dit strand is groter dan Ton Sai, maar minder mooi. Er zitten veel backpackers waarschijnlijk vanwege de goedkope bamboo hutjes. Via de smalle straatjes lopen we terug naar Phi Phi Village Resort. Onderweg zien we hier en daar nog de verwoestende sporen van de Tsunami tijdens de kerst in 2004. Het stuk waar we lopen is door 2 tsunami golven, eentje van 3m en eentje van 5m, van beide kanten geraakt. De infrastructuur was voor 70% verwoest. Er zijn 692 lichamen geborgen, terwijl er nog 587 worden vermist. We zien de in aanbouw zijnde gebouwen.
Bij de receptie vragen we wanneer er weer plaats is. De finse eigenaar begint zich er mee te bemoeien. Ik maak met hem een praatje over Finland en Koh Phi Phi. Hij verteld waarom we morgen niet kunnen verblijven in onze bungalow. Hij heeft namelijk een nederlands gezelschap van 35 personen geboekt als onderdeel van een Kras georganiseerde rondreis. We spreken af dat we morgen in 2 eenvoudige kamers gaan overnachten en dat we daarna 4 of 8 dagen in bungalow 104 kunnen blijven. De fin adviseert om 4 dagen te boeken voor een speciaal actietarief, omdat het weer snel kan omslaan. Hij verteld dat er vorig jaar wel een maand achter elkaar regen is gevallen. We hebben tot nog toe veel geluk gehad.
De fin woont op het complex en gaat 1 keer per 4 maanden naar Finland om zijn reisburo daar te besturen. Hij vindt het in Finland koud en donker. De finnen vindt hij smal denkend. Ko Phi Phi wordt voor het grootste deel door Europeanen gerund. Hij verteld dat de lokale bevolking bezig is om nieuwe huizen op de heuvel te bouwen, omdat ze denken dat de Tsunami terug zal komen. Ze mogen straks met elektrische auto’s van en naar hun huizen rijden, omdat het een behoorlijk klim is. Toeristische infrastructuur mag niet meer op het strand worden gebouwd. Het schijnt niet makkelijk te zijn om hier te bouwen. Afgezien van de bouweisen, is het duur om spullen naar het eiland te transporteren. Er is een tekort aan bouw personeel. Er is 0% werkloosheid in Thailand. Er worden illegaal arbeiders uit Birma ingezet. Vorige week zijn hier nog 40 illegalen het land uitgezet wat vertraging in de bouw tot gevolg heeft. De bar Carpe Diem wordt gerund door een nederlander die Peter heet.
We gaan zwemmen in het zwembad en de zee. De groep nederlanders zijn inmiddels aangekomen. Bas en Tessa hebben hele gesprekken en een boel lol met ze. Ik praat met een stel wat dit jaar 40 jaar gehuwd is. De man is verbonden aan een universiteit en heeft wereldwijd congressen bezocht. Ze hebben ook 2 x 5 maanden in LA gewoon samen met hun 2 kinderen, waarvan er een toevallig ook Bastiaan heet. Bastiaan is inmiddels getrouwd met een noorse en woont in Kopenhagen. Ze zijn al wezen fietsen door Bangkok onder begeiding van een nederlander, die daar al enige tijd woont. Daarna zijn ze naar een eco resort geweest temidden van een national park ten zuiden van Bangkok. Het heeft daar hard en veel geregend, maar er was erg veel te zien en te doen. Ze blijven hier 3 dagen.
Inmiddels hebben de kinderen 2 homo’s uit de groep Gordon en Gerard genoemd tot grote hilariteit van de groep. We liggen de hele tijd in een deuk om de verschillende praatjes. Er dobberen inmiddels ook 2 van die oudere man/jonge thaise stellen in het zwembad. We gaan douchen en gaan dan naar het Hippy restaurant, waar Anja en ik een verse vis uitzoeken om op te eten. Het wordt een red snapper en tuna. Het is vanavond feest, met zang en circus. Het circus begint om 9uur. De kinderen willen dit graag mee maken. Om 9.30uur is het circus nog steeds niet begonnen. We wachten nog even en gaan dan tot groot verdriet van de kinderen. Helaas, maar we moeten morgen weer aan de slag, want we zijn door al het gereis 3 lesdagen misgelopen.
Bangkok en Krabi
Zaterdag 9 juni. We staan vroeg op en gaan ontbijten in de kleine lobby. Dan is het weer inpakken geblazen. Het hotel heeft een informatie zuil, waar ook de vetrekkende vluchten op staan. We zoeken naar onze AirAsia vlucht, maar die staat er niet tussen. Wel eentje vroeger en eentje later. Ik bel met de customer care van AirAsia. Na 20minuten hang ik nog in de wachtrij. Dit gaat niet opschieten. Dan maar naar het vliegveld rijden. Op het vliegveld staat de vlucht ook niet op het Departures bord!? Dan maar inchecken op de eerdere vlucht, die we net kunnen halen. Ik vertel het verhaal. De dame zegt dat ik toch maar even naar de AirAsia desk moet lopen om te checken of ons ticket kan worden omgezet. Niet dus! Volgens de balie vliegt onze vlucht gewoon, dus we moeten nog even een paar uurtjes wachten. Als we naar het Departure bord lopen, staat onze vlucht er opeens tussen.
We hangen wat rond en gaan dan door customs naar de gate waar al een rij staat. We worden met een bus naar het vliegtuig gereden. Als we er zijn begint iedereen uit de bus te sprinten om zich vervolgens via de trap het vliegtuig in te wringen. We hadden al gelezen dat chinezen net als bij bussen zo snel mogelijk een AirAsia vliegtuig in gaan om een goede zit plaats te krijgen. We lachen wat en maken er een foto van. Bas en ik zitten in het midden en de dames zitten helemaal achterin. Wij hebben een wat mindere keuze gemaakt van we zitten op stoelen naast de nooduitgang waarvan de rugleuningen niet naar achteren kunnen. Ach het is maar een kort vluchtje.
We zitten naast een aardig man die piloot is. Hij is vandaag in de simulator in Macau geweest. Hij is captain om een braziliaans vliegtuig waar 50 passagiers in passen. Hij vliegt in de regio Noord Thailand. Hij doet ongeveer 40 a 50 vluchten per maand en heeft maximaal 10 vrije dagen in het jaar. Hij heeft een zoon van 12 jaar. Hij praat ook wat met Bas. Hij vraagt ons wat we aan het doen zijn. We vertellen over boeking van het Miracle Grand Convention Hotel wat vlak bij het nieuwe internationale vliegveld ligt. Hij kent het hotel en zegt dat het een uitstekend hotel is maar dat het vlakbij het oude vliegveld ligt. Hij begint en en ander op papier te schetsen. Het is bijna een uur rijden van het nieuwe vliegveld! Da’s vreemd, want Anja en ik hadden hier juist rekening mee gehouden. We hebben waarschijnlijk door de korte tijd niet ons gewenste hotel maar een andere (met dezelfde omschrijving) geboekt. We stonden onder tijdsdruk en konden op precies de laatste seconde van onze internet access tijd de transactie afronden. De piloot legt ons uit hoe we het beste een (metered) taxi kunnen regelen en wat dit kost.
We landen op het nieuwe vliegveld. Dit is wel even wat anders dat het oude! Super modern, prachtig gewoon. We regelen een taxi, wat nu keurig gereguleerd is. Via een desk kopen we een taxi ticket met een vaste prijs. Het wordt een roze met spoiler. We worden samen met onze bagage in de roze mobiel geperst. De taxi is ook al keurig en heeft airco. Er is een hoop veranderd de afgelopen 15-20jaar. Na een klein uur komen we bij het hotel. We kijken onze ogen uit, want het is super de luxe. We lachen ons slap, want zo duur was het nou ook weer niet. Als we naar de kamer lopen, horen we Celine Dion (stand-in) zingen. De kamer op de 7e etage is groot en luxe. De dames gaan op chic en tutten zich op. We gaan eten in het restaurant. Het buffet is overweldigend. Ik weet niet meer wat we allemaal gegeten hebben. In ieder geval heeft een kok kreeft, krab met allerlei soorten vis ge-bbq-ed. Die glibberige oester is ook nog mee naar binnen gegaan. En dan al die toetjes. Bijna a-sociaal hoeveel we er geproefd hebben. We hebben de grootste lol en wat zijn ze toch aardig en beleefd. Bas en Tessa vinden het dankjewel gebaar zo leuk (handen tegen elkaar en buigen). We rollen de bedden in en vallen als een bos rozen in slaap.
Zondag 10 juni. We hebben heerlijk geslapen. De queen size bedden waren groot genoeg om er met z’n tweeen in te liggen. Tessa lag bij Anja en Bas bij mij. We gaan met z’n allen naar het zwembad op de 6e etage. We zijn de eerste. Het is heerlijk zonnig en het water is lekker warm. We wanen ons even in het paradijs, ondanks dat het zwembad grenst aan de express way. Liggend in een luie stoel laten we ons opdrogen door de zon. Nog even douchen in de hotel kamer en dan naar het ontbijt buffet. Vlak naast ons zit een oude (lelijke) man met een jonge thaise. We leggen de kinderen uit dat ze dat wel vaker in Thailand gaan zien. Er is weer van alles te kiezen. Tessa probeert alle worstjes, wafels, flensjes en bacon. Bas neemt enkele kommen yoghurt met cornflakes en fruit net als Anja. Ik neem een croissantje, laat een omeletje maken en eet een pancakeje, yoghurt met fruit en sluit af met een stukje bananen cake. De buikjes zijn weer goed gevuld. Dan wordt het weer tijd op in te pakken en weg te wezen.
We regelen een roze metered taxi via de concierge. Drie van onze tassen worden achterin geperst en de vierde gaat op de bijrijderstoel samen met nog wat rugzakken. Lekker afgeladen. Omdat het zondag is rijdt het lekker door. We komen aan op de vierde verdieping van Suvarnabhumi airport. We kunnen direct inchecken bij counter E8. Ik vraag nog even hoe we op 26 juni als we terugvliegen moeten overstappen. We komen dan aan op Domestic Arrival Level 2. We kunnen daar onze koffer oppikken en zonder customs naar Level 4 gaan waar we bij International Departure counter D kunnen inchecken voor de vlucht naar KL. De bagage wordt helaas niet automatisch gestransferred omdat AirAsia een point to point carrier is.
We drinken nog wat en gaan dan door de douna/security check naar gate B2. We kunnen als snel boarden en omdat we kinderen hebben mogen we met de eerste groep naar binnen. We hebben goede plekken vlak voor de vleugel met een vrije stoel tussen ons in. Hoe dichter we Krabi komen, des te meer wolken we zien. Er zitten van die hele hoge cumulus wolken tussen, waar enorme buien uit kunnen vallen. Als we op het kleine vliegveld van Krabi aankomen, ga ik even wat informatie halen voor een hotel en vervoer. Het wordt een overnachting in het Golden Hill Hotel en we gaan met een taxi-van. Het is helaas niet zo mooi als de Miracle maar we hebben een zwembad en een nette kamer met airco en seaview. De kinderen gaan gelijk weer zwemmen en wij gaan er wat lui bij liggen. We bestellen nog een club sandwich met wat drinken. Na een tijdje komt er wat bewolking.
We kleden ons om en lopen om 18uur richting het centrum. We lopen langs de vieze straten, met vage winkeltjes, restaurantjes, guest-houses en internet cafes. Het gaat onweren en het begint wat te regenen. Het is warm en vochtig. We zoeken een restaurant om te eten, maar we kunnen geen leuke tent vinden. We kopen nog een True Tone prepaid card. Een gesprek kost maar 1Baht (2,5Eurocent) voor de eerste minuut en daarna 0,25Baht per minuut. We lopen terug via een andere straat en komen langs de Vogue Department Store. Daar zit ook een soort pizza hut. We hebben geen zin om verder te zoeken, dus we bestellen wat pizza’s. We moeten hard lachen als de vrouw steeds naar ons terugkomt. Ze verteld dat we gebruik kunnen maken van een actie en een gratis ijsje krijgen. Even later komt ze weer om te vertellen dat we ook nog een paraplu krijgen. We lopen weer terug naar het hotel en zetten de TV aan. De Roland Garros finale Federer tegen Nadal wordt uitgezonden. De dames gaan slapen en Bas en ik gaan kijken, terwijl ik ook de blog weer eens bijwerk. Federer is niet in topvorm maar wint toch de 2e set waardoor er weer wat spanning in de wedstrijd komt. Ik lig nog wat te dommelen, waardoor ik het einde van de wedstrijd niet haal. De 3e set was voor Nadal, die in de 4e set de service van Federer brak en voorstond. Nadal zal wel gewonnen hebben. Snurk.
We hangen wat rond en gaan dan door customs naar de gate waar al een rij staat. We worden met een bus naar het vliegtuig gereden. Als we er zijn begint iedereen uit de bus te sprinten om zich vervolgens via de trap het vliegtuig in te wringen. We hadden al gelezen dat chinezen net als bij bussen zo snel mogelijk een AirAsia vliegtuig in gaan om een goede zit plaats te krijgen. We lachen wat en maken er een foto van. Bas en ik zitten in het midden en de dames zitten helemaal achterin. Wij hebben een wat mindere keuze gemaakt van we zitten op stoelen naast de nooduitgang waarvan de rugleuningen niet naar achteren kunnen. Ach het is maar een kort vluchtje.
We zitten naast een aardig man die piloot is. Hij is vandaag in de simulator in Macau geweest. Hij is captain om een braziliaans vliegtuig waar 50 passagiers in passen. Hij vliegt in de regio Noord Thailand. Hij doet ongeveer 40 a 50 vluchten per maand en heeft maximaal 10 vrije dagen in het jaar. Hij heeft een zoon van 12 jaar. Hij praat ook wat met Bas. Hij vraagt ons wat we aan het doen zijn. We vertellen over boeking van het Miracle Grand Convention Hotel wat vlak bij het nieuwe internationale vliegveld ligt. Hij kent het hotel en zegt dat het een uitstekend hotel is maar dat het vlakbij het oude vliegveld ligt. Hij begint en en ander op papier te schetsen. Het is bijna een uur rijden van het nieuwe vliegveld! Da’s vreemd, want Anja en ik hadden hier juist rekening mee gehouden. We hebben waarschijnlijk door de korte tijd niet ons gewenste hotel maar een andere (met dezelfde omschrijving) geboekt. We stonden onder tijdsdruk en konden op precies de laatste seconde van onze internet access tijd de transactie afronden. De piloot legt ons uit hoe we het beste een (metered) taxi kunnen regelen en wat dit kost.
We landen op het nieuwe vliegveld. Dit is wel even wat anders dat het oude! Super modern, prachtig gewoon. We regelen een taxi, wat nu keurig gereguleerd is. Via een desk kopen we een taxi ticket met een vaste prijs. Het wordt een roze met spoiler. We worden samen met onze bagage in de roze mobiel geperst. De taxi is ook al keurig en heeft airco. Er is een hoop veranderd de afgelopen 15-20jaar. Na een klein uur komen we bij het hotel. We kijken onze ogen uit, want het is super de luxe. We lachen ons slap, want zo duur was het nou ook weer niet. Als we naar de kamer lopen, horen we Celine Dion (stand-in) zingen. De kamer op de 7e etage is groot en luxe. De dames gaan op chic en tutten zich op. We gaan eten in het restaurant. Het buffet is overweldigend. Ik weet niet meer wat we allemaal gegeten hebben. In ieder geval heeft een kok kreeft, krab met allerlei soorten vis ge-bbq-ed. Die glibberige oester is ook nog mee naar binnen gegaan. En dan al die toetjes. Bijna a-sociaal hoeveel we er geproefd hebben. We hebben de grootste lol en wat zijn ze toch aardig en beleefd. Bas en Tessa vinden het dankjewel gebaar zo leuk (handen tegen elkaar en buigen). We rollen de bedden in en vallen als een bos rozen in slaap.
 |
| Van Krabi |
Zondag 10 juni. We hebben heerlijk geslapen. De queen size bedden waren groot genoeg om er met z’n tweeen in te liggen. Tessa lag bij Anja en Bas bij mij. We gaan met z’n allen naar het zwembad op de 6e etage. We zijn de eerste. Het is heerlijk zonnig en het water is lekker warm. We wanen ons even in het paradijs, ondanks dat het zwembad grenst aan de express way. Liggend in een luie stoel laten we ons opdrogen door de zon. Nog even douchen in de hotel kamer en dan naar het ontbijt buffet. Vlak naast ons zit een oude (lelijke) man met een jonge thaise. We leggen de kinderen uit dat ze dat wel vaker in Thailand gaan zien. Er is weer van alles te kiezen. Tessa probeert alle worstjes, wafels, flensjes en bacon. Bas neemt enkele kommen yoghurt met cornflakes en fruit net als Anja. Ik neem een croissantje, laat een omeletje maken en eet een pancakeje, yoghurt met fruit en sluit af met een stukje bananen cake. De buikjes zijn weer goed gevuld. Dan wordt het weer tijd op in te pakken en weg te wezen.
 |
| Van Krabi |
We regelen een roze metered taxi via de concierge. Drie van onze tassen worden achterin geperst en de vierde gaat op de bijrijderstoel samen met nog wat rugzakken. Lekker afgeladen. Omdat het zondag is rijdt het lekker door. We komen aan op de vierde verdieping van Suvarnabhumi airport. We kunnen direct inchecken bij counter E8. Ik vraag nog even hoe we op 26 juni als we terugvliegen moeten overstappen. We komen dan aan op Domestic Arrival Level 2. We kunnen daar onze koffer oppikken en zonder customs naar Level 4 gaan waar we bij International Departure counter D kunnen inchecken voor de vlucht naar KL. De bagage wordt helaas niet automatisch gestransferred omdat AirAsia een point to point carrier is.
 |
| Van Krabi |
We drinken nog wat en gaan dan door de douna/security check naar gate B2. We kunnen als snel boarden en omdat we kinderen hebben mogen we met de eerste groep naar binnen. We hebben goede plekken vlak voor de vleugel met een vrije stoel tussen ons in. Hoe dichter we Krabi komen, des te meer wolken we zien. Er zitten van die hele hoge cumulus wolken tussen, waar enorme buien uit kunnen vallen. Als we op het kleine vliegveld van Krabi aankomen, ga ik even wat informatie halen voor een hotel en vervoer. Het wordt een overnachting in het Golden Hill Hotel en we gaan met een taxi-van. Het is helaas niet zo mooi als de Miracle maar we hebben een zwembad en een nette kamer met airco en seaview. De kinderen gaan gelijk weer zwemmen en wij gaan er wat lui bij liggen. We bestellen nog een club sandwich met wat drinken. Na een tijdje komt er wat bewolking.
We kleden ons om en lopen om 18uur richting het centrum. We lopen langs de vieze straten, met vage winkeltjes, restaurantjes, guest-houses en internet cafes. Het gaat onweren en het begint wat te regenen. Het is warm en vochtig. We zoeken een restaurant om te eten, maar we kunnen geen leuke tent vinden. We kopen nog een True Tone prepaid card. Een gesprek kost maar 1Baht (2,5Eurocent) voor de eerste minuut en daarna 0,25Baht per minuut. We lopen terug via een andere straat en komen langs de Vogue Department Store. Daar zit ook een soort pizza hut. We hebben geen zin om verder te zoeken, dus we bestellen wat pizza’s. We moeten hard lachen als de vrouw steeds naar ons terugkomt. Ze verteld dat we gebruik kunnen maken van een actie en een gratis ijsje krijgen. Even later komt ze weer om te vertellen dat we ook nog een paraplu krijgen. We lopen weer terug naar het hotel en zetten de TV aan. De Roland Garros finale Federer tegen Nadal wordt uitgezonden. De dames gaan slapen en Bas en ik gaan kijken, terwijl ik ook de blog weer eens bijwerk. Federer is niet in topvorm maar wint toch de 2e set waardoor er weer wat spanning in de wedstrijd komt. Ik lig nog wat te dommelen, waardoor ik het einde van de wedstrijd niet haal. De 3e set was voor Nadal, die in de 4e set de service van Federer brak en voorstond. Nadal zal wel gewonnen hebben. Snurk.
Thursday, June 7, 2007
Honk Kong en Macau
Vrijdag 8 juni.
Na een vlucht van meer dan elf uren komen we vroeg aan op de International Airport van Hong Kong (IAHK). We zijn behoorlijk gebroken, want bijna rechtop slapen valt niet mee. De kinderen zijn nog het meest fit. We gaan met de trein naar de andere kant van het vliegveld waar we de Turbojet balie opzoeken. We zijn nog wat te vroeg. We kunnen gratis gebruiken maken van het WiFi netwerk. We reageren kort op een mailtje van Jannie en posten de laatste blog tekst. De on-line turbojet bestelling is goed gegaan en we krijgen onze vier tickets naar Macua. We lopen naar de transfer E1 en gate 10, waar we nog wat winketjes bekijken. We checken de prijs van een PSP en Canon fotocamera’s. De PS3 is een stuk goedkoper dan in Nederland. Bij de gate worden we met de bus naar de pier gebracht. Het weer is grauw en het uitzicht is slecht/mistig.
Als we uit de bus stappen voelen we de warme en vochtige lucht. We lopen naar het mooie schip waar meer dan honderd personen op kunnen. We zijn slechts met 6 passagiers en minimaal 10 bemanningsleden. Dat kan vast niet uit. De motoren worden direct gestart en we zweven met de catamaran over de golven. Al snel worden we hondsberoerd en vullen de kotszakken met gemak. Wat voelen we ons ellendig. Bas moet zelfs huilen omdat het zo’n pijn doet. Het arme kereltje! Na een klein uurtje zijn we bij de ferry in Macau. We strompelen van boord en ik ga tijdens het lopen nog een paar keer over m’n nek. Buiten staat de shuttle van het hotel al op ons te wachten. De chauffeur rijdt als een motorische gestoorde debiel, waardoor ik weer diep in de kotszak moet kijken en me steeds beroerder begin te voelen. Dit wordt voor mij een zwarte bladzijde in de blog!
Na 20minuten worden we afgezet bij het Grandview Hotel Macau. Het ziet er luxe uit en Anja regelt het inchecken. We z.s.m. naar de hotel kamer. Ik ga direct op het toilet zitten met een prullemand voor m’n benen. Het loopt mij de spuigaten uit. Als ik plat ga, gaat Anja met de kids naar het zwembad en daarna de stad in. Aan het begin van de avond gaan we gezamenlijk de stad in om te eten. Het is grappig om te zien dat alles in het portugees staat aangegeven. Het restaurant heeft ook vele portugeese gerechten op de menu kaart staan. We bestellen enkele gerechten zoals gegrilde vis en kip piri piri die erg lekker smaken. We bestellen onbekende toetjes, die zo lekker smaken dat we nog een bestellen. De vrouw van de bediening moet erom lachen. Dan lopen we terug en zien we de opvallende reclame van ons Casino hotel. We willen nog het casino binnen gaan. Helaas is het hier wettelijk verboden om personen onder 18jaar toe te laten. We gaan dus maar naar de hotel kamer, waar we nog even TV kijken en gaan slapen in de smalle bedden met de airco aan.
Na een vlucht van meer dan elf uren komen we vroeg aan op de International Airport van Hong Kong (IAHK). We zijn behoorlijk gebroken, want bijna rechtop slapen valt niet mee. De kinderen zijn nog het meest fit. We gaan met de trein naar de andere kant van het vliegveld waar we de Turbojet balie opzoeken. We zijn nog wat te vroeg. We kunnen gratis gebruiken maken van het WiFi netwerk. We reageren kort op een mailtje van Jannie en posten de laatste blog tekst. De on-line turbojet bestelling is goed gegaan en we krijgen onze vier tickets naar Macua. We lopen naar de transfer E1 en gate 10, waar we nog wat winketjes bekijken. We checken de prijs van een PSP en Canon fotocamera’s. De PS3 is een stuk goedkoper dan in Nederland. Bij de gate worden we met de bus naar de pier gebracht. Het weer is grauw en het uitzicht is slecht/mistig.
Als we uit de bus stappen voelen we de warme en vochtige lucht. We lopen naar het mooie schip waar meer dan honderd personen op kunnen. We zijn slechts met 6 passagiers en minimaal 10 bemanningsleden. Dat kan vast niet uit. De motoren worden direct gestart en we zweven met de catamaran over de golven. Al snel worden we hondsberoerd en vullen de kotszakken met gemak. Wat voelen we ons ellendig. Bas moet zelfs huilen omdat het zo’n pijn doet. Het arme kereltje! Na een klein uurtje zijn we bij de ferry in Macau. We strompelen van boord en ik ga tijdens het lopen nog een paar keer over m’n nek. Buiten staat de shuttle van het hotel al op ons te wachten. De chauffeur rijdt als een motorische gestoorde debiel, waardoor ik weer diep in de kotszak moet kijken en me steeds beroerder begin te voelen. Dit wordt voor mij een zwarte bladzijde in de blog!
 |
| Van Bondi Beach |
Na 20minuten worden we afgezet bij het Grandview Hotel Macau. Het ziet er luxe uit en Anja regelt het inchecken. We z.s.m. naar de hotel kamer. Ik ga direct op het toilet zitten met een prullemand voor m’n benen. Het loopt mij de spuigaten uit. Als ik plat ga, gaat Anja met de kids naar het zwembad en daarna de stad in. Aan het begin van de avond gaan we gezamenlijk de stad in om te eten. Het is grappig om te zien dat alles in het portugees staat aangegeven. Het restaurant heeft ook vele portugeese gerechten op de menu kaart staan. We bestellen enkele gerechten zoals gegrilde vis en kip piri piri die erg lekker smaken. We bestellen onbekende toetjes, die zo lekker smaken dat we nog een bestellen. De vrouw van de bediening moet erom lachen. Dan lopen we terug en zien we de opvallende reclame van ons Casino hotel. We willen nog het casino binnen gaan. Helaas is het hier wettelijk verboden om personen onder 18jaar toe te laten. We gaan dus maar naar de hotel kamer, waar we nog even TV kijken en gaan slapen in de smalle bedden met de airco aan.
 |
| Van Bondi Beach |
Sydney/DanceTANK
Woensdag 6 juni. Het is weer inpak tijd, maar eerst ontbijten en de kinderen aan het werk zetten. We halen enkele boeken, warme kleding en andere zaken zoals een stuk bungy jump cord uit de bagage om te verschepen. Met AirAsia mogen we max. 15kg p.p. mee nemen ipv 20kg van KLM/AirNZ. Aan de overkant van de straat zit een klein postkantoor. De man achter de balie adviseert om bij de winkel aan de overkant een doos te halen, waarna hij me verder gaat helpen met de verzending. Ik steek de straat over en sta tussen het afval dozen te zoeken. Ik vind er 3 en mag ze van de winkelier meenemen. In de hostel stoppen we de spullen in de doos. Het past precies. Op het postkantoortje wegen we de doos en we zitten net onder de 10kg, wat ongeveer 55Euro per seamail gaat kosten. Omdat de doos slap is adviseert de postbeamte om de doos helemaal te omwikkelen met plakband (is toch gratis zegt ie). Al met al ben ik een half uur bezig geweest om het pakketje klaar te krijgen voor verzending. We nemen nog een foto van de doos en de postbeamte en vertrouwen op een goede overtocht.
Inmiddels heeft Anja uitgechecked en de kinderen zijn klaar met hun taakjes. We eten en drinken wat bij een gezellig klein tentje naast het postkantoor. Een vrolijke costa ricaanse dame bedient ons. Ze is 16jaar geleden naar Australie gekomen. Ze is een ervaren backpacker, want als het hier winter wordt reist zij naar de warmte. Ze informeert ons over Ko Phi Phi waar ze onlangs is geweest. We gaan nog even terug naar de hostel om via het internet wat zaken te boeken. We boeken de Turbojet ferry van HK airport naar Macau. We boeken ook hotels via het on-line reisburo www.asiatravel.com: Grandview Hotel Macau in het centrum van Macau en Miracle Grond Convention Hotel vlakbij het vliegveld in Bangkok. Zijn we in ieder geval verzekerd van een plekkie om te slapen. Jannie heeft een meeltje gestuurd en Tiny een reactie op Anja’s blog. Blijft leuk om zo contact te houden.
Dan lopen we weer met onze koffers op wieltjes naar het bus-station. Met de 380 gaan we richting Circualar Quay waar we vlak bij the Menzies hotel uitstappen. Dit keer staat er een nederlandse jongedame bij de receptie. Ze boekt het hotel voor ons via het visitor centre op het vliegveld vanwege het speciale tarief. We laten de koffers naar de kamer brengen en springen dan de trein in op het station tegenover het hotel. We treinen over de harbour bridge en stappen uit bij station North Sydney. We lopen naar het kantoor van LogicaCMG aan de 76 Berry Street om wat collega’s te ontmoeten. Bill Dekker ontvangt ons en stelt ons voor aan de Sales mensen, waar ik toch nog toe alleen telefonisch of email contact mee heb gehad. We hebben maar even omdat Bill om 16uur een afspraak met Optus heeft. Ze zitten midden in de transistie/afsplitsing naar/van het nieuwe producten bedrijf Acision. 7 Juni vindt de interne kick-off plaats. We praten nog even gezellig bij met de nederlandse collega’s Niels en Jaap. Jaap komt in September naar NL en Niels is er onlangs geweest. Harold is niet op kantoor, vanwege een vrije dag.
We gaan terug naar the Menzies waar Bas en Tessa het zwembad in duiken en ik een oogje in het zeil houd en de blog bijwerk. Anja ligt te poedelen in het bad. De dames tutten zich op voor het danceTANK optreden in de studio van het Opera House. We zijn mooi op tijd en de tickets liggen klaar. Als we de zaal binnen lopen worden we gescreened door 2 futuristische jongens. Dan worden we rond de zaal geleid en zien de jonge dansers allerlei acts doen, van een standbeeld tot een breakdancende pop. Op bordjes staat informatie, waaronder naam en leeftijd (>15jr) van de dansers. Een orginele manier om kennis te maken. Dan worden we ergens rechtsboven in de zaal op stoelen gezet. We vinden dit een minder goed idee en zoeken zelf mooie plekken in het midden dicht bij de dansers.
Dan gaat het spektakel beginnen. Het is moderne dans, met heel veel expressie, wat we nog nooit eerder hebben gezien. Het gaat over de ontwikkeling van jongeren in een snelle en complexe maatschappij, waarin ze hun balans proberen te vinden tussen persoonlijke vrijheid en de beperkingen van hun omgeving. DanceTANK is Nina, ja zonder dollen, net zoals ons lieve nichtje die ook topdanser is. Nina is dansen. Ze voelt zich het meest zichzelf als ze danst. Ze ontdekt en probeert nieuwe dingen en gaat steeds beter dansen ook al krijgt ze te maken met tegenslagen. DanceTANK is een concept en proces (Freedom to Launch) waarbij jonge dansers hun eigen identeit ontdekken en de vrijheid krijgen om gezamenlijk op een creative manier te oefenen en zich te ontwikkelen.
Het is even wennen, want we worden geprikkeld door zoveel impulsen dat we ze amper kunnen verwerken. Het is de experimentele muziek, de vele mensen op het podium met zijn/haar eigen dans/act, de heftige lichteffecten en de vaak verrassende gebeurtenissen. Er viel bijvoorbeeld een tas uit de lucht waar een beer in zat. Deze werd eerst gekoesterd en daarna verguisd, tot groot verdriet van Tessa. De choreografie lijkt verschikkelijk complex, bijna chaos maar toch heel verfijnd omdat ze zoveel ruimte over laat voor interpretatie. Het valt op dat het echt een geheel is. Wat ook verrast is dat het al na een uurtje afgelopen is. De jonge dansers krijgen een daverend applaus. Als we de zaal verlaten zien we nog enkele danseressen die worden omhelsd door trotse familie&vrienden die op de tribune zaten. Jammer dat we er (nog) niet met onze echte Nina tussen konden staan!
Donderdag 7 juni. Onze laatste dag in Australie/Sydney! Het is weer voorbij gevlogen. We hebben weer heerlijk geslapen op de enorme boxsprings van de Menzies. Als we aangekleed halen we een ontbijtje in de buurt. We zien stromen mensen die naar hun werk gaan. De een is nog netter gekleed dan de ander. Terug in het hotel gaan we uitchecken, maar laten onze koffers nog even staan. We willen nog naar Darling Harbour waar een Outback winkel is met allemaal authentieke australische/aboriginal spullen. We pakken de trein naar Town Hall en als we uitstappen worden we op een enorme regenbui getrakteerd. Het komt met bakken uit de lucht.
Via de Liverpoolstreet komen we bij de winkel aan. De deuren zijn echter dicht. Een jongen doet open en verteld dat ze een computerstoring hebben en dat de winkel dicht is. Hij biedt zijn excuses aan, vanwege het ongemak. Ik roep nog dat we speciaal door de regen naar de winkel zijn gelopen, maar dat mocht niet baten. We staan weer voor de dichte deur en kijken elkaar aan. We laten ons niet uit het veld slaan en kloppen opnieuw aan. De jongen doet weer open en ik vraag of we niet gewoon even kunnen kijken, want daar hebben ze de computer toch niet voor nodig. Hij overlegt met de vrouw des winkels en gelukking mogen we binnen. Het zijn mooie spullen, maar behoorlijk aan de prijs. Inmiddels kunnen ze weer transcacties doen met 1 computer. We kopen 2 kangeroo leren hoeden (beetje zielig), 2 boomerrangs en 1 didgeridoo. We laten de spullen verschepen naar huis en zetten de hoeden op. Die moeten ons straks beschermen tegen de zon. Daar lopen ze dan: de zus van Lara Croft en de broer van Indiana Jones!! We hopen dat Gina de spullen over een aantal weken in ontvangst kan nemen.
We pikken al onze bagage op in het hotel en gaan met de trein via Central naar de International Airport. We komen 2uur van te voren aan en checken in bij balie J. We moeten eerst naar Auckland en dan overstappen naar Hong Kong. We krijgen van beide vluchten de tickets. Anja gaat naar de Medical Center om haar Hypatitus A shot te halen. De inenting in Nederland had geen effect gehad, zodat er geen anti-stoffen waren aangemaakt. De dokter begreep het verhaal niet en adviseerde om nu opnieuw een A-B cocktail te nemen en een herhaling over 1 maand. Het was snel gepiept en we kregen weer een leuke rekening mee.
Nog even de laatste AU$ opmaken en dan het vliegtuig in. We kijken naar de film Wild Hogs met John Travolta. De kinderen liggen in een deuk als ze een wedstrijdje doen om een stier op zijn kont te slaan. Eenmaal in Auckland aangekomen moeten we nog een paar uurtjes wachten.
 |
| Van Bondi Beach |
Inmiddels heeft Anja uitgechecked en de kinderen zijn klaar met hun taakjes. We eten en drinken wat bij een gezellig klein tentje naast het postkantoor. Een vrolijke costa ricaanse dame bedient ons. Ze is 16jaar geleden naar Australie gekomen. Ze is een ervaren backpacker, want als het hier winter wordt reist zij naar de warmte. Ze informeert ons over Ko Phi Phi waar ze onlangs is geweest. We gaan nog even terug naar de hostel om via het internet wat zaken te boeken. We boeken de Turbojet ferry van HK airport naar Macau. We boeken ook hotels via het on-line reisburo www.asiatravel.com: Grandview Hotel Macau in het centrum van Macau en Miracle Grond Convention Hotel vlakbij het vliegveld in Bangkok. Zijn we in ieder geval verzekerd van een plekkie om te slapen. Jannie heeft een meeltje gestuurd en Tiny een reactie op Anja’s blog. Blijft leuk om zo contact te houden.
Dan lopen we weer met onze koffers op wieltjes naar het bus-station. Met de 380 gaan we richting Circualar Quay waar we vlak bij the Menzies hotel uitstappen. Dit keer staat er een nederlandse jongedame bij de receptie. Ze boekt het hotel voor ons via het visitor centre op het vliegveld vanwege het speciale tarief. We laten de koffers naar de kamer brengen en springen dan de trein in op het station tegenover het hotel. We treinen over de harbour bridge en stappen uit bij station North Sydney. We lopen naar het kantoor van LogicaCMG aan de 76 Berry Street om wat collega’s te ontmoeten. Bill Dekker ontvangt ons en stelt ons voor aan de Sales mensen, waar ik toch nog toe alleen telefonisch of email contact mee heb gehad. We hebben maar even omdat Bill om 16uur een afspraak met Optus heeft. Ze zitten midden in de transistie/afsplitsing naar/van het nieuwe producten bedrijf Acision. 7 Juni vindt de interne kick-off plaats. We praten nog even gezellig bij met de nederlandse collega’s Niels en Jaap. Jaap komt in September naar NL en Niels is er onlangs geweest. Harold is niet op kantoor, vanwege een vrije dag.
We gaan terug naar the Menzies waar Bas en Tessa het zwembad in duiken en ik een oogje in het zeil houd en de blog bijwerk. Anja ligt te poedelen in het bad. De dames tutten zich op voor het danceTANK optreden in de studio van het Opera House. We zijn mooi op tijd en de tickets liggen klaar. Als we de zaal binnen lopen worden we gescreened door 2 futuristische jongens. Dan worden we rond de zaal geleid en zien de jonge dansers allerlei acts doen, van een standbeeld tot een breakdancende pop. Op bordjes staat informatie, waaronder naam en leeftijd (>15jr) van de dansers. Een orginele manier om kennis te maken. Dan worden we ergens rechtsboven in de zaal op stoelen gezet. We vinden dit een minder goed idee en zoeken zelf mooie plekken in het midden dicht bij de dansers.
 |
| Van Sydney |
Dan gaat het spektakel beginnen. Het is moderne dans, met heel veel expressie, wat we nog nooit eerder hebben gezien. Het gaat over de ontwikkeling van jongeren in een snelle en complexe maatschappij, waarin ze hun balans proberen te vinden tussen persoonlijke vrijheid en de beperkingen van hun omgeving. DanceTANK is Nina, ja zonder dollen, net zoals ons lieve nichtje die ook topdanser is. Nina is dansen. Ze voelt zich het meest zichzelf als ze danst. Ze ontdekt en probeert nieuwe dingen en gaat steeds beter dansen ook al krijgt ze te maken met tegenslagen. DanceTANK is een concept en proces (Freedom to Launch) waarbij jonge dansers hun eigen identeit ontdekken en de vrijheid krijgen om gezamenlijk op een creative manier te oefenen en zich te ontwikkelen.
Het is even wennen, want we worden geprikkeld door zoveel impulsen dat we ze amper kunnen verwerken. Het is de experimentele muziek, de vele mensen op het podium met zijn/haar eigen dans/act, de heftige lichteffecten en de vaak verrassende gebeurtenissen. Er viel bijvoorbeeld een tas uit de lucht waar een beer in zat. Deze werd eerst gekoesterd en daarna verguisd, tot groot verdriet van Tessa. De choreografie lijkt verschikkelijk complex, bijna chaos maar toch heel verfijnd omdat ze zoveel ruimte over laat voor interpretatie. Het valt op dat het echt een geheel is. Wat ook verrast is dat het al na een uurtje afgelopen is. De jonge dansers krijgen een daverend applaus. Als we de zaal verlaten zien we nog enkele danseressen die worden omhelsd door trotse familie&vrienden die op de tribune zaten. Jammer dat we er (nog) niet met onze echte Nina tussen konden staan!
 |
| Van Sydney |
Donderdag 7 juni. Onze laatste dag in Australie/Sydney! Het is weer voorbij gevlogen. We hebben weer heerlijk geslapen op de enorme boxsprings van de Menzies. Als we aangekleed halen we een ontbijtje in de buurt. We zien stromen mensen die naar hun werk gaan. De een is nog netter gekleed dan de ander. Terug in het hotel gaan we uitchecken, maar laten onze koffers nog even staan. We willen nog naar Darling Harbour waar een Outback winkel is met allemaal authentieke australische/aboriginal spullen. We pakken de trein naar Town Hall en als we uitstappen worden we op een enorme regenbui getrakteerd. Het komt met bakken uit de lucht.
Via de Liverpoolstreet komen we bij de winkel aan. De deuren zijn echter dicht. Een jongen doet open en verteld dat ze een computerstoring hebben en dat de winkel dicht is. Hij biedt zijn excuses aan, vanwege het ongemak. Ik roep nog dat we speciaal door de regen naar de winkel zijn gelopen, maar dat mocht niet baten. We staan weer voor de dichte deur en kijken elkaar aan. We laten ons niet uit het veld slaan en kloppen opnieuw aan. De jongen doet weer open en ik vraag of we niet gewoon even kunnen kijken, want daar hebben ze de computer toch niet voor nodig. Hij overlegt met de vrouw des winkels en gelukking mogen we binnen. Het zijn mooie spullen, maar behoorlijk aan de prijs. Inmiddels kunnen ze weer transcacties doen met 1 computer. We kopen 2 kangeroo leren hoeden (beetje zielig), 2 boomerrangs en 1 didgeridoo. We laten de spullen verschepen naar huis en zetten de hoeden op. Die moeten ons straks beschermen tegen de zon. Daar lopen ze dan: de zus van Lara Croft en de broer van Indiana Jones!! We hopen dat Gina de spullen over een aantal weken in ontvangst kan nemen.
We pikken al onze bagage op in het hotel en gaan met de trein via Central naar de International Airport. We komen 2uur van te voren aan en checken in bij balie J. We moeten eerst naar Auckland en dan overstappen naar Hong Kong. We krijgen van beide vluchten de tickets. Anja gaat naar de Medical Center om haar Hypatitus A shot te halen. De inenting in Nederland had geen effect gehad, zodat er geen anti-stoffen waren aangemaakt. De dokter begreep het verhaal niet en adviseerde om nu opnieuw een A-B cocktail te nemen en een herhaling over 1 maand. Het was snel gepiept en we kregen weer een leuke rekening mee.
Nog even de laatste AU$ opmaken en dan het vliegtuig in. We kijken naar de film Wild Hogs met John Travolta. De kinderen liggen in een deuk als ze een wedstrijdje doen om een stier op zijn kont te slaan. Eenmaal in Auckland aangekomen moeten we nog een paar uurtjes wachten.
Tuesday, June 5, 2007
Bondi Beach/Toronga Zoo
Zondag, 3 juni. Onze laatste dag in de Blue Mountains. We pakken onze koffers in en gaan ontbijten. We willen naar Bondi Beach en we gaan bellen voor een overnachting. We bellen 2 bed&breakfast nummers. De eerste neemt op en verteld ons dat ze een jaar geleden gestopt zijn met hun B&B. De tweede heeft een antwoordapparaat aan staan met een doorverwijsnummer, waar we geen verbinding mee kunnen krijgen. We reserveren dan maar weer een YHA in Bondi Beach wat we via de receptie van de hostel kunnen regelen en betalen. Daarna gaan lopen we met onze tassen richting station. Het is een aardige klim. Ik trek ook de tas van Tessa omhoog. Als we boven zijn halen we koffie en lopen naar de ticket office. Binnen 5 minuten zitten we in de trein en vullen bijna een complete wagon met al onze bagage. Na bijna 2 uren met de trein moeten we overstappen in een bus omdat ze bezig zijn met spoorwerkzaamheden. De chauffeur doet grappig met Tessa.
Als we op het centraal station in Syndey aankomen, kopen we een gecombineerde weekpas voor de bus, trein en ferry. We kunnen nu gedurende een week van alle vervoer gebruik maken. We hoeven alleen een extra fee te betalen als we donderdag met de trein naar het vliegtuig willen. Lekker gemakkelijk en relatief goedkoop. We springen in de trein naar Bondi Junction. Daar aangekomen gaan we met buslijn 380 naar Bondi Beach en worden praktisch voor de deur afgezet. Het hostel art deco gebouw ziet er van buiten leuk uit. We worden ontvangen door een aardige gozer bij de receptie. Hij leert de kinderen gelijk wat gekke geluiden. Hij verteld dat er in deze periode walvissen nabij de beach zijn en dat we die misschien vanaf het dakterras kunnen zien. Er is geen familiekamer en we worden in een klein kamertje met 2 stapelbedden in het souterrain gestopt. Wellicht zijn er later afzeggingen en krijgen we alsnog een family room.
We lopen door de Hostel. Het ziet er lang niet zo netjes uit als in Katoomba en de voorzieningen zijn veel minder. Het uitzicht vanaf het dakterras is echter prachtig. We zien helaas geen walvissen. Het is inmiddels 3uur geweest. We wandelen richting het strand. Onderweg gaan de kinderen spelen in de speeltuin, als wij een australische dame tegenkomen die 30jaar geleden uit Nederland is geemigreerd. Het is een vrolijke, spontane vijftiger die inmiddels 2 keer is getrouwd. Ze gaat nu met een Quantas piloot, waardoor ze voor 250Euro Business Class naar Nederland kan vliegen, wat ze onlangs heeft gedaan. Ze heeft 2 kinderen van 13 en 15jaar. We keuvelen wat en ze verteld ons waar we wat visitor info kunnen krijgen. We lopen via een paadje langs de kust naar het strand. Het is er behoorlijk druk en het stikt er van de surfers die hun kunsten op de mooie en hoge golven vertonen. Het is hier vooral zien en gezien worden.
We eten burrito´s bij een mexicaans tentje. We zien veel jongeren die zich uitleven in de vele bars en cafes. Het is inmiddels donker en we zien boven de oceaan donkere wolken met daarboven onweersflitsen. Tessa krijgt opeens haast om terug te gaan. Bij de receptie vragen we of we nog een familiekamer kunnen krijgen. Volgens de computer lijkt er een kamer beschikbaar. Voor de zekerheid wordt er in de kamer gekeken. Hij is nog bezet. Er blijft niets over dan de kleine bunker. In de movie room komen we een nederlandse leraar van de montesori school uit breda tegen. Hij is overspannen geweest en is inmiddels een aantal maanden aan het reizen. Er was geen beleid en programma op school en het management is 5 keer gewijzigd in de afgelopen 5 jaar. Hij was er helemaal klaar mee. Hij is eerst een aantal maanden in New Zealand geweest en heeft vandaag zijn auto in Australie verkocht.
Hij vindt Australie minder leuk dan NZ en een stuk duurder. Onze ervaringen, en de ervaringen van velen die we onderweg tegen kamen, liggen op dezelfde lijn. Hij wil nu naar Balie in Indonesie, zodat hij daar goedkoper en langer kan blijven. Hij is ook al naar Thailand geweest, wat erg toeristisch was. Zelfs het kleine eilandje Ko Tao is nu vol gebouwd en erg toeristisch. Dat was dik 15 jaar geleden wel anders toen Anja en ik er geweest zijn. Het was toen puur met enkel een paar hutjes langs een maagdelijk wit strand met hier en daar een backpacker. Zonde! We zijn benieuwd wat we in Krabi gaan tegenkomen. Na zijn reis wil hij waarschijnlijk als leraar in Auckland aan de slag.
We kletsen nog wat en gaan dan nog eventjes aan het internet hangen. We hebben gisteren (pas) ontdekt dat mensen mails en verzoeken om toegang tot de spaces naar Bas en Tessa hebben verstuurd. Erg leuk! We accepteren de verzoeken en sturen nog snel even een reactie. Hopelijk kunnen de kinderen, de klassen en Marja nu kijken op de space of blog. We moeten nog wel het reisverslag bij gaan werken.
Maandag, 4 juni. We worden in het kleine kamertje wakker. Je kan je kont er amper keren. We gaan in de gemeenschappelijke ruimte douchen. Voor het ontbijt halen we bij de receptie een netje met servies en bestek. We moeten borg betalen, want er wordt nog weleens permanent geleend. We hebben alleen wat yoghurt en muesli. We maken een kopje thee. We bespreken waar we vandaag naar toe gaan. Anja heeft een suggestie voor een B&B aan de noordkant van de harbour bridge. We gaan hier ook nog even kijken naar de vrijgekomen familiekamer. Die ziet er stukken beter uit en het bespaart ons het gesleep van onze bagage. De kinderen zijn ondertussen bezig met hun taakjes. Om half 12 zijn we klaar en gaan de coastal walk van Bondi naar Coogee lopen.
We komen langs mooie strandjes met behoorlijke golven waar druk wordt gesurfd. Bronte beach is wat intiemer dan Bondi beach. Bas en Tessa gaan even zwemmen in de Bronte rock pool. Na Bronte wordt de kust wat minder mooi en opeens staan we temidden van allemaal graven op een kerkhof waar we abrupt met de dood worden geconfronteerd. We praten er even over en ik stelde de kinderen de vraag uit Stephen Covey’s boek wat zij zouden willen dat mensen over hun zouden denken als zij hier zouden liggen. Met dat antwoord op en realisatie van die vraag zou je vervolgens doelgericht kunnen leven (begin with the end in mind). We realiseren ons dat we een keer afscheid moeten nemen van onze ouders en worden bij die gedachte verdrieting en hopen dat dit nog lang gaat duren.
Als we bij Coogee beach aankomen hebben we er al een aantal uren opzitten. Tijd voor een versnappering. We gaan zitten op het terras van een italiaans restaurant en doen ons tegoed aan een ceasar salade en broodjes belegd met kip en vlees. De zon verdwijnt langzaam achter de rotsen. We gaan met de bus 353 terug naar Bondi Junction, waar we winkeltjes gaan bekijken. We kopen nieuwe slippers en boodschappen. We zien ook lieve puppies te koop, wat Bas en Tessa natuurlijk heel graag willen. Dan gaan we lekker naar de bioscoop om the pirates of the Carribean World’s End te bekijken. We beleven spannende avonturen met Jack Sparrow. De kids vinden het prachtig. Tijdens de film stuurt Anneke een sms met het nieuws dat ze zeker naar Hong Kong komen om ons te ontmoeten. Cool! Het is al 22.30uur als de film is afgelopen. We gaan met bus 380 naar Bondi beach, waar we snel onze bedden in duiken (en ik de blog nog bijwerk). Morgenvroeg maar even rustig aan. Good night!
Dinsdag 5 juni. We worden pas om 7.45uur wakker en laten de kinderen nog even liggen. Vandaag wordt ons laatste dag bij Bondi Beach. Bas heeft alle reken taakjes voor dit jaar af. We kunnen ons nu concentreren op taal, spelling en lezen. Om 11.30uur gaan we op weg naar Toronga Zoo. We nemen de 380 bus naar Circular Quay, waar we een broodje eten. Dan gaan we met de ferry vanaf wharf 2 naar de Zoo. Het laatste stukje gaat nog met de bus, waar ook een nederlands stel met jonge kinderen zit. We lopen de zoo in en halen een kaart op. Een aardige, oudere man verteld ons wat er te beleven valt. De zoo is grofweg in 3 continenten op gedeeld: Australia, Asia en Africa.
We beginnen met Australia waar we tussen de kangeroes en de struisvogels kunnen lopen. Tessa ziet het niet zitten met die grote struisvogel, omdat die wel erg dichtbij komt. Uiteindelijk gaat ze toch, welliswaar aan de hand van Anja, mee. Ze vinden de kleine kangeroes erg schatig. Er zit zelfs een baby in een buidel, waarvan we alleen de pootjes kunnen zien. Daarna zien we koala beertjes. De koala beer stond hoog op de wensenlijst van Bas en Tessa, die nu in vervulling gaat. Volgens Tessa zou de koala beer blauwe, ovale keutels produceren. De vorm klopt wel, maar de blauw kleur konden we moeilijk vasstellen. Het dier is zo lui en traag vanwege de eucalyptisch bladeren die ze opeten. Deze bladeren zijn erg moeilijk te verteren, waardoor 20uur per dag een hoop energie gaat zitten in de spijsvertering van het beertje.
Om 2.15 begint de seal show. Het is een kleine show en we zitten op nog geen 2m van de 3 verschillende zeehonden. Ze vertonen bijzondere kunsten, waaronder het maken van hoge sprongen uit het water. De rest van de middag zien we ongelofelijk veel dieren, waaronder hele speciale zoals reptielen en het vogelbekdier. We hebben zelfs prachtige hagedissen/draken en kameleons gezien. Om 3uur gaan we naar de vogelshow. Niet normaal hoe mooi en getraind de uilen en arends zijn. Ze vliegen rakelings (cm’s) over ons en het publiek heen. Om vijf uur sluitt de zoo, waardoor we niet alles hebben kunnen zien. Ik realiseer me nu pas dat we helaas de spinnen niet hebben kunnen zien.
Vanwege een technische storing vervalt de ferry van 5uur. Om 6uur rijden we met de 380 bus naar Bondi beach, waar we op verzoek van Bas en Tes de McD bezoeken. Door bus 381 worden we voor de deur van de hostel afgezet. Vanavond gaan we vroeg naar bed. Het wordt veel en lang reizen deze week om uiteindelijk 2 weken in Thailand te kunnen bijkomen.
Als we op het centraal station in Syndey aankomen, kopen we een gecombineerde weekpas voor de bus, trein en ferry. We kunnen nu gedurende een week van alle vervoer gebruik maken. We hoeven alleen een extra fee te betalen als we donderdag met de trein naar het vliegtuig willen. Lekker gemakkelijk en relatief goedkoop. We springen in de trein naar Bondi Junction. Daar aangekomen gaan we met buslijn 380 naar Bondi Beach en worden praktisch voor de deur afgezet. Het hostel art deco gebouw ziet er van buiten leuk uit. We worden ontvangen door een aardige gozer bij de receptie. Hij leert de kinderen gelijk wat gekke geluiden. Hij verteld dat er in deze periode walvissen nabij de beach zijn en dat we die misschien vanaf het dakterras kunnen zien. Er is geen familiekamer en we worden in een klein kamertje met 2 stapelbedden in het souterrain gestopt. Wellicht zijn er later afzeggingen en krijgen we alsnog een family room.
We lopen door de Hostel. Het ziet er lang niet zo netjes uit als in Katoomba en de voorzieningen zijn veel minder. Het uitzicht vanaf het dakterras is echter prachtig. We zien helaas geen walvissen. Het is inmiddels 3uur geweest. We wandelen richting het strand. Onderweg gaan de kinderen spelen in de speeltuin, als wij een australische dame tegenkomen die 30jaar geleden uit Nederland is geemigreerd. Het is een vrolijke, spontane vijftiger die inmiddels 2 keer is getrouwd. Ze gaat nu met een Quantas piloot, waardoor ze voor 250Euro Business Class naar Nederland kan vliegen, wat ze onlangs heeft gedaan. Ze heeft 2 kinderen van 13 en 15jaar. We keuvelen wat en ze verteld ons waar we wat visitor info kunnen krijgen. We lopen via een paadje langs de kust naar het strand. Het is er behoorlijk druk en het stikt er van de surfers die hun kunsten op de mooie en hoge golven vertonen. Het is hier vooral zien en gezien worden.
 |
| Van Bondi Beach |
We eten burrito´s bij een mexicaans tentje. We zien veel jongeren die zich uitleven in de vele bars en cafes. Het is inmiddels donker en we zien boven de oceaan donkere wolken met daarboven onweersflitsen. Tessa krijgt opeens haast om terug te gaan. Bij de receptie vragen we of we nog een familiekamer kunnen krijgen. Volgens de computer lijkt er een kamer beschikbaar. Voor de zekerheid wordt er in de kamer gekeken. Hij is nog bezet. Er blijft niets over dan de kleine bunker. In de movie room komen we een nederlandse leraar van de montesori school uit breda tegen. Hij is overspannen geweest en is inmiddels een aantal maanden aan het reizen. Er was geen beleid en programma op school en het management is 5 keer gewijzigd in de afgelopen 5 jaar. Hij was er helemaal klaar mee. Hij is eerst een aantal maanden in New Zealand geweest en heeft vandaag zijn auto in Australie verkocht.
Hij vindt Australie minder leuk dan NZ en een stuk duurder. Onze ervaringen, en de ervaringen van velen die we onderweg tegen kamen, liggen op dezelfde lijn. Hij wil nu naar Balie in Indonesie, zodat hij daar goedkoper en langer kan blijven. Hij is ook al naar Thailand geweest, wat erg toeristisch was. Zelfs het kleine eilandje Ko Tao is nu vol gebouwd en erg toeristisch. Dat was dik 15 jaar geleden wel anders toen Anja en ik er geweest zijn. Het was toen puur met enkel een paar hutjes langs een maagdelijk wit strand met hier en daar een backpacker. Zonde! We zijn benieuwd wat we in Krabi gaan tegenkomen. Na zijn reis wil hij waarschijnlijk als leraar in Auckland aan de slag.
We kletsen nog wat en gaan dan nog eventjes aan het internet hangen. We hebben gisteren (pas) ontdekt dat mensen mails en verzoeken om toegang tot de spaces naar Bas en Tessa hebben verstuurd. Erg leuk! We accepteren de verzoeken en sturen nog snel even een reactie. Hopelijk kunnen de kinderen, de klassen en Marja nu kijken op de space of blog. We moeten nog wel het reisverslag bij gaan werken.
Maandag, 4 juni. We worden in het kleine kamertje wakker. Je kan je kont er amper keren. We gaan in de gemeenschappelijke ruimte douchen. Voor het ontbijt halen we bij de receptie een netje met servies en bestek. We moeten borg betalen, want er wordt nog weleens permanent geleend. We hebben alleen wat yoghurt en muesli. We maken een kopje thee. We bespreken waar we vandaag naar toe gaan. Anja heeft een suggestie voor een B&B aan de noordkant van de harbour bridge. We gaan hier ook nog even kijken naar de vrijgekomen familiekamer. Die ziet er stukken beter uit en het bespaart ons het gesleep van onze bagage. De kinderen zijn ondertussen bezig met hun taakjes. Om half 12 zijn we klaar en gaan de coastal walk van Bondi naar Coogee lopen.
We komen langs mooie strandjes met behoorlijke golven waar druk wordt gesurfd. Bronte beach is wat intiemer dan Bondi beach. Bas en Tessa gaan even zwemmen in de Bronte rock pool. Na Bronte wordt de kust wat minder mooi en opeens staan we temidden van allemaal graven op een kerkhof waar we abrupt met de dood worden geconfronteerd. We praten er even over en ik stelde de kinderen de vraag uit Stephen Covey’s boek wat zij zouden willen dat mensen over hun zouden denken als zij hier zouden liggen. Met dat antwoord op en realisatie van die vraag zou je vervolgens doelgericht kunnen leven (begin with the end in mind). We realiseren ons dat we een keer afscheid moeten nemen van onze ouders en worden bij die gedachte verdrieting en hopen dat dit nog lang gaat duren.
 |
| Van Bondi Beach |
Als we bij Coogee beach aankomen hebben we er al een aantal uren opzitten. Tijd voor een versnappering. We gaan zitten op het terras van een italiaans restaurant en doen ons tegoed aan een ceasar salade en broodjes belegd met kip en vlees. De zon verdwijnt langzaam achter de rotsen. We gaan met de bus 353 terug naar Bondi Junction, waar we winkeltjes gaan bekijken. We kopen nieuwe slippers en boodschappen. We zien ook lieve puppies te koop, wat Bas en Tessa natuurlijk heel graag willen. Dan gaan we lekker naar de bioscoop om the pirates of the Carribean World’s End te bekijken. We beleven spannende avonturen met Jack Sparrow. De kids vinden het prachtig. Tijdens de film stuurt Anneke een sms met het nieuws dat ze zeker naar Hong Kong komen om ons te ontmoeten. Cool! Het is al 22.30uur als de film is afgelopen. We gaan met bus 380 naar Bondi beach, waar we snel onze bedden in duiken (en ik de blog nog bijwerk). Morgenvroeg maar even rustig aan. Good night!
Dinsdag 5 juni. We worden pas om 7.45uur wakker en laten de kinderen nog even liggen. Vandaag wordt ons laatste dag bij Bondi Beach. Bas heeft alle reken taakjes voor dit jaar af. We kunnen ons nu concentreren op taal, spelling en lezen. Om 11.30uur gaan we op weg naar Toronga Zoo. We nemen de 380 bus naar Circular Quay, waar we een broodje eten. Dan gaan we met de ferry vanaf wharf 2 naar de Zoo. Het laatste stukje gaat nog met de bus, waar ook een nederlands stel met jonge kinderen zit. We lopen de zoo in en halen een kaart op. Een aardige, oudere man verteld ons wat er te beleven valt. De zoo is grofweg in 3 continenten op gedeeld: Australia, Asia en Africa.
We beginnen met Australia waar we tussen de kangeroes en de struisvogels kunnen lopen. Tessa ziet het niet zitten met die grote struisvogel, omdat die wel erg dichtbij komt. Uiteindelijk gaat ze toch, welliswaar aan de hand van Anja, mee. Ze vinden de kleine kangeroes erg schatig. Er zit zelfs een baby in een buidel, waarvan we alleen de pootjes kunnen zien. Daarna zien we koala beertjes. De koala beer stond hoog op de wensenlijst van Bas en Tessa, die nu in vervulling gaat. Volgens Tessa zou de koala beer blauwe, ovale keutels produceren. De vorm klopt wel, maar de blauw kleur konden we moeilijk vasstellen. Het dier is zo lui en traag vanwege de eucalyptisch bladeren die ze opeten. Deze bladeren zijn erg moeilijk te verteren, waardoor 20uur per dag een hoop energie gaat zitten in de spijsvertering van het beertje.
 |
| Van Sydney |
Om 2.15 begint de seal show. Het is een kleine show en we zitten op nog geen 2m van de 3 verschillende zeehonden. Ze vertonen bijzondere kunsten, waaronder het maken van hoge sprongen uit het water. De rest van de middag zien we ongelofelijk veel dieren, waaronder hele speciale zoals reptielen en het vogelbekdier. We hebben zelfs prachtige hagedissen/draken en kameleons gezien. Om 3uur gaan we naar de vogelshow. Niet normaal hoe mooi en getraind de uilen en arends zijn. Ze vliegen rakelings (cm’s) over ons en het publiek heen. Om vijf uur sluitt de zoo, waardoor we niet alles hebben kunnen zien. Ik realiseer me nu pas dat we helaas de spinnen niet hebben kunnen zien.
Vanwege een technische storing vervalt de ferry van 5uur. Om 6uur rijden we met de 380 bus naar Bondi beach, waar we op verzoek van Bas en Tes de McD bezoeken. Door bus 381 worden we voor de deur van de hostel afgezet. Vanavond gaan we vroeg naar bed. Het wordt veel en lang reizen deze week om uiteindelijk 2 weken in Thailand te kunnen bijkomen.
Saturday, June 2, 2007
Blue Montains (3)
Vrijdag, 1juni. Het begin van alweer een nieuwe maand! Vandaag wordt een werkdag want we willen ons reisschema vastleggen en de bijbehorende vluchten gaan boeken. Natuurlijk beginnen we met het schoolwerk. Aan het begin van de middag lopen we naar Leura. Een leuk dorp wat grenst aan Katoomba. Het is nog een aardige tippel met hier en daar een klim. Leura heeft een klein centrum met leuke winkeltjes en restaurantjes. Anja doet weer aardig wat ideen op als we de candle shop bekijken. Dit geldt ook voor een kinderkleiding zaakje. Dan lopen we terug naar Katoomba waar we een cafe met afbeeldingen en muziek van Jim Hendriks binnen gaan. Terug in de hostel koop ik nog eens 3 uur internet access, wat het tegoed op 5 uren brengt en begin te surfen op de bank naast de haard. Anja haalt in de tussentijd 2 grote pizza’s en maakt zelf een salade. Ik ga stug door, want we willen het vandaag af hebben. Als ik het voorlopige schema klaar heb gaat Anja het controleren.
Ik begin de vluchten on-line bij AirAsia te boeken. Het enige wat ik nodig heb zijn onze paspoorten en creditcard. Tijdens het boeken komen er wat mensen tegenover me zitten. Een jongedame ziet de stapel met Lonely Planet boeken liggen en ziet me de hele tijd driftig typen. Na een tijdje vraagt ze me of ik voor Lonely Planet werk en of ik de gidsen aan het herzien ben. Ze heeft namelijk nog wat tips. Helaas moet ik haar teleurstellen en vertel haar wat ik aan het doen ben (en nog moet doen). Aan het einde van de avond heb ik 7x4 extra vluchten geboekt. De vlucht vanuit Hanoi naar Hong Kong is de enige die nog moet worden geregeld. De ferries van Honk Kong naar Macau en van Bali naar Lombok (retour) moeten, net als de accomodatie, ook nog worden geregeld.
Het geboekte (en gewijzigde) Azie reis schema ziet er nu als volgt uit:
Thailand (sat 9 – tue 26/6)
Bangkok sat 9- tue 26/6 FD3605 16.40–18.20)
Krabi sun 10/6 FD3167 13.45-15.05
Bangkok tue 26/6 FD3162 12.05 – 13.25
Malaysia/Borneo (tue 26/6 – tue 5/7)
KL tue 26/6 AK887 17.45 – 20.50
Sandakan wed 27/6 - thu 5/7 AK5162 14.00 – 16.45
Denpasar Bali/Lombok (thu 5/7 – thu 19/7)
KL AK5161 5/7 10.25-13.10
Denpasar Bali AK904 5/7 16.40–19.40 246Euro
Vietnam (3wk thu 19Jul- thu 9Aug)
KL AK901 19/7 14.25–17.25
Hanoi AK762 fri 20/7 16.55–19.20
Zaterdag, 2 juni. Vandaag vieren papa en mama hun 48-jarig huwelijkfeest. We kunnen er helaas niet bij zijn, dus we gaan straks een sms sturen. Omdat we een dag langer blijven, moeten we van kamer verwisselen. Na het douchen laten we de kinderen spelen in de gemeenschappelijke ruimte. Als Tessa terug komt, ziet ze een briefje op de deur hangen en waarschuwt ons. Er staat op dat we ons moeten melden bij de receptie i.v.m. de kamer. Goed nieuws, we kunnen in dezelfde kamer blijven. Helaas had Anja net het beddegoed van de bedden afgehaald.
Na het ontbijt lopen we naar het station. We pikken nog een take away koffie op en kopen een retourtje naar Glenbrook om kangeroes te gaan zien. Na een dik half uur stappen we uit bij een klein onbemand station en lopen in 30 minuten naar de ingang van het national park. Volgens de weersverwachting wordt het 12C. De zon schijnt krachtig en al snel hebben we onze jas en trui uitgedaan en lopen we verder in een t-shirt. We gaan de Euroka trial lopen. We krijgen een plattegrond van een ranger en ze geeft ons wat uitleg. We twijfelen nog even welk geslacht ze heeft (of krijgt), want ze heeft een behoorlijke snor- en baardgroei. We hoeven geen entree te betalen want we hebben geen auto. We beginnen met een asfaltweg die steil naar beneden gaat. Daarna moeten we klimmen en dan komen we bij het begin van de trail. We komen mountain bikers, (hard)lopers en jeeps tegen.
We lopen langs rubberbomen en klimmen via traptreden omhoog. Het is rustig en we horen zo nu en dan het geluid van een parkiet en kakatoe. Als we de asfalt weg kruizen komen we een groep jongeren tegen. Ze vragen of we verdwaald zijn. Later blijkt dat 2 jongens uit de groep kwijt zijn. Na een uur door het park te hebben gelopen, komen we bij een open terrein uit. Er zijn grote groepen mensen, families en stelletjes die camperen en bezig zijn. We zien nog geen kangeroes. We lopen turen om ons heen als we langs de campsite lopen. We vragen aan een familie waar we moeten zijn om kangeroes te zien. Ze vertellen dat de kangeroes in het bos zitten. Ze waarschuwen ons ook dat je de dieren niet van dichtbij kan benaderen omdat ze dan, leunend op hun staart, gaan trappen, krabben of bijten!
Als we verder lopen ziet Bas 3 kangeroes liggen langs de weg. De kinderen zijn behoorlijk huiverig. Als een ander stel vlak langs ze heen loopt, loop ook ik ernaar toe en zet ze op de foto. Uiteindelijk volgen de kinderen welleswaar met een grote boog om de kangeroes. Als we in het gras gaan liggen zien we nog een paar kangeroes. Bas en Tessa vinden ze toch wel schattig met die kleine voorpootjes. We gaan picknicken en luieren wat. We horen het geruis van de wind door de bladeren. Dit is pas relaxen. Dan komt er een kokubaru vlak bij ons in de boom zitten. Ook dit dier is niet veilig voor mijn camera. We moeten weer terug om de trein te halen. Deze vertrekt elk uur een kwartier voor het hele uur. Tessa en ik gaan voorop en voordat we het weten staan we bijna tete a tete met een kangeroe. We lopen er op een meter afstand langs om het pad te kunnen volgen. Dan volgen Anja en Bas. Ze twijfelen. Uiteindelijk lopen ze strak langs de 3 kangeroes, zonder dat ze op hun staart gaan zitten!
We hebben de pas er stevig in we voelen de eerste zweetdruppels. De kinderen gaan op kop en Anja en ik volgen ze. We verbazen ons hoe ze zonder gemopper de afstanden lopen en hellingen beklimmen. We komen 10 minuten voor vertrek op het station aan. Anja is net een hijgend hert en is blij dat ze even kan zitten. Ze wil graag nog het dorpje bekijken. Ze checked bij een local die verderop op een bank op de trein zit te wachten. Volgens zijn er vlakbij een paar restaurantjes, waaronder Cee. We lopen, inmiddels onder protest van Bas en Tessa het straatje in. Gelukkig is het maar 100m! We bestellen een enorm stuk gebak bij Cee om het huwelijk feest van de Slumpen te vieren. De stukken zijn zo groot dat we het niet op kunnen. Voordat we het weten moeten we weer naar het station.
Terug in Katoombo eten we zelf gemaakte noodles met kip, brocolli, paprika, tomaat en nog wat meer geheime ingredienten. Bas en ik hebben een koude Breezer voor Anja gekocht en zelf drink ik een gekoeld biertje. We wassen en drogen met z’n allen af en kopen 2 ansichtkaarten met kangeroes erop om naar school te sturen. Daarna gaan we chillen. Het is per slot van rekening weekend!
Ik begin de vluchten on-line bij AirAsia te boeken. Het enige wat ik nodig heb zijn onze paspoorten en creditcard. Tijdens het boeken komen er wat mensen tegenover me zitten. Een jongedame ziet de stapel met Lonely Planet boeken liggen en ziet me de hele tijd driftig typen. Na een tijdje vraagt ze me of ik voor Lonely Planet werk en of ik de gidsen aan het herzien ben. Ze heeft namelijk nog wat tips. Helaas moet ik haar teleurstellen en vertel haar wat ik aan het doen ben (en nog moet doen). Aan het einde van de avond heb ik 7x4 extra vluchten geboekt. De vlucht vanuit Hanoi naar Hong Kong is de enige die nog moet worden geregeld. De ferries van Honk Kong naar Macau en van Bali naar Lombok (retour) moeten, net als de accomodatie, ook nog worden geregeld.
Het geboekte (en gewijzigde) Azie reis schema ziet er nu als volgt uit:
Thailand (sat 9 – tue 26/6)
Bangkok sat 9- tue 26/6 FD3605 16.40–18.20)
Krabi sun 10/6 FD3167 13.45-15.05
Bangkok tue 26/6 FD3162 12.05 – 13.25
Malaysia/Borneo (tue 26/6 – tue 5/7)
KL tue 26/6 AK887 17.45 – 20.50
Sandakan wed 27/6 - thu 5/7 AK5162 14.00 – 16.45
Denpasar Bali/Lombok (thu 5/7 – thu 19/7)
KL AK5161 5/7 10.25-13.10
Denpasar Bali AK904 5/7 16.40–19.40 246Euro
Vietnam (3wk thu 19Jul- thu 9Aug)
KL AK901 19/7 14.25–17.25
Hanoi AK762 fri 20/7 16.55–19.20
Zaterdag, 2 juni. Vandaag vieren papa en mama hun 48-jarig huwelijkfeest. We kunnen er helaas niet bij zijn, dus we gaan straks een sms sturen. Omdat we een dag langer blijven, moeten we van kamer verwisselen. Na het douchen laten we de kinderen spelen in de gemeenschappelijke ruimte. Als Tessa terug komt, ziet ze een briefje op de deur hangen en waarschuwt ons. Er staat op dat we ons moeten melden bij de receptie i.v.m. de kamer. Goed nieuws, we kunnen in dezelfde kamer blijven. Helaas had Anja net het beddegoed van de bedden afgehaald.
Na het ontbijt lopen we naar het station. We pikken nog een take away koffie op en kopen een retourtje naar Glenbrook om kangeroes te gaan zien. Na een dik half uur stappen we uit bij een klein onbemand station en lopen in 30 minuten naar de ingang van het national park. Volgens de weersverwachting wordt het 12C. De zon schijnt krachtig en al snel hebben we onze jas en trui uitgedaan en lopen we verder in een t-shirt. We gaan de Euroka trial lopen. We krijgen een plattegrond van een ranger en ze geeft ons wat uitleg. We twijfelen nog even welk geslacht ze heeft (of krijgt), want ze heeft een behoorlijke snor- en baardgroei. We hoeven geen entree te betalen want we hebben geen auto. We beginnen met een asfaltweg die steil naar beneden gaat. Daarna moeten we klimmen en dan komen we bij het begin van de trail. We komen mountain bikers, (hard)lopers en jeeps tegen.
We lopen langs rubberbomen en klimmen via traptreden omhoog. Het is rustig en we horen zo nu en dan het geluid van een parkiet en kakatoe. Als we de asfalt weg kruizen komen we een groep jongeren tegen. Ze vragen of we verdwaald zijn. Later blijkt dat 2 jongens uit de groep kwijt zijn. Na een uur door het park te hebben gelopen, komen we bij een open terrein uit. Er zijn grote groepen mensen, families en stelletjes die camperen en bezig zijn. We zien nog geen kangeroes. We lopen turen om ons heen als we langs de campsite lopen. We vragen aan een familie waar we moeten zijn om kangeroes te zien. Ze vertellen dat de kangeroes in het bos zitten. Ze waarschuwen ons ook dat je de dieren niet van dichtbij kan benaderen omdat ze dan, leunend op hun staart, gaan trappen, krabben of bijten!
Als we verder lopen ziet Bas 3 kangeroes liggen langs de weg. De kinderen zijn behoorlijk huiverig. Als een ander stel vlak langs ze heen loopt, loop ook ik ernaar toe en zet ze op de foto. Uiteindelijk volgen de kinderen welleswaar met een grote boog om de kangeroes. Als we in het gras gaan liggen zien we nog een paar kangeroes. Bas en Tessa vinden ze toch wel schattig met die kleine voorpootjes. We gaan picknicken en luieren wat. We horen het geruis van de wind door de bladeren. Dit is pas relaxen. Dan komt er een kokubaru vlak bij ons in de boom zitten. Ook dit dier is niet veilig voor mijn camera. We moeten weer terug om de trein te halen. Deze vertrekt elk uur een kwartier voor het hele uur. Tessa en ik gaan voorop en voordat we het weten staan we bijna tete a tete met een kangeroe. We lopen er op een meter afstand langs om het pad te kunnen volgen. Dan volgen Anja en Bas. Ze twijfelen. Uiteindelijk lopen ze strak langs de 3 kangeroes, zonder dat ze op hun staart gaan zitten!
 |
| Van Blue Mountains |
We hebben de pas er stevig in we voelen de eerste zweetdruppels. De kinderen gaan op kop en Anja en ik volgen ze. We verbazen ons hoe ze zonder gemopper de afstanden lopen en hellingen beklimmen. We komen 10 minuten voor vertrek op het station aan. Anja is net een hijgend hert en is blij dat ze even kan zitten. Ze wil graag nog het dorpje bekijken. Ze checked bij een local die verderop op een bank op de trein zit te wachten. Volgens zijn er vlakbij een paar restaurantjes, waaronder Cee. We lopen, inmiddels onder protest van Bas en Tessa het straatje in. Gelukkig is het maar 100m! We bestellen een enorm stuk gebak bij Cee om het huwelijk feest van de Slumpen te vieren. De stukken zijn zo groot dat we het niet op kunnen. Voordat we het weten moeten we weer naar het station.
Terug in Katoombo eten we zelf gemaakte noodles met kip, brocolli, paprika, tomaat en nog wat meer geheime ingredienten. Bas en ik hebben een koude Breezer voor Anja gekocht en zelf drink ik een gekoeld biertje. We wassen en drogen met z’n allen af en kopen 2 ansichtkaarten met kangeroes erop om naar school te sturen. Daarna gaan we chillen. Het is per slot van rekening weekend!
Subscribe to:
Posts (Atom)